Gezondheid En De Menselijke Geest

Luister goed - Marvin Minsky's olijke, eclectische, charmant spontane praatje over gezondheid, overbevolking en de menselijke geest bulkt van de subtiliteiten: geestigheid, wijsheid en een snuifje sluw - meent-hij't? - advies.

"Als je mensen vraagt welk deel van de psychologie ze moeilijk vinden, en je zegt: "Wat dacht je van denken en emoties?" dan zullen de meeste mensen zeggen: "Emoties zijn verschrikkelijk lastig. Ze zijn ongelooflijk complex, ze kunnen niet - Ik heb er geen idee van hoe ze werken." Maar denken is echt heel eenvoudig: het is gewoon soort van een soort van logisch redeneren of iets dergelijks. Maar dat is niet het moeilijkste deel.

Dus hier is een lijst van problemen die naar boven komen. Een leuk probleem is: wat doen we met gezondheid? Op een dag zat ik iets te lezen, en iemand zei: waarschijnlijk is handen geven de grootste oorzaak van de ziekte in het Westen. Er was een kleine studie over mensen die geen handen geven, vergeleken met degenen die wel handen geven en ik heb geen flauw idee waar je die mensen vindt die geen handen geven, die zitten waarschijnlijk ondergedoken. Mensen die dat niet doen, hebben 30 procent minder besmettelijke ziektes of iets dergelijks. Of misschien was het 31 en een kwart procent. Dus als je het probleem van de epidemieën enzovoort echt wil oplossen, moet je daarmee beginnen. En sinds ik dat idee kreeg, heb ik honderden handen te schudden gehad. Ik denk dat de enige manier om het te vermijden, is om een zichtbare vreselijke ziekte te hebben, dan hoef je niets uit te leggen.

Onderwijs: hoe kunnen we het onderwijs verbeteren? Nou, de beste manier is om ze te laten begrijpen dat wat ze verteld wordt, een hele hoop onzin is. Dan moet je bedenken hoe je dat kan afzwakken, zodat iedereen naar jou gaat luisteren. Vervuiling, energietekorten, milieu-diversiteit, armoede - Hoe maken we stabiele samenlevingen? Lange levensduur. Oké, er zijn veel problemen om je zorgen over te maken.

Hoe dan ook, waarover mensen volgens mij moeten praten, is - en het is absoluut taboe - is, hoeveel mensen zouden er moeten zijn? Volgens mij ongeveer 100 miljoen of misschien 500 miljoen. Je zult merken dat er dan een groot aantal van deze problemen verdwijnen. Als je 100 miljoen mensen hebt, goed gespreid, dan kan je je vuilnis weggooien, bij voorkeur waar je het niet kunt zien, en het zal wegrotten. Of je gooit het in de oceaan en sommige vissen zullen ervan profiteren. Het probleem is: hoeveel mensen zouden er moeten zijn? Het is een keuze die we moeten maken.

De meeste mensen zijn ongeveer 1,5 m groot, of meer. Er bestaat zoiets als de kubusregel, waardoor ze, als je ze zo klein maakt, door gebruik te maken van nanotechnologie, veronderstel ik - (Gelach) - Dan kun je er duizend keer meer hebben. Dat zou het probleem oplossen, maar ik zie niemand onderzoek doen naar het kleiner maken van mensen. Bevolkingsvermindering is leuk, maar vele mensen willen kinderen. Er is een oplossing die waarschijnlijk maar een paar jaar van ons verwijderd is. Je weet dat je 46 chromosomen heb. Als je geluk hebt, heb je er 23 van elke ouder, soms krijg je een extra of valt er een uit - maar - je kunt het stadium van grootouders en overgrootouders overslaan en recht naar de betovergrootouders gaan. Neem 46 mensen, geef ze een scanner, of wat je nodig hebt, en laat ze kijken ze naar hun chromosomen, en elk van hen mag zeggen welke hij of zij verkiest - we hoeven ons zelfs niet meer tot 2 geslachten te beperken. Dus ieder kind heeft 46 ouders, en ik veronderstel dat je elke groep van 46 ouders 15 kinderen zou kunnen geven - zou dat niet genoeg zijn? Dan zouden de kinderen veel steun en verzorging en begeleiding krijgen en de wereldbevolking zou zeer snel dalen en iedereen zou helemaal gelukkig zijn.

