Hoe Verveling Kan Leiden Tot Virtuositeit

Heb jij af en toe je meest creatieve ideeën terwijl je de was staat op te vouwen, de afwas doet of eigenlijk niks bijzonders aan het doen bent? Dat komt doordat je hersenen druk bezig zijn met het vormen van nieuwe zenuwverbindingen die ideeën met elkaar verbinden en problemen oplossen, zodra je lichaam op de automatische piloot gaat. Als Manoush Zomorodi het verband uitlegt tussen dagdromen en creativiteit, ontdek je hoe waardevol verveling is.

"Mijn zoon werd drie weken na de iPhone geboren in juni 2007. Terwijl trendsetters buiten in de rij stonden te wachten tot ze eindelijk deze geweldige gadget in handen kregen, had ik thuis mijn handen vol aan iets anders dat zich voortdurend meldde --

(Gelach)

een ongelukkige baby met koliek die alleen sliep in een rijdende buggy als het volledig stil was. Ik liep letterlijk 15 tot 25 kilometer per dag en de kilo's vlogen eraf. Dat was wèl geweldig.

Maar, ik verveelde me zó verschrikkelijk! Voordat ik moeder werd, haastte ik me als journalist naar de neergestorte Concorde. Ik was bijna als eerste ter plaatse in Belgrado tijdens de revolutie in Servië. Maar nu was ik uitgeput. Dat lopen ging weken zo door. Maar na ongeveer drie maanden kwam er een omslag. Terwijl ik de straten afstruinde, begonnen mijn gedachten ook aan de wandel te gaan. Ik begon te bedenken wat ik zou doen als ik eindelijk weer eens kon slapen.

Afijn, de koliek klaarde op en ik had eindelijk een iPhone, en na al die uren wandelen kwam ik in actie. Ik creëerde mijn droombaan als presentator van een radioprogramma. Dus niet meer hals over kop naar oorlogsgebied, maar dankzij mijn nieuwe smartphone, kon ik moeder én journalist zijn. Ik kon in de speeltuin zijn en twitteren tegelijk. Nou ja, toen ik dat dacht, toen de technologie het overnam, toen botste ik tegen een muur op.

Stel je even voor: je presenteert een podcast en je moet bewijzen dat de investering in jou van waardevolle radiodollars het waard is. Mijn doel was om mijn publiek tien keer zo groot te maken. Dus op een dag zat ik te brainstormen, zoals dat gaat, en ik kwam op niks uit. Dit was anders dan writer's block. Niet dat er iets onder het oppervlak school. Er was gewoon niks. Toen ging ik terugdenken: wanneer had ik voor het laatst eigenlijk een goed idee? Ja, dat was toen ik achter die verdomde wandelwagen liep. Nu zat ik elk vrij moment op mijn telefoon. Ik las koppen terwijl ik wachtte op mijn koffie verkeerd. Ik werkte mijn agenda bij als ik op de bank zat. Berichtjes sturen maakte van elk vrij moment een kans om mijn collega's en mijn lieve man te laten zien hoe attent ik wel was, of toch minstens een kans om nog een perfecte bank te vinden voor mijn Pinterest-pagina. Ik realiseerde me dat ik me nooit verveelde. Trouwens, het zijn toch alleen saaie mensen die zich vervelen?

Maar toen vroeg ik me af: wat gebeurt er eigenlijk als we ons vervelen? Of, eigenlijk vooral: wat gebeurt er als we ons nooit vervelen? Wat zou er gebeuren als we die emotie helemaal zouden uitbannen? Ik ging praten met neurowetenschappers en cognitief psychologen en wat zij vertelden, was fascinerend. Wanneer je je verveelt vormt zich in je brein een netwerk dat we de 'standaardmodus' noemen. Ons lichaam gaat op de automatische piloot als we de was opvouwen of naar het werk lopen, maar ons brein is juist dan druk bezig. Hier is vervelingonderzoeker dr. Sandi Mann.

(Audio) Dr. Sandi Mann: Als je dagdroomt en je gedachten laat afdwalen, denk je een beetje voorbij je bewuste, een beetje in je onderbewuste, waardoor andere verbindingen de kans krijgen. Dat is eigenlijk fantastisch.

Manoush Zomorodi: Dat is zeker fantastisch, toch?

