"Hoe Films Leren Over Mannelijkheid"

 

Het leukste aan papa zijn, zijn de films die ik mag bekijken. Ik deel mijn favoriete films graag met mijn kinderen. Toen mijn dochter vier was, keken we samen naar 'De tovenaar van Oz". Vier maanden lang was ze in de ban. Haar lievelingspersonage was Glinda, een geweldig excuus om een glitterjurk te dragen en een toverstaf.

Als je de film vaak genoeg bekijkt, besef je hoe ongewoon hij is. We voeden onze kinderen vandaag op in een soort kinder-fantasie-spektakel- industrieel-complex. Maar 'De tovenaar van Oz' stond op zichzelf. Het was niet het begin van die trend. Die sloeg pas 40 jaar later echt aan, met een ander verhaal met een metalen kerel en een pluizige kerel die een meisje redden door zich te verkleden als de wachters van de vijand. Weet je wat ik bedoel? (Gelach) Ja.

Er is een groot verschil tussen deze twee films, en tussen 'De tovenaar van Oz' en de films die we vandaag bekijken. Eén: in 'De tovenaar van Oz' zit heel weinig geweld. De apen zijn nogal agressief, net als de appelbomen. Maar als 'De tovenaar van Oz" vandaag was gemaakt, zou de tovenaar zeggen: "Dorothy, jij bent de redder van Oz die ons is voorspeld. Gebruik je magische schoentjes om de door de computer gemaakte legers van de Slechte Heks te verslaan." Maar zo gaat het niet.

Wat 'De tovenaar van Oz' verder uniek maakt voor mij, is dat alle heroïsche en wijze en zelfs slechte personages vrouwen zijn.

Dit ging me opvallen toen ik 'Star Wars' aan mijn dochter toonde, jaren later, en de situatie anders was. Ik had toen ook een zoon. Hij was toen maar drie. Hij was niet uitgenodigd. Hij was te jong. Maar hij was het tweede kind, en het toezichtsniveau was drastisch gedaald. (Gelach) Hij kwam dus binnen en het maakte indruk op hem zoals een moedereend indruk maakt op haar kleintje. Hij snapt niet wat er gebeurt, maar hij zuigt het op als een spons.

Ik vraag me af wat hij opzuigt. Gaat het om de thema's 'moed', 'volharding', 'loyaliteit'? Pikt hij op dat Luke bij een leger gaat om het gezag omver te werpen? Pikt hij op dat er in het universum alleen jongens zijn, behalve Tante Beru, een prinses die heel cool is, maar meestal maar wat zit te wachten tot ze de held een medaille en een knipoog kan geven om hem te bedanken voor het redden van het universum dankzij zijn aangeboren magische krachten?

Vergelijk dit met 'De tovenaar van Oz' uit 1939. Hoe wint Dorothy in haar film? Door vrienden te worden met iedereen en de leiding te nemen. Dat is het soort wereld waar ik mijn kinderen liever in opvoed -- Oz -- in plaats van die vechtende kerels, waar we noodgedwongen in zitten. Waarom is er zoveel Kracht -- met hoofdletter, Force -- in de films voor onze kinderen, en zo weinig geel geplaveide wegen?

Er is veel moois geschreven over de impact van films met jongensgeweld op meisjes. Moet je lezen. Heel goed. Ik heb niet zoveel gelezen over hoe jongens daarop inpikken. Ik weet uit ervaring dat Prinses Leia niet de juiste context bood die ik nodig had om mijn weg te vinden in de volwassen wereld van de gemengde opvoeding. (Gelach) Er was een eerste-kus-moment toen ik de aftiteling verwachtte, want dat is het einde van de film. Zoektocht afgelopen, meisje veroverd. Wat sta je daar nog? Ik weet niet wat ik moet doen.

Films zijn heel erg gericht op de slechteriken verslaan en je beloning krijgen. Er is niet veel ruimte voor andere relaties en andere tochten. Het is bijna alsof je als jongen een ingedommeld dier bent, alsof je als meisje je krijgskostuum moet meebrengen. Er zijn veel uitzonderingen. Ik wil de Disneyprinsessen bij elk van jullie verdedigen. Maar ze sturen wel een signaal naar de jongens, dat de jongens niet het doelpubliek zijn. Ze zijn heel goed om meisjes te leren hoe ze zich tegen de mannelijke dominantie moeten verdedigen, maar ze tonen jongens niet altijd hoe ze zich tegen de mannelijke dominantie moeten verdedigen. Er zijn geen rolmodellen voor jongens. Er zijn een paar fantastische dames die nieuwe verhalen schrijven voor onze kinderen. Hermelien en Katniss zijn heerlijk driedimensionaal, maar het zijn nog steeds oorlogsfilms. De succesvolste studio aller tijden brengt nog steeds klassieker na klassieker uit, telkens weer over de reis van een jongen of een man, of twee mannen die vrienden zijn, of een man en zijn zoon, of twee mannen die een meisje opvoeden. Tot - zoals velen van jullie denken - dit jaar, toen ze eindelijk 'Brave' uitbrachten. Ik beveel het elk van jullie aan. Je kan de film huren. Weet je nog wat critici zeiden toen 'Brave' uitkwam? "Bah, niet te geloven dat Pixar een prinsessenfilm uitbracht." De film is heel goed. Laat dat je niet tegenhouden.

