"Waarom Ik Er Klaar Mee Ben Om 'Mannelijk Genoeg' Te Zijn"

 

Justin Baldoni wil een dialoog opstarten met mannen over het herdefiniëren van mannelijkheid - om manieren te bedenken om niet alleen goede mannen, maar goede mensen te zijn. In een warm, persoonlijke TED-talk deelt hij zijn inspanningen om de man die hij is te verzoenen met wie de wereld hem vertelt dat een man zou moeten zijn.

En hij heeft een uitdaging voor mannen: "Kijk of je die kwaliteiten waarvan je denkt dat die je een man maken, kunt gebruiken om dieper te gaan. Je kracht, je moed, je taaiheid: ben je dapper genoeg om kwetsbaar te zijn? Ben je sterk genoeg om gevoelig te zijn? Ben je zelfverzekerd genoeg om naar de vrouwen in je leven te luisteren?"

"Als acteur krijg ik scripts. Ik moet me aan het script houden en mijn teksten zeggen en een personage tot leven brengen dat door iemand anders is bedacht. Tijdens mijn carrière heb ik de kans gehad een aantal van de grootste mannelijke rolmodellen te spelen die ooit op tv zijn verschenen.

Je herkent me misschien als 'Mannelijke escort #1'.

(Gelach)

'Fotograaf Date Verkrachter', 'Date verkrachter zonder shirt' van de prijswinnende 'Spring Break Shark Attacks'.

(Gelach)

'Medisch student zonder shirt', 'Oplichter zonder shirt die steroids gebruikt' en van mijn bekendste rol als Rafael.

(Applaus)

Een piekerende, hervormde playboy die verliefd wordt op een maagd. En bijna altijd een shirt draagt.

(Gelach)

Deze rollen laten niet zien hoe ik ben in mijn dagelijkse leven. En dat is waarom ik acteren zo leuk vind. Ik mag me inleven in personages die totaal niet op mij lijken. Maar elke keer dat ik een rol krijg, ben ik weer verbaasd. De meeste mannen die ik speel, zijn namelijk macho, charismatisch en machtig. Dit is niet hoe ik mezelf zie als ik in de spiegel kijk. Maar het is hoe Hollywood me zag. En na een tijdje, zag ik een parallel tussen de rollen die ik speel als man, zowel op het scherm als in mijn eigen leven. Ik doe mijn hele leven al alsof. Ik deed alsof ik sterk was als ik me niet zo voelde, zelfverzekerd als ik onzeker was, en stoer als ik pijn had. Ik denk dat ik altijd heb gedaan alsof en daar heb ik geen zin meer in. Ik kan je nu vertellen dat het vermoeiend is om altijd te doen alsof je mannelijk genoeg bent.

Nu -- Ja, toch?

(Gelach)

Mijn broer hoorde dat. Mijn hele leven lang is mij verteld wat voor een man ik moest worden als een volwassene. Als kind wilde ik worden geaccepteerd door de andere jongens. Maar om te worden geaccepteerd, moest ik zo ongeveer walgen van alles wat vrouwelijk was. We hoorden dat vrouwelijk het tegenovergestelde is van mannelijk en ik moest deze kwaliteiten in mezelf daarom afwijzen om niet zelf te worden afgewezen. Dit is een script dat iedereen krijgt. Meisjes zijn zwak, jongens zijn sterk. Dat is wat miljoenen jongens en meisjes in de hele wereld onbewust wordt geleerd.

En dat was bij mij ook het geval. Als man wil ik vandaag zeggen dat dit verkeerd is, en giftig, en dat er een einde aan moet komen.

(Applaus) Ik ben hier niet om jullie geschiedenis te leren. We weten allemaal hoe we hier zijn gekomen. Maar ik ben een man die zich na 30 jaar realiseerde dat er een conflict bestond tussen wie ik ben diep van binnen en hoe de wereld zegt dat ik me als man moet gedragen. Maar ik heb geen zin om aan die mislukte definitie van mannelijkheid te voldoen. Ik wil niet alleen maar een goede man zijn. Ik wil een goede mens zijn. En ik geloof dat dit alleen mogelijk is als mannen leren om niet alleen die zogenaamd vrouwelijke kwaliteiten in zichzelf te omarmen, maar als ze bereid zijn om ze actief te verdedigen en om te leren van vrouwen die staan voor die kwaliteiten.

