"Wat Jonge Vrouwen Geloven Over Hun Eigen Seksuele Genot"

 

Al een paar jaar is er een nationaal debat aan de gang over seksueel geweld op campussen. Zonder twijfel is het essentieel dat jongeren de basisregels van wederzijdse toestemming begrijpen, maar dit is waar het gesprek over seks eindigt. En die informatieleemte gebruikt de media en het internet -- dat nieuwe digitale buurtcentrum -- om onze kinderen in onze plaats op te voeden. Als we werkelijk willen dat jonge mensen op een veilige, ethische, en ja, plezierige manier seks hebben, is het tijd om een open eerlijk gesprek te hebben over wat er gebeurd na 'ja', inclusief het doorbreken van het grootste taboe, namelijk het uitleggen aan jonge mensen dat vrouwen kunnen en mogen genieten van seks. Ja.

(Applaus)

Kom aan, dames.

(Applaus)

Ik sprak drie jaar lang met meisjes tussen 15 en 20 jaar over hun houding jegens en ervaring met seks. En wat ik ontdekte was dat terwijl jonge vrouwen wel vinden dat ze het recht hebben om seks te hebben, ze niet per se vinden dat ze het recht hebben om ervan te genieten. Neem nu een tweedejaarsstudente van een 'Ivy League'-college die me zei: "Ik kom van een geslacht van slimme, sterke vrouwen. Mijn grootmoeder had het hart op de tong, mijn moeder werkt, mijn zus en ik zijn brutaal, en dat is onze vrouwelijke kracht." Dan ging ze verder met me haar seksleven te beschrijven: een serie vluchtige ontmoetingen, beginnend op 13 jaar en die ... niet erg verantwoordelijk, niet erg wederkerig en niet erg plezierig waren. Ze haalde haar schouders op. "Ik denk dat wij meisjes gewoon geconditioneerd worden om volgzame wezens te zijn die hun wensen en noden niet uitdrukken." "Wacht eens even," antwoordde ik, "zei je me juist niet wat voor een slimme, sterke vrouw je bent?" Ze schraapte haar keel en stamelde. "Ik denk dat", zei ze uiteindelijk, "niemand me ooit vertelde dat het slimme, sterke imago ook voor seks geldt."

Ik zou waarschijnlijk onmiddellijk moeten zeggen dat ondanks de hype tieners niet vaker of sneller geslachtsgemeenschap hebben dan 25 jaar geleden. Ze nemen daarentegen wel deel aan ander gedrag. En we negeren dat, wanneer we dat als 'geen seks' aanduiden, dan opent dit de deur voor risicovol gedrag en oneerbiedigheid. Dat is vooral waar voor orale seks, die tieners als veel minder intiem beschouwen dan geslachtsgemeenschap. Meisjes vertelden me: "Het is niets bijzonders", alsof ze allemaal dezelfde handleiding gelezen hadden -- tenminste, als de jongens de begunstigden waren. Jonge vrouwen hebben veel redenen om deel te nemen. Het gaf hen het gevoel begeerd te worden; het was een manier om je sociale status te verhogen. Soms was het een manier om uit een vervelende situatie te geraken. Zoals een eerstejaarsstudent aan een West Coast-universiteit me vertelde: "Een meisje pijpt een jongen aan het einde van de avond, omdat ze geen seks met hem wilt hebben en hij verwacht om bevredigd te worden. Dus, als je wilt dat hij vertrekt en niet wilt dat er iets gebeurt ..."

Ik hoorde zoveel verhalen over meisjes die eenzijdige orale seks gaven dat ik begon te vragen: "Wat als elke keer dat je alleen was met een jongen, hij je zei dat je voor hem een glas water in de keuken moest halen en dat hij voor jou nooit een glas water haalde -- of wanneer hij het wel deed, het op een manier was van ... 'wil je dat ik uh... ?' Je weet wel, volledig tegen zijn zin. Dat zou je toch niet dulden?"

