De Verliefde Hersenen

 

Waarom verlangen we zo erg naar liefde, dat we zelfs bereid zijn om ervoor te sterven? Om meer te weten te komen over onze zeer reële, zeer fysieke behoefte aan romantische liefde, namen Helen Fisher en haar onderzoeksteam MRI's van verliefde mensen - en van mensen die net gedumpt waren.

"Ik en mijn collega's Art Aron en Lucy Brown en anderen hebben 37 mensen die dolverliefd zijn in een functionele MRI hersenscanner gelegd. 17 waren gelukkig verliefd, 15 waren net gedumpt, en we beginnen net ons derde experiment: mensen bestuderen die verklaren dat ze nog steeds verliefd zijn na 10 tot 25 jaar huwelijk. Dus, dit is het korte verhaal van dat onderzoek.

In de jungles van Guatemala, in Tikal, staat een tempel. Die werd gebouwd door de grootste Zonnekoning, van de grootste stadstaat, van de grootste beschaving van America, de Maya's. Zijn naam was Jasaw Chan K'awiil. Hij was groter dan een meter tachtig. Hij leefde meer dan 80 jaar, en werd begraven onder dit monument in 720 n. Chr. en Mayaanse opschriften verklaren dat hij dolverliefd was op zijn vrouw. Daarom bouwde hij een tempel in haar eer, tegenover de zijne. En elke lente en herfst, precies op de zonnewende komt de zon op achter zijn tempel, en bedenkt haar tempel perfect met zijn schaduw. En wanneer de zon 's avonds ondergaat achter haar tempel, bedenkt die zijn tempel perfect met haar schaduw. Na 1300 jaar, strelen en kussen deze twee verliefden elkaar nog steeds vanuit hun graf.

Rond de hele wereld, kennen mensen liefde. Ze zingen voor liefde, ze dansen voor liefde, ze schrijven gedichten en verhalen over liefde. Ze vertellen mythes en legendes over liefde. Ze lijden voor liefde, ze leven voor liefde, ze doden voor liefde, en ze sterven voor liefde. Zoals Walt Whitman ooit zei, hij zei: "Oh, Ik zet alles op het spel voor jou." Antropologen hebben bewijs gevonden van romantische liefde in 170 samenlevingen. Ze hebben er nooit één gevonden die het niet had.

Maar liefde is niet altijd een blije ervaring. In een studie bij universiteitsstudenten, stelden ze verschillende vragen over liefde, maar de twee die er het meest uitsprongen waren: "Ben je ooit afgewezen door iemand van wie je echt hield?" En de tweede vraag was: "Heb je ooit iemand gedumpt die echt van je hield?" En bijna 95 procent van zowel mannen als vrouwen antwoordde ja op beide. Bijna niemand overleeft liefde.

Dus, voordat ik je begin te vertellen over de hersenen, Wil ik iets voorlezen voor jou wat volgens mij het meest krachtige liefdesgedicht op aarde is. Er zijn natuurlijk andere liefdesgedichten die net zo goed zijn, maar ik denk niet dat deze kan overtroffen worden. Het werd verteld door een anonieme Kwakutl Indiaan van zuid-Alaska tegen een missionaris in 1896, en hier komt het. Ik heb nooit eerder de kans gehad het op te zeggen. "Vuur loopt door mijn lichaam met de pijn van mijn liefde voor jou, pijn loopt door mijn lichaam met het voor van mijn liefde voor jou, Pijn als een op barsten staande zweer met mijn liefde voor jou, opgebruikt door vuur van mijn liefde voor jou, Ik herinner wat je tegen me zei. Ik denk aan jou liefde voor mij, Ik word verscheurd door jou liefde voor mij. Pijn en meer pijn, waar ga je met mijn liefde heen? Ik heb gehoord dat je weg zal gaan. Ik heb gehoord dat je me hier zal laten. Mijn lichaam stompt af met verdriet. Herinner wat ik zei, mijn lief. Vaarwel, mijn lief, vaarwel." Emily Dickinson schreef ooit: "Afscheid is al wat we moeten weten over de hel." Hoeveel mensen hebben afgezien en die miljoenen jaren van menselijke ontwikkeling? Hoeveel mensen op de wereld dansen met opgetogenheid op dit moment? Romantische liefde is één van de meest krachtige gevoelens op aarde.

