Een Vies Praatje Voor Een Gezondere Toekomst

Onze poep en plas hebben superkrachten, maar meestal benutten we ze niet. Molly Winter doorbreekt onze preutsheid en vraagt ons om in te zien dat wat er door het toilet verdwijnt een hulpbron is die kan helpen bij het bestrijden van klimaatverandering, het stimuleren van innovatie en die ons zelfs geld kan besparen.

"Wanneer ik reis voor het werk probeer ik uit te vinden vanwaar mijn drinkwater komt en waar mijn poep en plas naartoe gaan.

(Gelach)

Dit leverde me de bijnaam 'De Poep Prinses' op in mijn familie en het verpestte vele familievakanties, want normaal is het niet. Maar, weten waar alles naartoe gaat, is de eerste stap in het activeren van de superkrachten in onze poep en plas.

(Gelach)

Ja. En als we ze goed gebruiken, kunnen we gezonder en mooier leven.

Bekijk dit landschap in Santa Fe, New Mexico. Let eens op wat voor woorden en gevoelens je voor de geest komen. Dit landschap werd besproeid met behandeld rioolwater. Maakt dat voor jou een verschil uit? Ik kan me voorstellen dat het kan. En dat is oké. Wat we hiervan vinden, gaat precies bepalen hoe innovatief we kunnen zijn.

Ik wil uitleggen hoe het werkt, maar welke woorden moet ik gebruiken? Ik bedoel, ik kan vulgaire woorden als 'stront' en 'pis' gebruiken, maar dan weigert mijn oma deze video te bekijken. Of ik kan kinderachtige woorden als 'poep' en 'plas' gebruiken. Eh. Of wetenschappelijke woorden als 'excrementen' en 'feces'. Poeh. Ik ga een mix gebruiken.

(Gelach)

Dat is alles wat ik heb. (Lacht)

In deze wijk gaan de poep en de plas en het waswater naar een zuiveringsinstallatie in het midden van de gemeenschap. Het lijkt meer een park dan een zuiveringsinstallatie. De poep onder al die lagen grind komt met niemand in aanraking, maar verstrekt degelijk voedsel aan die moerasplanten. Het schone, heldere water dat er aan het andere einde uitkomt, wordt ondergronds naar ieders tuin geleid. Dus ook al zijn ze in een woestijn hebben ze hun eigen persoonlijke oase.

Deze aanpak noemen ze integraal waterbeheer of holistisch of gesloten-lus. Hoe je het ook wilt noemen, het is in strijd met de status quo van hoe we denken over sanitatie, wat neerkomt op opvangen, behandelen en verwijderen. Deze aanpak begint een stap eerder. We ontwerpen voor hergebruik vanaf het allereerste begin, want alles wordt wel hergebruikt, maar nu plannen we het. En dat zorgt vaak voor heel mooie ruimtes. Maar het belangrijkste aan dit systeem zijn niet de technische aspecten of hoe het werkt. Het gaat over hoe het voelt. Wil je dat in je tuin? Waarom niet?

Ik werd echt nieuwsgierig over deze vraag. Waarom zien we niet méér innovatie in sanitaire voorzieningen? Waarom is dat soort dingen niet de nieuwe norm? En ik geef zo veel om deze kwestie dat ik werk voor een non-profit genaamd Recode. We willen de invoering versnellen van duurzaam bouwen en ontwikkelingspraktijken. We willen meer innovatie. Maar vaak zijn een heleboel innovaties -- die ons zouden kunnen helpen om mooier te leven -- illegaal. De hedendaagse wet- en regelgeving werd geschreven in de veronderstelling dat de beste praktijken voor eeuwig de beste praktijken zouden blijven met af en toe wat bijsturen. Maar innovatie is niet altijd geleidelijk. Het blijkt dat hoe we ons voelen over een bepaalde nieuwe techniek opduikt in alles wat we doen: hoe we erover praten, hoe we mensen aanmoedigen om te studeren, onze grappen, onze codes... Het bepaalt uiteindelijk hoe innovatief we kunnen zijn.

