Hoe Het Is Om Een Vrouw Te Zijn In Hollywood

 

"Ik ga vandaag beginnen met een verhaal en eindigen met een revolutie.

(Gelach)

Zijn jullie er klaar voor?

Publiek: Ja!

Dit is het verhaal. Ik heb altijd al actrice willen worden. Van kleins af aan voelde ik de magie van het vertellen van verhalen en wilde ik daar deel van uitmaken. Op de gezegende leeftijd van 21 studeerde ik af aan de American Academy of Dramatic Arts in New York, kien en pienter en klaar om mijn rechtmatige plek in te nemen als de volgende Meryl Streep. Dat is mijn oma, niet Meryl Streep.

(Gelach)

Het is belangrijk voor dit verhaal dat je weet dat ik ben opgevoed door een felle feminist. Om je een idee te geven: toen ik vijf of zes was en geobsedeerd door 'The Sound of Music', en liep te zingen 'Zestien, dadelijk zeventien', elke dag, de hele dag, nam mijn moeder me apart voor een serieus gesprek. Ze zei: "Luister, ik ga je niet verbieden dat liedje te zingen, maar als je dat liedje gaat zingen, wil ik dat je begrijpt welk bijzonder problematisch genderdenkbeeld het versterkt."

(Gelach)

Dat is dus mijn achtergrond. Het was dus werkelijk niet bij mij opgekomen dat ik bepaalde dingen niet zou kunnen omdat ik een vrouw ben.

Oké. Dus ik studeer af en ik ga audities doen en ik krijg allengs wat klussen. Maar het begint me op te vallen dat de rollen voor vrouwen verschrikkelijk zijn. Ik kwam hier om slimme, eigenzinnige, ingewikkelde, interessante complexe, zelfverzekerde vrouwelijke personages te spelen. Net als Meryl. En plotseling worstel ik met 300 andere prachtige, talentvolle vrouwen om de volgende rollen te spelen: "[Vrouw] Geen dialoog. Het personage hoeft alleen maar op een balkon te staan, er eenzaam uit te zien en terug het huis in te lopen. Slechts gedeeltelijk naakt."

(Gelach)

"[Sarah] Brians beoogde geliefde. Aantrekkelijk, leuk en flirtziek. Ze is het ideale meisje en Brian's trofee gedurende de hele film." "[Moeder] Een echte zuidelijke schone die zich verzoent met het feit dat haar enige doel in het leven is om voor haar man te zorgen." "[Abby] Moet oké zijn met een smaakvol in beeld gebrachte groepsverkrachting en 19-eeuwse dans uitvoeren."

(Gelach)

Dit zijn echte castingoproepen. Op een dag liet ik mijn agent dit weten. Ik zei: "Ik ga niet echt op voor rollen die ik oprecht graag wil spelen." Hij zei, "Tja. Ik weet niet goed wat ik met je aan moet. Je bent te slim voor de rollen voor twintigers en je bent net niet mooi genoeg om het lekkere stuk te zijn, dus ik denk dat je op je 35e wel werk hebt."

(Gelach)

En ik zei: "O, dat is grappig. Ik dacht altijd dat je op je 35e eigenlijk wel over je hoogtepunt was als actrice, dat je gedoemd was de moeder van de twintigers te spelen." En hij zei: "Ja --

(Gelach)

Zo gaat het nu eenmaal."

Ongeveer een jaar na dit voorval lunch ik met een bevriende actrice en we bespreken hoe belachelijk dit is. We besluiten, weet je wat? Geen probleem. We maken gewoon onze eigen film. Dan schrijf ik hem, over twee complexe vrouwelijke personages. Zo gezegd, zo gedaan. We beginnen aan de film te werken en bijna per ongeluk huren we een volledig vrouwelijk productieteam in: schrijver, regisseurs, producenten en de film gaat over twee vrouwen. Al snel zitten we om tafel met een succesvolle mannelijke producent. Hij zegt: "Oké, meiden. Jullie begrijpen toch wel dat jullie op enig moment een mannelijke producent zullen moeten inhuren? Gewoon, zodat mensen jullie hun geld durven toevertrouwen." Keer op keer vertellen mensen ons: "Ja, maar mensen willen geen films over vrouwen zien, dus misschien kunnen jullie beter iets anders maken. Zo is het gewoon." We maken de film toch. We schrapen 80.000 dollar bijeen, we maken de film en hij doet het heel goed. Hij wordt gekozen voor vele festivals en we winnen allerlei prijzen en het is groots en spannend.

