Wie Ben Je Nu Eigenlijk Echt? - De Persoonlijkheidspuzzel

Wat maakt jou, jou? Psychologen praten graag over karaktertrekken of bepaalde eigenschappen die ons maken tot wie we zijn. Maar Brian Little is meer geïnteresseerd in de momenten waarin we die karaktertrekken overstijgen -- soms omdat de cultuur dat van ons vraagt en soms omdat we er zelf om vragen. Luister naar Dr. Little, die de verrassende verschillen tussen introverten en extroverten uiteenzet, en uitlegt waarom je persoonlijkheid kneedbaarder is dan je misschien denkt.

"Wat een intrigerende groep individuen zijn jullie toch ... voor een psycholoog.

(Gelach)

Ik heb de kans gehad om deze laatste paar dagen naar sommige van jullie conversaties te luisteren en jullie met elkaar te zien omgaan. Ik denk dat nu al gezegd mag worden dat 47 mensen uit dit publiek, op dit moment, psychologische kenmerken vertonen die ik vandaag graag zou bespreken.

(Gelach)

Ik dacht dat jullie graag zouden weten om wie het gaat.

(Gelach)

Maar in plaats van jullie aan te wijzen, wat onnodig en opdringerig zou zijn, ga ik jullie enkele feiten en verhalen vertellen waarin je een glimp van jezelf zou kunnen opvangen.

Ik houd me bezig met persoonlijkheidspsychologie, wat deel uitmaakt van de persoonlijkheidswetenschap, die het hele spectrum omvat, van neuronen tot verhalen. Wat we trachten te doen, op onze eigen manier, is te beschrijven hoe elk van ons -- elk van jullie -- in zekere aspecten op alle mensen lijkt, op sommige anderen lijkt, en op niemand anders lijkt.

Misschien zeg je nu al tegen jezelf: "Ik ben niet interessant. Ik sta 46 op de lijst meest saaie personen van het westelijk halfrond." Of je zal van jezelf zeggen: "Ik ben wel interessant, ook al zien de meeste mensen me als een enorm grofgebekte eikel."

(Gelach)

Maar juist die zelfdiagnose 'saaiheid' en je inherente 'eikeligheid' is wat mij, als psycholoog, gefascineerd maakt door jou. Laat me dus uitleggen waarom dat zo is.

Een van de meest invloedrijke benaderingen in persoonlijkheidswetenschap wordt 'karaktertrekpsychologie' genoemd. Deze plaatst je in vijf dimensies die normaal verdeeld zijn en die de universele aspecten waarin mensen verschillen beschrijven. Samen vormen ze het acroniem 'OCEAN'. 'O' staat voor 'openheid', tegenover zij die meer gesloten zijn. 'C' staat voor 'consciëntieusheid', in contrast tot degenen met een lusteloze blik op het leven. 'E' -- 'extraversie', tegenover meer introverte mensen. 'A' -- 'aangename individuen', in tegenstelling tot onplezierige individuen. En 'N' -- 'neurotische individuen', tegenover mensen die stabieler zijn.

Al deze factoren hebben implicaties voor ons welzijn, voor hoe ons leven verloopt. En dus weten we dat, bijvoorbeeld, openheid en conscientieusheid goede voorspellers zijn van levenssucces, maar dat de open mensen dat succes behalen door moedig te zijn en, soms, anders dan de rest. De consciëntieuze mensen behalen het door zich aan deadlines te houden, door vol te houden, en ook door gepassioneerd te zijn. Extravert en aangenaam zijn, zijn beide bevorderend voor samenwerking met anderen. Extroverten, bijvoorbeeld, vind ik intrigerend. Tijdens mijn lessen geef ik ze soms een simpel feitje dat mij hun persoonlijkheid kan onthullen: ik vertel ze dat het bijna onmogelijk is voor volwassenen om het puntje van hun elleboog te likken.

(Gelach)

Wisten jullie dat? Sommigen van jullie hebben het zojuist al bij jullie eigen elleboog geprobeerd. Maar de extroverten onder jullie zijn vast degenen die het niet alleen hebben geprobeerd, maar die met succes de elleboog hebben gelikt van de persoon naast hen.

(Gelach)

Dat zijn de extroverten.

Laat me nog wat meer in detail treden over extraversie, want het is gevolgrijk en intrigerend, en het helpt ons te begrijpen wat we onze 'drie naturen' noemen. Als eerste onze biogene natuur, onze neuropsychologie. Ten tweede, onze sociogene of tweede natuur, die te maken heeft met de culturele en sociale kanten van het leven. En ten derde, dat wat jou echt jou maakt -- idiosyncratisch -- wat ik de 'idiogene' natuur noem.