Daarom besloot ik jaren geleden om in de hersenen te kijken en deze waanzin te bestuderen. Onze eerste studie van mensen die gelukkig verliefd zijn werd op grote schaal bekend, daarom ga ik er heel weinig over zeggen. We vonden activiteit in een kleine fabriek bij de basis van de hersenen het ventrale tegementale gebied (VTA) genaamd. We vonden activiteit in bepaalde cellen, ApEn cellen genaamd. Cellen die zelf dopamine, een natuurlijke stimulant, aanmaken en verspreiden naar vele hersengebieden. Inderdaad, dit stuk - de VTA - is deel van het beloningssysteem van de hersenen. Het situeert zich ver onder je bewuste denkproces. Het bevindt zich onder je emoties. Het is deel van wat we het reptielenkern van de hersenen noemen, verbonden met willen, met motivatie, met focus en met begeerte. Feitelijk, de zelfde hersenregio waar we activiteit vonden wordt ook actief wanneer je het resultaat van cocaïne voelt.

Maar romantische liefde is veel meer dan een cocaïne high -- je komt tenminste bij van cocaïne. Romantische liefde is een obsessie. Het beheerst je. Je verliest je gevoel van eigenheid. Je kan niet stoppen aan een andere persoon te denken. Iemand kampeert in je hoofd. Zoals een achtste-eeuw Japanse dichter zei: "Mijn verlangen had geen tijd wanneer het ophield." Wild is liefde. En de obsessie kan erger worden wanneer je afgewezen wordt.

Dus, op dit moment, kijken Lucy Brown, de neurowetenschapper op ons project en ik naar de gegevens van de mensen die in de machine gelegd waren, nadat ze net werden gedumpt. Het was eigenlijk heel moeilijk, om deze mensen in de machine te krijgen, omdat ze zich in zulk een slechte toestand bevonden. omdat ze zich in zulk een slechte toestand bevonden. We vonden activiteit in drie hersenregio's. We vonden activiteit in de hersenregio, precies dezelfde hersenregio, verbonden met intense romantische liefde. Wat een slechte zaak. Weet je, wanneer je gedumpt bent, is het ene ding dat je wil doen is de andere persoon gewoon vergeten, en doorgaan met je leven, maar nee, je houdt net harder van hen. Zoals de dichter Terence, de Romeinse dichter ooi zei: hij zei: "Hoe minder mijn hoop, hoe heter mijn liefde." En inderdaad, we weten nu waarom. 2000 jaar later, kunnen we dit verklaren in de hersenen. Dat hersensysteem, het beloningssysteem voor willen, voor motivatie, voor begeerte, voor focus, wordt meer actief wanneer je niet kan krijgen wat je wil. In dit geval, levens grootste prijs: een geschikte voortplantingspartner.

We vonden ook activiteit in andere hersenregio's -- in een hersenregio verbonden met de berekening van winsten en verliezen. Weet je, je ligt daar, je kijkt naar de foto, en je ligt in deze machine, en je berekent, weet je, wat er fout liep. Hoe, weet je, wat heb ik verloren? Eigenlijk hebben Lucy en ik hierover een klein grapje. Het komt van een toneelstuk van David Mamet, en er zijn twee oplichtingsartiesten in het stuk, en de vrouw is de man aan het oplichten, en de man kijkt naar de vrouw en zegt: "Oh, jij bent een stoute pony, ik ga niet op jou gokken." En inderdaad, het is dit deel van de hersenen, de kern van de nucleus accumbens, die geactiveerd wordt wanneer je winst en verlies berekent. Het is ook de hersenregio die geactiveerd wordt wanneer je bereidt bent immense risico's te nemen voor gigantische winsten, en gigantische verliezen.

Laatst, maar niet in het mist, vonden we activiteit in een hersenregio gerelateerd aan diepe verbondenheid met een ander individu. Geen wonder dat mensen op heel de wereld afzien en dat er zoveel passionele misdaden zijn. Wanneer je afgewezen wordt in liefde, wordt je niet alleen overspoeld door gevoelens van romantische liefde, maar je voelt ook een diepe verbondenheid met dit individu. Daarbij komt nog dat het hersencircuit voor beloning aan het werk is, en je voelt intense energie, intense focus, intense motivatie en de bereidheid alles op het spel te zetten om levens grootste prijs te winnen.

