Ontdekkingsreiziger Ben Saunders: Waarom Je Je Huis Zou Moeten Verlaten

Ontdekkingsreiziger Ben Saunders wil dat je het huis uit komt! Niet omdat het altijd aangenaam is, maar omdat je daar het krachtvoer van het leven vindt, "het sap dat we uit onze uren en dagen kunnen zuigen". Saunders' volgende excursie is een poging om als eerste van de kust van Antarctica naar de Zuidpool te lopen, en weer terug.

"Ik ben sleeëntrekker van beroep, dus intellectueel ben ik vrij snel van mijn stuk gebracht, maar ik ga een vraag oplezen uit een interview eerder dit jaar: "Steelt de constante stroom van informatie -- filosofisch gezien -- ons vermogen tot verbeelding of onze ambitieuze dromen? Als het immers al ergens door iemand gedaan wordt en we digitaal kunnen deelnemen, waarom zouden we dan het huis verlaten?"

Ik word meestal geïntroduceerd als poolreiziger. Waarschijnlijk niet de meest progressieve of 21ste eeuwse functieomschrijving, maar ik heb nu ruim 2% van mijn leven in een tent binnen de poolcirkel doorgebracht, dus ik kom redelijk veel het huis uit. Ik ben meer een doener dan beschouwer of overdenker van dingen, en die kloof, die scheiding tussen ideeën en actie, wil ik even onderzoeken.

Het meest kernachtige antwoord op de vraag "waarom?" die me de laatste 12 jaar bezighield, wordt toegeschreven aan deze slordig uitziende heer die tweede van links staat. George Lee Mallory. Velen van jullie zullen zijn naam kennen. In 1924 zag men hem voor het laatst de wolken in verdwijnen bij de top van Mt. Everest. Wellicht was hij de eerste die Everest beklom, ruim 30 jaar vóór Edmund Hillary. Niemand weet of hij de top bereikte. Dat is nog steeds een mysterie. Aan hem wordt echter de zin toegeschreven: "Omdat hij er staat." Ik weet niet zeker of hij dat zei. Daar is weinig bewijs voor, maar wat hij wel zei is eigenlijk veel leuker. Ook dit heb ik geprint. Ik zal het voorlezen.

"De eerste vraag die u zal stellen en die ik zal beantwoorden, is deze: Welk nut heeft het beklimmen van Mt. Everest? Mijn antwoord is onmiddellijk: geen enkel nut. Er is niet de geringste kans op enig gewin. O, we zouden iets kunnen leren over het gedrag van het menselijk lichaam op grote hoogte, en mogelijk wenden medici onze observatie aan in dienst van de luchtvaart, maar verder zal er niets van komen. We brengen geen korrel goud of zilver, edelstenen, of kolen of ijzer mee terug. We zullen geen meter vruchtbare aarde vinden voor landbouwgewassen. Er is dus geen enkel nut. Als je niet begrijpt dat er iets in de mens is dat de uitdaging van deze berg zal aangaan, dat de strijd de strijd is van het leven zelf, opwaarts en immer opwaarts, dat de strijd de strijd is van het leven zelf, opwaarts en immer opwaarts, dan zie je niet waarom wij gaan. Wat dit avontuur ons oplevert, is pure vreugde, en vreugde is toch het doel van het leven. We leven niet om te eten en geld te verdienen. We eten en verdienen geld om van het leven te kunnen genieten. Dat is wat leven betekent en daarvoor dient het leven."

Mallory's argument dat het huis verlaten en grootse avonturen beleven vreugde schenkt, rijmt zich echter wat minder met mijn eigen ervaring. Het verst van mijn voordeur was ik in de lente van 2004. Ik weet niet precies wat in me voer, maar mijn plan was om een solo, zelfvoorzienende oversteek van de Noordelijke IJszee te maken. Ik wilde kortom van de noordkust van Rusland via de Noordpool naar de noordkust van Canada lopen. Niemand had dat ooit gedaan. Ik was 26 destijds. Veel experts achtten het onmogelijk en mijn moeder was allerminst gecharmeerd van het idee. (Gelach)

De reis van een klein weerstation aan de noordkust van Siberië tot mijn vertrekpunt -- de rand van het pakijs, de kust van de Noordelijke IJszee -- duurde ongeveer vijf uur. Wie de onverschrokken Felix Baumgartner heeft zien opstijgen, in plaats van enkel afdalen, zal een idee hebben van mijn bezorgdheid, terwijl ik in een helikopter noordwaarts denderde, en van het gevoel van naderend onheil. Ik zat me af te vragen waar ik nóu aan begonnen was. Er was wel wat vreugde; ik was 26. Ik herinner me dat ik neerkeek op mijn slee. Ik had mijn ski's gereed, ik had een satelliettelefoon, een 'pump action'-geweer voor als ik door een ijsbeer werd aangevallen. Ik keek uit het raam en zag de tweede helikopter. We denderden door een fantastische Siberische ochtend. Ik voelde me een beetje een kruising tussen Jason Bourn en Wilfred Thesiger. Ik voelde me een beetje een kruising tussen Jason Bourn en Wilfred Thesiger. Deels voelde ik me trots, maar overwegend was ik doodsbenauwd.

Die reis duurde 10 weken -- 72 dagen. Ik zag niemand anders. Deze foto is naast de helikopter genomen. Daarna zag ik 10 weken lang niemand. De Noordpool ligt midden in zee. Ik reisde dus over het bevroren oppervlak van de Noordelijke IJszee. NASA beschreef de omstandigheden dat jaar, als de slechtste ooit opgetekend. Ik sleepte 180 kilo voedsel, brandstof en hulpmiddelen. De gemiddelde temperatuur die 10 weken was min 35. Min 50 was het koudste. Dus nogmaals, veel vreugde was er niet te beleven.