Laat me dit uitleggen. Een van de dingen die extroverten kenmerkt, is dat ze stimulatie nodig hebben. Die stimulatie kan bereikt worden door het vinden van opwindende dingen: harde geluiden, feestjes en sociale evenementen hier bij TED -- je ziet dat extroverten een magnetische kern vormen. Ze komen allemaal samen. En ik heb jullie gezien. De introverten brengen eerder hun tijd door op de stille plekken op de eerste verdieping waar ze stimulatie kunnen reduceren -- en misschien ten onrechte worden gezien als antisociaal, maar jullie zijn niet per se antisociaal. Het zou kunnen dat jullie realiseren dat jullie het simpelweg beter doen als jullie de kans hebben het niveau van stimulatie te verlagen.

Soms is het een interne stimulans, vanuit je lichaam. Caffeine, bijvoorbeeld, werkt veel beter bij extroverten dan bij introverten. Als extroverten om 9 uur 's ochtends het kantoor binnenkomen en zeggen: "Ik heb echt een kopje koffie nodig", dan liegen ze niet -- dat hebben ze echt nodig. Introverten doen het niet zo goed, in het bijzonder als de taken waar ze mee bezig zijn -- en ze hebben wat koffie op -- als die taken tijdsdruk kennen en als ze kwantitatief zijn, kunnen introverten de indruk wekken dat ze niet veel produceren. Maar dat is een misopvatting.

Dus hier zijn de gevolgen die echt heel intrigerend zijn: we zijn niet altijd wat we lijken te zijn en dat brengt me bij mijn volgende punt. Maar eerst moet ik dan iets vertellen over geslachtsgemeenschap, alhoewel ik daar misschien de tijd niet voor heb. Dus als jullie willen dat ik -- ja, willen jullie dat? Oké.

(Gelach)

Er is onderzoek gedaan naar de veelvuldigheid waarmee individuen deelnemen aan de echtelijke daad, gesplitst in man, vrouw; introvert, extrovert. Dus ik vraag jullie: hoe veel keer per minuut -- excuses, dat was een rattenonderzoek --

(Gelach)

Hoe veel keer per maand doen introverte mannen 'de daad'? 3.0 keer. Extroverte mannen? Minder of meer? Ja, meer. 5.5 keer -- bijna twee keer zoveel. Introverte vrouwen: 3.1. Extroverte vrouwen? Eerlijk gezegd, als introverte man, wat ik later zal uitleggen -- zijn ze ware helden. 7.5. Ze doen niet alleen alle extroverte mannen aan, ze nemen er ook nog een paar introverte bij.

(Gelach)

(Applaus)

We communiceren anders, extroverten en introverten. Extroverten willen, als ze communiceren, veel sociale interactie hebben die gemarkeerd wordt door nabijheid. Ze staan graag dichtbij anderen voor comfortabele communicatie. Ze houden van veel oogcontact, of wederzijds aankijken. We hebben in onderzoeken gevonden dat ze meer verkleinwoordjes gebruiken als ze iemand ontmoeten. Als een extrovert dus een Charles ontmoet, wordt dat al gauw Charlie, en dan Chuck, en daarna Schatje Chuck.

(Gelach)

Bij introverten blijft het echter Charles, totdat ze toestemming krijgen intiemer te zijn van de persoon met wie ze praten. We drukken ons verschillend uit. Extroverten geven de voorkeur aan zwart-witte, concrete, simpele taal. Introverten prefereren -- en opnieuw moet ik jullie erbij zeggen dat ik zo extreem introvert ben als je je kan voorstellen -- wij drukken ons anders uit. Wij geven de voorkeur aan contextueel ingewikkelde, voorwaardelijke, ambigue zinnen.

(Gelach)

Zo ongeveer.

(Gelach)

Als het ware.

(Gelach)

Om het maar even fijntjes te zeggen -- Zo dus.

Als we praten, praten we soms langs elkaar heen. Ik had laatst een contract dat ik met een collega deelde die zo anders is dan ik als je je maar kunt voorstellen. Allereerst heet hij Tom. Ik niet.

(Gelach)

Ten tweede is hij 1 meter 95 lang. Ik heb de neiging om dat niet te zijn.

(Gelach)

En ten derde, hij is zo extrovert als het maar zijn kan. Ik ben juist erg introvert. Ik overbelast mezelf zo veel, dat ik niet eens een kopje koffie kan drinken om 3 uur 's middags en dan mag verwachten 's avonds in slaap te vallen.