Mannen --

(Gelach) Ik zeg niet dat alles wat we hebben geleerd niet waar is, oké? Ik zeg niet dat er iets mis is met ons en ik zeg niet dat we moeten stoppen met een man zijn. Maar er moet balans zijn. We hebben balans nodig. En we kunnen alleen dingen veranderen als we goed kijken naar het script dat van generatie op generatie aan ons is doorgegeven en de rollen die wij, als mannen, aannemen in ons dagelijks leven. Nu we het over scripts hebben, mijn eerste script heb ik van mijn vader gekregen. Mijn vader is geweldig. Hij is liefdevol, aardig, gevoelig en zorgzaam.

Hij is hier.

(Applaus)

Hij huilt.

(Gelach) Maar - sorry, papa - als kind haatte ik hem hiervoor. Het was zijn schuld dat ik niet stoer was en dit was niet normaal in het stadje in Oregon waar we woonden. Want als je niet stoer was, werd je gepest. Mijn vader was niet traditioneel mannelijk en leerde me niet hoe ik mijn handen kon gebruiken. Hij leerde me niet jagen of vechten. Mannelijke dingen. In plaats daarvan leerde hij me wat hij wist: dat je een man bent als je je kunt opofferen en doet wat je kan om voor je familie te zorgen. Er was nog een andere rol die ik van mijn vader heb geleerd, en die mijn vader weer van zijn vader heeft geleerd, een senator die toen hij ouder werd 's nachts als concierge werkte om voor zijn familie te zorgen en het niemand vertelde. De rol om in stilte te lijden. En nu, drie generaties later, speel ik diezelfde rol. Waarom kon mijn opa niet naar een andere man gaan en om hulp vragen? Waarom denkt mijn vader nog steeds dat hij alles alleen moet doen? Ik ken een man die liever sterft dan dat hij een andere man vertelt dat hij hulp nodig heeft. En dat is niet omdat we allemaal van die stille sterke types zijn. Echt niet. Veel mannen zijn goed in het maken van vrienden en praten.

Zolang het maar niet belangrijk is.

(Gelach) Als het over werk of sport of politiek of vrouwen gaat, vinden we het geen probleem om onze mening te geven. Maar als het over onze onzekerheden en onze problemen gaat, onze angst dat we falen, dan verlammen we bijna.

Ik in ieder geval wel. Een paar van de manieren waarop ik oefen om van dit gedrag los te komen, is door mezelf in situaties te plaatsen waarin ik kwetsbaar moet zijn. Als er iets is in mijn leven waar ik me voor schaam, probeer ik me erin te gooien, hoe eng het ook is -- en soms zelfs zo dat iedereen het kan zien. Want als ik dat doe, neem ik de macht van het ding weg en als ik laat zien dat ik kwetsbaar ben,

geeft dat een andere man soms de moed om hetzelfde te doen. Een tijdje geleden, bijvoorbeeld, worstelde ik in mijn leven met een probleem en ik wist dat ik er met mijn vrienden over moest praten. Maar ik was er zo bang voor dat zij me als zwak zouden bestempelen en voor het gezichtsverlies als leider, dat ik ze voor drie dagen mee de stad uit moest nemen --

(Gelach) om met ze te kunnen praten. En het was pas aan het eind van de derde dag dat ik de kracht vond om te praten over de problemen die ik had. Maar toen ik dat deed, gebeurde er iets geweldigs. Ik realiseerde me dat ik niet alleen was. Mijn vrienden hadden ook problemen. En zodra ik de kracht en de moed vond om mijn schaamte te delen, verdween het. Ik heb geleerd dat als ik wil oefenen met kwetsbaar zijn, ik een systeem moet hebben dat me verantwoordelijk houdt. Ik heb geluk dat ik een acteur ben. Ik heb geweldige fans. Ze zijn heel lief en bemoedigend en ik besloot mijn sociale platform als een Trojaans paard te gebruiken waarin ik dagelijks authenticiteit en kwetsbaarheid kon oefenen. De reacties hierop waren geweldig. Ze zijn bevestigend en hartverwarmend. Ik krijg dagelijks veel liefde, aandacht en positieve berichten. Maar allemaal van een bepaalde groep: vrouwen.

