"Wat Ik Leerde Van 100 Dagen Afgewezen Worden"

Jia Jiang begeeft zich stoutmoedig in een gebied waar velen van ons angst voor hebben: afwijzing. Door gedurende 100 dagen naar afwijzing te zoeken, vanaf het lenen van $100 van een vreemde tot het vragen om een extra hamburger in een restaurant, maakt Jiang zich ongevoelig voor de pijn en schaamte die afwijzing vaak brengt. In dat proces ontdekte hij dat gewoon vragen wat je wilt, mogelijkheden schept waar je het niet (meer) verwacht.

"Toen ik zes jaar was, kreeg ik mijn geschenken. Mijn leerkracht had een briljant idee. Ze wilde ons de ervaring geven van het ontvangen van geschenken, maar ook de deugd om elkaar complimenten te geven. We moesten allemaal vooraan staan in de klas. Ze had voldoende geschenken gekocht en opgestapeld in de hoek. Ze zei: "Laat ons hier staan en elk een compliment geven. Als je je naam hoort, haal dan je geschenk en ga zitten." Een geweldig idee, toch? Wat kon er misgaan?

(Gelach)

Wel: we startten met 40 en elke keer ik iemands naam hoorde, juichte ik heel luid. Toen waren er nog 20 kinderen over nog 10 nog 5 nog 3 ... En ik was een van hen. De complimenten stopten. Op dat moment was ik aan het huilen De leerkracht sloeg in paniek. Ze zei: "Wil iemand iets aardigs zeggen over deze kinderen?"

(Gelach)

"Niemand? Ok, neem je geschenk en ga zitten. Wees braaf volgend jaar -- iemand zou iets aardigs over je kunnen zeggen."

(Gelach)

Terwijl ik dit aan jullie vertel, besef je allicht dat ik me dit zeer goed herinner.

(Gelach)

Ik weet niet wie er zich slechter voelde die dag. Ik of de leerkracht? Ze moet zich gerealiseerd hebben dat ze een teambuilding-moment deed omslaan in een publieke vernedering van drie zesjarigen. En zonder de humor. Als je mensen door de mangel ziet halen op tv, is het grappig.

Er was echter niets grappigs aan die dag. Dat was één versie van mij, en ik sterf nog liever dan opnieuw die publieke afwijzing te voelen. Dat is één versie. Acht jaar later kwam Bill Gates naar mijn stad, Bejing, China, om er te spreken. Ik zag zijn overtuigingen en ik werd verliefd op hem. Ik dacht: nu weet ik wat ik wil doen. Die avond schreef ik een brief aan mijn familie dat ik op mijn 25e het grootste bedrijf ter wereld zou gebouwd hebben, en dat bedrijf zou Microsoft opkopen.

(Gelach)

Het idee om de wereld te veroveren, had mij in zijn ban -- dominantie, juist? Ik verzin dit niet, ik schreef die brief echt. Hier is hij.

(Gelach)

Je hoeft niet alles te lezen.

(Gelach)

Het is onduidelijk geschreven, maar ik lichtte enkele woorden op. Je snapt het.

(Gelach)

Dus ... dat was een andere versie van mij: degene die de wereld zou veroveren. Twee jaar later, kreeg ik de kans om naar de VS te gaan. Ik sprong erop, want daar woonde Bill Gates!

(Gelach)

Ik dacht: dit wordt de start van mijn ondernemerschap! Snel 14 jaar vooruit. Ik was 30. Nee, ik bouwde dat bedrijf niet, ik startte zelfs niet. Ik werd marketingmanager voor een Fortune 500-bedrijf. Ik zat vast, ik stagneerde. Waarom? Waar is die tiener met zijn brief? Het is niet omdat ik niet probeerde.

Telkens ik een idee had, elke keer ik iets nieuw probeerde, zelfs op het werk -- als ik een voorstel wilde maken, als ik voor een groep wilde spreken, voelde ik dit constante gevecht tussen de tiener en de zesjarige. De ene wilde de wereld veroveren, een verschil maken, de andere had angst voor afwijzing. Elke keer won de zesjarige, en de angst bleef aanhouden toen ik mijn eigen bedrijf stichtte op mijn dertigste. Als je Bill Gates wilt zijn, moet je op een of andere dag toch starten, niet?