Timesharing is een beetje verder af in de toekomst. Er is de grote roman die Arthur Clarke twee keer schreef, "Against the Fall of Night" en "The City and the Stars". Ze zijn allebei prachtig en grotendeels gelijklopend, behalve dat er intussen computers kwamen. Arthur keek naar dit oude boek, en hij zei, nou, dat was verkeerd. De toekomst moet een aantal computers hebben. Dus in de tweede versie zijn er 100 miljard of 1.000 miljard mensen op aarde, maar ze zijn allemaal opgeslagen op harde schijven of diskettes, of wat ze ook maar hebben in de toekomst. Je laat ze eruit in groepen van een paar miljoen. Mensen komen uit, ze leven duizend jaar, doen wat ze doen, en dan, wanneer het tijd is om terug te gaan voor een miljard jaar - of een miljoen, ik weet het niet meer - de cijfers doen er niet toe - maar er zijn echt niet zo veel mensen op aarde op een bepaald moment. Je moet nadenken over jezelf en je herinneringen, en voordat je terug geschorst wordt, bewerk je je herinneringen verander je je persoonlijkheid enzovoort. De plot van het boek is dat er niet genoeg diversiteit is, zodat de mensen die de stad ontwierpen, zo nu en dan een geheel nieuwe persoon creëren. In het boek wordt een zekere Alvin gemaakt. Hij zegt: "Misschien is dit niet de beste manier," en hij helpt het systeem om zeep.

Ik denk niet dat de oplossingen die ik voorstel goed genoeg of slim genoeg zijn. Ik denk dat het grote probleem is dat we niet slim genoeg zijn om te begrijpen welke van onze problemen goed genoeg zijn. Daarom moeten we superintelligente machines bouwen, zoals HAL. Je weet nog wel dat HAL op een bepaald punt in het 2001-boek beseft dat het universum te groot en groots en diep is voor die oliedomme astronauten. Zet het gedrag van HAL naast de trivialiteit van de mensen op het ruimteschip, en je kunt zien wat er tussen de regels staat. Nou, wat gaan we doen? We zouden slimmer kunnen worden. Ik denk dat we behoorlijk slim zijn, in vergelijking met chimpansees, maar we zijn niet slim genoeg om om te gaan met de kolossale problemen waarmee wij geconfronteerd worden, of het nu in abstracte wiskunde is of in het snappen van economieën of het in evenwicht houden van de wereld rondom ons. Dus een ding dat we kunnen doen is langer leven. En niemand weet hoe moeilijk dat is, maar we zullen het waarschijnlijk over een paar jaar te weten komen. Er is een tweesprong op de weg. We weten dat mensen bijna twee keer zo lang leven als chimpansees, en niemand leeft meer dan 120 jaar, om redenen die we niet erg goed begrijpen. Maar veel mensen worden nu 90 of 100, tenzij ze teveel handen schudden of iets dergelijks. Als we 200 jaar leefden, zouden we misschien genoeg vaardigheden verzamelen en kennis om een ​​aantal problemen op te lossen. Dus dat is een mogelijke aanpak. Zoals ik al zei, weten we niet hoe moeilijk dat is. Het zou kunnen zijn - Immers, de meeste andere zoogdieren leven half zo lang als de chimpansee, dus we zijn ongeveer drie-en-een-half of vier keer - hebben vier keer de levensduur van de meeste zoogdieren. In het geval van de primaten, hebben we bijna dezelfde genen. We verschillen alleen van de chimpansees, volgens de huidige stand van kennis - die absolute onzin is - wat betreft slechts een paar honderd genen.

Wat ik denk is dat het genentellers nog niet weten wat ze doen. Wat je ook doet, lees niets over genetica dat is gepubliceerd tijdens je leven, of zoiets. (Gelach) Het spul heeft een zeer korte halfwaardetijd, hetzelfde met hersenwetenschappen. En zo kan het zijn dat als we vier of vijf genen fixen, we 200 jaar kunnen leven. Of het zou kunnen zijn dat het maar 30 of 40 is, en ik betwijfel dat het een paar honderd is. Dus dit is iets dat de mensen zullen bespreken en veel ethici - je weet wel, een ethicus is iemand die iets verkeerds ziet in al je gedachten. (Gelach) Het is heel moeilijk om een ethicus te vinden die vindt dat elke verandering de moeite is, want hij vraagt altijd hoe het met de gevolgen zit. Natuurlijk staan we niet in voor de gevolgen van wat we nu doen, of wel? Kijk naar het geklaag over klonen. Maaar als twee willekeurige mensen seks hebben en een kind krijgen, en zelfs als ze belabberde genen hebben, zullen ze waarschijnlijk een gemiddeld kind krijgen. Naar chimpanseenormen is dat erg goed.

