"Om Hulp Vragen Is Een Sterkte, Niet Een Zwakte"

"We hebben allemaal zo onze problemen - sommige kan je zien, de meeste niet", zegt Michele L. Sullivan. In deze TED-talk over perspectieven deelt Sullivan verhalen vol humor en wijsheid. Ze herinnert ons eraan dat we allemaal deel uitmaken van elkaars ondersteuningsnetwerk. "De enige schoenen waarin je kan wandelen zijn die van jezelf", zegt ze. "Met compassie, moed en begrip kunnen we zij aan zij wandelen."

"We hebben allemaal mijlpalen in ons leven die we ons levendig herinneren. Mijn eerste was wanneer ik startte op de kleuterschool. Mijn grote broer zat al op school en -- joepie! -- nu was het mijn beurt. En ik draafde door de gang. Ik was zo opgewonden dat ik bijna in mijn broek plaste. En ik stapte door de deur en daar was de juf met een warm welkom. Ze nam me mee het klaslokaal in, toonde me mijn kleine vakje -- iedereen herinnert zich die kleine vakjes nog wel, toch? -- en we staken er onze spullen in. En toen zei ze: "Ga maar naar de kring en speel met de kinderen tot de les begint." Dus ging ik ernaartoe en plofte neer alsof ik de baas was. Ik ben aan het spelen als de jongen naast me -- hij droeg een wit t-shirt en een blauwe short, het is alsof het gisteren was -- opeens stopte met spelen en zei: "Waarom ben jij zo klein?" Ik bleef gewoon spelen. Ik dacht niet dat hij het tegen mij zei.

(Gelach)

En toen zei hij, harder deze keer: "Hé, waarom ben jij zo klein?" Dus ik keek naar hem en zei: "Waar heb je het over? Laten we gewoon spelen en blij zijn. Ik heb hier op gewacht."

Dus we speelden en ongeveer een minuut later stond het meisje in het witte t-shirt en de roze rok naast hem op, zette haar handen in haar zij en zei: "Ja, waarom zie je er zo anders uit?" En ik zei: "Waar heb je het over? Ik zie er niet anders uit. Ik ben niet klein. Kom op, we gaan spelen."

Op dat moment keek ik de kring rond en alle kinderen waren gestopt met spelen en keken naar mij. En ik dacht -- tegenwoordig zouden we zeggen: "Krijg nou wat!"

(Gelach)

Wat gebeurde er zonet?

Dus alle zelfvertrouwen waarmee ik die ochtend arriveerde, verdween in de loop van de ochtend, terwijl de vragen bleven komen. En aan het einde van de ochtend, voor ik naar huis ging, zette de juf ons in een kring, maar voelde ik me eigenlijk buiten de kring geplaatst. Ik kon niemand aankijken. Ik kon niet begrijpen wat er net gebeurd was.

De jaren erna vond ik het vreselijk om naar buiten te gaan. Ik voelde elke blik, elke giechel, elke wijzende vinger, niet de vinger, maar elke wijzende vinger en ik haatte het. Ik verborg me achter m'n ouders hun benen, zodat ze me niet zagen. En als kind begrijp je de nieuwsgierigheid van een ander kind niet, noch de onwetendheid van volwassenen. Het werd duidelijk voor me dat de echte wereld niet gemaakt was voor iemand van mijn grootte, letterlijk en figuurlijk.

Dus ik heb geen anonimiteit, zoals je wel kan zien, en terwijl je mijn lengte kunt zien, krijgen we tijdens ons leven allemaal te maken met problemen. Sommige kan je zien, zoals bij mij. De meeste kan je niet zien. Je kan niet zien of iemand gebukt gaat onder een mentale ziekte, of dat ze worstelen met hun geslacht, of voor een bejaarde ouder zorgen, of financiële problemen hebben. Je kan deze dingen niet zien. Dus ook al kan je zien dat mijn lengte een van mijn ongemakken is, het zien betekent niet dat je echt begrijpt hoe het echt is om in mijn schoenen te staan, of wat ik meemaak. Dus ben ik hier om een mythe te doorprikken. Ik geloof niet dat je in andermans schoenen kunt lopen en daarom moeten we een nieuwe manier bedenken om onszelf nuttig te maken. Kort gezegd, ik zal nooit weten hoe het is om jou te zijn en jij zult nooit weten hoe het is om mij te zijn. Ik kan jouw angsten niet voelen of jouw dromen najagen en jij kan dat niet voor mij, maar we kunnen elkaar steunen. In plaats van in elkaars schoenen proberen te lopen, moeten we een nieuwe manier bedenken om onszelf nuttig te maken.

