"We Zouden Allemaal Feministen Moeten Zijn"

We leren meisjes dat ze niet te veel ambitie moeten hebben. Succesvol moeten zijn, maar niet te succesvol, omdat ze dan mannen bedreigen, zegt auteur Chimamanda Ngozi Adichie. Deze klassieke toespraak begon een wereldwijd gesprek over feminisme. Adichie vraagt ons te dromen en plannen voor een nieuwe, betere wereld - waar gelukkigere mannen en gelukkigere vrouwen zichzelf kunnen zijn.

"Ik wil beginnen met een verhaal over één van mijn beste vrienden,

Okoloma Maduewesi. Okoloma woonde in mijn straat en zorgde voor mij als een soort oudere broer. Als ik een jongen leuk vond, vroeg ik Okoloma wat hij van die jongen vond. Okoloma overleed bij de afschuwelijke Sosoliso Airlines vliegtuigcrash in Nigeria in december 2005. Bijna zeven jaar geleden. Met Okoloma kon ik ruzieën, lachen en echt goed praten. Hij was ook de eerste persoon die me een feminist noemde.

Ik was veertien en we waren bij hem thuis aan het ruzieën. We verweerden ons met halve waarheden die we ooit ergens hadden gelezen. Ik weet niet meer precies waar we boos over waren, maar ik weet nog dat, terwijl ik tekeerging, Okoloma me aankeek en zei: "Wat ben jij een feminist." Dit was geen compliment.

(Gelach)

Hij zei het op een toon, dezelfde toon waarop je zoiets zou zeggen als: "Jij steunt terrorisme."

(Gelach)

Ik wist niet goed wat een 'feminist' was en ik wilde niet dat Okoloma dat wist. Ik negeerde de opmerking en praatte verder. Ik nam me voor om zodra ik thuiskwam het woord 'feminist' op te zoeken in het woordenboek.

Een paar jaar later schreef ik een boek over een man die onder andere zijn vrouw mishandelt en met wie het niet goed afloopt. Tijdens een boekpromotie in Nigeria zei een journalist, een aardige man, dat hij me wat goedbedoeld advies wilde geven. Alle Nigerianen hier zullen waarschijnlijk toegeven dat wij erg goed zijn in het geven van ongevraagd advies. Hij zei dat mensen mijn boek feministisch vonden en hij raadde mij aan -- met een bezorgde uitdrukking -- mezelf nooit een feminist te noemen, want feministen zijn vrouwen die ongelukkig zijn omdat ze geen man kunnen vinden.

(Gelach)

Ik besloot mezelf een vrolijke feminist te noemen. Toen zei een wetenschapper, een Nigeriaanse vrouw, dat feminisme niet bij ons past, dat het niet Afrikaans is en dat ik mezelf feminist noemde omdat ik verpest was door 'Westerse boeken'. Dat vond ik grappig, want toen ik jong was, las ik boeken die totaal niet feministisch waren. Als tiener heb ik denk ik bijna alle boeken van de bouquetreeks gelezen. Ik vond de zogenaamde 'feministische klassiekers' veel te saai om uit te lezen. Omdat feminisme niet Afrikaans zou zijn, besloot ik mezelf een 'vrolijke, Afrikaanse feminist' te noemen. Op een gegeven moment was ik een vrolijke, Afrikaanse feminist die geen hekel heeft aan mannen, die van lipgloss houdt en die hoge hakken draagt voor zichzelf, niet voor mannen.

(Gelach)

En we lachen er nu om, maar het woord feminisme komt met zo veel negatieve associaties. Je haat mannen, je haat bh's, je haat Afrikaanse cultuur, enzovoort.

Toen ik klein was en op de basisschool zat, zei de lerares aan het begin van het jaar dat we een toets moesten maken en dat degene met het hoogste cijfer klassenoudste zou worden. En dat wilde iedereen. Als klassenoudste mocht je noteren wie de lawaaimakers waren.

