Laten We Streven Naar Perfectie – Zonder Angst Om Te Falen

Soms is je best doen niet genoeg; wanneer de situatie erom vraagt, moet je perfect zijn. Voor Jon Bowers, die een trainingsinstituut voor professionele pakketbezorgers leidt, is de inzet hoog -- iedere dag sterven er 100 mensen in de VS bij auto-ongelukken -- en het is perfectie, of "de bereidheid te doen wat moeilijk is om te bereiken wat juist is", dat hij wil realiseren. Hij legt uit waarom we allemaal even toegewijd zouden moeten zijn in het streven naar perfectie in alles wat we doen, zelfs als dat betekent dat we onderweg ook falen.

"Heb je al gehoord van typosquatting? Typosquatting is wanneer bedrijven zoals Google advertenties plaatsen op websites die vaak verkeerd getypt worden. Ze leunen dan achterover en rijven miljoenen binnen omdat je websites bezoekt zoals gmale.com of mikerowesoft.com.

(Gelach)

Dat klinkt wat gek, hé?

Wat denk je hier van? Op 28 februari was er een ingenieur bij Amazon die een gelijkaardige, kleine typfout maakte. Niet zo heel klein, want die ene typfout in Amazon's supercode, zorgde voor enorme vertraging van internet. Dat kostte het bedrijf meer dan 160 miljoen dollar in een tijdsspanne van slechts vier uur.

Dit is eigenlijk echt eng. Recent was er een werknemer van New England Compound, een farmaceutische fabrikant, die een labo niet goed had gepoetst. Nu zijn er 76 mensen gestorven en hebben er 700 hersenvliesontsteking.

Ik bedoel maar, dit zijn toch zotte voorbeelden? Sinds wanneer leven we in een wereld waar zulke tikfouten, gangbare fouten, die zesjescultuur en 'net goed genoeg', acceptabel zijn? Op een bepaald moment zijn we gestopt met het waarderen van perfectie en dit zijn de soort resultaten die we nu krijgen. Weet je, ik denk dat we allemaal naar perfectie moeten streven, altijd, en dat we haast moeten maken.

Ik leidt een trainingsinstituut waar ik verantwoordelijk ben voor de opleiding van professionele bezorgers. En daar hebben we een ongewone kijk op de kost van falen, de kost van 'maar 99 procent'. Want in de wereld van professioneel rijden betekent 'maar 99 procent' van de job dat er iemand sterft.

Kijk, iedere dag sterven er honderd mensen door rijongevallen. Denk daar eens even over na. Dat is het equivalent van vier lijnvluchten die iedere week neerstorten. Toch kunnen we ons er niet toe zetten, perfect aandachtig te zijn bij het rijden. Dus ik leer mijn bestuurders om perfectie te waarderen. Daarom laat ik hen ons 131 woorden tellend defensief rijden-programma perfect van buiten leren. En dan opschrijven. Een verkeerd of fout geschreven woord, een vergeten komma, en ze falen. Daarom inspecteer ik dagelijks de uniformen. Onderhemden mogen enkel wit of bruin, schoenen zijn zwart of bruin geboend leer en kom niet verkreukeld naar mijn les en verwacht dat ik je laat blijven. Daarom sta ik erop dat mijn bestuurders op tijd zijn. Wees niet te laat; niet in de les, of de pauze, of tijdens lunch. Als je ergens moet zijn, wees er dan. Ik doe dit zodat mijn studenten verstaan dat wanneer ik hen leer met een wagen rijden en zeg: "Bekijk elk kruispunt." Dat ze dan verstaan dat ik bedoel: ieder verkeersbord, ieder kruispunt, iedere zijstraat, iedere parkeerplaats, iedere landweg, iedere oversteekplaats, ieder kruispunt zonder falen.

Nieuwe studenten vragen me vaak waarom mijn les zo moeilijk, strikt of uniform is en het antwoord is simpel. Perfectionisme is een attitude die je ontwikkelt bij kleine zaken en dan toepast op het geheel. Als de kleine zaken je niet lukken, dan faal je wanneer het echt telt. En wanneer je een wagen bestuurt, telt het. Een auto die aan 90 kilometer per uur rijdt legt de lengte van een Amerikaans rugbyveld af in minder dan vierenhalve seconde. Dat is net zoveel tijd als de gemiddelde persoon nodig heeft om een sms te bekijken. Ik sta mijn bestuurders niet toe om focus te verliezen en ik aanvaard niets minder dan perfectie van hen.