Toen ik ondernemer was, kreeg ik de kans om een investering te doen. en ik werd afgewezen. De afwijzing deed pijn, zoveel pijn dat ik onmiddellijk wilde stoppen. Maar ik dacht: zou Bill Gates stoppen na een simpele afwijzing voor een investering? Zou een ander succesvolle ondernemer zo stoppen? Absoluut niet. Daar maakte ik de klik.

Ok, ik kan een beter bedrijf maken, ik kan een beter team en product maken, maar één ding is zeker: ik moet een betere leider worden. ik moet een beter mens worden. Ik kan me niet blijvend laten dicteren door een zesjarig kind. Ik moet hem terug op zijn plaats zetten. Ik zocht hulp online, met Google als mijn vriend.

(Gelach)

Ik zocht hoe ik angst voor afwijzing kon overwinnen. Ik vond een hoop psychologische artikelen, over waar de angst en de pijn vandaan komt. Ik vond een hoop inspirerende 'hoera'-artikelen "Neem het niet persoonlijk en overwin het gewoon." Wie weet dat niet?

(Gelach)

Waarom had ik nog steeds angst? Toen vond ik toevallig een website rejectiontherapy.com

(Gelach)

'Afwijzingstherapie' is een spel uitgevonden door de Canadese ondernemer Jason Comely. Zijn idee is om 30 dagen de afwijzing op te zoeken, om elke dag voor iets afgewezen te worden en je zo ongevoelig te maken voor de pijn. Ik vond het geweldig!

(Gelach)

Ik dacht: dit ga ik doen! Ik zal 100 dagen de afwijzing voelen. Ik bedacht mijn eigen afwijzingsideeën, en maakte een vlog. En zo gebeurde het. Zo zag het eruit. Dag één

(Gelach)

'Leen 100 Dollar Van Een Vreemde.' Ik ging naar beneden waar ik werkte. Ik zag een grote man, zittend achter een bureau. Hij zag eruit als een bewaker. Ik benaderde hem. Dat was de langste wandeling die ik ooit in mijn leven maakte Het haar in mijn nek stond rechtop, Ik zweette en mijn hart klopte uit mijn borst. Ik was er en vroeg: "Meneer, kan ik 100 dollar van je lenen?"

(Gelach)

Hij keek op en zei: "Nee. Waarom?" Ik zei: "Nee? Sorry." Ik draaide me om en vluchtte.

(Gelach)

Ik voelde me zo beschaamd. Maar omdat ik het filmde, zag ik 's avonds hoe bang ik was voor de afwijzing. Ik zag eruit als het kind uit 'The Sixth Sense.' "Ik zag dode mensen."

(Gelach)

Toen zag ik die man. Hij zag er niet zo bedreigend uit. Hij was een mollige, aardige kerel En hij vroeg zelfs "Waarom"? Hij nodigde mij uit om het uit te leggen. Ik had veel dingen kunnen zeggen. Ik had het kunnen uitleggen, onderhandelen. Ik deed niets. Enkel vluchten.

Ik besefte dat dit de microkosmos van mijn leven was. Elke keer ik maar de minste afwijzing voelde, vluchtte ik zo snel ik kon. En weet je wat? De volgende dag, wat er ook gebeurde, ik zou niet vluchten, ik zou doorzetten. Dag twee: 'Vraag Een Extra Hamburger'

(Gelach)

Ik ging naar een hamburgertent. Na de lunch vroeg ik aan de kassier: "Kan ik een extra hamburger krijgen?"

(Gelach)

Hij was in de war: "Een extra hamburger?"

(Gelach)

Ik zei: "Ja, zoals een extra koffie, een extra hamburger." Hij antwoordde: "Sorry, daar doen we niet aan."

