Geef Nooit Of Te Nimmer Op

In het donkerst van de nacht, gestoken door kwallen, stikkend in zout water, tegen zichzelf zingend en hallucinerend... ging Diana Nyad gewoon door met zwemmen. En zo behaalde ze uiteindelijk haar levenslange doelstelling als atlete: een extreme zwemtocht van 160 kilometer van Cuba naar Florida -- op haar vierenzestigste. Luister naar haar verhaal.

"Voor de vijfde keer sta ik aan deze kust, de Cubaanse kust, en kijk naar de verre horizon. Ik geloof, weer, dat ik het ga halen: helemaal over die uitgestrekte, gevaarlijke wildernis van een oceaan. Niet alleen heb ík het vier keer geprobeerd, maar de grootste zwemmers ter wereld hebben het sinds 1950 geprobeerd, en nog steeds is het nooit gelukt.

Het team is trots op onze vier pogingen. Het is een expeditie van zo'n 30 man. Bonnie is mijn beste vriendin en hoofdbegeleider. Op de een of andere manier weet zij mijn wilskracht, dat laatste druppeltje wilskracht in me op te roepen, als ik het niet meer vind na heel veel uren en dagen daar buiten. De haaienexperts zijn de beste in de wereld -- grote roofdieren onder ons. De dooskwallen, het dodelijkste vergif in de hele oceaan, zitten in deze wateren. Ik ben er bijna aan gestorven bij een eerdere poging. De condities zelf naast de enorme afstand van meer dan 160 kilometer in de open oceaan -- de stromingen en wervelende kolken en de Golfstroom zelf, de meest onvoorspelbare van de hele planeet Aarde.

Het amuseert me trouwens dat journalisten en mensen voorafgaand aan deze pogingen me vaak vragen: "Ga je eigenlijk met boten, of mensen of iets?" Dan denk ik: wat denken ze wel? Dat ik gewoon op de sterren navigeer, met een jachtmes tussen mijn tanden, en dat ik vissen vang en levend vil en eet? Met een ontziltingsinstallatie voor zoetwater achter me aan? (Gelach)

Ja, ik heb een team. (Gelach) En het team heeft expertise en is moedig en zit stampvol innovatie en wetenschappelijke ontdekkingen, zoals bij elke grote expeditie op de planeet het geval is.

We zijn op reis geweest. De discussie heeft gewoed, nietwaar, sinds de Grieken: is dat niet waar het allemaal om gaat? Gaat het in het leven niet over de reis, niet echt de bestemming? Wij zijn op deze reis geweest en om eerlijk te zijn, het was sensationeel. We hebben de overkant niet gehaald, maar nog steeds ons gevoel van trots en toewijding, onwankelbare toewijding. Toen ik 60 werd, was de droom nog levend van toen ik dit als twintiger probeerde en droomde en me voorstelde. Het meest beroemde water op Aarde vandaag de dag, stel ik me voor: van Cuba naar Florida. En het was diep, diep in mijn ziel. Toen ik zestig werd, ging het niet zozeer over de atletische prestatie, het was niet het ego van: "Ik wil de eerste zijn." Dat is er altijd, dat kan ik niet ontkennen, maar het was dieper. Hoeveel leven is er nog? Want laten we toegeven, we zitten hier allemaal op een eenrichtingsweg, niet? Wat gaan we doen? Wat gaan we doen als we vooruitgaan om geen spijt te hebben als we terugkijken? Het hele afgelopen trainingsjaar had ik die quote van Teddy Roosevelt zogezegd ronddrijven in mijn hersenen. Die zegt: "Ga je gang, ga je gang en leun achterover in je comfortabele stoel en wees de criticus, wees de toekijker, terwijl de dappere de ring instapt en meedoet, bloederig en vuil wordt en faalt en steeds weer opnieuw, maar toch niet bang of verlegen is en onversaagd leeft."

Dus natuurlijk wil ik de overkant bereiken. Het is het doel en heel oppervlakkig zou ik moeten zeggen dat de bestemming dit jaar nog zoeter smaakte dan de reis. (Gelach) (Applaus) Maar de reis zelf was de moeite waard. En op dit punt, deze zomer, zei iedereen -- wetenschappers, sportwetenschappers, experts in uithoudingsvermogen, neurologen, mijn eigen team, Bonnie -- dat het onmogelijk was. Het kan gewoon niet en Bonnie zei me: "Maar als je de reis gaat maken, dan zal ik je tot het eind toe begeleiden, dus ik zal er zijn."