Dat is de eerste reden waarom we niet innoveren in sanitaire voorzieningen. We voelen ons wat ongemakkelijk bij het spreken over sanitatie, daarom kreeg ik ook de bijnaam 'De Poep Prinses'. De tweede reden is: we denken dat hier in de Verenigde Staten het probleem is opgelost. Neen. Hier in de VS worden we nog steeds ziek door stront uit rioolwater te drinken. Zeven miljoen mensen worden elk jaar ziek, 900 sterven er jaarlijks. En we benaderen het niet holistisch om het beter te maken . Dus lossen we niet het op.

Waar ik woon in Portland, Oregon, kan ik Echo tijdens het regenseizoen niet meenemen voor een duik, want wij dumpen soms ongezuiverd afvalwater in onze rivier. Ons regenwater en ons afvalwater gaan naar dezelfde zuiveringsinstallatie. Te veel regen loopt over in de rivier. En niet alleen in Portland. 40 procent van de gemeenten zeggen zelf dat ze onbehandeld of gedeeltelijk behandeld afvalwater in onze waterlopen dumpen.

De andere afknapper door deze status quo is dat de helft van al uw poep en plas landbouwgrond gaat bemesten . De andere helft wordt verbrand of gestort. Dat vind ik spijtig, want er zitten geweldige voedingsstoffen in je dagelijkse drol. Het is vergelijkbaar met varkensmest: wij zijn omnivoren, zij zijn omnivoren. Voor een boom is je poep en plas als een gezondheidssmoothie.

(Gelach)

De andere afknapper hier is dat al onze medicatie in onze waterlopen terechtkomt. De gemiddelde afvalwaterzuiveringsinstallatie kan misschien wel de helft ervan verwijderen. De andere helft komt er aan de andere kant weer uit. Bedenk wat een cocktail van geneesmiddelen -- hormonen, steroïden, pijnstillers -- doet met een vis, een ​​hond of een kind.

Maar dit is niet zomaar een probleem om op te lossen. We kunnen het omkeren en het gebruiken om een hoop van onze andere problemen mee op te lossen. Ik wil jullie vertrouwd maken met dit idee, dus beschouw de dingen die ik ga laten zien, deze technologieën, en deze houding die zegt: "We gaan dit hergebruiken. We ontwerpen voor schoonheid." -- als 'geavanceerde zindelijkheidstraining'.

(Gelach)

Ik denk dat je er klaar voor bent. Ik denk dat onze cultuur klaar is voor geavanceerde zindelijkheidstraining. Er zijn drie goede redenen om er vandaag al voor te gaan. Nummer een: we kunnen ons eten bemesten. Ieder van ons poept en plast iets dat de helft of misschien alles wat we eten kan bemesten, afhankelijk van wat we eten. Die donkerbruine poep in de wc, waarom is die donkerbruin? Dood materiaal, bacteriën. Dat is koolstof. Als we die koolstof de bodem in krijgen, zal hij zich daar binden aan andere mineralen en voedingsstoffen. Boem! Gezonder voedsel. Voilà! Gezondere mensen. Kunstmest bevat per definitie geen koolstof. Stel dat we onze dierlijke en menselijke mest de grond in konden krijgen dan hadden misschien geen meststoffen meer nodig uit fossiele brandstoffen, of mineralen uit verre mijnen. Stel je voor hoeveel energie we kunnen besparen.

Sommigen van ons zijn bezorgd over de industriële polluenten die deze cyclus van hergebruik zouden kunnen vervuilen. Dat kan worden aangepakt. Maar we moeten ons onbehagen om over poep en plas te praten aan de kant schuiven, zodat we rustig kunnen praten over hoe we het willen hergebruiken en over wat we niet willen hergebruiken. Begrijp dit: als we onze aanpak van sanitaire voorzieningen veranderen, kunnen we de klimaatverandering tegengaan. Denk aan die koolstof in poep. Als we die in onze bodem kunnen krijgen, zal dat de kooldioxide die wij uitstoten, opvangen. Dat kan de opwarming van de aarde helpen vertragen.

Ik wil jullie wat dappere zielen laten zien die de moed hadden om deze geavanceerde zindelijkheidstraining aan te pakken. Die mensen in New Mexico -- waarom deden ze dat? Omdat ze in een woestijn leven? Om geld te besparen? Ja. Maar wat belangrijker is, ze voelden zich er lekker bij om dat wat door het toilet spoelde als een hulpbron te zien.