(Gelach)

Dit was op zich al heel wat, maar de lerares gaf je ook nog een stok waarmee je mocht rondlopen, op zoek naar lawaaimakers. Je mocht de stok natuurlijk niet gebruiken, maar als negenjarige vond ik het wel een spannend idee. Ik wilde graag klassenoudste worden. En ik haalde het hoogste cijfer. Toen zei de lerares opeens dat de klassenoudste een jongen moest zijn. Ze was vergeten dit eerder te zeggen, omdat ze dacht dat dat logisch was.

(Gelach)

Het tweede hoogste cijfer was gehaald door een jongen en hij zou klassenoudste worden. Wat dit nog interessanter maakt, is dat het een heel lief jongetje was, die helemaal niet met een stok door het lokaal wilde patrouilleren, terwijl ik dat juist wel heel graag wilde. Maar ik was een meisje en hij was een jongen, dus hij werd klassenoudste. Ik ben dat incident nooit vergeten.

Ik maak vaak de fout dat ik denk dat wat ik logisch vind, logisch is voor iedereen. Mijn vriend Louis bijvoorbeeld. Louis is slim en vooruitstrevend, maar hij zei vaak dingen als: "Ik snap niet waarom je zegt dat vrouwen het moeilijker hebben. Vroeger misschien, maar nu niet." Ik begreep niet dat Louis niet kon zien wat voor mij zo vanzelfsprekend leek. Op een avond gingen Louis en ik met een paar vrienden uit in Lagos. Als je nog nooit in Lagos bent geweest: het is daar een gewoonte dat mannen bij cafés rondhangen en je heel overdreven 'helpen' met het parkeren van je auto. Ik was onder de indruk van het toneelspel van de man die die avond een parkeerplaats voor ons vond. Aan het eind van de avond besloot ik hem een fooi te geven. Ik opende mijn tas, stak mijn hand in mijn tas, haalde er geld uit dat ik zelf had verdiend en gaf dat aan de man. Die man was erg dankbaar en vrolijk, hij nam het geld van mij aan, keek naar Louis en zei "Bedankt, meneer!"

(Gelach)

Louis keek mij verbaasd aan en zei: "Waarom bedankt hij mij? Ik heb dat geld niet gegeven." Toen drong het tot hem door. De man dacht dat ik het geld van Louis had gekregen. Want Louis is een man.

Mannen en vrouwen zijn anders. We hebben verschillende hormonen en geslachtsdelen, en verschillende biologische vermogens. Vrouwen kunnen baren, mannen niet. Nog niet.

(Gelach)

Mannen hebben testosteron en zijn over het algemeen sterker dan vrouwen. Er zijn iets meer vrouwen op de wereld dan mannen, ongeveer 52 procent van de wereldbevolking is vrouwelijk. Maar de meeste machtsposities worden door mannen bekleed. Een winnares van de Nobelprijs voor de Vrede, wijlen Wangari Maathai, zei simpelweg: "Hoe hoger je gaat, hoe minder vrouwen er zijn." Tijdens de verkiezingen in Amerika ging het veel over de Lilly Ledbetter wet en als we verder kijken dan de naam van die wet, gaat het over een man en een vrouw die hetzelfde werk doen, dezelfde opleiding hebben, en de man krijgt meer betaald omdat hij een man is.

Mannen regeren letterlijk over de wereld en duizend jaar geleden was dit logisch, want mensen leefden in een wereld waarin fysieke kracht belangrijk was om te overleven. De sterkste persoon was meestal de leider en mannen zijn fysiek vaak sterker. Er zijn natuurlijk uitzonderingen.

(Gelach)

Maar we leven tegenwoordig in een compleet andere wereld. De leider is niet langer de fysiek sterkste persoon; het zijn de creatievere, intelligentere en innovatievere mensen. En hormonen hebben hier niks mee te maken. Mannen kunnen net zo intelligent, creatief en innovatief zijn als vrouwen. We hebben ons ontwikkeld, maar het lijkt alsof onze ideeën over gender niet zijn veranderd.