Bijna geen enkele van deze films doorstaat de Bechdel-toets. Ik weet niet of je dit kent. Het is nog niet zo populair, Ik weet niet of je dit kent. Het is nog niet zo populair, maar misschien beginnen we vandaag een beweging. Alison Bechdel is striptekenaar. Midden jaren 80 nam ze dit gesprek op met een vriend, over hoe ze de films waardeerden die zagen. Het is heel simpel. Je moet je drie vragen stellen:

"Is er meer dan één personage in de film dat vrouwelijk is en iets te zeggen heeft?" Probeer die drempel te halen.

"Praten die vrouwen ooit met elkaar in de film?"

"Gaat hun gesprek over iets anders dan de kerel waar ze allebei dol op zijn?" (Gelach)

Dankuwel. (Applaus) Hartelijk dank.

Twee vrouwen die bestaan en met elkaar praten over iets anders. Het gebeurt. Ik heb het al gezien, maar het gebeurt zelden in de films waar we allemaal dol op zijn.

Deze week ging ik kijken naar een uitstekende film, "Argo". Oscargeruchten, doet het geweldig aan de kassa, een schoolvoorbeeld van wat een kwaliteitsfilm uit Hollywood is. Hij faalt op de Bechdel-test. Dat zou niet mogen, want een groot deel van de film Dat zou niet mogen, want een groot deel van de film heeft plaats in een ambassade waar mannen en vrouwen zich verbergen tijdens de gijzelingscrisis. Er zijn heel wat scènes van mannen die diepe gesprekken hebben in de schuilplaats, van angst doortrokken. Het grote moment van één van de actrices is dat ze komt kijken aan de deur en zegt: "Kom je naar bed, schat?" Dat is Hollywood voor jou.

Laten we de cijfers bekijken. 2011. Hoeveel van de 100 populairste films hebben volgens jou vrouwelijke hoofdrollen? Elf. Niet slecht. Het is niet zoveel als het percentage vrouwen dat we net voor het Congres hebben verkozen, dus dat is goed. Maar er is een getal dat groter is dan dit, en waar de zaal verstomd van zal staan.

Vorig jaar publiceerde de New York Times een overheidsstudie. Vorig jaar publiceerde de New York Times een overheidsstudie. Dit stond erin: één op vijf vrouwen in Amerika zegt dat ze op een bepaald moment in haar leven slachtoffer was van seksueel geweld.

Dat is niet de schuld van populair amusement. De films van de kinderen hebben daar niets mee te maken. Ik denk zelfs niet dat muziekvideo's of pornografie er rechtstreeks mee te maken hebben. Maar er gaat iets fout. Als ik die statistiek hoor, is één van mijn gedachten: dat is een grote hoop seksuele geweldenaars. Wie zijn die kerels? Wat leren ze? Wat leren ze niet? Absorberen zij het verhaal dat het de taak is van een mannelijke held om de slechterik met geweld te verslaan en dan de prijs te krijgen, een vrouw zonder vrienden, die niet praat? Nemen we dat verhaal in ons op?

Weet je, als ouder met het voorrecht om een dochter op te voeden, net als jullie allen, die hetzelfde doen, vinden we deze wereld en dit getal erg onrustwekkend. We willen hen voorbereiden. We hebben middelen ter beschikking, 'girl power' bijvoorbeeld, en we hopen dat dat helpt. Maar ik vraag me af: zal girl power hen beschermen als we tegelijk, al dan niet bewust, onze jongens trainen om hun boy power op peil te houden? De Netflix-wachtrij is volgens mij één manier om iets belangrijks te doen. Ik heb het nu tegen de vaders hier. Ik denk dat we onze zonen een nieuwe definitie van mannelijkheid moeten tonen.

Die veroorzaakt al een revolutie. Je leest hoe de nieuwe economie de rol van zorgverstrekker en kostwinner wijzigt. Ze halen het overhoop. Onze zonen zullen een manier moeten vinden om zich hieraan aan te passen, een nieuwe relatie met elkaar. Ik denk dat we een toonbeeld voor hen moeten zijn van hoe een echte man iemand is die zijn zussen vertrouwt en respecteert, en in hun team wil zitten, en wil opkomen tegen de echte slechteriken: de mannen die de vrouwen willen misbruiken. Onze taak in de Netflix-wachtrij is om te zoeken naar films die de Bechdel-toets doorstaan, als we die vinden, en om de heldinnen te zoeken die er zijn, die echte moed tonen, die mensen samenbrengen, en om onze zonen aan te porren om zich met die heldinnen te identificeren en te zeggen: "Ik wil in hun team zitten," want ze zullen inderdaad in hun team zitten.

Toen ik mijn dochter vroeg naar haar favoriete personage in Star Wars, weet je wat ze toen zei? Obi-Wan. Obi-Wan Kenobi en Glinda. Wat hebben die twee gemeen? Misschien is het niet alleen de glitterjurk. Ik denk dat het experten zijn. Het zijn de twee mensen in de film die meer weten dan de anderen en die kennis graag delen met anderen om hen te helpen hun potentieel te bereiken. Het zijn leiders. Ik hou van dat soort zoektocht voor mijn dochter, en ik hou van dat soort zoektocht voor mijn zoon. Ik wil meer van dat soort zoektochten. Ik wil minder zoektochten waar mijn zoon te horen krijgt: "Ga erop uit en vecht het zelf uit," en meer zoektochten waar hij ziet dat hij deel moet worden van een team, dat misschien door vrouwen wordt geleid, om mensen te helpen om beter te worden en betere mensen te worden, zoals de Tovenaar van Oz. Dankuwel.

Bron: TED.com