Mannelijkheid Opnieuw Definiëren, Eén Kleedkamerpraatje Per Keer

Alexis Jones is klaar met 'kleedkamerpraat' - letterlijk. In deze levendige, grappige TED-talk vertelt ze hoe ze met sporters in kleedkamers sprak over seksuele intimidatie en hoe ze de vrouwen in hun leven beter kunnen respecteren en beschermen tegen misbruik.

"Dat is een eind lopen. Daar had ik wel op mogen oefenen. Om te beginnen, wat een eer, wat een voorrecht om hier te staan, dat ik dit gesprek met jullie mag hebben. De afgelopen drie jaar was ik met name in kleedkamers van universiteiten om gesprekken te hebben met jongens over het belang om vrouwen te respecteren.

Onlangs werd ik uitgenodigd door een grote universiteit en toen ze me op weg naar binnen informeerden, vertelden ze me wat er aan de hand was in hun kleedkamers. Ze vertelden me dat er een speler was die de moeder van zijn kind had geslagen; dat er vier andere spelers waren die beschuldigd werden van verkrachting van vier verschillende vrouwen; dat er nog twee spelers waren die de verkrachting van een bewusteloos meisje hadden gezien en gefilmd; en dit alles wetende, begon een van de hoofdcoaches op de dag na de verkiezingen dit lied te zingen: "Wij kunnen meisjes in het kruis grijpen want dit is Amerika."

Nou, dat is niet het Amerika dat ik ken en seksueel geweld is feitelijk nog maar een symptoom van het probleem. Het probleem is de instelling, het is hoe deze jonge mannen worden geprogrammeerd om over vrouwen te denken, te praten en ze te behandelen.

Voor ik de hele talk nu induik, moet ik misschien beginnen met wat disclaimers. Ten eerste: ik ga de fout in. Ik weet gewoon dat dat gebeurt. Op een gegeven moment raak ik de draad kwijt, dus wees een beetje aardig. Daarbij komt, er zijn briljante mensen die hun hele leven aan dit onderwerp hebben gewijd en instellingen die goed werk leveren; dit is slechts mijn bescheiden bijdrage.

Ten tweede: ProtectHer is slechts een startpunt voor ons. We weten dat mannen ook worden lastiggevallen, een op de 16. We weten dat de LGBT-gemeenschap wordt lastiggevallen, en al verdienen die groepen absoluut onze aandacht ga ik het voor deze gelegenheid hebben over 'haar', want geweld tegen vrouwen is een uitslaande brand, en zal ik me uitdrukken in heteroseksuele stereotypen.

Ten derde: ProtectHer impliceert niet dat vrouwen zwak zijn en dat we ons niet kunnen verdedigen en dat mannen ons dus moeten komen helpen. ProtectHer is een uitnodiging aan de hele mensheid om vrouwen en meisjes meer prioriteit te verlenen. Het is interessant dat sommige scholen me bellen, omdat ze uiteindelijk toch geven om wat er in hun kleedkamers gebeurt.

Maar voor ik in de kleedkamers kwam, nam ik het al tien jaar op voor meisjes. Toen ik 19 was begon ik de non-prifitorganisatie I AM THAT GIRL. Het is zeg maar een vrijgevochten versie van de vrouwelijke padvinders. (Gelach) Er zijn ongeveer een miljoen meisjes bij betrokken en we hebben net in ons 20ste land een vestiging geopend. Het is dus zo -- dank je wel! Hartstikke goed! (Applaus) Ik heb dus een naam en een gezicht en een verhaal klaar, als iemand het over meisjes heeft in statistische termen.

En pas drie jaar geleden belden Yogi Roth en Trent Dilfer me om te vragen of ik wilde komen praten voor sporters van de beste 18 scholen in een tv-programma genaamd 'Elite Eleven'. Ik kon niet weten dat een week later, toen het op ESPN werd uitgezonden, het nieuws van Ray Rice bekend zou worden. Dus plotseling was ik dat meisje in de kleedkamers, die stevige gesprekken aanging met jongens over het belang van respect voor vrouwen.

Het hielp dat ik had gewerkt bij FOX Sports en ESPN en dat ik opgroeide in Texas, waar football een religie is en dat ik opgroeide met vier oudere broers. Mijn vader is de beste man die ik ken; mijn man was negen jaar lang een professioneel atleet.

Het was interessant om plots te worden gevraagd door topscholen in het hele land, om te worden uitgenodigd om achter de facades te kijken om een beter idee te krijgen wat er aan de hand was. Zoals ik al zei, sommige scholen vroegen me omdat er een incident in hun kleedkamer had plaatsgevonden; andere scholen waren gewoon terecht bezorgd. Een coach belde me op en zei dat hij zich zorgen maakte omdat hij een dochter had, en dat de manier waarop die jongens over vrouwen praatten zo respectloos was.

Ik ging er natuurlijk heen, en ik zit daar en halverwege mijn verhaal -- met zijn allen in die kleedkamer, stel je voor, met één meisje -- en halverwege mijn verhaal steekt een van die gasten zijn hand op en zegt: "Ik snap het, het is belangrijk meiden te 'respecteren', maar het is cool om ze te neuken." Je snapt dat de coach zoiets had van: "Dat méén je niet!" (Gelach) Hij zit daar met zijn hoofd te schudden en kijkt naar de grond.

