Speel Dit Spel En Je Kunt 10 Jaar Langer Leven

Toen gameontwerper Jane McGonigal na een zware hersenschudding bedlegerig en suïcidaal werd, had ze een fascinerend idee om beter te worden. Ze dook in het wetenschappelijk onderzoek en creëerde het genezingsspel SuperBetter. In deze ontroerende lezing legt McGonigal uit hoe een spel de veerkracht kan vergroten - en belooft ze dat het 7,5 minuten aan je leven zal toevoegen.

"Ik ben een gamer. Ik hou van doelen. Ik hou van speciale missies en geheime opdrachten. Hier is mijn speciale missie voor deze talk: ik ga proberen om de levensduur van iedereen in deze zaal met 7,5 minuten te verlengen. Je zal letterlijk 7,5 minuten langer leven dan je anders zou gedaan hebben, alleen omdat je deze talk hebt bekeken.

Ik zie wat sceptische blikken. Dat is oké, check het maar -- ik heb het nagerekend: het kan. Het ziet er nu niet zo zinnig uit. Ik leg het later uit, maar let op het getal onderaan: plus 7,68245837 minuten. Dat is mijn geschenk voor jullie als ik slaag in mijn opdracht.

Jullie krijgen er ook een. Jullie opdracht is om uit te zoeken hoe je die extra 7,5 minuten gaat besteden. Ik denk dat je er iets ongewoons mee moet doen, want dit zijn bonusminuten. Je had ze anders niet gehad.

Omdat ik game designer ben, denk je wellicht: ik weet wat ze ons wil zien doen met die minuten, ze wil dat we spellen spelen. Dat is een redelijke veronderstelling, omdat ik er een punt van maak om mensen aan te moedigen om meer tijd te besteden aan spelen. In mijn eerste TEDTalk bijvoorbeeld stelde ik voor dat we als planeet 21 miljard uur per week zouden moeten gamen.

21 miljard uur is een hoop tijd. Zoveel tijd, dat de nummer één van de spontane commentaren van mensen over de hele wereld, sinds ik deze talk gaf, deze is: "Jane, games zijn geweldig, maar ga je op je sterfbed echt wensen dat je meer tijd met Angry Birds spelen had doorgebracht? Dit idee is zo alomtegenwoordig -- dat games tijdverlies zijn dat we ons later beklagen -- dat ik het letterlijk overal hoor. Waar gebeurd voorbeeld: enkele weken geleden vernam een taxichauffeur dat een vriend en ik in de stad waren voor een conventie van game-ontwikkelaars. Hij draaide zich om en zei -- ik citeer : "Ik haat games. Je verspilt je leven. Stel je voor dat je op sterven ligt en je spijt hebt van al die tijd."

Ik wil dit probleem ernstig nemen. Ik wil dat games een kracht ten goede zijn in de wereld. Ik wil niet dat gamers zich de tijd beklagen die ze gespeeld hebben, iets waartoe ik hen heb aangezet. Ik heb hier dus recent veel over nagedacht. Zullen we ons op ons sterfbed de tijd beklagen die we met spelen hebben doorgebracht?

Het zal je verrassen, maar er bestaat wetenschappelijk onderzoek over deze vraag. Echt waar. Rusthuismedewerkers, de mensen die voor ons zorgen op het einde van ons leven, hebben recent een rapport uitgebracht over de vaakst geuite spijtbetuigingen van mensen die letterlijk op sterven liggen. Dat wil ik vandaag met jullie delen -- de top vijf van spijtbetuigingen van stervenden.

Nummer één: "Had ik maar niet zo hard gewerkt." Nummer twee: "Had ik maar contact gehouden met mijn vrienden." Nummer drie: "Had ik mezelf maar meer geluk gegund." Nummer vier: "Had ik maar de moed gehad mijn ware zelf uit te drukken." Nummer vijf: "Had ik maar het leven van mijn dromen geleid, in plaats van wat anderen van mij verwachtten."