Een paar weken geleden liep ik een van de beste hotels van Nigeria in. Ik wilde de naam noemen, maar dat is misschien beter van niet. Een bewaker bij de ingang hield me tegen en stelde irritante vragen, want ze gaan ervan uit dat een Nigeriaanse vrouw die alleen een hotel ingaat een prostituee is. Waarom letten deze hotels eigenlijk meer op het vermeende aanbod dan op de vraag naar prostituees? In Lagos kan ik niet alleen naar een 'fatsoenlijke' bar of club. Je mag als vrouw niet alleen naar binnen, je moet door een man worden begeleid. Als ik met een man naar een Nigeriaans restaurant ga, begroet de kelner altijd de man en negeert hij mij. De kelners zijn het product --

(Gelach)

Sommige vrouwen hier dachten: "Ja! Dat herken ik!". Ze zijn het product van een maatschappij die ze heeft geleerd dat mannen belangrijker zijn dan vrouwen. En ik weet dat de kelners het goed bedoelen. Maar er zit een verschil tussen iets weten en het voelen. Als ik word genegeerd, voel ik me onzichtbaar. Ik word boos. Ik wil ze vertellen dat ik ook een mens ben en dat ik ook mag worden erkend. Dit zijn kleine dingen, maar soms doen de kleine dingen het meeste pijn.

Pas geleden schreef ik een artikel over hoe het is om een jonge vrouw te zijn in Lagos en de drukker zei: "Het klinkt zo boos." Natuurlijk klonk het boos!

(Gelach)

Ik ben boos. Het is onrechtvaardig hoe gender tegenwoordig wordt gezien. We zouden allemaal boos moeten zijn. Woede heeft al vaker voor positieve veranderingen gezorgd. Maar, ik ben niet alleen boos, ik heb ook hoop. Ik geloof namelijk dat mensen in staat zijn zichzelf te vormen en te verbeteren.

Gender is overal ter wereld belangrijk, maar ik wil me concentreren op Nigeria en op Afrika in het algemeen, omdat ik het ken en omdat mijn hart daar ligt. Ik wil jullie vandaag vragen te dromen van, en plannen voor, een andere wereld, een eerlijkere wereld. Een wereld waar gelukkigere mannen en gelukkigere vrouwen zichzelf kunnen zijn. En dat begint zo: we moeten onze dochters anders opvoeden. We moeten onze zonen ook anders opvoeden. We bewijzen jongens een slechte dienst met hoe we ze opvoeden; we onderdrukken hun menselijkheid. We geven mannelijkheid een beperkte definitie. Mannelijkheid wordt een kleine kooi waar we jongens instoppen. Jongens leren bang te zijn voor angst. We leren jongens bang te zijn voor zwakte en kwetsbaarheid. We leren ze om zichzelf te verbergen, omdat ze, zoals we in Nigeria zeggen, 'sterke mannen' moeten zijn. Stel je voor, op de middelbare school: een jongen en een meisje, beiden tieners, beiden krijgen evenveel zakgeld, maar als ze uit gaan, moet de jongen betalen, om zijn mannelijkheid te bewijzen. En dan vragen wij ons af waarom jongens vaker geld van hun ouders stelen.

Wat als we zowel jongens als meisjes zouden leren mannelijkheid niet te associëren met geld? Wat als we niet meer zouden zeggen: de jongen moet betalen, maar: degene die meer heeft moet betalen? Door het historisch voordeel zijn het nu vaak de mannen die meer geld hebben. Maar als we kinderen anders gaan opvoeden, dan hoeven over 50 jaar, over 100 jaar, jongens niet langer die druk te voelen zo hun mannelijkheid te moeten bewijzen. Het allerergste wat we mannen aandoen met dat idee van dat ze sterk moeten zijn, is dat ze er hele kwetsbare ego's aan over houden. Hoe meer een man het gevoel heeft dat hij sterk moet zijn, hoe zwakker zijn ego is. Vervolgens bewijzen we meisjes een nog veel slechtere dienst; we leren ze dat ze zich moeten schikken naar de zwakke ego's van mannen. We leren meisjes zichzelf kleiner te maken en we zeggen tegen meisjes: "Je mag best ambities hebben, maar niet te veel."