Dus ik kijk die gozer aan en zeg: "Volgens wie dan?" Er valt een stilte en hij kijkt om zich heen naar zijn maten, die net zo verbijsterd zijn en alleen maar denken: dat méén je niet! Dat wordt dus een straftraining. (Gelach) Na een minuut van ongemakkelijke stilte kijk ik op en zeg: "Ik zeg niet dat het niet zo is, ik stel alleen vast dat je een heel overtuigd zegt: "Het is cool om ze te neuken", en ik vraag: "Volgens wie dan?" Uiteindelijk kijkt hij naar me op en zegt: "Dat weet ik niet."

Ik zeg: "Dat is nou het probleem: je zit op een automatische voorgeprogrameerde piloot; je leest een lesje op; je hanteert een definitie van cool die de jouwe niet is en zit maar een beetje te doen alsof je het zelf hebt verzonnen." Moeder, vader, priester, leraar, ik ga je niet vertellen hoe je moet leven, ik nodig je slechts uit om de moed te hebben je eigen leven zelf vorm te geven, om je eigen definities te vormen en om voor jezelf te denken. Na het gesprek kwam hij naar me toe, pakte me wat onhandig vast en zei: "Dankjewel." Ik keek hem aan en vroeg: "Waarvoor?" Hij zei: "Niemand heeft me ooit gevraagd om zelf na te denken. Bedankt voor de uitnodiging."

Ik heb duizend verhalen van dat soort avonturen, als meisje alleen in de kleedkamer. Verhalen waar je om zou lachen of om zou huilen, tenenkrommende verhalen en heel aandoenlijke. Maar bovenal zouden ze je hoop geven. Ik ben namelijk op de wereld om vrouwen kracht te geven. Dat wist ik al op hele jonge leeftijd, maar pas toen ik in een ruimte stond vol met van die dominante mannen besefte ik wat ik verkeerd deed: ik sprak slechts de halve groep aan.

Geweld tegen vrouwen is niet een kwestie van vrouwen, al zijn we nog zulke bekwame schepsels. Geweld tegen vrouwen is een mensenkwestie en we moeten er samen iets aan doen. Het punt is dat het merendeel van deze jongens het gevoel hebben dat er nooit naar ze is geluisterd.

En omdat ik Sinterklaas niet ben en niet naar elke school kan gaan -- al heb ik er mijn best voor gedaan, ik was de laatste drie jaar 220 dagen per jaar onderweg. Dus creëerden we het eerste ProtectHer-programma, dat geïntegreerd kan worden in die kleedkamers om jonge mannen uit te nodigen hun idee van mannelijkheid te verruimen. Omdat je volgens ons, om de slaapkamers te beveiligen, de harten en de hoofden in de kleedkamers moet activeren.

Een paar dingen die ik heb geleerd in de loopgraven met die gasten. Eerst en vooral moeten ze zich bewust worden van hun conditionering. Dit is de meest afgeleide generatie ooit en we moeten ze zover krijgen dat ze de tijd nemen om zich af te vragen: "Volgens wie, eigenlijk?" We weten dat ze tien uur media per dag consumeren. Media die geweld tegen vrouwen verheerlijken, die erg respectloos zijn, waar vrouwen seksuele objecten zijn.

We weten dat ze 3 000 merknamen per dag tot zich nemen, wat ze een definitie van mannelijkheid inlepelt die is gekaapt door Barbies vriendje met een goedkoop luchtje op, zonder moreel besef, zelfrespect of authenticiteit. We weten dat de meeste van deze jongens seks leren van porno. We moeten dus eigenlijk niet zo geschokt reageren, want ze doen precies waarvoor wij, als gemeenschap, ze programmeren en ze doen het nog goed ook. Misschien kunnen we ze dus als maatschappij beter voorlichten over seks en gezonde relaties.

Ten tweede moeten we eens praten over identiteit. We moeten hun idee van mannelijkheid verruimen, want de consensus in de kleedkamer op dit moment is heel simpel en heel haalbaar: zo rijk mogelijk worden, zo beroemd mogelijk worden en zoveel mogelijk meisjes neuken.

Mijn man had een briljant idee, hij zei: "Wat we zouden moeten doen" -- mijn man is hier, twee hele meters feminisme -- (Gelach) (Applaus) Zijn suggestie was: "We moeten zorgen dat die jongens vrouwen niet meer als objecten zien, maar ze eraan herinneren dat het ook allemaal mensen zijn. Als ik eerlijk ben, zou ik gewoon foto's verzamelen van hun vriendinnetjes, zussen en moeders op de sociale media. Gewoon in je presentatie opnemen." Dat is de stem van mijn man, trouwens. (Gelach)

Het was een briljant idee. Dus bij de eerste talk die ik gaf voor Elite Eleven verzamelde ik foto's van alle vrouwen waar ze van houden. Op mijn eerste dia stond: 'Een op de vier meisjes ondervinden seksueel geweld op de universiteit'. Vonden ze niet interessant: "O, krijgen we dat verhaal weer."