Als we lang leven, dan moeten we het probleem van de bevolkingsgroei toch het hoofd bieden. Want als mensen 200 of 1.000 jaar leven, dan kunnen we ze maar om de 200 of 1.000 jaar of zo een kind laten krijgen. En dus zullen er geen arbeidskrachten zijn. Eén van de dingen waar Laurie Garrett en anderen op wezen, is dat een maatschappij zonder mensen op werkende leeftijd, een probleem heeft. En het zal erger worden, want er is niemand om de kinderen op te voeden of de ouderen te voeden. Als ik het over een lang leven heb, dan wil ik natuurlijk niet dat een 200-jarige lijkt op een 200-jarige van vandaag - dat wil zeggen, een dode.

Het brein heeft ongeveer 400 verschillende onderdelen die verschillende functies lijken te hebben. Niemand kent de gedetailleerde functie van de meeste ervan, maar we weten dat er veel verschillende dingen in zitten... ...die niet altijd samenwerken. Ik hou wel van de theorie van Freud dat de meeste ervan elkaar opheffen. Als je denkt aan jezelf als een soort stad met honderd middelen, dan mag je, als je bang bent, je langetermijndoelen vergeten, maar diep nadenken en je richten op hoe je dat precieze doel zal bereiken. Je gooit alles weg. Je wordt een monomaan - het enige dat telt, is niet op dat perron stappen. Als je honger hebt, wordt voedsel aantrekkelijker enzovoort. Ik zie emoties als hoogontwikkelde deelverzamelingen van je vermogens. Emotie is niet iets dat je aan het denken toevoegt. Je komt in een emotionele staat als je 100 of 200 van je normaal beschikbare middelen uitschakelt.

Emoties beschouwen als het omgekeerde van - als iets minder dan denken, is enorm productief. Ik hoop dat ik in de komende jaren kan aantonen dat dit tot slimme machines zal leiden. Volgens mij sla ik de rest best over. Het zijn een paar details over hoe we die slimme machines zouden kunnen bouwen. (Gelach) De belangrijkste idee is dat de essentie van een echt slimme machine is dat ze erkent dat je een bepaald probleem hebt. Dit is een probleem van het type zus en zo, en daarom is er een bepaalde manier of manieren van denken die geschikt zijn voor dat probleem. Volgens mij zal het belangrijkste probleem van de psychologie in de toekomst zijn om soorten moeilijke situaties en obstakels te rangschikken tegelijk met beschikbare en mogelijke manieren van denken, en om die te koppelen. Zo zie je maar, het lijkt wel een Pavloviaanse - De psychologie heeft honderd jaar lang haar tijd verdaan met heel triviale theorieën waarbij je zegt: hoe leren mensen om te reageren op een situatie? Ik bedoel: nadat we een reeks niveaus hebben afgewerkt, met inbegrip van het ontwerp van een enorm rommelig systeem met duizenden poorten, komen we opnieuw uit bij het centrale probleem van de psychologie. Zeggen - niet wat de situaties zijn, maar wat de soorten problemen zijn en de soorten van strategie, hoe je ze leert, hoe je ze verbindt, hoe een echt creatieve persoon een nieuwe denkwijze distilleert uit de aanwezige middelen enzovoort.

Ik denk dus dat we de komende 20 jaar afscheid kunnen nemen van alle traditionele benaderingen van artificiële intelligentie, zoals neurale netwerken en genetische algoritmen en op regels gebaseerde systemen, en gewoon onze blik wat hoger richten om te zeggen: kunnen we een systeem maken dat al die dingen kan gebruiken voor het juiste soort probleem? Sommige problemen zijn goed voor neurale netwerken. We weten dat neurale netwerken voor andere problemen niet deugen. Genetische algoritmen zijn geweldig voor bepaalde dingen. Ik vermoed dat ik weet wat hun zwaktes zijn, en die verklap ik niet. (Gelach)

Bedankt!"

(Applaus)

 

Bron: TED.com