Voor zover ik weet, heeft niemand de rusthuismedewerkers ooit gezegd "Had ik maar meer videospellen gespeeld." Maar als ik die top 5 van spijtbetuigingen van stervenden hoor, dan kan ik niet anders dan vijf diepmenselijke noden zien die games voor ons kunnen lenigen.

Bijvoorbeeld: "Had ik maar niet zo hard gewerkt."
Voor vele mensen betekent dit: "Had ik maar meer tijd doorgebracht met mijn familie, mijn opgroeiende kinderen. We weten dat samen spellen spelen, geweldig positief is voor de familie. Een recente studie van het Brigham Young University Gezinsinstituut toont aan dat ouders die meer videospellen spelen met hun kinderen een veel sterkere band met hen hebben in het echte leven.

"Had ik maar contact gehouden met mijn vrienden."
Honderden miljoenen mensen gebruiken sociale spellen als Farmville of Words With Friends om dagelijks in contact te blijven met echte vrienden en familie. Een recente studie van de Universiteit van Michigan toonde aan dat deze spellen een enorm vermogen tot relatie-opbouw hebben. Ze helpen ons om verbonden te blijven met mensen in ons sociale netwerk die we anders uit het oog zouden verliezen, als we niet samen aan het spelen waren.

"Had ik mezelf maar meer geluk gegund."
Ik moet hier onvermijdelijk denken aan het baanbrekende klinische onderzoek dat recent werd uitgevoerd aan de East Carolina University, waaruit bleek dat online-spellen beter zijn dan geneesmiddelen voor de behandeling van klinische angst en depressie. 30 minuten per dag online spelen was genoeg om het humeur drastisch te verbeteren en om het geluk op lange termijn te verhogen.

"Had ik maar de moed gehad mijn ware zelf uit te drukken."
Avatars zijn een manier om ons ware zelf uit te drukken, de meest heroïsche, geïdealiseerde versie van wie we zouden kunnen worden. Je ziet dat in dit alter ego-portret door Robbie Cooper van een gamer met zijn avatar. Stanford University doet hier al vijf jaar onderzoek naar, om te documenteren hoe spelen met een geïdealiseerde avatar ons denken en handelen in het echte leven verandert: we worden moediger, ambitieuzer, meer toegewijd aan onze doelstellingen.

"Had ik maar het leven van mijn dromen geleid, in plaats van wat anderen van mij verwachtten."
Doen games dit al? Ik weet het niet, dus heb ik een Super Mario-vraagteken gezet. We komen hier nog op terug.

Intussen vraag je je misschien af: wie is die gamedesigner wel, dat ze ons toespreekt over spijt op het sterfbed? Het klopt dat ik nooit in een rusthuis heb gewerkt en nooit op mijn sterfbed heb gelegen. Maar recent bracht ik wel 3 maanden in bed door, en wilde ik sterven. Ik wilde echt sterven.

Laat me dat verhaal vertellen. Het begint twee jaar geleden. Ik stootte mijn hoofd en had een hersenschudding. Die genas niet goed. Na 30 dagen waren de symptomen nonstop-hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid, geheugenverlies, 'mentale mist'. Mijn dokter zei dat mijn brein, om te genezen, moest rusten. Ik moest dus alles vermijden wat de symptomen opriep. Voor mij bijgevolg geen lezen, geen schrijven, geen videospellen, geen werk, geen email, niet rennen, geen alcohol, geen cafeïne. Met andere woorden -- je voelt het al aankomen -- geen reden om te leven.

Dat is als grap bedoeld, maar in alle ernst, zelfmoordgedachten komen vaak voor bij hersenletsels. Eén op drie kampt er mee. Ik ook. Mijn brein hield me voor: "Jane, je wil sterven. Je wordt nooit beter. De pijn stopt nooit."

Die stemmen hielden zo aan en waren zo overtuigend dat ik echt voor mijn leven begon te vrezen, tot ik na 34 dagen tot mezelf zei (ik vergeet dat moment nooit): "Ofwel pleeg ik zelfmoord, ofwel maak ik hier een spel van."

