Drie Manen En Een Planeet Waar Buitenaards Leven Zou Kunnen Zijn

Is er leven buiten de Aarde? NASA's directeur van Planetary Science James Green geeft een overzicht van de plaatsen in het zonnestelsel met de meeste kans op buitenaards leven.

"Is er leven in ons zonnestelsel buiten de Aarde?

Wow, wat een krachtige vraag. Als wetenschapper -- planetaire wetenschapper -- namen we dat tot voor kort niet echt serieus.

Carl Sagan zei altijd: "Voor buitengewone beweringen heb je buitengewoon bewijs nodig." De beweringen dat er leven is buiten de aarde moeten beslist zijn, ze moeten luid zijn en ze moeten overal zijn om het te kunnen geloven.

Hoe gaan we dat doen? Wat we besloten te doen, is eerst naar de ingrediënten voor het leven te gaan zoeken. De ingrediënten van het leven zijn: vloeibaar water -- we hebben een oplosmiddel nodig, ijs voldoet niet, het moet vloeibaar zijn. We moeten ook energie hebben. We moeten ook organisch materiaal hebben -- dingen waaruit we gemaakt zijn, maar ook dingen die we nodig hebben om te consumeren.

Dus moeten we deze elementen voor langere tijd in omgevingen hebben om erop te kunnen vertrouwen dat leven, wanneer het begint, kan ontstaan, groeien en evolueren.

Nou, in het begin van mijn carrière, toen we naar die drie voorwaarden zochten, geloofde ik niet ze ooit buiten de Aarde lang genoeg en in voldoende mate aan te treffen.

Waarom? Kijk naar de binnenste planeten. Venus is veel te warm -- er is geen water. Mars -- droog en dor. Ook geen water. En verder dan Mars is het water in het zonnestelsel allemaal bevroren.

Maar recente waarnemingen hebben dat allemaal veranderd. Ze leiden onze aandacht nu naar de juiste plaatsen om eens beter te kijken en echt onze vraag over leven beginnen te beantwoorden.

Als we nu kijken naar het zonnestelsel, waar zijn dan de mogelijkheden? We concentreren onze aandacht op vier locaties. De planeet Mars en dan drie manen van de buitenste planeten: Titan, Europa and de kleine Enceladus.

Hoe zit het met Mars? Laten we het bewijsmateriaal eens bekijken. Aanvankelijk dachten we dat Mars maan-achtig was: vol kraters, dor en een dode wereld.

Ongeveer 15 jaar geleden begonnen we met een reeks missies naar Mars om te zien of Mars in het verleden water had dat zijn geologie heeft veranderd. We moeten dat kunnen merken. We werden meteen verrast. Onze hogere-resolutie beelden toonden delta's, rivierdalen en geulen, die er in het verleden ooit waren. En inderdaad, Curiosity -- die nu ongeveer al drie jaar over het oppervlak rondzwerft -- heeft echt ons laten zien dat het in een oude rivierbedding zit, waar water snel stroomde. En niet voor even, misschien wel honderden miljoenen jaren lang. En als alles er was, waaronder organische stoffen, was het leven er misschien ooit begonnen.

Curiosity is ook in die rode grond gaan boren en heeft ander materiaal naar boven gebracht. We waren echt enthousiast toen we dat zagen. Want het was geen rood Mars. Het was grijs materiaal, het is grijs Mars. We haalden het naar binnen, we proefden het, en raad eens? We proefden organische stoffen -- koolstof, waterstof, zuurstof, stikstof, fosfor, zwavel -- ze waren er allemaal.

Dus zou Mars in het verleden, met veel water, misschien voor lange tijd leven gehad kunnen hebben, die vonk gehad kunnen hebben, en die groei. En is dat leven er nog? Dat weten we niet.

Maar een paar jaar geleden zijn we naar een aantal kraters gaan kijken. Gedurende de zomer verschenen er donkere lijnen op de zijwanden van deze kraters. Hoe meer we keken, hoe meer kraters we vonden met deze verschijnselen. Nu kennen we er meer dan een dozijn van.

Een paar maanden geleden kwam het sprookje uit. We vertelden de wereld dat we weten wat deze strepen zijn: vloeibaar water. Deze kraters huilen tijdens de zomer. Vloeibaar water stroomt naar beneden in deze kraters. Wat gaan we nu doen, nu we dat water zien? Het vertelt ons dat Mars alle ingrediënten heeft die nodig zijn voor leven. In het verleden was misschien wel tweederde van haar noordelijk halfrond een oceaan. Nu is er nog 'huilwater'. Vloeibaar water op het oppervlak. Het heeft organische stoffen. Het heeft al de juiste voorwaarden.