(Gelach)

"Je moet proberen om succes te hebben, maar niet te veel, dan bedreig je de man." Als jij de kostwinnaar bent in jouw relatie met een man, moet je doen alsof je dat niet bent, vooral in het openbaar, omdat je hem anders ontmant.

Maar wat als we hier vraagtekens bij zetten? Waarom zou het succes van een vrouw bedreigend zijn voor een man? Wat als we besluiten het woord niet meer te gebruiken? Het allerergste Engelse woord dat ik ken is het woord 'ontmanning'. Een Nigeriaanse kennis vroeg me een keer of ik bezorgd was of ik mannen intimeerde. Ik maakte me geen zorgen. Het was niet eens in me opgekomen, want een man die zich door mij geïntimideerd voelt, is precies het soort man waar ik geen interesse in heb.

(Gelach)

(Applaus)

Maar ik bleef hier aan denken. Omdat ik een vrouw ben, wordt er verwacht dat ik wil trouwen; ik moet bij het maken van mijn keuzes in gedachten houden dat een huwelijk het belangrijkst is. Een huwelijk kan goed zijn: het kan een bron van vreugde, liefde en wederzijdse steun zijn. Maar waarom moeten meisjes naar een huwelijk streven en leren we jongens niet hetzelfde?

Ik ken een vrouw die haar huis heeft verkocht, omdat ze potentiële huwelijkskandidaten niet wilde afschrikken. Ik ken een ongetrouwde vrouw in Nigeria die als ze naar conferenties gaat een trouwring draagt, omdat, zoals zij zegt, ze wil dat de andere deelnemers haar 'respecteren'. Ik ken jonge vrouwen die onder druk worden gezet door familie, vrienden en werk, om te trouwen, ze worden gestimuleerd om slechte keuzes maken. Dat een vrouw op zekere leeftijd nog ongehuwd is, wordt in onze maatschappij gezien als een sterk, persoonlijk falen. Als een man op een bepaalde leeftijd nog niet is getrouwd, heeft hij daar simpelweg nog geen tijd voor gehad.

(Gelach)

Het is simpel voor ons te zeggen dat vrouwen hier tegenin kunnen gaan, maar de realiteit is niet zo eenvoudig. We zijn sociale wezens. We maken ons de ideeën van onze socialisatie eigen. Zelfs de taal die we gebruiken om over huwelijk en relaties te praten, laat dit zien. De taal van het huwelijk is de taal van eigendom en niet de taal van een partnerschap. We gebruiken het woord 'respect' voor iets wat een vrouw aan de man toont, bijna nooit voor wat een man een vrouw toont.

Zowel mannen als vrouwen in Nigeria zeggen -- het is een uitdrukking die ik erg amusant vind -- "Ik deed het om de vrede thuis te bewaren." Als mannen dit zeggen, gaat het vaak over iets dat ze toch al niet zouden moeten doen.

(Gelach)

Soms zeggen ze het tegen hun vrienden, het is iets om op een liefhebbende, geïrriteerde toon te zeggen. Iets wat uiteindelijk bewijst hoe mannelijk ze zijn, hoe nodig en hoe geliefd. "Oh, mijn vrouw wil niet dat ik elke avond uit ga, dus om de vrede te bewaren, ga ik alleen in het weekend."

(Gelach)

Als een vrouw zegt dat ze iets doet om de vrede in haar huwelijk te bewaren, betekent het meestal dat ze is gestopt met een baan, een droom of een carrière. We leren vrouwen dat we in relaties moeten geven en nemen. We leren meisjes elkaar te zien als concurrentie -- niet voor een baan of prestaties, wat niet zo erg zou zijn, maar voor de aandacht van mannen. We leren meisjes dat ze niet seksueel kunnen zijn, op dezelfde manier als jongens. Als we een zoon hebben, horen we graag over zijn vriendin. Maar het vriendje van onze dochter? Echt niet!