Dit is mijn brein in een fMRI. Ik ontdekte dat we in de standaardmodus aparte ideeën met elkaar verbinden, we lossen onze meest knagende problemen op en we doen iets dat 'autobiografische planning' wordt genoemd. We kijken dan terug op ons leven, we zien de belangrijke momenten, creëren een persoonlijk verhaal en dan stellen we doelen en bedenken welke stappen we moeten zetten om ze te halen. Maar als we nu op de bank hangen, updaten we meteen even een Google document of beantwoorden een email. Dat noemen we 'klusjes wegwerken', maar volgens neurowetenschapper dr. Daniel Levitin doen we eigenlijk dit.

(Audio) dr. Daniel Levitin: Telkens als je je aandacht van het ene naar het andere verplaatst, moeten je hersenen een neurochemische knop activeren die daarvoor voedingsstoffen verbruikt. Dus als je probeert te multitasken, je weet wel, vier of vijf dingen tegelijk doen, dan doe je helemaal niet meerdere dingen tegelijk, want zo werken je hersenen niet. In plaats daarvan schakel je heel snel van het een naar het ander terwijl je ondertussen neurale bronnen uitput.

MZ: Dus schakel, schakel, je verbruikt glucose, glucose.

(Audio) DL: Precies en we hebben maar een beperkte voorraad van dat spul.

MZ: Tien jaar terug verlegden we op het werk onze aandacht elke drie minuten. Nu doen we dat elke 45 seconden en dat de hele dag door. De gemiddelde persoon checkt zijn email 74 keer per dag en schakelen tussen taken op de computer doet hij 566 keer per dag. Dat ontdekte ik allemaal in een gesprek met informaticaprofessor dr. Gloria Mark.

(Audio) dr. Gloria Mark: Het blijkt dat als mensen gestrest zijn, ze sneller hun aandacht verplaatsen. Gek genoeg ontdekten we ook dat hoe korter iemand slaapt, hoe meer hij geneigd is om Facebook te checken. Dus we zitten in een vicieuze gewoontecirkel.

MZ: Maar kunnen we die cirkel doorbreken? Wat zou er gebeuren als we die vicieuze cirkel zouden doorbreken? Misschien kunnen mijn luisteraars me helpen om daarachter te komen. Als we alle vrije momenten op de dag nou eens terug pakten? Kan dat helpen onze creativiteit weer op te starten? We noemden het project 'Verveeld en virtuoos'. Ik verwachtte dat een paar honderd mensen mee zouden doen, maar duizenden mensen begonnen zich in te schrijven. Ze vertelden me dat ze dat deden omdat ze bang waren dat de relatie met hun telefoon, een soort verslaving was geworden, zou je kunnen zeggen.

(Audio) Man: De relatie tussen een baby en zijn teddybeer of een baby en zijn speen of een baby die naar de armen van zijn moeder verlangt na te zijn vastgehouden door een vreemdeling --

(Lacht)

dat is de relatie die ik heb met mijn telefoon.

(Audio) Vrouw: Mijn telefoon is als elektrisch gereedschap: superhandig, maar gevaarlijk bij verkeerd gebruik.

(Audio) Vrouw 2: Als ik niet oplet, besef ik ineens dat ik een uur lang iets volkomen zinloos gedaan heb.

MZ: Oké, maar om verbetering echt te meten hadden we data nodig. Want zo doen we dat tegenwoordig. Dus gingen we samenwerken met apps die zouden meten hoeveel tijd we dagelijks spenderen aan onze telefoon. Misschien vind je het ironisch dat ik mensen nog een app liet downloaden opdat ze minder tijd aan hun telefoon zouden besteden: oké, maar je moet mensen een beetje tegemoet komen.

(Gelach)

Vóór de week van de uitdaging zaten we gemiddeld twee uur per dag op onze telefoon en checkten die 60 keer, zoals even snel checken of je nog e-mails hebt. Dit is wat student Tina ontdekte over zichzelf.

(Audio) Tina: Tot nu toe besteedde ik dagelijks 150 tot 200 minuten aan mijn telefoon en had ik mijn telefoon 70 tot 100 keer in mijn handen. Dat is heel zorgelijk want die tijd had ik kunnen besteden aan iets dat productiever, creatiever en meer naar mezelf gericht is, want op mijn telefoon doe ik niks belangrijks.