Maar ik klik naar de volgende dia en zeg: "Maar het is anders als zij het is." Ik had wat namen uit mijn hoofd geleerd. Ik zei: "Het is anders als het Sarah is, of als het Lauren is, of Jenny." Nu zitten die jongen dus te kijken naar hun zus van 16. De helft van die gasten begon te janken. We moeten dit onderwerp opnieuw vormgeven, het moet heel persoonlijk voor ze worden.

Ten derde moeten we het gesprek aan over respect. Je kunt niet geven wat je niet hebt. We moeten ervoor zorgen dat deze jongens meer respect voor zichzelf hebben, opdat ze anderen met meer waardigheid kunnen behandelen. Wat me duidelijk werd, was dat we ze emotioneel niet voldoende opvoeden. We leren deze jongens in ieder geval niet vertrouwen te hebben in hun authentieke zelf. Dus putten ze dat vertrouwen uit wat ze maar kunnen vinden: uit prestaties, populariteit en bezittingen. We moeten de definitie van zelfvertrouwen uitbreiden naar iets dat niet afhangt van je hoogtepunten op sociale media en de goedkeuring van anderen.

Ten vierde: we moeten gewone taal gebruiken. Ik moet de kleedkamer nog ontdekken waar ze woorden gebruiken als 'toestemming' en 'omstanders'. Dat zijn woorden die wij gebruiken in onze glimmende theorieën. Ik moet het nog meemaken dat zo'n jongen opstaat en zegt: "Dit is een mooi moment voor ons, omstanders, om in te grijpen." (Gelach) Ik heb er nog nooit een horen zeggen: "We waren zo lekker bezig, maar ik stopte en ik zei tegen haar: 'Dus ik heb je toestemming om dit voort te zetten?'" (Gelach)

Ik zeg niet dat die woorden niet goed bedoeld zijn. Ik zeg dat we ze echte taal en echte handvatten moeten geven voor de momenten waarop we willen dat ze verantwoordelijkheid nemen. We moeten dit samen en in overleg met ze doen, een vocabulaire bieden voor als ze iets vreemds zien. Zoiets als: "Joh, dat kán niet." Dat als ze zitten te vrijen, ze zoiets kunnen zeggen als: "Hé, we willen dit allebei, toch?" Want zolang wij tegen ze praten als academische robots, denk ik dat het niet gaat lukken.

Ik heb wel wat ideeën over wat we kunnen doen. Mensen in de media: stop alsjeblieft met universiteiten zwart te maken als zoiets in hun kleedkamer gebeurt; dit is een mondiale ziekte, het gebeurt overal. Moedig de universiteiten die het wel goed doen juist aan, zodat het andere inspireert hun voorbeeld te volgen.

Mensen in het leerwezen: investeer in dit soort programma's, het zijn een preventieve medicijnen, we kunnen niet bezig blijven met de symptomen en pleisters op kogelwonden plakken.

Voor ouders: jullie hebben alle macht in je portemonnee. Stel bij het betalen van het schoolgeld als voorwaarde dat de scholen investeren in de veiligheid van je dochters en je zonen.

Voor studenten: vraag aan je school om in dit soort dingen te investeren.

En voor de atleten op de scholen: zeg dat je niet zult kiezen voor een universiteit die preventie geen prioriteit geeft.

En voor beleidsmakers: als je nou een rijbewijs nodig hebt om auto te rijden, waarom dan ook niet verplicht stellen een preventief programma te volgen voordat je naar een universiteit kunt?

Voor de eigenaars van de National League: kunnen jullie zo dapper zijn om een ProtectHer-belofte te tekenen die zegt dat jullie geen studenten zullen aannemen die zijn veroordeeld wegens seksueel geweld? Professioneel sporter zijn, is een voorrecht, je bent dan een levende legende in dit land. Jullie hebben het vermogen het speelveld op zijn kop te zetten met zulke standaarden.

Ten laatste, ProtectHer is een strijdkreet, een geloofssysteem, een culturele identiteit geworteld in een inherent respect voor vrouwen. Op dit moment, nu we hier zo samen zitten, marcheren er vrouwen en moedige mannen in het hele land, die paraderen in hun hoofdstad en zeggen dat dit de verandering is -- (Applaus) (Cheers) zeggen dat dit de verandering is die ons land wil maken.

Het is zo makkelijk voor ons om in een zaal te zitten, om deze talks aan te horen en ons te laten inspireren, maar een dergelijke gedurfde cultuurverandering zal van ons vereisen dat de vechter, dat de gladiator, dat de beschermer in jou en mij opstaat om een nieuwe norm te definiëren, één waar meisjes, vrouwen en alle mensen waardig en respectvol worden behandeld.

Want uiteindelijk zijn mannen niet alleen het probleem als het gaat om geweld tegen vrouwen, ze zijn ook de oplossing, en we hebben ze nog nooit zo hard nodig gehad. De echte mannen zijn dus bij deze uitgenodigd. Dank jullie wel."

(Applaus) (Gejuich)

 

Bron: TED.com