Een Sci-fi Visie Van Liefde Van Een 318 Jaar Oud Hologram

 

Science-fiction-schrijfster Monica Byrne stelt zich rijke werelden voor die bevolkt zijn met personages die onze raciale, sociale en genderstereotypen trotseren. In deze TED-talk verschijnt Byrne als een hologram genaamd Pilar, en vertelt een verhaal van liefde en verlies uit de nabije toekomst wanneer mensen het universum hebben gekoloniseerd. "Het is altijd grappig om wat je denkt dat de toekomst zal worden te vergelijken met hoe het echt blijkt te zijn," zegt ze.

"Zie ik er echt uit? Ik hoop het. Ik heb geen idee of je dit ziet, maar ik ga gewoon rechtuit kijken en erop vertrouwen dat je er bent. Ik heb een halve cirkel getekend in het zand voor mij, zodat ik er niet voorbij stap en eruitzie alsof ik zweef.

Ik sta nu in de openlucht op een strand onder een palmboom op exact de plek waar jullie podium stond. Ik heb 12 minuten met jullie. Ik heb die grens gesteld. Mijn vrouw Navid zei ooit dat ongelimiteerde mogelijkheden funest zijn voor een schepper. Deze jurk bijvoorbeeld: ik vroeg haar om iets te ontwerpen dat een 23e-eeuwse priester in Cairo gedragen zou kunnen hebben. Maar we hadden slechts drie dagen om het te maken en het enige textiel beschikbaar, was een oude, achtergelaten dekbedhoes. Maar... ze deed het, en het is perfect. Ze keek ernaar en zei: "Bewijs geleverd -- schepping vergt beperkingen." In deze 12 minuten ga ik jullie vertellen over mijn grootste ontdekking.

Al mijn leven lang ben ik geobsedeerd door het eeuwige leven, net als velen van jullie. Je zal blij zijn te horen dat jullie vorsingen vrucht gaan dragen. Ik ben 318 jaar oud. De mens leeft nu gemiddeld 432 jaar en mijn werk bestond eruit die levensduur oneindig te verlengen. Ik heb nooit betwijfeld dat we op een dag een punt bereiken waarop we tevreden zullen zijn. Maar we zien het tegenovergestelde: hoe langer we leven, des te langer willen we leven, des te minder willen we sterven.

Geen wonder ook. Het universum is zo... groot. Eindeloos veel dingen te zien. Gisteren nog las ik over hoe je op Europa een boot kan nemen om van eiland naar eiland te zeilen over de hele planeet, en op sommige eilanden zijn dorpjes waar je kan logeren om te slapen onder de schaduw van Jupiter. Dan is er het eiland waar maar één liedjesschrijver woont, die mandoline speelt voor de oceaan. Op andere is er helemaal niemand! Nooit geweest ook... en dus ga je erheen voor het genot je voet op zand te plaatsen dat nooit door een andere voet betreden is. Alleen dat zou je al 400 jaar kunnen doen!

Nu komt de maan op in het Noordoosten. Ik kan de steden met mijn blote oog zien. Ze zijn verbonden als zenuwclusters: Mariapolis op de zuidpool en Ramachandran op de evenaar. En Nieuw-Teheran in de Zee van Rust.

Daar ontmoetten Navid en ik elkaar. We waren beiden kunstenaars in het centrum. Die dag passeerden we elkaar op het Azadiplein en onze schouders raakten elkaar. Ik wilde me verontschuldigen en zonder hallo of enige introductie zei zij: "Waarom denk je dat we niet door elkaar heen zijn gelopen?" Als eerste dacht ik: "Wie ben jij nou?" Als tweede irriteerde de vraag me, want het antwoord is zo simpel. Ik zei: "We liepen niet door elkaar heen omdat elementaire deeltjes massa hebben en omdat de ruimte tussen die deeltjes gevuld is met de verbindende energie die ook de eigenschap van massa heeft. Dat weten we al 800 jaar." Ze moet een van haar buien hebben gehad waarin ze de draak steekt met vreemden. Of misschien flirtte ze met me, want ze keek me aan en zei: "Ik dacht al dat je dat zou zeggen. Denk dieper na." Toen deed ze haar riem af, de riem die ik nu draag, en ze zei: "Ons heelal is gebouwd opdat deeltjes massa kunnen hebben. Zonder die basale beperking waren we door elkaar heen gegaan met de snelheid van het licht, zonder het ooit te weten."

En zo begon onze romance. Navid en ik waren nooit uitgepraat. Nooit. Het was ongelofelijk. Alsof we beiden helden waren die samen bergen beklommen. We stootten op nieuwe vergezichten en nieuwe, volmaakte woordconstellaties kwamen uit ons om ze te beschrijven. We vergaten ze zodra ze geuit waren, gooiden ze over onze schouder en vervolgden onze weg omhoog. Navid zei een keer dat onze gesprekken waren als het eindeloos maken van brood. Dat we altijd weer meer bloem toevoegden een beetje meer water, en bleven dubbelvouwen en omdraaien zonder het ooit te gaan bakken.