Maar deze ervaringen blijven me dwarszitten. En dus begin ik erover te spreken. Eerst bij vraaggesprekken na vertoningen van de film, daarna word ik uitgenodigd voor panels en spreek ik bij conferenties. Het is opvallend dat in eerste instantie, wanneer ik met het publiek spreek en met andere mensen die zijn begonnen in de filmindustrie, de universele reactie is: "O mijn god. Dit is verschrikkelijk. Wat gaan we hieraan doen?" Maar bij de grotere panels zegt een Oscar-kandidaat opeens tegen me: "Luister, ik ben het roerend eens met wat je zegt. Je moet alleen heel voorzichtig zijn met waar je het zegt." Een producent die een Oscar heeft gewonnen zegt dat ze het niet slim vindt om de vrouwenkaart te spelen. Het is zoals het is.

Ik denk dat seksisme op deze manier voortduurt in 2016. Voor het grootste deel gebeurt het terloops, zelfs onbewust. Het gebeurt omdat mensen gewoon hun best doen in een bestaand systeem. Het gebeurt wellicht vanuit een oprecht verlangen een jonge vrouw te leren dat de wereld nu eenmaal gewoon zo is. Het probleem is dat zolang we er niets aan doen, de wereld altijd zo zal blijven.

Waarom is dit belangrijk? Ik bedoel, er zijn wel belangrijker problemen in de wereld op dit moment. Wat doet het ertoe dat ik geen baan kan krijgen, of dat er voor jou niets anders op zit dan Transformers 17 kijken?

(Gelach)

Laat ik het zo stellen: in het jaar dat 'Jaws' uitkwam, begonnen Amerikanen plots haaien te noemen in hun top 10 van angsten. In 1995 betaalde BMW drie miljoen dollar aan de makers van de James Bond films om James Bond niet in een Aston Martin te laten rijden, maar in een BMW Z3. Zoveel mensen gingen toen die auto kopen dat BMW alleen al tijdens de voorverkoop 240 miljoen dollar verdiende. In het jaar dat 'Brave' en 'The Hunger Games' uitkwamen, steeg het aandeel vrouwen in de boogschieterij met 105 procent.

(Gelach)

Sterker nog, studies tonen aan dat de films die je kijkt niet alleen je hobby's beïnvloeden, maar ook je carrièrekeuzes, je emoties, je identiteit, je relaties, je geestelijke gezondheid -- zelfs je burgerlijke staat.

Denk hier nu eens over na: als je in je leven hoofdzakelijk Amerikaanse films hebt gezien, dan is 95 procent van alle films die je ooit hebt gezien, geregisseerd door een man. Tussen de 80 en 90 procent van alle hoofdrolspelers die je ooit hebt gezien, waren mannen. En zelfs als we alleen naar de laatste vijf jaar kijken, waren de vrouwen die je in films zag in 55 procent van de gevallen naakt of schaars gekleed. Dat beïnvloedt je. Dat beïnvloedt ons allemaal. We kunnen ons niet eens voorstellen hoezeer het ons beïnvloedt, omdat we niet beter weten. Verhalen -- en films zijn gewoon moderne verhalen -- zijn niet onbelangrijk. Films vormen het mechanisme waarmee we onze ervaringen met het leven verwerken. Ze zijn de manier waarop we de wereld en onze plek erin begrijpen. Ze helpen ons empathie ontwikkelen voor mensen die andere ervaringen hebben dan wij. Op dit moment wordt dat alles voor ons gefilterd door het prisma van één invalshoek. Het is niet dat het een slechte invalshoek is, maar verdienen we het niet om ze allemaal te horen? Hoe anders zou de wereld zijn als alle verhalen werden verteld?

Wat gaan we hieraan doen? Dit zou de eerste keer kunnen zijn dat je hierover hoort, maar velen van ons in de filmindustrie zetten ons al jaren in -- een hoop mensen, en veel langer dan ik -- door te spreken, aan panels mee te doen, artikelen te schrijven en studies te doen, en tegen de mensen in Hollywood te schreeuwen dat het beter moet. We hebben echt tegen ze staan schreeuwen. Niettemin hebben Paramount en Fox recent hun aanbod bekendgemaakt en van de 47 films die ze gaan uitbrengen tussen nu en 2018 zal er niet één worden geregisseerd door een vrouw. Het is me beginnen te dagen dat wachten tot Hollywood gewetensnood krijgt waarschijnlijk geen winnende aanpak is. Sterker nog, het lijkt mij dat een kleine, heersende groep mensen, die al het geld, de macht en de middelen bezit, meestal niet zo enthousiast is om dat af te staan. Er verandert niets als je het vraagt, of zelfs tegen ze schreeuwt. Je moet verandering in gang zetten door middel van een revolutie. Maak je geen zorgen -- ik beloof dat er hier vandaag geen doden zullen vallen.