(Gelach) Dit is echt. Waarom heb ik alleen vrouwelijke volgers?

Waar zijn de mannen?

(Gelach) Ongeveer een jaar geleden poste ik deze foto. Toen ik later wat van de opmerkingen las, zag ik dat één van mijn vrouwelijke fans haar vriendje in de foto had getagd. Haar vriendje reageerde met de opmerking: "Tag me niet meer in deze gay shit.

Dank je."

(Gelach)

Alsof je geen echte man bent als je homo bent ... Ik haalde diep adem en gaf antwoord. Ik zei, heel beleefd, dat ik nieuwsgierig was en dat ik mannelijkheid onderzocht en dat ik wilde weten waarom de liefde die ik voor mijn vrouw voel, wordt gezien als 'gay shit'.

En toen zei ik dat ik gewoon wou leren.

(Gelach) Hij stuurde meteen een antwoord terug. Ik dacht dat hij boos zou worden, maar hij verontschuldigde zich. Hij vertelde hoe er werd neergekeken op openbare affectie toen hij opgroeide. Hij vertelde dat hij met zijn ego worstelde en dat hij van zijn vriendin hield en dat hij dankbaar was dat ze zoveel geduld had. En toen, een paar weken later, stuurde hij nog een bericht. Dit keer stuurde hij een foto waarin hij knielde en haar ten huwelijk vroeg.

(Applaus)

En hij zei: "Dank je." Ik was net als deze man. Ik snap het. Hij speelde gewoon zijn rol en wees vrouwelijke dingen af. Maar stiekem wachtte hij op toestemming om zichzelf te laten zien en om gehoord te worden. Er was alleen een andere man nodig die hem verantwoordelijkheid hield en hem vertelde dat hij mocht voelen, en hij veranderde meteen. Dit was een goede ervaring, want het liet me zien dat transformeren mogelijk is. Zelfs via berichten op social media. Ik wilde kijken hoe ik meer mannen kon bereiken, maar die volgden mij natuurlijk niet.

(Gelach) Dus ik begon een experiment.

Ik begon meer typische, mannelijke dingen te plaatsen --

(Gelach) Zoals mijn work-outs, wat ik eet, het proces om mijn lichaam te genezen na een blessure. En weet je wat er gebeurde? Mannen begonnen me berichten te sturen. En toen, plotseling, voor het eerst in mijn carrière, werd ik opgebeld door een sporttijdschrift voor mannen en ze zeiden dat ze me wilden noemen als één van hun vernieuwers.

(Gelach) Was dat echt zo bijzonder? Of was het conformerend? En dat is precies het probleem. Het is cool voor mannen om mij te volgen als ik over mannelijke dingen praat en als ik me aan de genderwaarden houd. Maar als ik het heb over hoeveel ik van mijn vrouw houd, of mijn dochter, of mijn zoon van 10 dagen oud, hoe ik geloof dat het huwelijk moeilijk maar ook mooi is, of hoe ik, als man, last heb van lichaamsdysmorphia, of als ik het heb over gendergelijkheid, verschijnen er alleen vrouwen. Waar zijn de mannen? Dus mannen, mannen, mannen, mannen!

(Applaus) Ik begrijp het. Als we opgroeien, dagen we elkaar uit. We moeten stoer zijn, de sterkste, de moedigste mannen die we kunnen zijn. En voor velen van ons, ikzelf ook, hangt onze identiteit ervan af of we aan het eind van de dag het gevoel hebben dat we mannelijk zijn. Maar ik heb een uitdaging voor alle mannen, want daar houden we van.