Waarom een spel? Uit mijn meer dan 10 jaar onderzoek van de psychologie van spellen wist ik dat als we een spel spelen -- dit staat in de vakliteratuur -- we lastige opdrachten aanpakken met meer creativiteit, meer vasthoudendheid, meer optimisme, en dat we vaker beroep doen op anderen. Ik wilde die gamer-trekjes op mijn opdracht in het echte leven toepassen, dus creëerde ik een rollenspel om te herstellen, 'Jane de Schrik der Hersenschuddingen'.

Dat werd mijn nieuwe geheime identiteit. Het eerste wat ik deed als de Schrik, was mijn identieke tweelingzus Kelly bellen. Ik zei: "Ik speel een spel om mijn brein te genezen, en ik zou willen dat je meespeelt." Dat was een gemakkelijker manier om hulp te vragen.

Zij werd mijn eerste bondgenoot in het spel, vervolgens kwam mijn man Kiyash en samen identificeerden we de slechteriken en pakten we ze aan. Dat was al wat de symptomen kon opwekken en dus het genezingsproces kon vertragen, zoals fel licht en dichtbevolkte plekken. We verzamelden en activeerden ook pepmiddelen. Alles wat ik ook op mijn slechtste dag kon doen om me een beetje goed te voelen, een beetje productief. Dingen zoals mijn hond 10 minuten lang knuffelen, of uit bed komen en één blokje om gaan.

Het spel was zo simpel: neem een geheime identiteit aan, rekruteer bondgenoten, pak de slechteriken aan, activeer pepmiddelen. Maar zelfs met zo'n simpel spel verdween na een paar dagen spelen de mist van depressie en angst. Het verdween gewoon. Het leek een wonder. Het was geen wondermiddel tegen hoofdpijn of cognitieve symptomen. Die hielden meer dan een jaar aan, verreweg het lastigste jaar van mijn leven. Maar zelfs toen ik de symptomen nog had, toen ik nog pijn had, stopte het lijden.

Wat er vervolgens met het spel gebeurde, verraste me. Ik blogde erover en postte video's met uitleg over uit spel. Maar niet iedereen heeft een hersenschudding, niet iedereen wil 'de Schrik' zijn, en dus gaf ik het spel de naam SuperBetter.

Al snel hoorde ik over mensen over de hele wereld die hun eigen geheime identiteit aannamen, hun bondgenoten rekruteerden, en 'super beter' werden, bij uitdagingen als kanker en chronische pijn, depressie en de ziekte van Crohn. Mensen speelden het zelfs bij terminale diagnoses als ALS. Ik kon uit hun berichten en video's opmaken dat het spel hen hielp, net zoals bij mij. Ze hadden het over 'zich sterker en dapperder voelen', over 'zich beter begrepen voelen door vrienden en familie', over 'zich gelukkiger voelen', hoewel ze pijn leden en te kampen hadden met de zwaarste uitdaging van hun leven.

Tegelijk denk ik: wat is hier aan de hand? Hoe kan zo'n triviaal spel zoveel impact hebben in zo'n ernstige en soms levensbedreigende omstandigheden? Als het voor mij niet had gewerkt, had ik nooit geloofd dat het mogelijk was. Maar het blijkt ook een wetenschappelijke basis te hebben. Sommigen worden sterker en gelukkiger na een traumatische gebeurtenis. Dat overkwam ook ons.

Het spel hielp ons om te ervaren wat de wetenschap 'posttraumatische groei' noemt, waar we niet vaak over horen. We horen meer over posttraumatische stress. Maar de wetenschap weet nu dat een traumatische gebeurtenis ons niet tot oneindig lijden veroordeelt. We kunnen het als springplank gebruiken om onze beste kwaliteiten boven te halen en gelukkiger te leven.

Dit is de top vijf van uitspraken van mensen met posttraumatische groei: Mijn prioriteiten zijn veranderd. Ik ben niet bang om te doen wat me gelukkig maakt. Ik voel me dichter bij mijn vrienden en familie. Ik begrijp mezelf beter. Ik weet nu wie ik echt ben. Ik heb een nieuw gevoel van zin en richting in mijn leven. Ik kan me beter richten op mijn doelen en dromen.

