Hoe Het Internet Intimiteit Mogelijk Maakt

 

We maken ons zorgen dat IM, sms en Facebook de menselijke intimiteit bederven, maar het onderzoek van Stefana Broadbent laat zien hoe communicatietechnologie in staat stelt om diepere relaties op te bouwen en om liefde te brengen over barrières zoals afstanden en werkplekregels.

"Ik geloof dat er nieuwe, verborgen spanningen zijn tussen mensen en instellingen - de instellingen waar mensen hun dagelijks leven doorbrengen: scholen, ziekenhuizen, werkplekken, fabrieken, kantoren enz. Er is iets dat ik zie gebeuren en dat ik zou willen benoemen als een soort "democratisering van de intimiteit".

Wat bedoel ik daarmee? Ik bedoel dat wat mensen doen in feite neerkomt op - met hun communicatiekanalen verbreken ze het opgelegde isolement dat deze instellingen hun opleggen.

Hoe doen ze dat? Ze doen het op een heel eenvoudige manier, door hun moeder te bellen van op het werk, door van op het werk met hun vrienden te chatten, door onder hun bureau te sms'en.

De foto's die jullie achter mij zien zijn mensen die ik de laatste paar maanden heb bezocht. Ik heb hun gevraagd om langs te komen met de persoon met wie ze het meest communiceren. Iemand bracht een vriendje mee, iemand een vader, een jonge vrouw bracht haar grootvader mee.

20 jaar lang heb ik gekeken naar de manier waarop mensen kanalen als email, de mobiele telefoon en sms gebruiken. Wat we zien is dat, op fundamenteel niveau, mensen regelmatig communiceren met 5, 6, 7 mensen uit hun meest intieme kring.

Laten we wat data bekijken. Facebook. Recent hebben enkele sociologen van Facebook - Facebook is een kanaal waarvan je zou verwachten dat het het meest verbredende is van alle kanalen. De gemiddelde Facebook-gebruiker, zegt Cameron Marlow, heeft ongeveer 120 vrienden. Maar hij praat echt, heeft tweerichtingsgesprekken met ongeveer 4 tot 6 mensen op regelmatige basis, afhankelijk van zijn geslacht.

Academisch onderzoek over chatten toont ook dat mensen 100 mensen hebben op vriendenlijsten maar in wezen maar met 2, 3, 4 mensen chatten, in elk geval minder dan 5.

Mijn eigen onderzoek over mobiele telefoons en gesprekken toont dat 80 procent van de gesprekken gebeuren met 4 mensen. 80 procent.

Als je naar Skype kijkt beperkt het zich tot 2 mensen. Vele sociologen zijn erg teleurgesteld. Ik ben ook soms wat teleurgesteld geweest toen ik deze cijfers zag, en al die uitrusting, voor maar 5 mensen. Sommige sociologen hebben de indruk dat het wijst op afsluiting, cocooning, dat we ons terugtrekken uit het publiek. En ik zou graag aantonen dat als we kijken wie het doet en waar ze het doen, dat er dan een ongelooflijke sociale verandering is.

Er zijn drie verhalen die volgens mij goede voorbeelden zijn. De eerste man is een bakker. Hij begint elke morgen om 4 uur aan zijn werkdag. En rond 8 uur glipt hij weg van zijn oven, wast de bloem van zijn handen en belt zijn vrouw. Hij wil haar gewoon een goede dag wensen, want dat is het begin van haar dag. Ik heb dit verhaal een paar keer gehoord.

Een jonge fabrieksarbeider die nachtdiensten doet slaagt erin om weg te glippen van de werkvloer, waar er notabene bewakingscamera's zijn, en om een hoekje te vinden waar hij om 11 uur 's avonds zijn vriendin kan bellen om haar gewoon goedenacht te wensen.

Of een moeder die om 4 uur plots een hoekje in het toilet vindt om te checken of haar kinderen goed zijn thuisgekomen.

Er is nog een koppel, een Brazilaans koppel. Ze wonen al een aantal jaar in Italië. Ze skypen een paar keer per week met hun familie. Eén keer om de twee weken zetten ze de computer op de eettafel, halen ze de webcam boven en dineren ze met hun familie in Sao Paolo. En ze maken er een speciale gebeurtenis van.

Ik hoorde dit verhaal voor het eerst een paar jaar geleden van een heel eenvoudige familie van Kosovaarse immigranten in Zwitserland. Ze hadden een groot scherm opgezet in hun woonkamer. En elke ochtend ontbeten ze met hun grootmoeder.

Maar Danny Miller, die een heel goede antropoloog is, en onderzoek doet naar Filipijnse migrantenvrouwen die hun kinderen achterlaten in de Filipijnen, vertelde mij hoeveel opvoeding er wordt gedaan via Skype, en hoezeer deze moeders betrokken zijn bij hun kinderen via Skype.

En dan is er het derde koppel. Het zijn twee vrienden. Ze chatten dagelijks met elkaar, eigenlijk enkele keren per dag. En ze zijn erin geslaagd om chatsoftware te installeren op hun computers op het werk. En ze activeren die natuurlijk. Als ze een momentje tijd hebben chatten ze met elkaar.