MZ: Net zoals Tina, gingen mensen hun eigen gedrag observeren. Ze bereidden zich voor op de week van de uitdaging. En die maandag werden ze wakker met instructies in hun mailbox, een experiment om te proberen.

Dag een: 'Stop hem in je zak.' Doe die telefoon weg. Kijk of je de reflex kan uitbannen om hem continu te checken, voor een dagje. Als dat makkelijk klinkt, heb je het nog niet geprobeerd. Hier is luisteraar Amanda Itzko.

(Audio) Amanda Itzko: Ik kan me haast niet beheersen. Ik lijk wel gek, want ik heb gemerkt dat ik mijn telefoon al pak als ik van de ene naar de andere kamer loop, in de lift sta en zelfs -- en ik schaam me echt om het hardop te zeggen -- in de auto.

MZ: Jakkes! Maar Amanda kwam er ook achter dat al die onrust niet echt haar schuld is. De technologie is zo ontworpen om precies dat gedrag uit te lokken.

(Gelach)

Ik bedoel maar... Hier is voormalig Google-ontwerper Tristan Harris.

(Audio) Tristan Harris: Stel, ik ben Facebook, Netflix, Snapchat. Dan heb ik letterlijk duizend technici die alleen maar bezig zijn om jouw aandacht te vangen. Ik ben hier erg goed in en ik wil dat je nooit stopt. De CEO van Netflix zei onlangs: "Onze grootste rivalen zijn Facebook, Youtube en slaap." Er zijn dus miljoenen dingen om je aandacht aan te geven, maar er wordt hard om gestreden.

MZ: Je kent dat gevoel wel: na een geweldige aflevering van 'Transparent' begint de volgende en dan denk je: oké, ik blijf nog wel even op. Of de voortgangsbalk op LinkedIn geeft aan dat je bijna een perfect profiel hebt aangemaakt, dus voeg je nog wat meer persoonlijke informatie toe. Een ontwerper zei het zo: "De enigen die hun klanten 'gebruikers' noemen, zijn drugsdealers en techneuten."

(Gelach)

(Applause)

En zoals we weten, zijn gebruikers een hoop geld waard. Hier is voormalig productmanager bij Facebook en auteur Antonio García Martínez. (Audio) Antonio García Martínez:

Men zegt dat als een product gratis is, dan is jouw aandacht het product. Maar wat is jouw aandacht waard? Dus elke keer als je een pagina laadt, niet alleen Facebook of zo, dan begint er onmiddellijk een veiling, miljarden keren per dag, voor de precieze kosten van dat ene advertentiebeeldje. MZ: Trouwens, de gemiddelde persoon besteedt twee jaar van zijn leven

aan Facebook. Terug naar de week van de uitdaging. We zagen meteen creativiteit ontstaan. Hier is New Yorker Lisa Alpert. (Audio) Lisa Alpert: Ik verveelde me, denk ik.

Op het station keek ik ineens naar de trap en ik dacht, weet je, ik ben net naar beneden gekomen maar ik kan ook weer naar boven en dan weer naar beneden en zo een beetje fitnessen. Dus dat deed ik, en toen had ik wat meer tijd, dus deed ik het nog eens en nog eens en toen deed ik het 10 keer. Ik deed een volledige work-out. In de metro voelde ik me enigszins uitgeput, maar, nou ja, wauw, dat was nooit in me opgekomen. Hoe kan dat?

(Gelach)

MZ: Ik ontdekte dat creativiteit niet voor iedereen hetzelfde betekent.

(Gelach)

Maar iedereen vond de uitdaging van dag drie het moeilijkst. Die noemden we 'wis de app'. Neem die app - je weet wel welke: die ene die jou niet loslaat en je altijd weer opslokt - haal het van je telefoon, al is het maar voor een dag. Ik wiste het spelletje Two Dots en ik moest bijna huilen.

(Gelach)

Two Dots-spelers weten wel waar ik het over heb. Maar mijn ellende was in goed gezelschap.

(Audio) Man 2: Ik ben Liam uit Los Angeles en ik wiste Twitter, Facebook, Instagram, Tumblr, Snapchat en Vine in één klap van mijn telefoon. Het was in eerste instantie een enigszins gênant emotionele ervaring. Het voelde raar eenzaam om naar het beginscherm te kijken en geen meldingen te zien. Maar ik vond het heerlijk om zelf te bepalen wanneer ik mijn sociale netwerken bezocht of eraan dacht en dat niet door mijn telefoon te laten bepalen. Dus dankjewel.