Klinkt dat bekend? Dat moet wel, want de vijf kenmerken van posttraumatische groei zijn het tegenovergestelde van de vijf spijtbetuigingen van de stervenden. Dat is interessant, niet? Een traumatische gebeurtenis kan dus blijkbaar je potentieel ontsluiten om een leven te leiden met minder spijt.

Hoe werkt dat? Hoe ga je van trauma naar groei? Nog beter, is er een manier om al het goede van posttraumatische groei te krijgen zonder het trauma, zonder eerst je hoofd te moeten stoten? Dat zou mooi zijn!

Ik wilde het fenomeen beter begrijpen, dus stortte ik me op de vakliteratuur. Dit is wat ik ontdekte. Er zijn vier soorten kracht of weerbaarheid die bijdragen tot posttraumatische groei, en er zijn wetenschappelijk onderbouwde activiteiten die je elke dag kan doen om die vier soorten weerbaarheid te kweken. Je hebt er geen trauma voor nodig.

Ik zou je kunnen zeggen wat die vier soorten kracht zijn, maar ik laat ze je liever zelf ervaren. Ik stel voor dat we ze nu samen opbouwen. Dit gaan we doen: we gaan een kort spel spelen samen. Daar kan je die 7,5 minuten bonusleven mee verdienen die ik eerder beloofde. Je moet alleen met succes de eerste vier SuperBetter-opdrachten afwerken. Ik denk dat dat lukt. Ik heb vertrouwen in jullie.

Iedereen klaar? Hier komt jullie eerste opdracht. Kies er één: sta op en zet drie stappen, of bal je handen tot vuisten, hou ze boven je hoofd, zo hoog je kan, vijf seconden lang. Go! Prima. Ik hou van de mensen die ze allebei doen. Jullie zijn strebers. Heel goed. (Gelach)

Goed gedaan. Dat levert plus één op voor fysieke weerbaarheid, waardoor je lichaam meer stress kan verdragen en sneller kan helen. We weten uit onderzoek dat het éne ding dat je kan doen om fysieke weerbaarheid op te doen, 'niet stilzitten' is. Meer is er niet nodig. Elke seconde dat je niet stilzit, verbeter je actief de gezondheid van je hart, longen en brein.

Iedereen klaar voor de volgende opdracht? Knip exact 50 keer met je vingers, of tel terug van 100 per 7, dus 100, 93 enz. Go!

(Geknip)

Niet opgeven.

(Geknip)

Laat de mensen die terugtellen van 100 jouw tel tot 50 niet beïnvloeden.

(Gelach)

Knap. Wow. Dat had ik nog nooit gezien. Bonus voor fysieke weerbaarheid. Proficiat, iedereen. Dat is plus één mentale weerbaarheid, waardoor je meer mentale focus, discipline, vastberadenheid en wilskracht krijgt. We weten uit onderzoek dat wilskracht als een spier werkt. Ze wordt sterker als je ze meer gebruikt. Een kleine opdracht aanpakken zonder opgeven, zelfs een absurde, zoals exact 50 keer knippen of achteruittellen vanaf 100 per 7, is een wetenschappelijk onderbouwde manier om je wilskracht te versterken.

Goed gedaan dus. Opdracht drie. Kies er één: door de zaal heeft het lot hier al voor jou beslist, maar dit zijn de 2 opties. Als je binnen zit, zoek een raam en kijk naar buiten. Als je buiten zit, zoek een raam en kijk naar binnen. Of doe een snelle YouTube of Google Image search op 'baby' / 'je favoriete dier'.

Je kan dat op je telefoon doen, of gewoon wat babydiertjes roepen, die ik dan opzoek en op het scherm zet. Wat willen we zien? Luiaard, giraf, olifant, slang. Even kijken. Babygiraf en baby-lama. Kijk. Heb je hem? Nog één baby-olifant. Daar klappen we voor. Geweldig.