Dat is precies wat we gezien hebben bij tieners en kinderen die het op school doen, onder tafel, en die onder tafel sms'en naar hun vrienden.

Dit zijn dus geen unieke gevallen. Je zou er honderden kunnen vertellen. Maar wat echt uitzonderlijk is, is de omgeving. Denk aan de drie omgevingen waarover ik verteld heb: fabriek, migratie, kantoor. Het zou ook een school kunnen zijn, een administratie, het zou een ziekenhuis kunnen zijn.

Als we 15 jaar teruggaan in de tijd, als je 15 jaar terugdenkt, dan waren dit drie omgevingen waar je inprikte, waar je inprikte op kantoor, waar je inprikte op de fabriek. Er was gedurende de hele tijd geen contact, geen contact met je privé-omgeving. Als je geluk had hing er ergens een publieke telefoon, in de gang of zo. Als je de baas was, oh, dan was het een ander verhaal. Misschien had je een rechtstreekse lijn. Als je niet de baas was moest je langs een operator. Kortom, als je in die gebouwen binnenkwam liet je de private sfeer achter je.

Dit is de norm geworden van ons professionele leven, een belangrijke norm en een belangrijke verwachting. Het had niets te maken met de technische mogelijkheid. De telefoons waren er. Maar de verwachting was dat eens je binnenkwam, je je volledig wijdde aan je taak, en aan de mensen rond je. Dat was waar de focus moest liggen.

En dit is zo'n belangrijke culturele norm geworden dat we onze kinderen lessen geven om in staat te zijn tot die opsplitsing. Denk aan de crèche, de kleuterschool, de eerste schooljaren: ze zijn erop gericht om de kinderen weg te nemen, om ze te wennen aan lange uren ver van hun familie.

De school voert een perfecte vertoning op, ze kopieert perfect de rituelen van de kantoren, toegangsrituelen, afscheidsrituelen, schema's, uniformen in dit land, dingen die je je identiteit geven, team building-activiteiten, team building die je zal in staat stellen om te leven met een willekeurige groep kinderen, of een willekeurige groep mensen waar je soms mee zal moeten samenzijn. En natuurlijk het belangrijkste: leer op te letten, te concentreren en je aandacht te richten.

Dit startte maar 150 jaar geleden. Het startte pas bij de geboorte van de moderne bureaucratie en de industriële revolutie, toen mensen naar een andere plaats gingen om te werken en werk te verrichten. Bij die moderne bureaucratie hoorde een zeer rationele aanpak met een duidelijk onderscheid tussen de private sfeer en de publieke sfeer.

Tot dan leefden mensen eigenlijk bovenop hun vak. Ze leefden bovenop het land dat ze bewerkten. Ze leefden bovenop de werkplaatsen waarin ze werkten. Bedenk je, dit heeft onze hele cultuur doordrongen, zelfs onze steden. In middeleeuwse steden hadden de wijken allemaal de naam van de gilden en beroepen die er leefden. Nu hebben we overal residentiële voorsteden die goed afgescheiden zijn van de productiezones en de handelszones.

Gedurende die 150 jaar heeft zich ook een duidelijk klassensysteem ontwikkeld. Hoe lager de status van het werk en van de persoon die het uitvoert, hoe verder verwijderd hij van zijn persoonlijke sfeer is. Mensen hebben deze ongelooflijke kans gegrepen om de hele dag door in contact te zijn, of in alle soorten van situaties. En ze doen het op grote schaal.

Het Pew Institute, dat goede gegevens verschaft, op regelmatige basis, over bijvoorbeeld de Verenigde Staten, zegt dat - en ik denk dat het een voorzichtige schatting is - 50% van alle mensen met toegang tot email op het werk privémails verstuurt van zijn werkplek.

Ik denk echt dat die schatting aan de lage kant is. In mijn eigen onderzoek zagen we dat het piekmoment voor privémail 11 uur 's ochtends is, in alle landen. 75% van de mensen geven toe dat ze privé-conversaties voeren van op het werk, op hun mobiele telefoons. 100% gebruiken sms.

Het punt is dat deze herovering van de private sfeer niet bij alle instellingen erg succesvol is. Ik ben altijd verbaasd als de sociologen van het leger van de VS de impact bespreken van, bijvoorbeeld, het feit dat soldaten in Irak dagelijks contact hebben met hun families.

Vele instellingen blokkeren deze toegang. Elke dag, echt elke dag lees ik nieuws waarvan ik ineenkrimp, zoals de boete van 15 dollar voor kinderen in Texas, telkens als ze hun mobiele telefoon bovenhalen op school. Onmiddellijk ontslag voor buschauffeurs in New York als ze worden gezien met een mobiele telefoon in hun hand. Bedrijven blokkeren de toegang tot chatten of Facebook.

Afgezien van kwesties van afscherming en veiligheid, die altijd de argumenten zijn geweest voor sociale controle, is wat hier gebeurt dat deze instellingen proberen te beslissen wie het recht heeft om zelf te kiezen waar hij aandacht aan besteedt, om te beslissen of hij al dan niet wordt geïsoleerd. Wat ze proberen te blokkeren, in zekere zin, is deze beweging naar meer kans op intimiteit."

 

Bron: TED.com