De Droom Die We Nog Niet Durven Dromen

Wat zijn jouw dromen? Of beter: welke van je dromen zijn stuk? Dan Pallotta droomt van een tijd waarin we net zo opgewonden, nieuwsgierig en wetenschappelijk zijn over de ontwikkeling van onze menselijkheid, als we zijn over de ontwikkeling van onze technologie. "Waar we het bangst voor zijn, is dat we de kans niet krijgen ons volledige potentieel te ontplooien", zegt Pallotta. "Stel je een wereld voor waarin we die diepe existentiële angst in elkaar zouden herkennen -- en elkaar moedig zouden liefhebben in de wetenschap dat mens zijn nu eenmaal betekent te moeten leven met die angst."

"Als ik aan dromen denk, denk ik net als velen van jullie aan dit beeld. Ik was acht toen ik zag hoe Neil Armstrong van de maanlander op de maan stapte. Ik had nog nooit zoiets gezien en heb sindsdien ook nooit meer zoiets gezien.

We bereikten de maan om één simpele reden: John Kennedy stelde ons een deadline. Als die deadline er niet was geweest, zouden we er nu nog van gedroomd hebben. Leonard Bernstein zei dat er twee dingen nodig zijn voor een bijzondere prestatie: een plan en net te weinig tijd.

(Gelach)

Deadlines en verplichtingen zijn de grote en vervagende lessen van de Apollo. Daar ontleent het woord 'moonshot' zijn betekenis aan. Onze wereld heeft politieke leiders nodig die weer ambitieuze deadlines durven stellen voor het verwezenlijken van gedurfde dromen op Apollo-niveau.

Als ik aan dromen denk, denk ik aan de travestieten van LA en Stonewall en aan miljoenen anderen die alles riskeerden door te protesteren toen dat echt gevaarlijk was, en aan dit plaatje van het Witte Huis in regenboogkleuren -- ja! --

(Applaus)

ter viering van het recht van homo's en lesbiennes om te trouwen. Dat plaatje had ik me zelfs in mijn stoutste dromen niet voor kunnen stellen toen ik 18 was en erachter kwam dat ik homo was, en me vervreemd voelde van mijn land, en daardoor van mijn dromen.

Ik denk dan aan deze foto van mijn gezin, waarvan ik nooit had gedroomd dat te kunnen hebben --

(Applaus)

en aan onze kinderen met dit soort krantenkoppen, waarvan ik nooit had durven dromen dat ze ooit zouden worden geprint, over de beslissing van de Hoge Raad.

We hebben meer moed nodig van het travestieten- en astronautensoort.

(Gelach)

(Applaus)

Maar ik wil het hebben over de noodzaak om in meer dan één dimensie te dromen, want er was iets met de Apollo wat ik niet wist toen ik acht was, en iets over organiseren waar de regenboog overheen kleurt. Van de 30 astronauten in de oorspronkelijke Mercury-, Gemini- and Apolloprogramma's overleefden slechts zeven huwelijken het. Die iconische beelden van op de maan stuiterende astronauten verhullen het alcoholisme en de depressie op aarde.

Thomas Merton, de Pater Trappist, vroeg zich in de tijd van de Apollo af: "Wat hebben we aan een reis naar de maan, als we het ravijn niet kunnen overbruggen dat ons van onszelf scheidt?" En wat hebben we aan het recht om te trouwen, als we de emotionele verwijdering en verbittering niet kunnen overbruggen die ons zo vaak van onze geliefden scheidt? En niet alleen in het huwelijk. Ik heb de meest pijnlijke, schadelijke, tragische machtsstrijd gezien bij LGBT en AIDS, bij borstkanker en bij non-profit activisme, allemaal uit naam van liefde.

Thomas Merton schreef ook over oorlogen tussen heiligen en over een "alomtegenwoordige vorm van hedendaags geweld waar de idealist maar al te makkelijk voor valt: overmatig activisme. Ons razende activisme doet ons vredeswerk teniet. Het vernietigt ons eigen innerlijke vermogen tot vrede." Al te vaak verworden onze dromen tot op zich staande obsessies met een bepaald toekomstbeeld, die het ons onmogelijk maken aandacht te hebben voor het nu. Onze dromen over een beter leven voor een toekomstige mensheid, of voor een volk in een ander land, vervreemdt ons van de prachtige mensen die op dit moment naast ons zitten.

"Maar dat is gewoon de prijs voor de vooruitgang", zeggen we. Je kunt naar de maan reizen of je kunt een stabiel gezinsleven hebben. We kunnen ons niet voorstellen dat je in beide dimensies tegelijk kunt dromen. En we leggen de lat niet hoger dan 'stabiliteit', als het gaat om ons emotionele leven. Daarom is onze communicatietechnologie opwaarts gegaan, en is ons vermogen om naar elkaar te luisteren en elkaar te begrijpen 'stabiel' gebleven. De beschikbaarheid van informatie is geëxplodeerd, de beschikbaarheid van geluk wil maar niet van de grond komen. Maar het idee dat ons heden en onze toekomst elkaar uitsluiten; dat we om ons vermogen om te doen volledig te kunnen benutten, onze fundamentele behoefte om te zijn moeten inleveren; dat het aantal transistors op een circuit kan worden verdubbeld en verdubbeld, maar dat ons vermogen tot compassie, menselijkheid, rust en liefde op de een of andere manier is begrensd, is een vals dilemma en een verstikkende keuze.