Een van de magische dingen aan deze reis is echter dat, omdat ik over een zee loop -- over die drijvende, verschuivende ijskorst bovenop de Noordelijke IJszee -- over die drijvende, verschuivende ijskorst bovenop de Noordelijke IJszee -- de omgeving voortdurend verandert. Het ijs beweegt, breekt, drijft rond en bevriest weer, zodat mijn uitzicht bijna 3 maanden lang uniek was. Niemand kan ooit datgene zien wat ik 10 weken lang zag. Dat is waarschijnlijk het beste argument om het huis uit te komen. Ik kan je proberen te vertellen hoe het was, maar je zult het nooit echt weten. Hoe meer ik tracht uit te leggen dat ik eenzaam was, als enige mens op 5,4 miljoen vierkante kilometer, dat het koud was -- bijna min 75 in de wind op een slechte dag, hoe meer woorden tekort schieten. Het lijkt me daarom dat het doen, het proberen te ervaren, te ondernemen, in plaats van te kijken en je af te vragen, is waar je het echte krachtvoer van het leven vindt, het sap dat we uit onze uren en dagen kunnen zuigen. Maar hier voeg ik een waarschuwing toe. In mijn ervaring is er iets verslavends aan het proeven van het leven op het randje van wat menselijkerwijs mogelijk is. Ik bedoel dat niet slechts op het gebied van dwaze, macho, Edwardiaanse waaghalzerij, maar ook op het gebied van alvleesklierkanker. Er is iets verslavends aan, en in mijn geval zijn poolexpedities wellicht niet zo anders dan een verslaving aan crack. Ik kan de bekoring niet echt beschrijven zonder dat je het zelf ervaart, maar het slokt met gemak alle geld op waar ik aan kan komen, en ruïneert elke relatie die ik ooit had, dus pas op wat je wenst.

Mallory stelde dat in de mens iets zit dat antwoordt op de uitdaging van de berg. Ik vraag me soms af of er inderdaad iets in de uitdaging zelf zit, in de onderneming, en vooral in de grote, onvoltooide uitdagingen waar de mensheid voor staat, dat ons roept. In mijn geval is dat zeker zo. Er is één onvoltooide uitdaging die me als volwassene altijd heeft getrokken.

Velen van jullie zullen het verhaal kennen. Dit is een foto van Kapitein Scott en zijn team. Scott probeerde ruim een eeuw geleden om als eerste mens de Zuidpool te bereiken. Die was destijds niet in kaart gebracht. We wisten meer over het maanoppervlak dan over het hart van Antarctica. Scott werd verslagen door Roald Amundsend en zijn Noorse team, die honden en hondensleeën gebruikten. Scotts team ging te voet. Zij sleepten hun eigen sleeën. Bij aankomst op de pool troffen ze de Noorse vlag aan, draaiden zich waarschijnlijk bitter en gedemoraliseerd om en terug liepen naar de kust. Alle vijf stierven ze op de terugreis.

Er is tegenwoordig een soort misverstand dat alle ontdekkingen en avonturen al eens gedaan zijn. Wanneer ik mensen vertel over Antarctica, hoor ik vaak: "Interessant, heeft die tv-presentator dat niet al eens gedaan op een fiets?" Of: "Leuk! Mijn oma gaat volgend jaar op een cruise naar Antarctica. Is er een kans dat jullie elkaar tegenkomen?" (Gelach)

Maar Scotts droom blijft onvoltooid. Niemand is ooit helemaal van de kust naar de Zuidpool gelopen, en weer terug. Het kan met recht de meest gedurfde onderneming genoemd worden van die Edwardiaanse gouden eeuw van ontdekkingsreizen. Ik vond het de hoogste tijd, gezien alles wat we in de eeuw daarna hebben uitgedokterd -- van scheurbuik tot zonnepanelen -- dat iemand de klus probeerde af te maken. Dat is precies wat ik wil gaan doen.

Volgend jaar oktober leid ik een team van drie man. De reis gaat ons ongeveer vier maanden kosten. Dat is de schaal. De rode lijn is uiteraard halverwege. We draaien ons om en komen weer terug. Ik ben me bewust van de ironie als ik je vertel dat we zullen bloggen en tweeten. Je zal van een afstand virtueel kunnen meeleven met deze reis zoals niemand dat ooit heeft gekund. Ook zal ik vier maanden in de gelegenheid zijn om een antwoord te vinden op de vraag: "Waarom?"

Onze levens zijn vandaag veiliger en comfortabeler dan ze ooit waren. Veel vraag naar ontdekkingsreizigers is er zeker niet. Mijn studiekeuzeadviseur heeft het nooit genoemd als optie. Als je zou willen weten uit hoeveel sterren de Melkweg bestaat, of hoe oud die grote hoofden op Paaseiland zijn, zouden de meesten van jullie dat kunnen opzoeken zonder zelfs maar op te staan. En toch, als ik iets heb geleerd in de bijna 12 jaar dat ik zware dingen door koude omgevingen sleepte, is het dat ware inspiratie en groei enkel voortkomt uit tegenslag en uitdagingen. Het achterlaten van het comfortabele en vertrouwde en het onbekende in stappen. We moeten in het leven allemaal stormen weerstaan en polen bereiken en ik denk dat, op zijn minst metaforisch gesproken, het ons allemaal goed zou doen om wat vaker buitenshuis te komen, als we het lef hebben. Ik zou jullie zeker willen overhalen om de deur op een kier te zetten en te kijken wat er buiten is. Hartelijk dank."

(Applaus)

 

Bron: TED.com