Zo Ga Je Verder Wanneer Je Alles Hebt Verloren

Negen dagen vóór TED2008 verliest filmmaker David Hoffman bijna al zijn bezittingen in een brand die zijn huis en kantoor verwoest, evenals 30 jaar van verwoed verzamelen. Hij kijkt terug op een leven dat in een oogwenk werd schoongeveegd -- en hij kijkt vooruit.

"Negen dagen geleden had ik een brand. Mijn archief: 175 films, mijn 16 millimeter negatief, al m'n boeken, de boeken van mijn vader, die ik had verzameld -- Ik was een verzamelaar, niet te zuinig -- weg. Ik keek er naar, en wist niet wat ik moest doen. Ik bedoel, dit was -- was ik mijn spullen? Ik leef altijd in het hier en nu -- ik ben er dol op.

Ik koester de toekomst. Ik leerde vreemde dingen als kind, zoals: je moet het slechte ten goede keren. Je moet het slechte ten goede keren. Dit was klote! Jongens, ik was -- Ik hoest. Ik was ziek. Dat is mijn cameralens. De eerste -- de lens waarmee ik de Bob Dylan film maakte, 35 jaar geleden. Dat is mijn speelfilm. "King, Murray" die het Cannes Filmfestival van 1970 won -- de enige kopie die ik had. Dat zijn mijn papieren.

Het gebeurde in minuten -- 20 minuten. Ik kreeg een openbaring. "Je moet het slechte ten goede keren," zei ik tegen m'n vrienden, buren, m'n zus. Dat is trouwens "Sputnik", die ik vorig jaar vertoond heb. "Sputnik" was in de stad, het negatief. Onaangeraakt. Dit zijn wat stukjes die ik gebruikte in de Sputnik speelfilm, die in New York in première gaat over twee weken in het centrum. Ik belde m'n zus. Ik belde m'n buren. Ik zei: "Kom graven." Daar zit ik achter m'n bureau. Het kostte 40 jaar om dat bureau te maken. Weet je -- alle spullen. Dat is mijn dochter Jean. Ze kwam. Ze is verpleegkundige in San Francisco.

"Graaf 't op," zei ik. "Stukjes. Ik wil stukjes, stukjes en beetjes." Ik had een idee: een leven uit stukjes en beetjes, waar ik nu net aan begin -- mijn volgende project. Dat is m'n zus. Ze ontfermde zich over de foto's, ik was namelijk een groot verzamelaar van foto's die ik veelzeggend vond. Dit zijn wat foto's die -- er was iets goeds aan de verbrande foto's. Ik weet niet. Ik keek naar die -- Ik zei: "Wow, dat is beter dan de --" Mijn voorstel voor Jimmy Doolittle. Ik heb die film voor TV gemaakt. Het was mijn enige kopie -- delen ervan. Idee over vrouwen.

Ik zei dus: "Hé man, je bent onvoorstelbaar! Je kunt er wel van janken." Dat deed ik niet. In plaats daarvan zei ik: "Ik ga er iets van maken, en volgend jaar misschien..." Ik stel dit moment op prijs, om dit podium op te gaan met zoveel mensen die me al zoveel troost hebben geboden, en om gewoon tegen TEDsters te zeggen: Ik ben trots op mezelf. Dat ik iets slechts nam, het omdraai, en het ten goede ga laten keren, al deze brokstukken. Dat is Arthur Leipzig's originele foto waar ik gek op was. Ik was een groot platenverzamelaar -- de platen hebben 't niet gehaald. Ik zal je zeggen: film kan flink branden. Dit was 16-millimeter 'safety film'. De negatieven zijn weg.

Dat is de brief van m'n vader die schrijft dat ik de vrouw moet trouwen die ik voor het eerst trouwde toen ik 20 was. Dat zijn m'n dochter en ik. Ze is daar nog. Vanmorgen nog, zelfs. Dat is mijn huis. Mijn familie woont in het Hilton Hotel in Scotts Valley. Mijn vrouw, Heidi, die er minder goed mee om ging dan ik. Mijn kinderen, Davey en Henry. Mijn zoon Davey, in het hotel eergisteren.

Mijn boodschap is dus, mensen, uit de drie minuten, is dat ik de gelegenheid op prijs stel om dit met jullie te delen. Ik kom terug. Ik vind het heerlijk bij TED. Ik moest het doormaken, en ik maak het door. Dat is het uitzicht uit mijn raam buiten Santa Cruz, in Bonny Doon, maar 55 kilometer hier vandaan. Allemaal bedankt."

 

Bron: TED.com