Ik leerde op jonge leeftijd dat ik sommige dingen anders moest doen dan de meeste mensen, maar ik leerde ook dat er dingen waren waarin ik op gelijke voet was. En een daarvan was in de klas. He, he, he. Ik was gelijkwaardig. Ik stak zelfs boven de anderen uit in de klas. Dat was enorm belangrijk, ontdekte ik toen ik ouder werd en me realiseerde dat ik geen fysiek werk kon doen. Ik had een opleiding nodig. Dus ik haalde een universitair diploma. Maar ik voelde dat wanneer ik de anderen een stap voor wou zijn, ik een verdiepende universitaire graad nodig had. Dus haalde ik die.

Nu ben ik klaar om te solliciteren. Herinner je je eerste sollicitatie? Wat doe ik aan? Welke vragen? En vergeet die stevige handdruk niet. Dat was voor mij ook zo. Maar 24 uur voor mijn sollicitatie belde een vriendin die ik al mijn hele leven ken en ze zei: "Michele, het gebouw waar je heen gaat, heeft treden." Zij wist dat ik geen treden kon beklimmen. Dus opeens was mijn focus veranderd. In mijn geval was ik bezorgd hoe ik er moest komen. Dus ik ging iets vroeger en vond een lift, kwam binnen en had een geweldig gesprek. Ze hadden geen idee wat er door mijn hoofd ging en dat is oké.

Je denkt nu vast dat mijn grootste uitdaging die dag het gesprek was, of het binnenkomen in het gebouw. Maar eigenlijk was de grootste uitdaging die dag om voorbij de lift te geraken zonder omver te worden gelopen. Ik ben heel kwetsbaar in bepaalde situaties, zoals op vliegvelden, in gangen, op parkeerplaatsen en op laadperronnen. Ik moet dus heel voorzichtig zijn. Ik moet anticiperen en flexibel zijn en soms zo snel mogelijk bewegen als ik kan.

Dus ik kreeg de baan en in mijn huidige rol reis ik regelmatig. Reizen is ondertussen een uitdaging voor ons allemaal. Je gaat dan naar de luchthaven, je loopt door de security en gaat naar de gate. Heb ik mijn zitje aan het gangpad of het raam? Kreeg ik een upgrade? Om te beginnen, loop ik nergens door.

(Gelach)

En ik loop al zeker niet door de security, want ik mag een persoonlijke fouillering ondergaan. Ik zal daar maar over zwijgen. En dan ga ik naar de gate en met mijn gave van het zeveren, waar ik volgens mijn ouders mee ben geboren, praat ik tegen de persoon aan de gate en zeg: "Trouwens, mijn scooter weegt zoveel, ik heb een drogecelbatterij en ik kan er mee rijden tot aan het vliegtuig." Ook had ik de dag voordien gebeld naar de stad van mijn bestemming om te weten waar ik een scooter kon huren als de mijne stuk zou gaan. Dus voor mij is het een beetje anders.

Wanneer ik op het vliegtuig stap, gebruik ik mijn gave en vraag de dame mijn tas op te bergen, en dat doet ze. Ik probeer niet te eten of drinken, want ik wil niet opstaan en gaan lopen in het vliegtuig. Maar de natuur beslist en niet zo lang geleden kwam moeder natuur aankloppen. Dus ik wandelde naar de voorkant van het vliegtuig, zeverde met de stewardess en zei: "Kan je de deur bewaken? Ik kan niet bij het slot." Dus ik ben bezig, de deur vliegt open en er staat een man daar met een gelaatsuitdrukking van pure horror. Zo zag ik er zeker ook uit. Toen ik buiten kwam, zag ik dat hij recht tegenover me zat en in totale verlegenheid was gebracht. Dus ik wandel naar hem toe en ik zeg stil: "Ga jij je dit even goed herinneren als ik?"

