Hoe Ik De Cyclus Van 'Giftige Mannelijkheid' Doorbrak

In een krachtige TED-talk vertelt opvoeder Eldra Jackson III hoe hij gevaarlijke lessen over mannelijkheid afleerde via Inside Circle, een organisatie die groepstherapie leidt voor gedetineerde mannen. Nu helpt hij anderen te genezen door een nieuw beeld te creëren van wat het betekent om een 'hele', gezonde man te zijn. "De uitdaging is om deze cyclus van emotioneel analfabetisme en groepsdenken uit te roeien", zegt hij.

""Grote jongens huilen niet."

“Zeur niet.”

“Zwijg en zand erover.”

“Hou op met huilen of ik geef je iets om over te huilen.”

Dit zijn slechts een paar zinnen die bijdragen aan een ziekte in onze samenleving, en meer in het bijzonder bij onze mannen. Het is een ziekte die bekend staat als ‘giftige mannelijkheid’.

Die ziekte was bij mij chronisch, zozeer zelfs dat ik 24 jaar van een levenslange gevangenisstraf uitzat voor ontvoering, diefstal en poging tot moord. Maar vandaag kom ik jullie vertellen dat er een oplossing bestaat voor deze epidemie. Ik ben er zeker van dat deze oplossing werkt, omdat ik deelnam aan een proefproject.

De oplossing is een mix van elementen. Het begint met de bereidheid om te kijken naar je geloofssysteem, hoezeer het is ontspoord en hoe je acties niet alleen jezelf negatief beïnvloeden, maar ook de mensen om je heen. Je moet ook bereid zijn je kwetsbaar op te stellen voor mensen die je niet alleen steunen, maar je ook rekenschap vragen.

Maar voor ik verder ga, moet ik jullie laten weten dat om dit te delen, ik mijn ziel helemaal bloot moet geven. En zoals ik hier sta, met zo veel ogen op mij gericht, voel ik me rauw en naakt. Wanneer dit gevoel er is, weet ik dat de volgende fase van genezing eraan zit te komen, waardoor ik mijn verhaal volledig kan delen.

Naar alle schijn kwam ik ter wereld in de ideale familiesituatie: moeder, vader, zus, broer. Bertha, Eldra Jr., Taydama en Eldra III. Dat ben ik. Mijn vader was een Vietnamveteraan die een Purple Heart kreeg, terugkwam, de liefde vond, trouwde en aan zijn eigen kroost begon.

Hoe kreeg ik dan levenslang in het Californische gevangenissysteem? Geheimen bewaren, de mantra geloven dat grote jongens niet huilen, emoties niet zonder schroom weten te uiten, behalve dan woede, aan atletiek doen en leren dat hoe groter je prestaties zijn op het veld, hoe minder je je hoeft aan te trekken van de regels. Het is moeilijk om één specifiek ingrediënt te noemen van de vele symptomen waar ik last van had.

Voor een jonge zwarte man in Sacramento, Californië in de jaren 80, zag ik dat er twee groepen waren die respect kregen: atleten en gangsters. Ik blonk uit in sport, totdat een vriend en ik met de auto van zijn moeder gingen joyriden en hem in de prak reden.

Omdat mijn ouders de helft van de kosten van een total loss moesten betalen, zat er voor mij een zomer van klusjes in ... ... en geen sport. Geen sport betekende geen respect. Geen respect betekende geen macht. Macht was van vitaal belang om mijn ziekte te voeden. Op dat moment nam ik de beslissing om van atleet gangster te worden. Zo eenvoudig ging dat.

Mijn vroege levenservaringen hadden voor mij de weg geëffend om goed geschikt zijn om anderen te objectiveren, om sociaal vrijblijvend te gaan handelen en bovenal, om te worden gezien als in een positie van macht.

Een gevoel van macht (Zucht) betekende macht in mijn omgeving, maar wat nog belangrijker is: het deed dat ook in mijn gedachten. Mijn geest dicteerde mijn keuzes. Mijn volgende keuzes dirigeerden me linea recta richting gevangenisleven.

Eenmaal in de gevangenis ging ik verder met het negeren van de rechten van anderen, ook al wist ik dat het mijn dood zou betekenen. Ik kreeg eens eenzame opsluiting omdat ik een andere gevangene bijna 30 keer had gestoken. Ik was op een ​​plek beland waar het me niet kon schelen of ik bleef leven of stierf.

Maar dan veranderden de zaken. Een van de beste dingen in mijn leven tot dan toe was mijn overplaatsing naar de New Folsom Gevangenis. Daar vroegen ze me om deel uit te maken van een ​​groep genaamd Inside Circle.

Eerst was ik nogal terughoudend om aan te sluiten bij een groep die ze daar omschreven als ‘omhels-een-boef’. (Gelach) Eerst vond ik dat wat overdreven, maar uiteindelijk ging ik overstag. Later bleek dat Circle het idee was van ene Patrick Nolan, die ook levenslang had gekregen en die het beu was om het beu te zijn dat we elkaar bleven afmaken omwille van huidskleur, plunjekleur, of je van Noord of Zuid-Californië kwam of omdat je de verkeerde kant uit ademde op een winderige dag.