Weet je wat? Ik ben het beu dat iedereen 99 procent goed genoeg vindt. Ik bedoel maar, minder dan perfect heeft echte gevolgen hé? Denk er over na. Als de makers van onze kredietkaarten maar 99,9 procent effectief waren dan waren er ruim een miljoen kaarten in omloop met de verkeerde info op de magnetische strip. Of als Webster's woordenboek maar 99,9 procent accuraat was dan zouden er 470 fout gespelde woorden in staan. Wat dacht je hiervan? Als onze dokters maar 99,9 procent correct waren, dan werden er jaarlijks 4.453.000 recepten verkeerd voorgeschreven. En zelfs nog enger: elke dag zouden 11 pasgeborenen aan de foute ouders worden meegegeven in de Verenigde Staten.

(Gelach)

Dat zijn slechts de kansen. Bedankt.

(Gelach)

In realiteit liet de regering van de VS een vliegtuig van 1,4 miljard dollar crashen omdat de onderhoudsploeg maar 99 procent van hun werk deed. Iemand vergat een sensor te checken. De realiteit is dat er nu 16 mensen dood zijn, 180 mensen gewond zijn, en 34 miljoen wagens teruggeroepen worden omdat de airbag-producenten een product op de markt brachten waarvan ze dachten: goed genoeg. De realiteit is dat medische fouten nu de derde grootste sterfteoorzaak in Amerika zijn. 250.000 mensen sterven ieder jaar omdat iemand die waarschijnlijk dacht dat hij zijn job 'goed genoeg' deed het verprutste. Geloof je me niet? Ik kan begrijpen waarom. Het is moeilijk nog iets te geloven als minder dan 50 procent van wat commentatoren zeggen daadwerkelijk klopt.

(Gelach)

Dus het komt hierop neer: Ons best doen is niet goed genoeg. Hoe veranderen we dit? We zoeken naar perfectie en zijn niet tevreden met minder.

Ik weet dat dit even moet inzinken want jou is altijd iets anders verteld. Het gaat waarschijnlijk zo: perfectie is onmogelijk voor mensen en daarom zal streven naar perfectie niet enkel je zelfvertrouwen slopen, maar ook tot falen leiden. Maar daar zit de ironie. Op vandaag zijn we allemaal zo bang van mislukking, maar de waarheid is dat we móeten falen. Mislukking is een springplank naar perfectie. Maar op een bepaald moment werden we zo bang van het idee te mislukken en zo bang van het idee van perfectie, dat we het verdrongen, om ons ego het tekort schieten te besparen. Denk je werkelijk dat een mislukking je zal verwoesten? Of is dat een gemakkelijk antwoord dat ons trage websites, enge gezondheidszorg en gevaarlijke wegen bezorgt? Ben je bereid om perfectie van alles de schuld te geven? Kijk, mislukking en imperfectie zijn eigenlijk hetzelfde. We weten allemaal dat imperfectie overal is. Niets en niemand is perfect. Maar ooit besloten we, omdat het te moeilijk of pijnijk was, onze natuurlijke vaardigheid met falen om te gaan, te verwerpen en liever wat sneller tevreden te zijn. En nu zijn we genoodzaakt tot het aanvaarden van die nieuwe norm of 'goed genoeg'-attitude, samen met de bijhorende resultaten.

Maar dat gezegd hebbend, zijn er nog steeds mensen die dan vragen: "Deden het medisch personeel, de onderhoudsploeg, de ingenieur niet hun best? Is dat niet genoeg?" Eerlijk gezegd, niet voor mij en zeker niet bij deze voorbeelden. Ja, maar proberen perfect te zijn is zo stresserend, niet? Oprah praatte erover, universiteiten bestuderen het, je bent vast vroeger op school ertegen gewaarschuwd. Stress is slecht voor ons, niet? Misschien, maar zeggen dat streven naar perfectie te stressvol is is als zeggen dat bewegen te uitputtend is. In beide gevallen: als je resultaten wil zal je de last moeten dragen. Zeggen dat streven naar perfectie te stressvol is, is gewoon een excuus om lui te zijn.