Wat gaan we nu doen? We gaan een reeks missies lanceren die naar leven op Mars gaan zoeken. Nu is het aanlokkelijker dan ooit tevoren.

Verder naar buiten in het zonnestelsel komen we de kleine maan Enceladus tegen. Niet in wat we de traditioneel bewoonbare zone noemen, dit gebied rond de zon. Dit is veel verder weg. Dit object zou ijs op een silicaatkern moeten zijn.

Maar wat vonden we? Cassini was er sinds 2006 en na een paar jaar keek het om, nadat het langs Enceladus vloog, en verraste ons allemaal. Enceladus spuit waaiers van water het zonnestelsel in die vervolgens terug naar beneden op de maan neerkletsen. Wat een fantastische omgeving. Cassini vloog slechts een paar maanden geleden ook door de pluim en registreerde silicaatdeeltjes. Waar komen die vandaan? Ze moeten komen van de oceaanbodem. De getijdenenergie wordt opgewekt door Saturnus, die aan deze maan trekt en perst -- zodat het ijs smelt, wat een oceaan creëert. Maar dat doet ze ook met de kern.

Het enige dat bij ons opkomt als analogie met iets hier op Aarde... zijn hydrothermale bronnen. Hydrothermale bronnen, diep in onze oceanen, werden in 1977 ontdekt. Oceanografen waren volledig verrast. En nu kennen we er duizenden in de oceaan.

Wat hebben we gevonden? Als oceanografen gaan kijken naar deze hydrothermale bronnen, vinden ze ze vol met leven, ongeacht of het water zuur of alkalisch is -- maakt niet uit. Hydrothermale bronnen zijn een fantastische habitat voor het leven hier op aarde.

Hoe zit het met Enceladus? Wij geloven dat omdat er water is, en wel al heel lang, en omdat er warmwaterbronnen zijn met misschien het juiste organisch materiaal, het een plek is waar leven zou kunnen bestaan. En niet alleen maar microbieel -- misschien complexer, omdat het tijd had om te evolueren.

Een andere, zeer vergelijkbare maan is Europa. Galileo bezocht in 1996 het Jupiter-systeem en verrichte wonderlijke waarnemingen van Europa. We weten ook dat Europa een oceaan onder de ijskorst heeft. De Galileo-missie vertelde ons dat, maar pluimen hebben we nooit gezien. Maar we hebben er ook niet naar gezocht.

Hubble zag slechts een paar jaar geleden, toen hij Europa observeerde, pluimen van water opspuiten uit de scheuren in het zuidelijk halfrond, precies zoals bij Enceladus.

Deze manen, die zich niet bevinden in wat wij een traditionele bewoonbare zone noemen, daar ver in het zonnestelsel, hebben vloeibaar water. En als er organisch materiaal is, is er leven mogelijk.

Dit is een fantastische reeks ontdekkingen, want deze manen bestaan al onder deze omstandigheden voor miljarden jaren. Het leven begon hier op Aarde, denken we, na ongeveer 500 miljoen jaren, en kijk waar we nu zijn. Deze manen zijn fantastische manen.

Een andere maan waar we naar kijken, is Titan. Titan is een reusachtige maan van Saturnus. Ze is misschien wel veel groter dan de planeet Mercurius. Ze heeft een uitgebreide atmosfeer. Zo uitgebreid -- en het is vooral stikstof met een beetje methaan en ethaan -- dat je er met radar doorheen moet kijken.

Aan de oppervlakte vond Cassini vloeistof. We zien meren, ... op sommige plaatsen bijna de grootte van onze Zwarte Zee. Dit gebied is geen vloeibaar water: het is methaan. Als er een plaats in het zonnestelsel is waar het leven niet is als bij ons, waar de vervanger van water een ander oplosmiddel is -- en het kan methaan zijn -- zou het Titan kunnen zijn.

Is er nou leven in het zonnestelsel buiten de Aarde? We weten het nog niet, maar we komen er dicht bij. De gegevens die we ontvangen, zijn echt opwindend en vertellen ons -- dwingen ons om erover na te denken op nieuwe en opwindende manieren. Ik geloof dat we op de goede weg zijn, dat we in de komende 10 jaar die vraag zullen beantwoorden. En als we ze beantwoorden en het antwoord positief is, dan is er overal leven in het zonnestelsel. Denk daar eens over na. Misschien zijn we niet alleen.

Dank je."

(Applaus)

 

Bron: TED.com