(Gelach)

Maar op een gegeven moment verwachten we natuurlijk dat die meisjes de perfecte man vinden om mee te trouwen. We controleren meisjes en prijzen ze om hun maagdelijkheid, we prijzen jongens niet om maagdelijkheid en ik heb nooit goed begrepen hoe dit dan precies werkt, want --

(Gelach)

(Applaus)

Het verlies van je maagdelijkheid is meestal een proces waarbij --

Onlangs was er een groepsverkrachting op een universiteit in Nigeria. Misschien heb je dit al gehoord. De reactie van veel jonge Nigerianen, zowel mannen als vrouwen, leek hier op: "Ja, verkrachting is fout. Maar wat doet een meisje in een kamer met vier jongens?" Als we niet naar de wreedheid van deze reactie kijken, merk je dat deze Nigerianen is geleerd dat ze vrouwen de schuld moeten geven. Ze hebben geleerd zo weinig van mannen te verwachten dat het idee dat mannen woestelingen zonder enige zelfbeheersing zijn, wordt geaccepteerd. We leren meisjes om zich te schamen. "Sluit je benen." "Bedek jezelf." Alsof ze, door als meisje ter wereld te komen, al ergens schuldig aan zijn. En deze meisjes worden vrouwen die niet zien dat zij verlangens hebben. Ze worden vrouwen die hun mond houden. Ze worden vrouwen die niet durven te zeggen wat ze vinden en ze worden vrouwen -- en dit is het ergste wat we meisjes aandoen -- ze worden vrouwen die ongelooflijk goed kunnen doen alsof.

(Applaus)

Ik ken een vrouw die een hekel heeft aan huishoudelijk werk. Ze haat het, maar ze doet alsof ze het leuk vindt, omdat ze heeft geleerd dat als ze een 'goede vrouw' wil zijn, ze, om een Nigeriaans woord te gebruiken, 'huiselijk' moet zijn. En toen ging ze trouwen en na een tijdje begon haar schoonfamilie te klagen dat ze was veranderd.

(Gelach)

Ze was niet echt veranderd, ze deed gewoon niet langer alsof.

Het probleem met gender is dat het voorschrijft hoe we ons moeten gedragen in plaats van te herkennen hoe we zijn.

Stel je eens voor hoeveel gelukkiger we zouden zijn, hoe we onszelf zouden kunnen zijn, als we niet aan dit soort verwachtingen hoefden te voldoen. Het is onbetwistbaar dat jongens en meisjes verschillen, biologisch, maar de maatschappij overdrijft deze verschillen en verandert ze in een zichzelf-waarmakend proces. Laten we bijvoorbeeld naar koken kijken. Vrouwen doen over het algemeen meer werk in het huishouden dan mannen. Ze koken en maken schoon. Maar waarom? Worden vrouwen geboren met een speciaal kookgen?

(Gelach)

Of heeft de maatschappij ze geleerd dat koken bij hun taken hoort? Ik wilde eerst zeggen dat vrouwen inderdaad met een kookgen zijn geboren, maar toen herinnerde ik me dat de meerderheid van beroemde koks, die we zo verheven 'chef' noemen, mannen zijn.

Ik keek altijd op naar mijn oma, een ongelooflijk briljante vrouw, en ik vraag me af hoe ze was geweest als ze dezelfde kansen had gekregen als mannen, toen ze opgroeide.

Tegenwoordig hebben vrouwen veel meer mogelijkheden dan toen mijn grootmoeder opgroeide, dankzij beleidsveranderingen en veranderde wetten, die allemaal erg belangrijk zijn. Maar nog veel belangrijker is onze houding en denkrichting, onze normen en waarden met betrekking tot gender. Wat als we onze kinderen zouden opvoeden met de nadruk op vaardigheden in plaats van op geslacht? Wat als we meer aandacht zouden besteden aan de interesses van het kind?

Ik ken een familie met een zoon en dochter, die het allebei goed doen op school, allebei lieve kinderen. Als de zoon honger heeft, zeggen de ouders het meisje: "Kook even wat noedels voor je broer."