(Gelach)

Voordat ik mijn plan in vier punten voor de revolutie uit de doeken doe -- ja, ik heb een plan met vier punten -- heb ik goed en belangrijk nieuws voor jullie.

Goed nieuws nummer één: er bestaan vrouwelijke filmmakers.

(Gejuich en applaus)

Ja! Ik weet het!

(Applaus)

We bestaan! We studeren af aan filmacademies in gelijke aantallen als mannen -- 50 procent. Hier hebben we onze vijftig vrouwen. Het probleem begint al bij de films met de kleinste budgetten, dus zelfs van de kleinste films wordt slechts 18 procent door vrouwen geregisseerd. Dan krijg je de iets grotere films, van één tot vijf miljoen dollar, en neemt ons aandeel af tot 12 procent. Dus tegen de tijd dat je bij de grote studiofilms komt, regisseren we slechts vijf procent van de films. Ik weet dat sommigen van jullie dit zien en stiekem bij jezelf denken, "Misschien zijn vrouwen gewoon niet zo goed in het regisseren van films." En dat is niet eens zo'n gekke vraag. We mogen graag denken dat de filmindustrie een meritocratie is, toch?

(Lacht)

(Gelach)

Maar kijk naar dit verloop. Of je moet aanvaarden dat vrouwen twintig keer minder getalenteerd zijn dan mannen -- wat ik niet denk -- of je moet aanvaarden dat er serieuze systemische problemen zijn die ons ervan weerhouden van hier naar daar te komen. Het goede nieuws is: we bestaan, en er bestaat hier een grote hoeveelheid onbenut potentieel. Goed nieuws nummer twee, en dit is supergoed nieuws: films van en over vrouwen brengen meer geld op. Ja! Ja! Het is waar!

(Gejuich en applaus)

Het is waar. De Washington Post heeft recent aangetoond dat films met vrouwen in de hoofdrol 23 cent per dollar meer binnenhalen dan films zonder vrouwelijke hoofdrollen. Verder hebben mijn collega's en ik een studie laten doen waarin 1.700 films van de afgelopen vijf jaar worden vergeleken. Er werd gekeken naar de gemiddelde kapitaalopbrengst -- dus hoeveel geld de film oplevert -- afhankelijk van of een man of vrouw elk van de volgende rollen vervult: regisseur, producent, scenarioschrijver en hoofdrol. In elke categorie is de kapitaalopbrengst hoger als het een vrouw betreft. Feit: vrouwen kopen 51 procent van alle bioscoopkaartjes. Films door en over vrouwen leveren meer op. En natuurlijk, ten minste een deel van de mannelijke bevolking vindt vrouwen ook leuk --

(Gelach)

dus 'vrouwenfilms' zijn niet alleen voor vrouwen. Toch betitelt Hollywood slechts 18 procent van zijn films als 'vrouwenfilms'. Er is dus een gigantisch publiek wat amper wordt bediend en een onbenut winstpotentieel. We bestaan dus en we hebben verhalen te vertellen. We hebben zoveel verhalen te vertellen. Ondanks alles wat we hebben gehoord, willen jullie ze zien. Het probleem is dat we ergens mee zitten -- laten we het 'Hollywood' noemen --

(Gelach)

nee, ik maak maar een grapje; ik heb superleuke mensen ontmoet in Hollywood -- Hollywood verhindert ons bij jullie te komen. Dit is mijn plan in vier punten voor de revolutie en iedereen -- man of vrouw, in deze ruimte en overal in de wereld -- kan meehelpen.

Deze revolutie is niet alleen voor vrouwen. Voor iedereen die niet wordt vertegenwoordigd, voor iedereen wiens verhaal niet wordt verteld, gelden dezelfde principes, en ik hoop echt dat we de revolutie samen kunnen doen.

Mijn plan van vier punten. Nummer één: kijk films. Is dit geen goede revolutie?