Als mijn obsessie het eeuwige leven was, dan was Navids obsessie aanraking. Ze had er een speciale begaafdheid voor. Al haar werk draaide daar om. Mijn lichaam was als een canvas voor haar. Ze liet haar vingertop zo traag over mijn gezicht glijden dat ik de beweging niet voelde. Ze was geobsedeerd met het exacte moment waarop ik geen onderscheid meer kon maken tussen haar lichaam en het mijne. Dan weer lag ze over me heen, porde mijn schouder met de hare en zei: "Pilar, waarom voelt dit zo goed?" Dan zei ik: "Weet ik niet!" Ze had altijd een geestig antwoord op haar geestige vraag, maar het antwoord dat ik me vandaag herinner, is "Het voelt goed omdat het universum zijn begrenzing koos, en wij zijn kunst zijn."

Altijd grappig om te zien hoe je verwachting van de toekomst zich verhoudt met de werkelijkheid. In jullie tijd dachten wetenschappers dat ingevroren mensen konden ontwaken in de toekomst. En dat deden ze -- maar dan stierven ze. In jullie tijd dachten wetenschappers dat mensen organen konden vervangen om levens honderden jaren te verlengen. En dat deden ze, maar uiteindelijk stierven ze toch. In jullie tijd is de aarde de enige plek waar mensen leven. In mijn tijd komen mensen naar de aarde om te sterven.

Dus toen Navid de tekenen begon te vertonen, verwachtten vrienden dat ik zou doen als iedereen: afscheid nemen en haar naar de aarde sturen, zodat niemand van ons naar haar hoefde te kijken of bij haar hoefde te zijn of te denken aan haar en haar ... onvermogen in leven te blijven. Het meest van al wilden ze niet nabij haar fysieke lichaam zijn. Ze gebruikten de woorden 'in verval', ofschoon zijzelf erdoor gefascineerd was, de veranderingen die het dag na dag onderging naar de regels van haar wezen, onafhankelijk van haar wil. Ik stuurde Navid inderdaad naar de aarde. Maar ik kwam zelf mee. Ik herinner me dat een vriend vlak voor ons vertrek zei: "Ik vind het eigenlijk arrogant, alsof de regels voor jullie niet gelden, alsof jullie liefde zo bijzonder is." Maar dat vond ik.

En zelfs hier op aarde bleef ik werken aan levensverlenging. Het kwam niet bij me op dat er een andere respons mogelijk was. Ik bleef teruggaan naar wat Navid tegen me zei, die dag op het Azadiplein, dat zonder die basisbeperking -- een universum dat massa toekende aan materie -- wij niet zouden bestaan. Dat is één regel. Nog een regel is dat alle massa entropie vertoont. En zonder massa besta je niet in dit heelal. Ik weet 't. Ik probeerde alles. Ik probeerde een photondoos te maken die het Higgsveld veranderde. Ik probeerde alle subatomaire bewegingen in mijn lichaam op te nemen en ze cyclisch herhalend af te spelen. Niets werkte.

Maar mijn laatste innovatie was het maken van een spoeldimensie met de begrenzing van een lichaam, waarbinnen tijd oneindig langzamer bewoog maar wiens projecties zich leken te bewegen in de normale tijd. Dat lichaam zou dan in ons universum verschijnen als een hologram -- hier, maar toch ook niet. Toen ik besefte dat het me was gelukt, rende ik naar haar kamer, zo blij dat ik het haar kon vertellen. Mijn beweging door de ruimte oogde bijna normaal, zelfs voor mijzelf. Ik ging naast haar liggen en vergat... ik viel dwars door haar heen. Ik vond een manier om eeuwig te leven, ten koste van datgene dat Navid het meeste begeerde: aanraken en aangeraakt worden. Ze gooide me eruit. Maar kijken kon ik wel.

Mensen leven nu 400 jaar lang en nog steeds sterven we. En wanneer de dood komt, plukken de stervenden nog steeds aan hun lakens, en hun armen kleuren blauw en paars aan de binnenzijde en hun ademhaling wordt trager en trager, alsof ze in slaap vallen.

Ik dacht altijd dat avontuur datgene is wat het leven betekenis geeft. Dat de dood slechts een probleem is waarvoor we nog geen oplossing hebben. Maar misschien heeft een leven enkel betekenis omdat het eindig is. Misschien is dat de paradox: beperkingen beperken niet, maar geven perfecte vrijheid.

(Zucht)

Vanmorgen was er donder en bliksem. Voor vanavond wordt hetzelfde voorspeld, maar nu is de hemel helder. Ik kan de wind niet voelen, maar ik vroeg een verpleegster die langsliep, hoe het aanvoelde, en ze zei dat het zacht aanvoelde zoals gesmolten boter. Een antwoord mijn vrouw waardig. Ik moet weer vlees zien te worden. Tot dan neem ik geen ruimte in, behalve de ruimte die je me geeft."

 

Bron: TED.com