(Gelach)

De dochter vindt het niet echt leuk om Indomie noedels te koken, maar ze is een meisje, dus het is haar taak. Wat als deze ouders vanaf het begin beide kinderen hadden geleerd hoe ze noedels klaarmaken? Het is trouwens erg handig als jongens ook kunnen koken. Ik heb het nooit slim gevonden om zoiets belangrijks als het vermogen om jezelf te voeden...

(Gelach)

aan anderen over te laten.

(Applaus)

Ik ken een vrouw met dezelfde opleiding en dezelfde baan als haar man. Als ze na het werk thuiskomen, doet zij bijna al het werk. Dit is in de meeste huwelijken zo, maar wat mij opviel, is dat telkens als hij de baby had verschoond, zij hem daarvoor bedankte. Wat als zij het heel normaal vond dat hij voor zijn eigen kind zorgde?

(Gelach)

Ik probeer af te leren wat ik vroeger over gender heb meegekregen. Maar ik blijf gevoelig voor verwachtingen op basis van mijn geslacht. De eerste keer dat ik lesgaf op een hogeschool, maakte ik me zorgen. Ik maakte me geen zorgen over het vak zelf, want ik was goed voorbereid en ik vond het een interessant vak. Ik maakte me zorgen om mijn kleding. Ik wilde serieus worden genomen. Als vrouw zijnde wist ik dat ik me zou moeten bewijzen. En als ik er te vrouwelijk uitzag, zouden ze me misschien niet serieus nemen. Ik wilde mijn glimmende lipgloss en vrouwelijke rok dragen, maar besloot dat niet te doen. In plaats daarvan droeg ik een streng, mannelijk en lelijk pak.

(Gelach)

Want helaas, als het gaat om ons uiterlijk, nemen we de man als norm. Als een man zich klaarmaakt voor een vergadering, vraagt hij zich niet af of hij te mannelijk lijkt en daarom niet zal meetellen. Als een vrouw zich klaarmaakt voor een vergadering, moet zij wel opletten dat ze er niet te vrouwelijk uitziet en wat dat tot gevolg heeft, of ze serieus zal worden genomen.

Ik wou dat ik dat pak nooit had gedragen. Ik heb het ondertussen ook weggegooid. Als ik toen het zelfvertrouwen had gehad om mezelf te zijn, dan hadden mijn studenten nog veel meer van mij kunnen leren, want ik zou meer op mijn gemak zijn geweest en zou meer mezelf zijn geweest. Ik verontschuldig me niet langer voor het feit dat ik een vrouw ben en voor mijn vrouwelijkheid.

(Applaus)

En ik wil als vrouw worden gerespecteerd, omdat ik dat verdien. Het is niet gemakkelijk om over gender te praten. Bij zowel mannen als vrouwen, brengt het woord gender onmiddelijke weerstand op. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen hier nu denken: vrouwen kunnen ook losbandig zijn. Sommige mannen hier denken misschien: Dit klinkt wel interessant, maar zo denk ik niet. En dat is een deel van het probleem.

Het feit dat mannen niet actief over gender nadenken of het opmerken, is een deel van het probleem. Veel mannen, zoals mijn vriend Louis, denken dat alles nu goed is. En veel mannen doen niks om dit te veranderen. Als jij als man een restaurant inloopt met een vrouw en de kelner begroet alleen jou, vraag je de kelner dan wel eens: "Waarom begroet je haar niet?" Want gender kan --

(Gelach)

Misschien moeten we een deel van deze talk maar schrappen. Omdat het ongemakkelijk kan zijn om over gender te praten, zijn er allerlei manieren om eronder uit te komen. Sommige mensen beginnen over evolutionaire biologie en apen, en hoe vrouwelijke apen buigen voor de mannelijke apen en dat soort dingen. Maar wij zijn geen apen.