(Gelach) Ik daag je uit om te kijken of je de eigenschappen die zorgen dat je je mannelijk voelt, kunt gebruiken om dieper in jezelf te kijken. Je kracht, je moed, je stoerheid: kunnen we die een nieuwe definitie geven en gebruiken om onze harten te ontdekken? Ben je moedig genoeg om je kwetsbaar op te stellen? Om een andere man om hulp te vragen? Om je schaamte te ontdekken? Ben je sterk genoeg om gevoelig te zijn, om te huilen als je pijn hebt of gelukkig bent, zelfs als je dan zwak lijkt? Ben je zelfverzekerd genoeg om naar de vrouwen in je leven te luisteren? Naar hun ideeën en oplossingen te luisteren? Om naar hun leed te luisteren en ze te geloven, zelfs als wat ze zeggen belastend is voor jou? Ben jij mannelijk genoeg om andere mannen aan te spreken als ze 'stoere' praatjes hebben of als je verhalen hoort over seksuele intimidatie? Als je vrienden praten over hoe ze haar dronken willen krijgen, grijp je dan in om er iets aan te doen, zodat we op een dag niet in een wereld leven waar een vrouw een enorm risico neemt als ze openlijk durft te zeggen 'ik ook'?

(Applaus) Dit is belangrijk. Ik moest goed kijken naar de manieren waarop ik onbewust de vrouwen in mijn leven pijn doe en het is niet goed. Mijn vrouw vertelde dat ik me op een manier gedroeg die haar pijn deed en het niet veranderde. Soms, als ze iets wilde zeggen, thuis of ergens anders, stopte ik haar in het midden van de zin en maakte de zin voor haar af. Dat is verschrikkelijk. Het ergste was dat ik het niet door had. Het was onbewust. Dus probeer ik op mijn manier feminist te zijn en de stemmen van vrouwen over de hele wereld te versterken, maar als ik thuis ben, gebruik ik mijn luidere stem om de vrouw waar ik van houd stil te houden. Ik moest mezelf een moeilijke vraag stellen: ben ik mannelijk genoeg om mijn kop te houden en te luisteren?

(Gelach)

(Applaus)

Ik zou willen dat ik daar geen applaus voor kreeg.

(Gelach) Mannen, dit is echt. En dit is nog maar het begin. Hoe dieper we gaan, hoe erger het zal worden. Ik heb geen tijd om het over porno of geweld tegen vrouwen te hebben of de scheiding in huishoudelijke zaken of de loonverschillen tussen mannen en vrouwen. Maar ik geloof dat het tijd is om als mannen verder te kijken dan onze privileges en te erkennen dat we meer dan een deel van het probleem zijn. Mannen, wij zijn het probleem. Het glazen plafond bestaat, omdat wij het hebben gemaakt, en als we het probleem willen oplossen, zijn woorden niet meer genoeg. Er is een geweldig citaat uit de Bahá'í dat ik als kind heb gehoord. Het zegt dat "de wereld van menselijkheid twee vleugels heeft, een mannelijke en een vrouwelijke. Zolang deze twee vleugels geen gelijke kracht hebben, zal de vogel niet vliegen."

Vrouwen, namens mannen van over de hele wereld die hetzelfde voelen als ik, vergeef ons voor alle manieren waarop we niet op jullie kracht hebben vertrouwd. En nu wil ik jullie vragen om ons te helpen. Wij kunnen het niet alleen. We zijn mannen. We gaan het verkeerd doen. We gaan het verkeerde zeggen. We zullen niet altijd luisteren. Er is een goede kans dat we je beledigen. Maar verlies de hoop niet. We zijn hier dankzij jullie en net als jullie moeten wij mannen opstaan en jullie bondgenoten worden, terwijl jullie vechten tegen ... bijna alles. We hebben jullie hulp nodig om ons te realiseren dat we kwetsbaar mogen zijn en heb geduld met ons als we deze lange, lange reis maken van ons hoofd naar ons hart. En tot slot, aan alle ouders: in plaats van onze kinderen te leren om moedige jongens of mooie meisjes te zijn, kunnen we ze misschien leren hoe ze een goede mens moeten zijn?

Terug naar mijn vader. Toen ik opgroeide had ik problemen, net als elke jongen, maar ik realiseer me nu dat ik, dankzij zijn gevoeligheid en emotionele inteligentie, hier nu kan staan om het hier met jullie over te hebben. De verbittering die ik voor hem voelde, had niks met hem te maken. Het ging om mij en om mijn verlangen om geaccepteerd te worden en een rol te spelen die niet voor mij was bedoeld. Mijn vader heeft me niet geleerd hoe ik mijn handen moet gebruiken, maar wel hoe ik mijn hart kan gebruiken, en dat maakt hem meer man dan al het andere.

Dankjewel." (Applaus)

 

Bron: TED.com