En nu zijn we daar. Terwijl we uitkijken, een wat onwerkelijk moment voor de eerste slag, staan we op de rotsen bij Marina Hemingway. De Cubaanse vlag wappert boven ons, mijn hele team zit op het water in hun boten, met hun handen in de lucht: "Hier zijn we, we zijn er voor je." Bonnie en ik kijken naar elkaar en we zeggen, dit jaar is de mantra -- die heb ik ook bij mijn trainingen gebruikt -- vind een manier. Je hebt een droom en obstakels voor je, zoals wij allemaal. Geen van ons gaat ooit door dit leven zonder verdriet, zonder beroering, en als je gelooft en vertrouwen hebt en je kunt neergeslagen worden en weer opstaan en je gelooft in doorzetten als een grote menselijke kwaliteit, dan vind je je manier. Bonnie greep mijn schouders en zei: "Laten we een manier vinden om Florida te bereiken."

En we begonnen. De volgende 53 uur was een intense, onvergetelijke levenservaring. De hoogtepunten waren hemels, het ontzag, ik ben niet religieus, maar wat is dat indrukwekkend, om in het azuurblauw van de Golfstroom te zijn alsof je, terwijl je ademt, kilometersdiep kunt kijken om te ervaren hoe majestueus onze blauwe thuisplaneet is, dat is ontzagwekkend. Ik heb een speellijst van ongeveer 85 liedjes en vooral middenin de nacht, en die nacht is, omdat we geen licht gebruiken -- licht trekt kwallen aan, licht trekt haaien aan, licht trekt aasvissen aan, die haaien aantrekken, dus bewegen wij ons in de diepste duisternis van de nacht. Je hebt nog nooit zo'n duistere duisternis gezien. Je kan de voorkant van je hand niet zien. De mensen op de boot, Bonnie en mijn team op de boot, horen alleen het slaan van mijn armen en weten dan waar ik ben, omdat er totaal geen zicht is. En ik ben daar lekker aan het trippen op mijn speellijstje. (Gelach) Ik heb een strakke rubber badmuts op, dus ik hoor helemaal niets. Ik heb een zwembril en ik draai mijn hoofd 50 keer per minuut, en ik zing: ♪ Stel je voor dat er geen hemel was ♪ ♪ doedoem doedoem doe ♪ ♪ Dat is makkelijk als je het probeert ♪ ♪ doedoem doedoe doe ♪ Dat nummer kan ik duizend keer achterelkaar zingen. (Gelach) Dat alleen al is een talent. (Gelach) (Applaus) En elke keer dat ik klaar ben met: ♪ Je kunt me een dromer noemen, maar ik ben niet de enige ♪ 222. ♪ Stel je voor dat er geen hemel was ♪ En als ik aan het einde kom van duizendmaal John Lennon's 'Imagine', dan heb ik 9 uur en 45 minuten gezwommen, precies.

En dan zijn er de crises. Natuurlijk zijn die er. En het braken begint, het zeewater, je voelt je niet lekker, je draagt een kwallenmasker voor de ultieme bescherming dat het zwemmen bemoeilijkt. Het veroorzaakt schaafwonden binnenin je mond, maar de tentakels kunnen je niet raken. En dan begint de onderkoeling. Het water is 29 graden, en toch verlies je gewicht en verbruik je energie, en als je naar de zijkant van de boot komt, die je niet aan mag raken, je mag er niet uit, maar terwijl Bonnie en haar team me voeding geeft en vraagt me hoe het gaat: gaat het goed, zie ik de Taj Mahal hier. Ik ben in een totáál andere toestand en denk: Wow! Ik had nooit gedacht dat ik hier langs de Taj Mahal zou komen. Hij is prachtig! Ik bedoel, hoe lang hebben ze daar niet aan moeten bouwen? Het is gewoon -- Nou ja, kierewiet. (Gelach) We hebben een soort hoofdregel dat mij echt nooit verteld wordt hoe ver het is, omdat we niet weten hoe ver het is. Wat gaat er met je gebeuren tussen hier en daar? Wat gaat er gebeuren met het weer en de stromingen en, God verhoede, als je gestoken wordt wanneer je niet denkt dat je gestoken zou kunnen worden in al die bescherming Bonnie nam een besluit toen we die derde morgen ingingen dat ik leed en dat ik aan mijn laatste draadje hing en ze zei: "Kom hier", en ik kwam dicht naar de boot en ze zei: "Kijk, kijk daar eens" en ik zag licht, want de dag is makkelijker dan de nacht en ik dacht dat we de dag ingingen en zag een strook wit licht langs de horizon. Ik zei: "Het zal snel ochtend worden." En zij zei: "Nee, dat zijn de lichten van Key West." Het was nog 15 uur, wat voor de meeste zwemmers lang zou zijn. (Gelach) (Applaus) Je hebt geen idee hoe veel trainingen van 15 uur ik had gezwommen.