Maar het was niet altijd dat jongens het niet wilden doen. Het waren de meisjes die het niet wilden. Meisjes uitten een schaamtegevoel over hun geslachtsdelen. Een gevoel dat ze tegelijkertijd vies en heilig zijn. Gevoelens van vrouwen over hun geslachtsdelen zijn direct verbonden aan hun plezier in seks. En toch gelooft Debbie Herbenick, een onderzoeker aan Indiana University, dat het zelfbeeld van de meisjes inzake hun geslachtsdelen onder vuur ligt, er is meer druk dan ooit om ze in hun natuurlijke toestand als onaanvaardbaar te zien. Volgens onderzoek verwijdert drievierde van de studentes hun schaamhaar -- alles -- op zijn minst soms en meer dan de helft doen dit regelmatig. Meisjes vertelden me dat ontharing hen een schoner gevoel gaf en dat het een persoonlijke keuze was. Ik vraag me echter af of indien op een onbewoond eiland achtergelaten, dit iets was waar ze hun tijd aan zouden besteden.

(Gelach)

En wanneer ik er dieper op in ging, kwam er een sombere drijfveer boven: vernedering vermijden. "Jongens gedragen zich alsof ze ervan zouden walgen", vertelde me een jonge vrouw. "Niemand wil dat er op die manier over hen gepraat wordt." De opkomst van ontharing doet me denken aan de jaren 20, toen vrouwen voor het eerst startten met regelmatig scheren van oksels en benen. Dit is de tijd dat flapperjurken in de mode kwamen en vrouwelijke ledematen plots zichtbaar werden, onderhevig aan commentaar van anderen. Ik denk dat ook dit een teken aan de wand is. Dat meisjes' meest intieme delen onderhevig zijn aan commentaar, onderhevig aan kritiek, dat het meer gaat over hoe het eruit ziet voor iemand anders dan over hoe het aanvoelt voor haar.

De ontharingstrend heeft een toename van labiaplastiek veroorzaakt. Labiaplastiek, dit is het verkleinen van de grote en kleine schaamlippen, is de snelst groeiende cosmetische ingreep bij tienermeisjes. Het steeg met 80 procent tussen 2014 en 2015 en terwijl meisjes onder 18 jaar twee procent van de patiënten van alle cosmetische ingrepen uitmaken, is dit vijf procent voor labiaplastiek. De meest gewilde stijl, waarbij de grote schaamlippen bij elkaar komen zoals een schelp, heet ... zet je schrap ... 'De Barbie'.

(Gekreun)

Ik denk dat ik je niet hoef te vertellen dat Barbie a) van plastiek gemaakt is en b) geen geslachtsdelen heeft.

(Gelach)

De labiaplastiektrend is zo zorgwekkend geworden dat de Amerikaanse Raad van Verloskundigen en Gynaecologen meedeelde dat voor de procedure, waarvoor zelden een medische noodzaak bestaat, de veiligheid niet is bewezen en onder andere de volgende bijwerkingen heeft: littekenvorming, gevoelloosheid, pijn en verminderde seksuele gevoeligheid. Nu, toegegeven, en gelukkig, is het aantal betrokken meisjes behoorlijk klein, maar je kan ze zien als kanaries in de koolmijn, die ons iets belangrijks vertellen over hoe meisjes hun eigen lichaam zien.

Sara McClelland, een psychologe aan de Universiteit van Michigan, bedacht mijn favoriete uitdrukking hiervoor: 'Intiem recht'. Dat is het idee dat seks zowel politieke als persoonlijke gevolgen heeft, net als wie er thuis de afwas doet of wie het tapijt stofzuigt. En het roept dezelfde vragen op over ongelijkheid,

over economische ongelijkheid, geweld, lichamelijke en geestelijke gezondheid. Intiem recht vraagt ons na te denken over wie het recht heeft om ergens aan deel te nemen. Wie heeft het recht om ervan te genieten? Wie is de voornaamste begunstigde? En hoe bepaalt elke partner wat 'goed genoeg' is? Eerlijk gezegd denk ik dat deze vragen moeilijk en soms traumatisch zijn voor volwassen vrouwen om mee om te gaan, maar wanneer we over meisjes praten dan vind ik dat hun eerste seksuele ervaringen niet iets zou moeten zijn dat ze moeten verwerken.