Hier is een gewoon huis in Portland, Oregon. Dit huis is bijzonder, omdat ze een composttoilet hebben dat heel hun poep en plas geleidelijk aan omzet in bodemverbetering. Hun waswater en douchewater gaat ondergronds naar een reeks mulchbekkens en bevloeien dan de boomgaard bergafwaarts. Toen ze hier toelating voor gingen vragen, mocht het niet ​​in Oregon. Maar in vijf naburige staten wel. Dat was voor mijn organisatie Recode de eerste campagne voor wetsaanpassing.

Dit is een fijn voorbeeld van waar de Integraal Waterbeheer-aanpak de goedkoopste was. Dit zijn drie residentiële torengebouwen in het centrum van Portland en ze spoelen niet door naar het riool. Hoe dan? Hun waswater wordt hergebruikt om de toiletten door te spoelen, mechanische systemen te koelen en om het landschap te bevloeien. Als het gebouw eenmaal alles grondig heeft gebruikt -- ofwel er is in gescheten -- wordt het lokaal aan de hoogste normen door planten en bacteriën behandeld en vervolgens in het grondwater direct eronder geïnfiltreerd. Dat was allemaal goedkoper dan de omringende rioolinfrastructuur te renoveren.

Dat is de laatste reden om echt enthousiast te worden om dingen anders te gaan doen: we kunnen een hoop geld besparen. Dit was de eerste vergunning in zijn soort in Oregon. Moedige en onbevooroordeelde mensen kwamen samen en durfden te zeggen: "Shit! Het is nog goedkoper ook."

(Gelach)

"Laten we het doen."

(Applaus)

Toch?

Ik blijf voorbeelden tonen van waar alles ter plekke wordt hergebruikt. Waarom? Als we kijken naar onze verouderde infrastructuur -- en hij is oud -- en kijken naar de kosten van de actualisering ervan, dan zit driekwart van die kosten gewoon in de buizen die door onze stad kronkelen. Als we nieuw bouwen of renoveren, is het misschien zinvoller om alles ter plekke te behandelen en te hergebruiken.

San Francisco besefte dat het zinvol was om te investeren in kortingen voor elk huishouden om hun waswater en hun regenwater te hergebruiken om hun achtertuin te bevloeien, omdat de hoeveelheid water die ze als gemeenschap zouden besparen zo groot zou zijn. Maar waarom waren al deze projecten zo innovatief? Het geld, ja. Maar belangrijker was dat ze zich ze prettig voelden bij dit idee van geavanceerde zindelijkheidstraining.

Stel je voor dat innovatie in het sanitair ons even nauw aan het hart lag als bijvoorbeeld zonne-energie. Denk er eens over -- zonne-energie was ooit ongewoon en onbetaalbaar. Nu is het meer dan ooit tevoren een deel van ons elektriciteitsnet. En het creërt veerkracht. We hebben nu krachtbronnen als de zon die niet afhangen van onze aardse drama's. Wat drijft al die innovatie? Wij. Wij hebben het over energie. Het is cool om te praten over energie. Sommige mensen praten zelfs over de problemen van de beperkte middelen waar onze huidige energie vandaan komt. Wij moedigen onze besten en slimsten aan om aan deze kwestie te werken -- betere zonnepanelen, betere batterijen, alles.

Laten we dan ook praten over waar ons drinkwater vandaan komt en waar onze poep en plas eigenlijk naartoe gaan. Als we het taboe over dit onderwerp kunnen doorbreken, kunnen we wellicht onze toekomstige goudmijn creëren. Telkens je het toilet doorspoelt, moet je denken: "Waar gaan mijn poep en plas heen? Worden ze nuttig te werk gesteld?"

(Gelach)

"Of gaan ze een ravage aanrichten in een of andere rivier?"

Als je het niet weet, zoek het dan uit. En als het antwoord je niet aanstaat, probeer dan erachter te komen hoe je het degenen die er iets aan kunnen doen, kunt laten weten dat je gevorderd zindelijkheidsgetraind bent en voor hergebruik kiest. Hoe jullie het allemaal voelen, gaat precies bepalen hoe innovatief we kunnen zijn.

Heel erg bedankt."

(Applaus)

 

Bron: TED.com