Dus daar gaan we en zomaar, zonder beslissing, ging ik zonder slagen te tellen en zonder zingen of Stephen Hawking citeren over de parameters van het universum. Ik dacht alleen nog maar aan die droom, en waarom en hoe. Zoals ik zei, toen ik zestig werd, was het niet om dat concrete "Kun je het?" Dat zijn de dagelijkse handelingen. Dat is de discipline en dat is de voorbereiding en daar kun je al trots op zijn. Maar ik besloot onderweg te denken over, in het Engels zeg je: 'reik naar de sterren', en in mijn geval was het: reik naar de horizon. En wanneer je naar de horizon reikt, zoals ik heb bewezen, dan kom je er misschien niet, maar wat een fabelachtige karaktervorming en bezieling zet je dan neer. Wat een fundering leg je neer door te reiken naar die horizons.

En nu komt de kant in zicht, en is er toch een deeltje van me verdrietig. De epische reis zal voorbij zijn.

Zo veel mensen komen nu op me af en zeggen: "Wat nu? We zijn er gek op! Dat we je konden volgen op de computer. Wanneer doe je de volgende? We kunnen niet wachten om je weer te volgen." Nou, zij waren er maar 53 uur mee bezig en ik was er jaren mee bezig. Dus zal er niet nog zo'n epische reis in de oceaan komen.

Maar het punt is, en het punt was, dat iedere dag van onze levens episch is. Geloof me, toen ik dat strand opliep, dat strand op wankelde, had ik zo vaak op een erg opgeblazen egomanier geoefend wat ik op het strand zou zeggen. Toen Bonnie dacht dat de achterkant van mijn keel opzwol en ze het medische team naar onze boot bracht om te zeggen: ze begint echt moeite te krijgen met ademhalen. Nog eens 12, 24 uur in het zoutwater, dat alles -- en ik dacht in mijn moment van hallucinatie, dat ik het woord tracheotomie hoorde vallen. (Gelach) Bonnie zei tegen de dokter: "Ik maak me geen zorgen om haar ademhaling, maar als ze niet kan praten als ze aan land komt, dan is ze pisnijdig." (Gelach)

Maar in werkelijkheid, al die oraties die ik gewoon had geoefend als motivatie om mijzelf door sommige zwemtrainingen te krijgen, zo was het niet. Het was een heel echt moment, met die menigte, met mijn team. We hebben het gedaan. Ik heb het niet gedaan. Wij hebben het gedaan. En we zullen het nooit vergeten. Het zal altijd deel van ons uitmaken.

De drie dingen die ik er zo'n beetje uitflapte toen we aankwamen, waren ten eerste: "Geef nooit en te nimmer op." Daar leef ik naar. Wat was het thema vandaag van Socrates? Te zijn is te doen. Dus ik sta niet op en zeg: geef nooit op. Ik gaf niet op, en er zat daadkracht achter die woorden.

Het tweede was: "Je kunt je dromen najagen op iedere leeftijd. Je bent nooit te oud." Vierenzestig, wat niemand ooit van welke leeftijd, welk geslacht ooit kon doen, heeft gedaan, en er is geen twijfel in mijn gedachten dat ik vandaag in de bloei van mijn leven ben. (Applaus) Ja. Bedankt.

En het derde dat ik zei op het strand was: "Het lijkt het meest solitaire streven ter wereld, en op veel vlakken is het dat natuurlijk ook, en op andere vlakken, de belangrijkste vlakken, is het een team. En als je mij een taaie vindt, dan moet je Bonnie eens ontmoeten." (Gelach)

Bonnie, waar ben je? Waar ben je? Daar zit Bonnie Stoll. (Applaus) Mijn maatje.

Henry David Thoreau zei: als je je dromen bereikt, gaat het niet zozeer om wat je krijgt als om wie je bent geworden door ze te bereiken. En ja, ik sta hier vandaag voor jullie. In de drie maanden sinds die zwemtocht, heb ik bij Oprah gezeten en ben ik in President Obama's Oval Office geweest, ben ik uitgenodigd om te spreken voor respectabele groepen zoals jullie, heb ik een prachtig, groot boekcontract getekend. Dat is allemaal geweldig, daar kijk ik niet op neer. Ik ben er allemaal trots op, maar de waarheid is dat ik trots rondloop omdat ik die stoere, dappere persoon ben, en altijd zal blijven, tot mijn tijd zal zijn gekomen.

Heel hartelijk dank en geniet van de conferentie.

Bedankt. Bedankt. Bedankt. (Applaus) Bedankt. Bedankt. Bedankt. Bedankt. Bedankt. Vind een manier!" (Applaus)

 

Bron: TED.com