(Gelach)

En hij antwoordt: "Ik denk het."

(Gelach)

Nu ja, hij praat er waarschijnlijk niet openlijk over. Ik wel.

(Gelach)

Maar we praatten voor de rest van de vlucht en leerden elkaar kennen: onze families, sporten, werk. En toen we landden zei hij: "Michele, ik merkte dat je tas werd weggezet. Mag ik hem voor je pakken?" En ik zei: "Natuurlijk, dank u." We wensten elkaar het beste toe en het belangrijkste die dag was dat hij niet zou vertrekken met het gevoel van schroom, die ervaring van verlegenheid. Hij zal het niet vergeten en ik ook niet, maar ik denk dat hij zich met name zal herinneren hoe we spraken over onze verschillende perspectieven.

Wanneer je internationaal reist, kan het zelfs nog uitdagender zijn in zekere zin. Een paar jaar geleden was ik in Zanzibar en ik kom binnen gerold, denk je dit eens in. Kleine, blanke, blonde vrouw in een rolstoel. Dat komt waarschijnlijk niet alle dagen voor. Dus ik ga erop af en begin mijn kletspraatje met de agent. Heel vriendelijk en ik vraag naar hun cultuur en zo en ik zag dat er geen vliegtuigslurf was. Dus ik moest vertellen: "Je moet niet alleen mijn rolstoel optillen, ik kan ook hulp gebruiken om de trap op te gaan." We spendeerden ongeveer een uur samen, terwijl we wachtten op de vlucht, en het was een prachtig uur. Onze visie veranderde voor ons allebei die dag. En eenmaal in het vliegtuig klopte hij me op de rug en wenste me geluk. En ik bedankte hem heel erg. Opnieuw, ik denk dat hij zich dat beter zal herinneren dan wanneer ik voor het eerst binnenkwam en er wat aarzeling was.

Zoals je kan zien, krijg ik veel hulp. Ik zou niet staan waar ik nu sta zonder de hulp van familie, vrienden, collega's en de vele vreemden die me iedere dag opnieuw helpen. Het is belangrijk dat we allemaal mensen hebben die ons helpen. Vragen om hulp is een sterkte, geen zwakte.

(Applaus)

We hebben allemaal hulp nodig doorheen ons leven, maar het is net zo belangrijk dat we ook deel uitmaken van het ondersteuningsnetwerk van anderen. We moeten een manier aanleren om terug te geven. We spelen natuurlijk een rol in ons eigen succes, maar denk ook aan de rol die we moeten spelen in het succes van anderen, net als mensen dagelijks voor mij doen.

Het is heel belangrijk dat we elkaar helpen, omdat de maatschappij ons steeds meer indeelt in hokjes, gebaseerd op vooroordelen en ideologieën. We moeten voorbij het oppervlak kijken en geconfronteerd worden met de waarheid dat niemand van ons is wat je kan zien. We zijn meer dan dat en we hebben allemaal te maken met dingen die je niet kan zien. Een leven leiden dat vrij is van oordelen laat ons toe om onze ervaringen samen te delen en een totaal andere visie te hebben, net als de mensen die ik daarnet noemde in mijn verhalen.

Dus onthou, de enige schoenen waar je echt in kan lopen zijn die van jezelf. Ik kan niet in de jouwe lopen. Ik weet dat je niet in mijn kleine maatje kan lopen --

(Gelach)

maar je kan het proberen. We kunnen iets beter doen dan dat. Met compassie, moed en begrip kunnen we zij aan zij wandelen en elkaar ondersteunen. Denk aan hoe de maatschappij kan veranderen als we dat allemaal doen, in plaats van elkaar te veroordelen op basis van wat we kunnen zien.

Dank u.

(Applaus)

Dank u."

 

Bron: TED.com