"Wees Iemand Die Kansen Creëert"

We willen allemaal wel onze talenten gebruiken om iets bijzonders met ons leven te doen. Maar hoe begin je hieraan? (En ... wat als je verlegen bent?) Schrijfster Kare Anderson deelt haar eigen verhaal over haar chronische verlegenheid, en hoe ze haar eigen wereld opende door andere mensen te helpen hun talenten en passies te gebruiken.

"Toen ik jong was kreeg ik de diagnose 'extreem verlegen', en, zoals minstens 20 andere mensen in een zaal als deze, was ik een stotteraar. Durf je je hand op te steken?

En het blijft ons echt bij. Want door de manier waarop we zijn behandeld, voelen we ons soms onzichtbaar, of wordt er om of over ons heen gepraat. Terwijl ik naar andere mensen begon te kijken, wat vaak het enige was wat ik deed, zag ik dat sommige mensen eigenlijk aandacht en erkenning zochten. Ik was nog jong toen. Maar wat deden ze dus? Wat we misschien allemaal iets te vaak doen. We praten over onszelf. En toch zag ik ook andere mensen die een, wat ik noem, gemeenschappelijke mentaliteit hadden. In elke situatie vonden ze een manier om over 'ons' te praten en een 'ons'-idee te creëren.

Dus mijn idee voor een nieuwe wereld is er een, waar we allemaal grotere 'kansmakers' worden met en voor elkaar. Er is momenteel geen grotere mogelijkheid of oproep tot actie voor ons dan kansmakers te worden die hun betere talenten vaker bundelen voor het algemeen belang en dingen volbrengen die we niet alleen hadden kunnen doen. Daar wilde ik met jullie over praten. Want meer nog dan het geven, meer nog dan het geven is het ons vermogen om samen iets slimmers te doen, voor het algemeen belang, dat ons allebei hoger tilt en die je kan opschalen. Daarom zit ik hier nu. Maar ik wil ook op iets anders wijzen. Ieder van jullie heeft iets waarin hij beter is dan wie dan ook. Dat weerlegt het populaire idee dat wanneer je de slimste in de kamer bent, je in de verkeerde kamer bent. (Gelach)

Dus laat me iets vertellen over een Hollywoodfeestje waar ik een paar jaar geleden was, en waar ik een opkomende actrice ontmoette. Al snel begonnen we te praten over iets waar we allebei gepassioneerd over zijn: openbare kunst. Zij geloofde sterk dat in elk nieuw gebouw in Los Angeles, openbare kunst aanwezig moet zijn. Ze wilde er regels over, en ze begon vurig te vertellen -- wie hier is uit Chicago? -- ze begon vurig te vertellen over de boon-vormige reflecterende beelden in Millenium Park, Mensen lopen er naartoe en glimlachen in de reflectie. Ze poseren, tutten zich op, nemen selfies met elkaar, en ze lachen. Terwijl ze aan het praten was, dacht ik aan iets. Ik zei: "Ik ken iemand die je zou moeten ontmoeten. Hij komt vrij uit San Quentin over een paar weken" (Gelach) "en hij deelt jouw vurig verlangen dat kunst mensen zou moeten engageren en bij elkaar brengen." Hij had vijf jaar in isolatie doorgebracht. Ik had hem ontmoet toen ik een lezing gaf in San Quentin. Hij is welsprekend en leuk om naar te kijken want hij is goed gespierd. Hij sportte elke dag. (Gelach) Toen luisterde ze aandachtig. Ik zei: "Hij zou een onverwachte bondgenoot zijn." Dat is het niet alleen. Er is ook James, een architect en professor, die houdt van ruimtes indelen -- dat is wanneer je van die mini-pleintjes en stedelijke voetpaden inricht en volstopt met kunst, wat mensen trekt en waar ze naar toe gaan en praten. Ik denk dat die goede bondgenoten zullen zijn. En dat waren ze ook. Ze ontmoetten elkaar. Ze maakten plannen. Ze spraken voor de stad Los Angeles. De raadsleden namen de regeling aan, en de helft kwam zelfs vragen om samen op de foto te gaan. Ze waren verrassend, meeslepend en geloofwaardig. Dat kun je niet kopen.

