Liefdesbrieven Voor Vreemden

 

De moeder van Hannah Brencher schreef haar altijd brieven. Dus toen ze zich na de universiteit depressief voelde, deed ze wat natuurlijk aanvoelde - ze schreef liefdesbrieven en liet die liggen zodat vreemden ze zouden vinden. Deze daad is uitgegroeid tot een wereldwijd initiatief, The World Needs More Love Letters, dat handgeschreven brieven maakt voor mensen die behoefte aan een oppepper hebben.

"Aan de universiteit was ik een van de weinigen die een reden hadden om 's avonds naar de brievenbus te lopen. Mijn moeder geloofde niet in e-mail, Facebook, sms'en of mobiele telefoon. Anderen stuurden berichtjes aan hun ouders, maar ik stond te wachten bij de brievenbus voor een brief van thuis met het relaas van het weekend. Dat was frustrerend als oma in het ziekenhuis lag. Ik wachtte op een krabbel, een slordig handgeschreven briefje van mijn moeder.

Toen ik na de universiteit verhuisde naar New York en keihard gevloerd werd door een depressie, deed ik het enige waaraan ik toen kon denken. Ik schreef hetzelfde soort brieven die mijn moeder aan mij zond, aan vreemden. Ik verstopte ze op allerlei plaatsen in de stad. Dozijnen en dozijnen brieven. Ik liet ze overal achter: in café's en bibliotheken, bij de VN, overal. Ik blogde over de brieven en de dagen dat ze nodig waren. Ik postte een gekke belofte op het internet: als je mij vroeg om een handgeschreven brief, schreef ik er één, zonder vragen te stellen. Diezelfde nacht nog veranderde mijn inbox in een haven voor gebroken harten. Een alleenstaande moeder uit Sacramento, een gepest meisje uit Kansas, allen vroegen ze mij, een meisje van 22 dat amper haar eigen koffie kon bestellen, om een liefdesbrief te schrijven en hen een reden te geven om te wachten bij de brievenbus.

Vandaag heb ik een wereldorganisatie die gevoed wordt door die tocht naar de brievenbus, gevoed door de manieren waarop we sociale media kunnen gebruiken zoals nooit tevoren, om vreemden brieven te schrijven op een moment dat ze het meest nodig zijn maar vooral gevoed door brievenkorven zoals deze, mijn vertrouwde brievenkorf, gevuld met schrijfsels van gewone mensen, vreemden die brieven schrijven aan andere vreemden, niet omdat ze ooit samen bij een kop koffie zullen kletsen maar omdat ze elkaar vonden in brieven.

Wat me telkens opvalt bij deze brieven: de meeste werden geschreven door mensen die nooit op papier lazen dat iemand van hen houdt. Ze konden niet vertellen over de inkt van hun eigen liefdesbrieven. Ze zijn van mijn generatie. Degenen die opgroeiden in een wereld waar alles papierloos is en waar de beste conversaties op een scherm plaatsvonden. We leerden onze pijn op Facebook ventileren en spreken vlot in 140 tekens of minder.

Maar als het nu eens niet over efficiëntie ging? Ik zat gisteren op de metro met mijn brievenkorf. Ideaal om het ijs te breken, als je daar behoefte aan hebt, breng dan gewoon dit ding mee. (Gelach) Een man staarde me aan: "Waarom gebruik je het internet niet?" Ik dacht: "Mijnheer, ik ben geen strateeg, geen specialist. Ik ben maar een verhalenverteller." Ik kan je vertellen over een vrouw wier echtgenoot net terugkwam van Afghanistan. Zij heeft moeite om het gesprek weer op gang te krijgen. Ze verstopt liefdesbrieven in huis om te zeggen: "Kom terug bij me. Vind me als je er klaar voor bent." Of een meisje dat beslist dat ze liefdesbrieven zal achterlaten in haar campus in Dubuque, Iowa. Als de volgende dag buitenkomt, ziet ze de kettingreactie op haar actie: liefdesbrieven hangen in de bomen, zijn verstopt in de struiken en onder de banken. Of de man die beslist zelfmoord te plegen en Facebook gebruikt om vaarwel te zeggen tegen vrienden en familie. Vannacht slaapt hij veilig op een stapel brieven zoals deze, weggestopt onder zijn kussen, geschreven door vreemden die er waren voor hem, toen.

Deze verhalen overtuigden mij dat de briefschrijfkunst nooit nog flirterig over efficiëntie moet beginnen: het is nu een kunstvorm, in al haar delen: het tekenen, het schrijven, het posten de doedels in de marge. Gewoon het feit dat iemand gaat neerzitten, een blad papier neemt en aan iemand denkt met een intentie die zoveel moeilijker naar boven te halen is als je op het internet zit de iPhone piept en er zes conversaties tegelijk binnenrollen. Dat is een kunstvorm die niet valt voor de 'sneller!'-Goliath, alle sociale netwerken ten spijt. We drukken deze brieven tegen onze borst en horen de woorden die luider en luider spreken als we van pagina's dikke pakken maken om de dingen te zeggen die we moesten zeggen, de woorden die we moesten schrijven aan zussen en broers en zelfs vreemden, al veel te lang. Dank je." (Applaus)

 

Bron: TED.com