Circle-tijd hield in dat mannen gingen samenzitten om de nonsens bloot te leggen door structurele manieren van denken aan te pakken. Ik denk zoals ik denk en handel zoals ik handel, omdat ik dat nooit in twijfel had getrokken. Zoals, wie zegt dat ik als ik een vrouw zie lopen op straat, ik me moet omdraaien om haar achterkant te bekijken? Waar kwam dat vandaan? Als ik dat niet in vraag stel, blijf ik gewoon met de hoop meelopen. Kleedkamer-praat.

In de Circle stelden we deze dingen in vraag. Waarom denk ik zoals ik denk? Waarom handel ik zoals ik handel? Want als ik het eerlijk beschouw, denk ik niet echt, ben ik geen individu, neem ik geen verantwoordelijkheid voor wie ik ben en voor wat ik in deze wereld uithaal.

Tijdens een dergelijke Circle-sessie nam mijn leven een wending. Ik herinner me dat ze me vroegen wie ik was en ik kon er geen antwoord op geven, althans niet een dat eerlijk aanvoelde in een kamer vol met mannen die op zoek waren naar de waarheid. Ik had gemakkelijk kunnen zeggen: "Ik ben een Blood", of: "Mijn naam is Vegas", of een aantal andere façades waarachter ik me kon verschuilen.

Het was toen en op die plaats dat de maskers vielen. Ik zag in dat hoewel ik dacht dat ik heel slim was, ik niet eens wist wie ik was of waarom ik deed zoals ik deed. Ik kon een kamer vol mannen die me wilden helpen en ondersteunen geen authentieke identiteit aanbieden.

Op dat moment was ik klaar voor een ommekeer. Al decennia lang had ik geheim gehouden dat een babysitter me ooit had gemolesteerd. Ik deed dat onder de bedreiging dat mijn jongere zus ervoor zou boeten. Ik was zeven, zij drie. Ik geloofde dat ik verantwoordelijk was voor haar veiligheid.

Op dat moment werd het zaad gezaaid voor een lange carrière van anderen pijn doen, hetzij fysiek, mentaal of emotioneel. Ik ontwikkelde toen, op mijn zevende, het geloof dat voortaan, als zich een situatie voordeed waarbij iemand gewond zou raken, ik degene zou zijn die de klappen uitdeelde.

Ik ontwikkelde ook de overtuiging dat liefhebben me in gevaar zou brengen. Ik leerde ook dat om iemand geven me zwak zou maken. Dus niet om iemand geven, moest dan kracht betekenen. Een ​​wankel zelfbeeld kan je het best maskeren met een valse houding van respect.

In de Circle zitten, lijkt op in een vuur zitten. Het is een smeltkroes die kan en zal breken. Het brak mijn oude zelfbeeld, mijn zieke waardesysteem en de manier van kijken naar anderen. Mijn oude muffe denkwijzen werden blootgelegd om te zien of het dit was wat ik wilde zijn in het leven.

Ervaren begeleiders vergezelden me op een reis naar de diepten van mezelf, om die wonden te vinden die niet alleen etterden, maar uitbraken en aldus een onveilige ruimte voor anderen creëerden.

Soms leek het op een exorcisme en in wezen kwam het daarop neer. Het was het verwijderen van oude, zieke manieren van denken, zijn en reageren, en het injecteren van een bestemming, van zin. Die kringen hebben mij het leven gered.

Ik sta hier vandaag als een bewijs van het feit van de kracht van het werk. Ik kwam voorwaardelijk vrij in juni 2014 na mijn derde hoorzitting voor een panel van voormalige politieambtenaren die belast waren met het bepalen van mijn huidige dreigingsniveau voor de samenleving.

Ik sta hier vandaag voor het eerst sinds mijn veertiende zonder enige vorm van toezicht door de staat. Ik ben getrouwd met een geweldige vrouw. Ze heet Holly en samen brengen we twee zonen groot, die ik aanmoedig om emoties te ervaren op een veilige manier. Ik laat ze me vasthouden als ik huil.

Ze mogen weten dat ik niet op alles een antwoord heb. Ik wil dat ze begrijpen dat een man niet een of andere machismo-karikatuur is en dat kenmerken meestal gezien als zwakheden, horen bij een gezond iemand.

Dus werk ik vandaag niet alleen aan mezelf, maar ook voor jonge mannen in mijn gemeenschap.

De uitdaging is om een einde te maken aan de cyclus van emotioneel analfabetisme en groepsdenken waardoor onze mannen maar slachtoffers blijven maken, zowel anderen als zichzelf. Hierdoor ontwikkelen ze nieuwe manieren van hoe ze in de wereld willen staan en hoe ze verwachten dat de wereld zich namens hen zal voordoen.

Dank je."

(Applaus)

 

Bron: TED.com