(Gelach)

Eerst wil ik me richten tot iedereen die films kijkt. Wie kijkt er hier films? Mooi! Wil je plechtig beloven elke maand één film van een vrouwelijke maker te kijken? Dat is alles, begin daarmee. Mooi! Je kunt ze vinden op de website moviesbyher.com. Dat is een makkelijk doorzoekbare database van films gemaakt door vrouwen. Terwijl je naar welke film dan ook kijkt, wil ik graag dat je eens let op de vrouwelijke personages. Hoeveel zijn er? Wat hebben ze aan? Of uit? Doen ze gave dingen, of zijn ze er alleen om de mannen emotioneel te ondersteunen? Ik verzeker je, als dit eenmaal hebt gezien, kun je je ogen er niet meer voor sluiten. Zodra dit je gaat opvallen, zul je je kijkgedrag aanpassen. Deze al vrij grote markt zal blijven groeien.

Stap twee: maak films. Ik richt me nu tot alle vrouwelijke filmmakers: jullie moeten heel erg moedig zijn. Het zal moeilijker voor jullie zijn om films te maken. Sterker nog, een hele industrie zal jullie de hele tijd vertellen dat jullie verhalen er niet toe doen. En toch moeten jullie je films maken. Die 18 procent van de kleinste films -- die moeten wij herstellen. Wacht niet op toestemming. Wacht niet tot iemand je uitkiest, want 95 procent zegt dat ze dat niet zullen doen. Regel crowdfunding. Schrijf excentrieke familieleden aan. Ik weet hoe moeilijk het is, maar jullie moeten jullie films maken -- nu, vandaag, lange speelfilms, geen korte. Er is een publiek voor en dat wil en moet ze zien.

Drie: investeer in elkaar. Collega-filmmaaksters, ik vind dat we niet langer zoveel energie moeten verspillen aan een systeem dat ons niet wil. We moeten ons eigen publiek vinden en ons best doen ze voor ons te winnen. Als we kunnen uitvinden hoe we onze films kunnen maken en kunnen leveren aan het publiek dat ze wil zien, dan is dat het. Dat is het hele eiereten. En wat er in het midden gebeurt, zal ophouden zo belangrijk te zijn. Publiek, investeer in ons. Help ons de films maken die jullie willen zien. Als je een vrouwelijke filmmaker 25 dollar kunt geven bij een crowdfundingcampagne, geweldig, doe dat. Als je meer kunt investeren en ons over die drempel van een miljoen kunt helpen, doe dat dan. Maar investeer in de andere kant van het verhaal.

Vier: ontwricht door zakendoen. Nu richt ik me tot alle zakenmensen en ondernemers. Het gebeurt niet vaak in de wereld, maar we hebben hier een gouden situatie waarin je belangrijke sociale verandering kunt bereiken terwijl je geld verdient. Het systeem van Hollywood is rijp om ontwricht te worden. De oude financierings- en distributiemodellen brokkelen af -- kom alsjeblieft en ontwricht ze. Ik zal een voorbeeld geven. Samen met een aantal geweldige vrouwen lanceer ik momenteel 'The 51 Fund'. Dit is een durfkapitaalfonds dat films gaat financieren geschreven, geregisseerd en geproduceerd door vrouwen in dat cruciale gebied van 1 tot 5 miljoen dollar. We gaan een significant aantal vrouwelijke filmmakers de kans geven hun films te maken en we gaan ze aan het publiek bezorgen dat ze wil zien. Goed voor gelijkheid, goed voor zaken. Dat is maar één voorbeeld; we hebben er meer nodig. Er is ruimte voor zo veel meer. Daarom zeg ik tegen jullie: Hollywood laat geld liggen. Kom het oprapen.

(Applaus)

Dit klinkt misschien als een hoop werk, maar het is prima te doen. Vastgeroeste systemen veranderen niet omdat je het vriendelijk vraagt, ze veranderen omdat alle mensen die niet hebben wat ze willen, opstaan en die verandering in gang zetten. Zou je dat niet willen? Ik wil zien wat de andere 51 procent van de bevolking te zeggen heeft. Ik wil films die me iets leren over de mensen die anders zijn dan ik. Ik wil vrouwenlichamen op het witte doek zien die niet perfect zijn. Ik wil onze jongetjes de kans geven zich in te voelen met vrouwelijke personages, zodat ze vollediger mannen kunnen worden. En ik wil zeker een klein meisje dat geen rolmodellen in het echt heeft, de kans geven films te zien waarin vrouwen al die dingen doen die zij ooit droomt te bereiken.

Dit gaat er niet om één bedrijfstak beter te maken. Dit gaat erom de wereld beter te maken. Help je mee? De tijd van wachten is voorbij. De tijd voor de revolutie is nu."

(Gejuich en applaus)

Bron: TED.com