(Gelach)

Ik werd afgewezen en had kunnen vluchten, maar ik bleef. Ik zei: "Ik houd van jullie hamburgers, en ik houd van jullie tent. Als jullie een extra hamburger zouden geven, houd ik nog meer van jullie."

(Gelach)

Hij antwoordde: "Ok, ik vraag het aan mijn manager, en misschien doen we het, maar vandaag niet." Toen vertrok ik. Tussen haakjes: ik denk niet dat ze al ooit extra hamburgers gaven.

(Gelach)

Ze zijn er nog steeds, denk ik. Het leven-en-dood-gevoel van de eerste keer, was er niet meer. Enkel omdat ik doorzette, omdat ik niet vluchtte. Ik zei: "Geweldig, ik leer al bij!" Dag drie: 'Bestel Olympische donuts' Hier werd mijn leven op zijn kop gezet. Ik ging naar Krispy Kreme een donutketen in het zuidoosten van de VS. Misschien zijn er hier ook. Daar vroeg ik of ze mij donuts wilden maken in de vorm van olympische symbolen. Je linkt de donuts aan elkaar... Ik bedoel: ze zou toch nooit ja zeggen, niet? De donutmaker nam me zo serieus.

(Gelach)

Ze haalt papier, en begint de kleuren en ringen te tekenen. Ze vraagt zich af: "Hoe kan ik dit maken?" 15 minuten later, komt ze af met een doos in de vorm van olympische ringen. Ik was ontroerd. Ik kon het niet geloven. De video kreeg 5 miljoen views op Youtube. De wereld kon het ook niet geloven.

(Gelach)

Ik kwam ermee in de kranten, in talkshows, overal. Ik werd beroemd. Veel mensen begonnen me te e-mailen: "Wat je doet, is geweldig." Beroemd en bekend zijn, deden me niets. Ik wilde echt leren en mezelf veranderen.

De volgende periode van mijn 100 dagen afwijzing werden mijn speelterrein en mijn onderzoeksproject. Ik wilde zien wat ik kon leren. En ik leerde heel veel. Ik ontdekte veel geheimen. Ik ontdekte dat als ik niet vluchtte bij afwijzing, ik een 'nee' in een 'ja' kon doen veranderen. En het magische woord is 'waarom'. Op een dag stapte ik naar een willekeurig huis met een bloem in mijn hand, klopte op de deur en zei: "Kan ik deze bloem in je achtertuin planten?"

(Gelach)

Het antwoord was nee. Voor de man kon weggaan, vroeg ik: "Mag ik weten waarom?" "Ik heb een hond," zei hij "en die zou de bloem toch maar opgraven. Ik wil je bloem niet verkwisten. Als je dit echt wilt doen, ga naar Connie, aan de overkant. Ze houdt van bloemen." Dus dat deed ik. Ik stak over en klopte op Connies deur. Ze was heel blij me te zien.

(Gelach)

En en half uur later stond er in Connies achtertuin een bloem. Ze ziet er nu zeker beter uit.

(Gelach)

Was ik na de eerste afwijzing vertrokken, zou ik gedacht hebben, dat de man mij niet vertrouwde, of dat het was omdat ik gek was, omdat ik niet goed genoeg gekleed was. Het was niets van dat alles. Wat ik aanbood, paste hem niet. Hij vertrouwde mij genoeg voor een verwijzing, om een verkoopterm te gebruiken. Ik zette een verwijzing om.

Op een dag -- en ik leerde ook dat ik iets kon zeggen om het tij te keren en mijn kansen op succes te vergroten. Zo ging ik op een dag naar Starbucks en vroeg de manager of ik zijn Starbucks-begroeter mocht zijn. "Starbucks-begroeter?" vroeg hij. "Ja, je kent wellicht de Walmart-begroeters? De mensen die 'hallo' zeggen als je de winkel binnenkomt, en ervoor zorgen dat je niet steelt. Ik wil de Walmart-ervaring naar de Starbucksklanten brengen."