Om nu maar gewoon je werk-privébalans te verbeteren, vind ik een weinig inspirerend idee. Wat heb ik eraan om vaker thuis bij mijn kinderen te zijn, als ik in mijn hoofd dan toch altijd met iets anders bezig ben? Ik heb het dan niet eens over mindfulness. Mindfulness wordt tegenwoordig gebruikt om de productiviteit mee te verhogen.

(Gelach)

Toch?

Ik heb het over dromen. Net zo gedurfd dromen over de dimensies van ons zijn, als we doen over industrie en technologie. Ik heb het over een dappere authenticiteit die ons toestaat met elkaar te huilen, een moedige nederigheid waarmee we achter ons masker vandaan kunnen komen. Het is dat onvermogen om samen te zijn, die vrees om samen te huilen, die de bron is van alle problemen die we zo verwoed proberen op te lossen, van de patstelling in het Congres tot economische onmenselijkheid.

(Applaus)

Ik heb het over wat Jonas Salk een 'Epoch B' noemde, een nieuw tijdperk waarin we net zo opgewonden, net zo nieuwsgierig en net zo wetenschappelijk worden over de ontwikkeling van ons mens-zijn, als we zijn over de ontwikkeling van onze technologie.

We moeten niet terugdeinzen voor deze mogelijkheid, louter omdat we haar niet helemaal begrijpen. Ooit begrepen we de ruimte niet. Of omdat we meer gewend zijn aan technologie en activisme. Dat is de definitie van vastzitten in een routine. We hebben er geen problemen meer mee om ons onvoorstelbare technologische ontwikkelingen voor te stellen. In 2016 is het de dimensie van ons zijn die schreeuwt om een eerlijk deel van ons voorstellingsvermogen.

We komen hier allemaal om te dromen, maar als we heel eerlijk zijn, dan graag wel onze eigen droom. We lezen de naamkaartjes om te zien wie ons kan helpen met onze droom, en kijken daarbij soms recht door elkaars menselijkheid heen. Ik heb nu geen tijd voor jou; ik heb een idee om de wereld te redden. Of niet?

(Gelach)

Ooit, jaren geleden, had ik een prachtig bedrijf dat lange reizen organiseerde voor moedige maatschappelijke betrokkenheid. Ons mantra was: 'Menselijk. Vriendelijk. Wees beide.' We spoorden mensen aan om grenzeloos te experimenteren met vriendelijkheid. Zoals: "Ga iedereen helpen hun tent op te zetten." En er waren veel tenten.

(Gelach)

"Ga voor iedereen een ijsje kopen." "Ga iedereen helpen hun band te plakken, al weet je dat de rij voor het eten langer zal worden."

En mensen gingen hier echt in mee. Als je een lekke band kreeg op de AIDS-tocht, had je een probleem om hem te plakken, omdat zoveel mensen je vroegen of je hulp nodig had.

Voor een paar dagen, voor tienduizenden mensen, creëerden we dat soort werelden, waarvan iedereen zei dat ze wilden dat de wereld altijd zo kon zijn. Als we nu eens zouden experimenteren met het creëren van zo'n soort wereld in de komende paar dagen? En in plaats van iemand te benaderen met: "Wat doe je?", ze te vragen: "Wat is jouw droom?" Of: "Welke droom van je is stuk?" 'TED' kan staan voor: zorg voor elkaars dromen.

(Applaus)

Misschien is het 'ik wil stoppen met drinken', of 'ik wil een boomhut bouwen met mijn kind'. In plaats van dat je degene opzoekt die iedereen wil ontmoeten, benader degene die helemaal alleen is en vraag of ze zin hebben in een kopje koffie.

Waar we het bangst voor zijn, is dat we de kans niet krijgen ons volledige potentieel te ontplooien, dat het zal blijven bij dromen en dat we zullen sterven zonder ooit de kans te krijgen.

Stel je eens een wereld voor waarin we die diepe existentiële angst in elkaar zouden herkennen, en elkaar moedig zouden liefhebben in de wetenschap dat mens zijn nu eenmaal betekent te moeten leven met die angst. Het is tijd om in meerdere dimensies tegelijk te dromen. Ergens achter al die fantastische dingen die we kunnen, willen en moeten doen, ligt het domein van al die ongelooflijke dingen die we zouden kunnen zijn.

Het is tijd dat we die dimensie binnengaan en erkennen dat we ook op dat vlak dromen hebben. Als de maan kon dromen, denk ik dat ze dat voor ons zou dromen. Het is een eer om hier met jullie te zijn.

Dankjewel."

(Applaus)

 

Bron: TED.com