In haar werk laat McClelland zien dat jonge vrouwen vaker dan jongemannen hun partner's genot als maatstaf gebruiken voor hun eigen voldoening. Dus zeggen ze dingen zoals: "Als hij seksueel bevredigd is, dan ben ik seksueel bevredigd." Jongemannen maten vaker hun voldoening af aan hun eigen orgasme. Jonge vrouwen definiëren slechte seks ook anders. In het grootste onderzoek over Amerikaans seksueel gedrag ooit, vermeldt 30 procent van hen pijn tijdens seksueel contact. Ze gebruikten ook termen als 'deprimerend', 'vernederend', 'kleinerend'. De jongemannen gebruikten die taal nooit. Dus wanneer jonge vrouwen hun seksuele voldoening rapporteren als zijnde hetzelfde of groter dan die van jongemannen -- en in onderzoek is dat zo -- dan kan dat misleidend zijn. Als een meisje bij het begin van seksueel contact hoopt dat het geen pijn zal doen, zich met haar partner verbonden wil voelen en verwacht dat hij een orgasme heeft, dan is zij tevreden als die voorwaarden vervuld zijn. En er is niets mis mee om je met je partner verbonden te willen voelen of dat je wilt dat hij gelukkig is en een orgasme is niet de enige maatstaf van een ervaring ... maar geen pijn hebben -- dat is wel een heel lage eis voor je eigen seksuele bevrediging.

Toen ik dit allemaal hoorde en erover nadacht, begon ik te beseffen dat we een soort psychologische clitoridectomie uitvoerden op Amerikaanse meisjes. Beginnend in de kindertijd zijn ouders van jongetjes meer geneigd om al hun lichaamsdelen te benoemen, ze zeggen op zijn minst: "Dit is je plasser." Ouders van meisjes gaan direct van de navel naar de knieën en laten dit hele deel hier onbenoemd.

(Gelach)

Er is geen betere manier om iets onuitspreekbaar te maken dan het niet te benoemen. Dan krijgen kinderen seksuele opvoeding en leren ze dat jongens erecties krijgen en ejaculeren en meisjes krijgen ... ongesteldheid en ongewenste zwangerschappen. En ze zien dat interne diagram van het vrouwelijk voortplantingssysteem, je weet wel, die er wat uitziet als een stuur --

(Gelach)

En het is altijd wat vervaagd tussen de benen. Dus zeggen we nooit vulva, en we zeggen al helemaal niet clitoris. Het is dus geen verrassing dat minder dan de helft van de tienermeisjes tussen 14 en 17 jaar ooit gemasturbeerd hebben. En hebben ze hun eerste seksuele ervaring met een partner, dan verwachten we dat zij denken dat seks over hen gaat en dat ze kunnen uitleggen wat hun noden, verlangens en grenzen zijn. Het is onrealistisch.

Dit is echter interessant. De investering van een meisje in het seksuele plezier van haar partner is onafhankelijk van het geslacht van die partner. Dus bij seksuele contacten tussen mensen van hetzelfde geslacht verdwijnt de orgasmekloof. En dan hebben jonge vrouwen evenveel orgasmes als mannen. Lesbische en biseksuele meisjes zeiden me dat ze zich bevrijd voelen om het draaiboek niet te volgen -- vrij om seksueel contact te creëren dat voor hen werkt. Lesbische meisjes betwisten ook dat de eerste geslachtsgemeenschap de enige geldige definitie van maagdelijkheid is. Niet omdat geslachtsgemeenschap niet belangrijk zou zijn, maar het is de moeite waard om onszelf af te vragen waarom we deze ene daad, die de meeste meisjes in verband brengen met ongemak en pijn, beschouwen als de start van seksuele volwassenheid -- zoveel betekenisvoller, zoveel transformerender dan iets anders. En het is de moeite waard je af te vragen of dit goed is voor meisjes; of het hen beter beveiligt tegen ziekte, druk, bedrog, mishandeling. Of het wederkerigheid en zorgzaamheid aanmoedigt; wat het betekent voor hoe ze andere seksuele handelingen zien; of ze hierdoor meer controle over en plezier van de ervaring hebben en wat het betekent voor homojongeren die verschillende seksuele partners kunnen hebben zonder geslachtsgemeenschap. Dus vroeg ik een lesbisch meisje dat ik ontmoet had: "Hoe wist je dat je geen maagd meer was?" Ze zei dat ze het moest googelen.