(Gelach)

Ik weet niet of het iets goed is, ik ben er zeker van dat het geen goed idee is. En hij zegt: "Oh" -- Ja, zo keek hij, Eric -- Hij twijfelde: "Ik ben niet zeker." Hij voelde mijn twijfel aan. "Vind je het gek?" vroeg ik. Hij weer: "Ja, man, echt gek." Zodra hij dit gezegd had, veranderde zijn hele houding. Alsof zijn twijfel als sneeuw voor de zon wegsmolt "Je mag het doen, doe gewoon niet te gek."

(Gelach)

Het volgende uur was ik de Starbucks-begroeter. Ik zei 'hallo' tegen elke klant en wenste hen fijne feesten. Tussen haakjes: ik weet niet welke carrière je wil, maar wordt geen begroeter.

(Gelach)

Het is heel saai. Ik leerde dat ik dit kon doen omdat ik het benoemde als 'gek'. Ik benoemde zijn twijfel en dat betekende dat ik niet gek was. Het betekende dat we hetzelfde dachten, dat het gek was. En steeds opnieuw leerde ik dat als ik de twijfel van mensen benoemde, voor ik de vraag stelde, ik hun vertrouwen won. Ik kreeg meer ja's. Toen leerde ik dat ik mijn levensdroom kon waarmaken door te vragen. Ik kom van vier generaties leerkrachten, en mijn grootmoeder vertelde me altijd dat ik alles kon worden wat ik wilde, maar dat het geweldig zou zijn als ik leerkracht werd.

(Gelach)

Maar ik wilde ondernemer worden. Toch droomde ik er altijd van iets te kunnen doorgeven. Ik bedacht: wat als ik een les aan de universiteit zou geven? Ik leefde toen in Austin en stapte naar de Universiteit Austin Texas, klopte op de deur van een prof en vroeg ik les mocht geven. Ik kwam nergens de eerste keren. Ik vluchtte niet en vroeg het steeds opnieuw.

De derde keer was de prof heel erg onder de indruk. "Niemand deed dit ooit," zei hij. Ik kwam goed voorbereid met een Powerpoint en mijn les. Hij zei: "Ik kan dit gebruiken. Kom binnen twee maanden terug. Ik neem je op in het lessenpakket." Twee maanden later gaf ik mijn les. Dit ben ik, moeilijk te zien op de slechte foto. Soms wordt je afgewezen door licht.

(Gelach)

Maar wow -- aan het einde van de les, liep ik huilend naar buiten, want ik dacht dat ik mijn levensdroom kon vervullen door gewoon te vragen. Vroeger dacht ik dat ik allerlei moest bereikt hebben ondernemer zijn, een diploma hebben om les te geven -- Nee, ik vroeg het gewoon, en ik kon lesgeven.

Op de foto zie je een quote van Martin Luther King Jr. Omdat ik ontdekte dat mensen die écht de wereld en onze manier van denken en leven veranderen, mensen zijn die oorspronkelijk en vaak gewelddadig werden afgewezen. Mensen zoals Martin Luther King, Jr. Mahatma Gandhi, Nelson Mandela, of zelfs Jezus Christus. Deze mensen lieten afwijzing niet hun leven bepalen. Hun eigen reactie op afwijzing bepaalde hun leven. Ze omarmden afwijzing.

We moeten die mensen niet zijn om te leren over afwijzing In mijn geval was afwijzing mijn vloek, mijn boeman. Ik had er gans mijn leven last van omdat ik ervoor vluchtte. Ik leerde het te omarmen, en draaide het om tot het grootste geschenk in mijn leven. Ik begon mensen te leren hoe ze afwijzing in kansen konden omzetten. Ik gebruik mijn blog, mijn voordrachten, het boek dat ik net gepubliceerd heb en technologie waarmee mensen hun angst voor afwijzing kunnen overwinnen.

Als je afgewezen wordt, als je voor het volgende obstakel staat, of de volgende struikelblok, bekijk de mogelijkheden. Loop niet weg. Omarm het. Het kunnen ook je geschenken worden. Dank je."

(Applaus)

 

Bron: TED.com