Ik vraag jullie om te overwegen wat voor soort kansmakers we zouden kunnen worden. Want meer nog dan rijkdom of dure titels, of veel contacten, gaat het om ons vermogen om elkaar te ontmoeten rondom onze betere kant, en om die bloot te leggen. Ik zeg niet dat dit makkelijk is. Ik weet zeker dat velen van jullie de verkeerde keuzes hebben gemaakt over met wie je contact wilde hebben, maar mijn suggestie is dat dit een kans is. Ik ben een tijd geleden hierover gaan denken toen ik een Wall Street Journal reporter was en ik in Europa was en ik trends moest ontdekken die verder gingen dan de zakenwereld of politiek, of lifestyle. Dus ik had contacten nodig in andere werelden dan die van mij, want anders kon je geen trends zien. Ten derde moest ik een verhaal schrijven en in de schoenen van de lezer gaan staan zodat ze konden zien hoe deze trends hun leven beïnvloedden. Dat is wat echte kansmakers doen.

Wat bizar is: in tegenstelling tot een toenemend aantal Amerikanen die werken en leven en spelen met mensen die precies zoals zij denken, waardoor we stijver en extremer worden, zoeken kansmakers actief naar situaties met mensen die anders zijn. Ze bouwen relaties op. Door dat te doen, hebben ze vertrouwde relaties waarmee ze het goede team kunnen samenbrengen en inzetten om problemen beter en sneller op te lossen en meer kansen te grijpen. Ze schrikken niet van verschillen, ze zijn er door gefascineerd, en dat is een enorme verandering in gedachtegang. Als je het hebt meegemaakt, wil je er meer en meer van. Deze wereld roept uit om een meer collectieve gedachtegang. Ik geloof daarin. Het is vooral nu belangrijk. Waarom nu? Omdat dingen zoals drones kunnen worden bedacht, en medicijnen, en gegevensinzameling. Dat kan door meer en meer mensen en goedkoper voor goede doelen. Zoals we uit het nieuws weten, kunnen ze voor gevaarlijke doeleinden worden gebruikt. Het roept ieder van ons op tot een hogere roeping.

Maar hier komt de kers op de taart: het is niet alleen de eerste kans die je met iemand anders grijpt die waarschijnlijk je grootste is, als instelling of een individu. Het is nadat je die ervaring hebt gehad dat je elkaar vertrouwt. Het zijn de onverwachte dingen die je later bedenkt en die je nooit had kunnen voorspellen. Marty is bijvoorbeeld de echtgenoot van die actrice die ik noemde. Hij zag hen bezig, en raakte al snel aan de praat met Wally, de ex-gevangene, over zijn work-outs. Hij dacht: ik heb een paar squashbanen. Hij zou kunnen lesgeven. Veel mensen die daar werken, zijn lid van mijn banen. En ze reizen veel. Ze zouden kunnen oefenen in hun hotel zonder uitrusting nodig te hebben. Zo kwam Wally aan werk. En jaren later gaf hij les in squash. Nog eens jaren later gaf hij les aan de squashleraren. Wat ik voorstel is, dat wanneer je contact hebt met mensen over een gezamelijke interesse en actie, je gewend raakt aan onverwachte dingen die gebeuren in de toekomst. Ik denk dat we daar naar kijken. We openen onszelf voor deze kansen. In deze zaal zitten belangrijke spelers inzake technologie, die een unieke positie hebben waardoor ze samen systemen en projecten kunnen opschalen.

Dus dit is wat ik van jullie vraag. Herinner je je de drie eigenschappen van kansmakers? Kansmakers blijven werken aan hun beste eigenschappen en ze zoeken naar patronen. Ze zijn betrokken bij werelden die niet de hunne zijn zodat ze vertrouwen winnen en die patronen kunnen zien. Ze communiceren om samen te komen over gezamenlijke interesses.

Ik vraag jullie dit: de wereld heeft er nood aan -- ik geloof echt, dat is mijn ervaring, dat de wereld er nood aan heeft dat wij samenwerken als kansmakers en dat gedrag nastreven, wat zoveel van jullie al doen -- dat weet ik uit ervaring -- en dat we een nieuwe wereld dromen waar we onze beste talenten samenbrengen om dingen te verwezenlijken die groter zijn dan wat we alleen kunnen doen. Onthoud alleen wat Dave Liniger heeft gezegd: "Je kunt niet succesvol zijn als je alleen een vork meebrengt naar het feestje."

(Gelach)

Heel erg bedankt. Dank u."

(Applaus)

 

Bron: TED.com