(Gelach)

(Applaus)

Apen wonen in bomen en eten aardwormen als ontbijt, en wij doen dat niet. Sommige mensen zeggen dat arme mannen het ook moeilijk hebben. En dat klopt. Maar dat is niet wat --

(Gelach)

Daar hebben we het nu niet over. Gender en rang zijn verschillende vormen van onderdrukking. Ik heb veel geleerd over verschillende vormen van onderdrukking, en hoe ze vaak niet worden erkend, door met zwarte mannen te praten.

Ik sprak een keer met een zwarte man over gender en hij vroeg aan mij: "Waarom heb je het altijd over 'mijn ervaring als een vrouw'? Waarom kan je niet zeggen 'mijn ervaring als een mens'?" Dit was dezelfde man die het vaak had over zijn ervaring als een zwarte man.

Gender is belangrijk. Mannen en vrouwen ervaren de wereld anders. Gender bepaalt de manier waarop wij de wereld ervaren. Maar we kunnen dat veranderen.

Sommige mensen zeggen: "Maar vrouwen zijn eigenlijk echt de baas, zij hebben 'bottom power'." Voor wie niet uit Nigeria komt, 'bottom power' betekent zoiets als dat een vrouw haar seksualiteit gebruikt om dingen gedaan te krijgen. Maar 'bottom power' is helemaal geen macht. 'Bottom power' betekent dat een vrouw een goede bron heeft om af en toe gebruik van te maken -- de macht van iemand anders. En dan moeten we ons afvragen wat er gebeurt als de ander in een slechte bui is, of ziek, of impotent.

(Gelach)

Volgens sommige mensen is het onze cultuur dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen. Maar cultuur verandert constant. Ik heb twee prachtige nichtjes van 15 die in Lagos wonen. Als ze honderd jaar geleden waren geboren, zouden ze zijn vermoord. Omdat het bij onze cultuur hoorde om tweelingen te vermoorden.

Dus wat voor nut heeft cultuur? Het is natuurlijk decoratief, met dansen -- Maar cultuur gaat vooral over het behoud en de samenhang van een groep mensen. In mijn familie ben ik het meest geïnteresseerd in wie we zijn, wat onze tradities zijn, in kennis over ancestrale landen. Mijn broers hebben hier minder interesse in. Maar ik kan niet meedoen. Ik mag niet naar onze stamvergadering. Ik mag mijn mening niet geven. Omdat ik een vrouw ben. Cultuur bepaalt niet het gedrag van mensen. Het gedrag bepaalt de cultuur. Als het dus waar is --

(Applaus)

Als het dus waar is dat de menselijkheid van vrouwen niet bij onze cultuur past, moeten we het onze cultuur maken.

Ik denk nog vaak aan mijn goede vriend, Okoloma Maduewesi. Ik hoop dat hij en alle anderen die in de Sosoliso-crash stierven, in vrede rusten. Zijn familie en vrienden zullen altijd aan hem blijven denken. En hij had gelijk, die dag, toen hij me een feminist noemde.

Ik ben een feminist. En toen ik het woord opzocht in het woordenboek die dag, stond er het volgende: "Feminist: iemand die in de sociale, politieke en economische gelijkheid van geslachten gelooft." Mijn overgrootmoeder, zo heb ik gehoord, was een feminist. Ze liep weg van het huis van de man waar ze niet mee wilde trouwen en trouwde uiteindelijk met de man waar ze van hield. Ze weigerde, protesteerde, liet van zich horen zodra ze dacht dat ze werd beroofd van toegang, eigendom en dergelijke.

Mijn overgrootmoeder kende het woord 'feminist' niet, maar dat was ze wel. We moeten dit woord terugwinnen. Mijn eigen definitie van een feminist is: een feminist is een man of vrouw die zegt --

(Gelach)

(Applaus)

Een feminist is een man of vrouw die zegt: "Gender zoals we het nu zien is problematisch, we moeten er iets aan doen, het moet beter." De beste feminist die ik ken, is mijn broer Kene. Hij is ook een aardige, knappe en lieve man, en hij is ook erg mannelijk.

Dankjewel."

(Applaus)

 

Bron: TED.com