Maar nu komt het meest angstaanjagende. Vandaag bepleiten dokters, therapeuten en een zelfhulp-sector van bijna 10 miljard dollar per jaar allemaal tegen het idee van perfectie, onder het voorwendsel dat niet perfect proberen te zijn je zelfvertrouwen zal redden en je ego zal beschermen. Maar dat werkt dus niet. Want de zelfhulp-sector heeft op vandaag een hogere terugval omdat het juist focust op leren accepteren dat je een mislukking bent en je aanvaardingsniveau verlagen, dan dat het je pusht om perfect te zijn.

Die dokters, therapeuten en zelfhulpgoeroes zijn allemaal gefocust op een symptoom en niet de ziekte. De echte ziekte in onze samenleving is de onwil om stand te houden tegen mislukking. Het is comfortabeler om te rusten op onze lauweren dan het is om te focussen op resultaten. Zoals in de Dublin Jerome middelbare school in Ohio, waar ze 30 procent van de afstuderenden tot beste student benoemden. Ik bedoel, kom op, hé? Iemand had het hoogste gemiddelde. Er waren gegarandeerd geen 72 even hoge scores.

(Gelach)

We vinden het makkelijker om een gelijke uitkomst te geven, dan om te gaan met mislukking, de verliezer of de minder goede student. En als iedereen een prijs krijgt, iedereen opklimt of opslag krijgt ondanks de resultaten, denkt de perfectionist in ons: wat kan ik nog doen om beter te worden? Hoe kan ik boven de rest uitkomen?

Als we deze cultuur laten blijven, waar niemand faalt of niemand te horen krijgt dat hij zal falen, dan zal ook niemand zijn potentieel bereiken. Falen en verlies zijn nodig voor succes. Het accepteren van mislukking niet. Michelangelo zei ooit dat het grootste gevaar voor de meesten niet is dat ons doel te hoog is en we het missen, maar dat het te laag is en we het halen. Falen zou motiverend moeten zijn, geen flauw excuus om op te geven.

Dus ik heb een idee. In plaats van perfectionisme te zien als een destructieve afkeer van falen, kunnen we het opnieuw definiëren. Waarom definiëren we het niet als bereidheid om iets moeilijks te doen om te bereiken wat juist is? Dan kunnen we zeggen dat falen helpt in onze zoektocht naar perfectie. Wanneer we naar perfectie streven zonder angst voor falen, denk eens wat we dan kunnen bereiken.

Zoals NBA-superster Steph Curry: hij maakte 77 driepunters na elkaar. Stel je eens voor. Hij kon heel precies een bal van 25 cm door een ring van 45 cm mikken die 3 m hoog hangt van bijna 14 meter afstand. Bijna 80 keer zonder te mislukken. Of zoals de computer programmeurs bij de ruimtevaartgigant Lockheed Martin, die nu een programma schreven dat middels 420.000 regels vrijwel perfecte code zorgt voor het ontsteken van 1,8 miljoen kilo raketbrandstof en het lanceren van een 120 ton zwaar ruimteschip. Of zoals de onderzoekers in Children's Mercy ziekenhuis in Kansas City, Missouri, die een apparaat ontwikkelden dat het menselijke genoom binnen 26 uur kan decoderen. Dus dit apparaat kan sneller genetische ziektes bestuderen in baby's en pasgeborenen, waardoor dokter de behandeling eerder kunnen starten en mogelijk het leven van de baby kunnen redden. Dat is wat er gebeurt als we streven naar perfectie.

Dus misschien moeten we meer zijn zoals de professionele atleet, of meer zoals die onvermoeibare programmeur, of die gepassioneerde onderzoeker. Dan vergeten we die angst voor mislukking en zijn we verlost van die wereld vol gevolgen van 'goed genoeg'.

Dank je."

(Applaus)

 

Bron: TED.com