Wat heb ik geleerd van dit experiment dat ik met de wereld wil delen? Eerst en vooral, ik ben gaan denken dat romantische liefde een drijfveer is, een primitieve voortplantingsdrang. Niet de seksdrang -- de seksdrang lokt je buiten op zoek naar een gamma van partners. Romantische liefde stelt je in staat te je voortplantingsenergie te richten op precies één tegelijk, de voortplantingsenergie te sparen, en het voortplantingsproces met dit ene individu te starten. Ik denk dat van alle poëzie die ik over romantische liefde las, wat gezegd werd door Plato het best opsomt wat het is, meer dan 2000 jaar geleden. Hij zei: "De god van liefde leeft in een toestand van behoefte. Het is een behoefte. Het is een drang. Het is een homeostatische onbalans. Zoals honger en dorst, is het bijna onmogelijk het uit te doven." Ik ben ook gaan geloven dat romantische liefde een verslaving is: een perfect mooie verslaving wanneer het goed gaat, en een perfect verschrikkelijke verslaving wanneer het slecht gaat.

En inderdaad, het heeft alle eigenschappen van verslaving. Je richt je op de persoon, denkt obsessief aan hen, je verlangt naar hen, je vervormt de werkelijkheid, je bereidheid enorme risico's te nemen om deze persoon te winnen. En het heeft de drie belangrijkste eigenschappen van verslaving. Tolerantie -- je hebt de nood hen meer en meer en meer te zien -- terugtrekking, en als laatste, hervallen. Ik heb een vriendin die net over een verschrikkelijke liefdesaffaire probeert te raken, Het is ongeveer acht maanden bezig, ze begint zich beter te voelen. En onlangs was ze onderweg met haar auto, en plotseling hoort ze een liedje op de autoradio dat haar deed denken aan deze man. En ze -- niet enkel kwam haar plotse verlangen terug maar ze moest aan de kant van de weg gaan staan en wenen. Dus, één ding dat ik van de medische gemeenschap zou willen, en de rechterlijke gemeenschap, en zelfs de universitaire gemeenschap, is te zien of ze kunnen begrijpen, dat inderdaad, romantische liefde één van de meest verslavende stoffen op aarde is.

Ik zou de wereld ook willen zeggen dat dieren liefhebben. Er is geen dier op deze planeet dat met iets dat langskomt zal paren. Te oud, te jong, te smerig, te dom, en ze zullen het niet doen. Tenzij je vastzit in een laboratoriumkooi -- en weet je, als je je hele leven in een doosje zit, dan ben je niet zo kieskeurig over met wie je seks hebt -- maar ik heb naar honderden soorten gekeken, en overal in het wild hebben dieren voorkeuren. Eigenlijk weten gedragsbiologen dit. Er zijn meer dan acht woorden voor wat ze dierlijke voorkeur noemen: selectieve hofmakerij, partnerkeuze, vrouwelijke keuze, seksuele keuze. En inderdaad, er zijn drie academische artikels waarin men deze aantrekking onderzocht, die kan slechts een seconde duren, maar het is een bepaalde aantrekking, en ofwel dezelfde hersenregio, het beloningssysteem, ofwel de chemische stoffen die betrokken zijn in het beloningssysteem. Eigenlijk denk ik dat dierlijke aantrekking ogenblikkelijk kan zijn -- je ziet een olifant ogenblikkelijk gaan voor een andere olifant. En ik denk dat dit de echte oorsprong is van wat jij en ik "Liefde op het eerste gezicht" noemen.

Mensen hebben me vaak gevraagd of wat ik weet over liefde het verpest heeft voor mij. En ik zeg eenvoudigweg, nauwelijks. Je kan elk individueel ingrediënt van een stuk chocoladecake kennen, en dan wanneer je neerzit en die cake opeet, voel je nog steeds dat genot. En zeker ik maak al dezelfde fouten die iedereen ook maakt, maar het heeft wel echt mijn inzicht uitgediept en medeleven, echt, voor alle menselijk leven. Ik moet toegeven dat ik mezelf erop betrap, in New York, in kinderwagens te kijken en een beetje medelijden te voelen voor het kind, en eigenlijk, soms, voel ik zelfs een beetje medeleven voor de kip op mijn bord, wanneer ik denk over hoe intens het hersensysteem is. Ons nieuwste experiment is uitgebroed door mijn collega, Art Aron, mensen die verklaren nog steeds verliefd zijn in een langdurige relatie in een functionele MRI scanner te leggen. Tot hiertoe hebben we er vijf ingelegd, en inderdaad, we vonden precies hetzelfde. Ze liegen niet. De hersendelen verbonden met intense romantische liefde, worden nog steeds actief, 25 jaar later.

