Wat Is Depressie?

Depressie is de belangrijkste oorzaak waarom mensen niet in staat zijn om te werken. In de Verenigde Staten kampt bijna tien procent van de volwassenen met de ziekte. Maar aangezien het een geestelijke aandoening is, is ze moeilijker te begrijpen dan, pakweg, hoge cholesterol. Helen M. Farrell onderzoekt de symptomen van en de behandelingsmogelijkheden voor depressie, en geeft enkele tips voor hoe je een vriend die aan depressie lijdt, kan helpen.

Zie hier de hele les

"Depressie is de belangrijkste oorzaak van invaliditeit in de wereld. In de Verenigde Staten hebben 10% van de volwassenen met depressie te kampen. Omdat het een mentale ziekte is, kan het veel moeilijker te begrijpen zijn dan bijvoorbeeld hoog cholesterolgehalte.

Eén belangrijke bron van verwarring is het verschil tussen een depressie hebben en je gewoon gedeprimeerd voelen. Bijna iedereen voelt zich af en toe bedrukt. Slechte punten krijgen, een job verliezen, ruzie hebben, zelfs een regenachtige dag kan gevoelens van droefheid oproepen.

Soms is er helemaal geen aanleiding. Het steekt gewoon zijn kop op, uit het niets. Dan veranderen de omstandigheden en die droevige gevoelens verdwijnen.

Een klinische depressie is anders. Dat is een medische aandoening en die verdwijnt niet zomaar omdat jij dat wil. Ze blijft minstens twee weken aanhouden en belemmert aanzienlijk de vaardigheid om te werken, spelen, of vrijen.

Depressie kan verschillende symptomen hebben: een sombere stemming, geen zin in dingen waar je normaal gesproken van geniet, verandering in de eetlust, zich waardeloos of buitensporig schuldig voelen, te veel of te weinig slapen, slecht concentratievermogen, rusteloosheid of traagheid, lusteloosheid, of terugkerende zelfmoordgedachten.

Als je minstens vijf van deze symptomen hebt, kom je, volgens psychiatrische richtlijnen, in aanmerking voor een diagnose van depressie. En het zijn niet enkel gedragssymptomen. Depressie is fysiek zichtbaar in het brein.

Ten eerste zijn er veranderingen die men met het blote oog kan zien en met röntgenvisie. Dat zijn onder andere kleinere frontale kwabben en het volume van de hippocampus.

Op microschaal wordt depressie geassocieerd met enkele dingen: de abnormale overdracht of uitputting van bepaalde neurotransmitters, vooral serotonine, noradrenaline en dopamine; afgestompte circadiaanse ritmes of bepaalde veranderingen in de REM en de diepe-slaapfases van je slaapcyclus; en hormonale afwijkingen, zoals hoog cortisolgehalte en ontregeling van de schildklierhormonen.

Maar neurowetenschappers hebben nog steeds geen volledig beeld van de oorzaken van depressies. Een complexe wisselwerking tussen genen en het milieu lijkt een rol te spelen, maar we hebben geen diagnostisch hulpmiddel dat nauwkeurig kan voorspellen waar of wanneer het zal opduiken. En aangezien symptomen van depressie ontastbaar zijn, komt je er moeilijk achter wiens zorgeloosheid slechts schijn is.

Volgens het National Institute of Mental Health heeft de gemiddelde persoon die aan een geestesziekte lijdt meer dan tien jaar nodig om hulp te vragen.

Maar er zijn heel effectieve behandelingen. Medicijnen en therapie stimuleren samen de chemicaliën in de hersenen. In extreme gevallen kan electroconvulsietherapie, een soort gecontroleerde beroerte in de hersenen van de patiënt, bevorderlijk zijn. Andere veelbelovende behandelingen, zoals transcraniële magnetische stimulatie, worden ook onderzocht.

Dus als je iemand kent die te kampen heeft met depressie, moedig hen voorzichtig aan enkele van deze mogelijkheden na te gaan. Je kan zelfs aanbieden met bepaalde taken te helpen, zoals het vinden van een therapeut in de buurt of een lijst maken met vragen om aan de dokter te stellen.

Voor iemand met een depressie kunnen deze eerste stappen onoverkomelijk lijken. Als ze zich schuldig voelen of zich schamen, wijs er dan op dat depressie een medische aandoening is, net als astma en diabetes. Het is geen zwakte of persoonlijkheidstrek en ze moeten niet verwachten er zomaar overheen te komen, net zo min als ze met wilskracht over een gebroken arm heen zouden komen.

Als je zelf geen depressie doorgemaakt hebt, vergelijk het dan niet met tijden waarin je jezelf bedrukt voelde. Vergelijken wat zij doormaken met normale, wat sombere gevoelens, kan ertoe leiden dat zij zich er schuldig over voelen.

Zelfs gewoon maar open over depressie spreken kan al helpen. Onderzoek toont aan dat iemand naar zelfmoordgedachten vragen het zelfmoordrisico vermindert. Open gesprekken over geestesziekte helpen het stigma uit te slijten en maken het de mensen makkelijker om hulp te vragen. En hoe meer mensen zich laten behandelen, hoe meer wetenschappers over depressie zullen leren en hoe beter de behandelingen zullen worden."

 

Bron: TED.com