(Gelach)

En Google was niet zeker.

(Gelach)

Ze besliste uiteindelijk dat ze geen maagd meer was nadat ze haar eerste orgasme met een partner had gehad. En ik dacht -- wouw. Wat als we ons even voorstellen dat dit de definitie was? Nogmaals, het is niet dat geslachtsgemeenschap onbelangrijk is -- natuurlijk is het belangrijk -- maar het is niet het enige dat belangrijk is en in plaats van seks te zien als een race naar een einddoel, helpt dit ons om het te herdefiniëren als een bundel van ervaringen die warmte, affectie, opwinding, verlangen, aanraking en intimiteit bevat. En het is de moeite waard om aan jonge mensen te vragen: wie is de meest seksueel ervaren persoon? Diegene die drie uur lang staat te zoenen met een partner en experimenteert met sensuele spanning en communicatie, of diegene die dronken op een feestje met om het even welke kerel in bed belandt zodat ze zich van haar 'maagdelijkheid' kan bevrijden voordat ze naar de universiteit gaat.

De enige manier waarop we een verandering van denkwijze kunnen realiseren, is door meer met jongeren over seks te praten. Door het debat te normaliseren, te integreren in ons dagelijks leven, door op een andere manier te praten over deze intieme daden. Net zoals we dit al deden voor de manier waarop we praten over vrouwen in de maatschappij.

Neem nu dat onderzoek met 300 willekeurig geselecteerde meisjes van een Nederlandse en een Amerikaanse universiteit, twee gelijkaardige universiteiten, waarbij zij over hun eerste seksuele ervaringen praten. De Nederlandse meisjes belichamen alles wat we beweren te willen van onze meisjes. Ze hadden minder negatieve gevolgen, zoals ziekte, zwangerschap, spijt en meer positieve gevolgen, zoals kunnen communiceren met hun partner, van wie ze zeiden ze heel goed te kennen; zich op een verantwoordelijke manier op de ervaring voorbereiden; en genieten. Wat was hun geheim? De Nederlandse meisjes vertelden dat hun dokters, leraren en ouders met hen op een directe manier praten, vanaf een jonge leeftijd, over seks, genot en het belang van wederzijds vertrouwen. Bovendien, hoewel Amerikaanse ouders niet noodzakelijk minder op hun gemak waren om over seks te praten, hebben we de neiging om deze gesprekken volledig te kaderen in termen van risico's en gevaren, terwijl de Nederlandse ouders het hebben over het evenwicht vinden tussen verantwoordelijkheid en plezier. Ik moet bekennen dat dit als ouder hard aankwam. Want ik weet dat indien ik me niet in dit onderzoek had verdiept, ik met mijn eigen kind het over contraceptie had gehad, over je beschermen tegen ziektes, over wederzijdse toestemming, want ik ben een moderne ouder en ik zou gedacht hebben ... goed gedaan.

Nu weet ik dat dit niet genoeg is. Ik weet ook wat ik voor onze meisjes wil. Ik wil dat ze seksualiteit zien als een bron van zelfkennis, creativiteit en communicatie, ondanks de mogelijke risico's. Ik wil dat ze van hun eigen sensuele lichaam kunnen genieten zonder dat ze daardoor gedefinieerd worden. Ik wil dat ze kunnen zeggen wat ze in bed willen en dat dan ook kunnen krijgen. Ik wil dat ze beschermd zijn tegen ongewenste zwangerschappen, ziektes, wreedheden, ontmenselijking, geweld. Als ze aangevallen worden, wil ik dat ze toevlucht kunnen nemen tot hun scholen, hun werkgevers, de rechtbanken. Het is veel gevraagd, maar niet te veel.

Als ouders, leraren, advocaten en activisten hebben we een generatie meisjes opgevoed om een stem te hebben, om te verwachten een gelijke behandeling te krijgen: thuis, in de klas, op het werk. Nu is het tijd om intiem recht ook in hun persoonlijk leven op te eisen.

Dank je.

(Applaus)

 

Bron: TED.com