Er zijn nog steeds veel onbeantwoorde en ongestelde vragen over romantische liefde. De vraag waar ik op dit moment aan werk, en ik ga er maar een seconde over spreken en dan stop ik, is waarom je verliefd wordt op een persoon, eerder dan op een andere. Ik zou er nooit aan gedacht hebben, maar Match.com, de internet dating site, kwam met die vraag naar mij drie jaar geleden. En ik zei, ik weet het niet Ik weet wat er gebeurt in de hersenen, wanneer je verliefd wordt, maar ik weet niet waarom je verliefd wordt op de ene persoon en niet op een andere. En daarom heb ik daar de laatste drie jaar op gewerkt. En er zijn vele redenen dat je verliefde wordt op een bepaald persoon in plaats van op een ander, die psychologen je kunnen vertellen. En we neigen verliefd te worden op iemand van dezelfde socio-economische achtergrond, van hetzelfde algemeen niveau van intelligentie, van hetzelfde algemeen niveau van uiterlijk, dezelfde religieuze waardes. Je kindertijd speelt zeker een bepaalde rol, maar niemand weet hoe. En dat is ongeveer alles, wat ze erover weten. Nee, ze hebben nooit de manier gevonden om twee persoonlijkheden te laten samenkomen om een goede relatie te vormen.

Dus het begon tot me door te dringen dat het misschien je biologie is die je aantrekt naar bepaalde mensen, eerder dan anderen. En ik heb een vragenlijst samengesteld om te kijken in welke mate je dopamine, serotonine, oestrogenen en testosteron kan uitdrukken. Ik denk dat we vier zeer brede persoonlijkheden ontwikkeld hebben verbonden met de verhouding van deze vier chemische stoffen in de hersenen. En op deze dating site die ik gemaakt heb, Chemistry.com genaamd, vraag ik je eerst een aantal vragen om te zien in welke mate je deze chemische stoffen uitdrukt, en ik kijk wie wie kiest om lief te hebben. En 3.7 miljoen mensen hebben de vragenlijst ingevuld in America, ongeveer 600 000 mensen in 33 andere landen. Ik ben bezig de gegevens samen te brengen, en op een bepaald punt -- er zal altijd magie zijn in liefde, maar ik denk dat ik beter zal begrijpen waarom het is dat je in een kamer loopt en iedereen is van jouw achtergrond, jouw intelligentie niveau, jouw niveau van uiterlijk, en je je niet aangetrokken voelt tot allemaal. Ik denk dat het met biologie te maken heeft. Ik denk dat we in de volgende vijf jaar komen tot het begrijpen van allerhande hersenmechanismes die ons naar een persoon aantrekken, eerder dan een andere.

Dus, ik sluit af met dit. Dit zijn mijn oudere mensen. Faulkner zei ooit: "Het verleden is niet dood, het is niet eens voorbij." Inderdaad, we dragen veel bagage van weleer in onze menselijke hersenen. En dus is er een ding dat ervoor zorgt dat ik de menselijk natuur probeer te doorgronden, en dat me eraan herinnert. Er zijn deze twee vrouwen. Vrouwen lijken intimiteit anders te vatten dan mannen. Vrouwen krijgen intimiteit van een gesprek onder vier ogen. We draaien naar elkaar toe, we doen wat we noemen een "anker staar" en we praten. Dat is intimiteit voor vrouwen. Ik denk dat het komt van miljoenen jaren vasthouden van die baby voor je gezicht, ermee te spelen, te berispen en op te voeden met woorden. Mannen ervaren intimiteit door naast elkaar dingen te doen. Wanneer een man opkijkt, kijkt de andere weg. Ik denk dat dat komt door miljoenen jaren achter dat bosje staan of zitten, recht voor je kijken, proberen die buffel te raken met een steen op de kop. Ik denk dat mannen gedurende miljoenen jaren de confrontatie met hun vijanden aangingen terwijl ze naast hun vrienden zaten. Dus dit is mijn conclusie: Liefde zit in ons. Het zit diep ingebed in de hersenen. Onze uitdaging is elkaar te begrijpen. Dank je."

 

Bron: TED.com