(Audio) Vrouw 3: Twitter wissen was heel verdrietig en ik denk dat ik misschien het afgelopen jaar dat ik op Twitter zat, er een verslaving aan heb ontwikkeld. Door 'Verveeld en virtuoos' ben ik dat pas echt gaan beseffen. Na een korte periode van verschrikkelijke afkickverschijnselen zoals hoofdpijn na het afkicken van cafeïne, voel ik me nu heerlijk. Ik heb heerlijk gegeten met mijn gezin en ik wil dit gestructureerde gebruik blijven volhouden.

(Audio) Vrouw 4: Ik heb niet meer dat schuldige gevoel door tijdverspilling op mijn telefoon. Misschien moet ik mezelf elke dag dit soort uitdagingen geven.

MZ: Ik bedoel maar, dit was absoluut vooruitgang. Ik kon niet wachten op de resultaten aan het eind van de week. Maar toen de data binnenkwamen bleek dat de vermindering, gemiddeld, slechts zes minuten bedroeg - van de 120 minuten per dag op de telefoon tot 114. Ja, halleluja.

Dus ik ging terug naar de onderzoekers, een beetje teneergeslagen, en ze lachten me gewoon uit en zeiden: "Menselijk gedrag in zo'n korte tijd veranderen is belachelijk ambitieus. Wat jij hebt bereikt, is eigenlijk veel meer dan we voor mogelijk hielden." Want veel belangrijker dan de getallen waren de verhalen van mensen. Ze voelden zich sterker. Hun telefoons waren getransformeerd van taakdictators terug naar instrumenten.

Eigenlijk vond ik het meest intrigerend wat de jonge mensen zeiden. Een aantal vertelde dat ze sommige emoties niet herkenden die ze voelden tijdens de week van de uitdaging. En als je erover nadenkt, als je nooit hebt geleefd zonder verbinding met een netwerk, heb je misschien nooit verveling ervaren. En dat kan gevolgen hebben. Onderzoek van de universiteit van Zuid-Californië heeft aangetoond dat jongeren die internetten terwijl ze met vrienden praten of huiswerk maken, na twee jaar minder creatief en fantasievol zijn over hun eigen toekomst en over het oplossen van maatschappelijke problemen zoals geweld in hun buurt. We hebben deze generatie nodig om te kunnen focussen op een aantal grote problemen: klimaatverandering, economische ongelijkheid, enorme culturele verschillen. Geen wonder dat CEO's in een IBM-onderzoek creativiteit de belangrijkste leiderschapscompetentie vonden.

Maar er is ook goed nieuws: Uiteindelijk deden 20.000 mensen mee met 'Verveeld en virtuoos' die week. Bij 90 procent was het aantal minuten verminderd. 70 procent had nu meer tijd om na te denken. Mensen vertelden me dat ze beter sliepen. Ze waren gelukkiger. Mijn favoriet was een jongen die zei dat het leek alsof hij ontwaakte uit een mentale winterslaap.

Wat persoonlijke gegevens en een beetje neurowetenschap gaf ons toestemming om wat vaker offline te zijn een beetje meer verveling gaf ons meer helderheid en hielp sommigen om hun doel te bepalen. Misschien is voortdurende bereikbaarheid over een paar jaar niet meer cool. Ondertussen moeten mensen -- vooral kinderen -- leren hoe technologieën hun leven kunnen verbeteren en hoe zichzelf te reguleren. Dat moet onderdeel zijn van digitaal onderwijs.

Dus de volgende keer dat je je telefoon checkt, bedenk dan, dat als je niet zelf bepaalt hoe je de techniek gaat gebruiken, de internetplatforms dat voor jou zullen doen. Vraag jezelf eens af: waar zoek ik eigenlijk naar? Kijk je of er nieuwe e-mails zijn, prima, dan doe je dat en klaar. Maar als het dient ter afleiding van het moeilijke werk, zoals diep nadenken, neem dan even een pauze, staar uit het raam en besef dat door niks te doen je eigenlijk op je productiefst en creatiefst bent. Het voelt eerst misschien een beetje gek en ongemakkelijk, maar verveling kan daadwerkelijk leiden tot virtuositeit.

Dankjewel."

(Applause)

 

Bron: TED.com