Wat we daar voelen, is plus één emotionele weerstand, waardoor je krachtige, positieve emoties kan opwekken -- zoals nieuwsgierigheid of liefde, die we voelen als we babydieren bekijken -- wanneer je ze nodig hebt.

Een geheim uit de vakliteratuur: als je drie positieve emoties kan ervaren per negatieve emotie, voor een uur, een dag, een week, dan gaat je gezondheid drastisch vooruit, en je vermogen om problemen succesvol aan te pakken. Dat heet de 3-op-1-verhouding voor positieve emotie. Mijn favoriete SuperBeter-truc. Doen!

Eentje kiezen, laatste opdracht: schud 6 seconden lang iemands hand, of stuur iemand een snel bedankje per sms, email, Facebook of Twitter. Go!

(Gepraat)

Ziet er goed uit! Heel goed. Doe zo voort. Prima! Dat is plus één sociale weerstand, waardoor je meer steun krijgt van je vrienden, buren, familie, gemeenschap. Een prima manier om sociale weerstand op te bouwen, is dankbaarheid. Aanraking is nog beter.

Nog een geheim: iemands hand 6 seconden lang schudden verhoogt het oxytocine-gehalte in je bloed drastisch, het vertrouwenshormoon. Al diegenen die handjes schudden, staan biochemisch klaar om elkaar leuk te vinden en te helpen. Dat zal doorwerken tijdens de pauze, dus maak gebruik van de netwerkkansen.

(Gelach)

Je hebt je vier opdrachten met succes uitgevoerd, dus even kijken of ik mijn missie heb volbracht om je 7,5 bonusminuten te geven. Daar moet ik nog wat wetenschap voor delen. Blijkt dat mensen die regelmatig deze 4 soorten weerbaarheid trainen -- fysiek, mentaal, emotioneel en sociaal -- 10 jaar langer leven dan alle anderen. Dat is waar. Als je regelmatig de 3-tot-1-verhouding bereikt voor positieve emotie, als je nooit langer dan een uur stilzit, als je elke dag contact opneemt met één iemand om wie je geeft, als je kleine doelen haalt om je wilskracht te versterken, dan zal je 10 jaar langer leven dan alle anderen. Nu komt die wiskunde van daarnet om de hoek.

De gemiddelde levensverwachting in de VS en in het VK is 78,1 jaar, maar we weten uit meer dan 1000 wetenschappelijke studies dat je er 10 jaar aan kan toevoegen door je vier types weerbaarheid te versterken. Voor elk jaar dat je je vier types weerbaarheid versterkt, verdien je 0,128 jaar extra leven, of 46 extra dagen, of 67.298 extra minuten, dus elke dag verdien je 184 extra minuten leven, of elk uur dat je je vier soorten weerbaarheid versterkt, zoals we daarnet samen deden, 7,68245837 extra levensminuten.

Proficiat, die 7,5 minuten zijn voor jullie. Dik verdiend.

(Applaus)

Geweldig. Wacht even! Je hebt nog een speciale opdracht, een geheime opdracht. Hoe ga je die 7,5 bonusminuten besteden?

Hier is mijn voorstel. Die 7,5 minuten zijn als een wens van een geest. Je kan de eerste wens gebruiken om een miljoen extra wensen te vragen. Slim, niet? Als je die 7,5 minuten vandaag besteedt aan iets dat je gelukkig maakt, of je fysiek activeert, of je in contact brengt met iemand om wie je geeft, of je gewoon een kleine opdracht doet doen, dan ga je je weerbaarheid verhogen, en dus meer minuten verdienen.

Het goede nieuws is dat je zo kan doorgaan. Elk uur van de dag, elke dag van je leven, tot op je sterfbed, dat nu 10 jaar later zal zijn dan anders. Als je daar komt, zal je waarschijnlijk niet één van die top 5 van spijtbetuigingen hebben, want je zal kracht en weerbaarheid hebben opgebouwd om een leven te leiden dat meer met je dromen overeenstemt. 10 extra jaren geven je misschien de tijd om nog wat spellen te spelen.

Bedankt."

(Applaus)

 

Bron: TED.com