We kregen bij dit project assistentie van ene Michael. En Micheal betekende bijna het einde voor het project. De persoon die hem had gestuurd, kwam naar Tom en mij toe en vroeg: "Wat vinden jullie van Michael?" Ik zal jullie zo vertellen wat Tom zei. Hij sprak klassiek "extrovert-isch". En zo klonk wat ik zei voor extroverte oren, eigenlijk best een nauwgezet antwoord. Ik zei: "Nou, Micheal heeft soms wel eens de neiging zich te gedragen op een manier die anderen misschien zien als assertiever dan wat normaal nodig zou zijn."

(Gelach)

Tom rolde met zijn ogen en zei: "Brian, dat zeg ik: het is een eikel!"

(Gelach)

(Applaus)

Als een introvert verwijs ik wellicht soepel naar enkele 'eikelige' trekjes van het gedrag van deze man, maar ik zal niet het woord eikel gebruiken.

(Gelach)

Maar de extrovert zegt, "Je moet de dingen bij de naam noemen. Eikel, dus." En we gaan langs elkaar heen.

Is dit nu iets waar we op moeten letten? Natuurlijk. Het is belangrijk dat we dit weten. Is dat alles wat we zijn? Zijn we slechts een paar karaktertrekken? Nee, dat zijn we niet. Zoals ik zei, je lijkt op andere mensen, maar bent ook als niemand anders. Hoe zit het met de eigenzinnige jij? Als Elizabeth of George, heb je misschien je extroversie of je neuroticisme met anderen gemeen. Maar heeft je gedrag ook een aantal specifiek Elizabethaanse kenmerken, of Georgische, die ervoor zorgen dat wij begrijpen dat je meer bent dan wat karaktertrekjes? Die ervoor zorgen dat we van je houden? Niet alleen omdat je een bepaald type mens bent.

Ik vind het niet prettig om mensen in een hokje te plaatsen. Ik vind zelfs dat duiven niet in een hok horen. Dus wat maakt ons nu verschillend? Het is wat we doen in ons leven -- de persoonlijke projecten. Je hebt er één op dit moment, maar misschien weet niemand hier ervan. Het heeft te maken met je kind -- je bent al drie keer bij het ziekenhuis geweest en ze weten nog steeds niet wat er mis is. Of het zou je moeder kunnen zijn, waardoor jij je anders dan anders gedraagt. Dit zijn vrije karaktertrekken. Je bent normaal aangenaam, maar gedraagt je onaangenaam om de administratieve muur in het ziekenhuis te doorbreken en iets voor je moeder of kind gedaan te krijgen.

Wat zijn deze vrije trekken? Je ziet ze wanneer we stappen ondernemen om de weg vrij te maken voor een kernproject in ons leven. En die maken het verschil. Vraag mensen niet wat voor type ze zijn, vraag ze naar hun kernprojecten. Zo drukken we die vrije trekken uit. Ik ben een introvert, maar ik heb een kernproject, namelijk doceren. Ik ben een professor. En ik vind mijn studenten geweldig en ik vind mijn vak geweldig. En ik kan niet wachten ze te vertellen over nieuwe en opwindende dingen, dingen waarvan ik echt popel om ze te vertellen. En dus gedraag ik me als extrovert, want om 8 uur 's morgens hebben de studenten wat humor nodig, wat betrokkenheid om ze wakker te houden tijdens hun zware studiedagen.

Maar we moeten voorzichtig zijn als we ons buitengewoon gedragen. Soms zorgen we dan niet meer goed voor onszelf. Ik moet bijvoorbeeld na een periode van pseudo-extrovert gedrag even alleen ergens bijkomen. Zoals Susan Cain zei in haar boek 'Quiet', in een hoofdstuk waarin een rare Canadese professor voorkwam die toentertijd doceerde op Harvard: "Ik ga soms naar de W.C. om de stenen en pijlen der onontkoombare extroverten te ontwijken."

(Gelach)

Ik herinner me die ene keer dat ik me op een toilet had teruggetrokken om overstimulatie te vermijden. Een echte extrovert kwam in het hokje naast me zitten en ik hoorde enkele ontruimingsgeluiden, die ronduit walgelijk zijn -- zelfs die van jezelf, daarom trekken we ook tijdens door, niet alleen na --

(Gelach)

en ik hoorde een lage stem zeggen: "Hé, is dat Dr. Little?"

(Gelach)

Als er iets is waardoor een introvert voor zes maanden verstopt raakt dan is dat wel praten op de pot.

(Gelach)

Daar ga ik nu naartoe. Volg me niet.

Bedankt."

(Applaus)

 

Bron: TED.com