Nieuwe Data Over De Opkomst Van Vrouwen

 

"We leven op een verbazend en baanbrekend moment waarin de machtsdynamiek tussen mannen en vrouwen snel aan het verschuiven is. Op veel plekken waar het het meest telt nemen vrouwen in feite de macht helemaal over. In de tijd van mijn moeder ging ze niet studeren. De meeste vrouwen niet. Maar nu vinden we voor elke twee mannen die afstuderen drie vrouwen die dat ook doen. Vrouwen vormen dit jaar voor het eerst de meerderheid van de Amerikaanse beroepsbevolking. Langzaam maar zeker gaan ze een hoop beroepen domineren -- dokters, advocaten, bankiers, accountants. Meer dan 50% van de managers zijn nu vrouwen. En van de 15 beroepen die naar verwachting de komende 10 jaar het meest zullen groeien worden er slechts twee niet door vrouwen beheerst. De wereldeconomie wordt een plaats waar vrouwen meer succes hebben dan mannen, of je het nu gelooft of niet, en deze economische veranderingen beginnen snel effect te hebben op onze cultuur -- hoe onze romcoms eruit zien, hoe onze huwelijken eruit zien, hoe we daten, en wie onze nieuwe superhelden zijn.

Lange tijd voerde dit beeld van Amerikaanse mannelijkheid de boventoon -- stoer, ruig, meester over zijn omgeving. Een paar jaar geleden ging de Marlboro Man met pensioen om vervangen te worden door dit veel minder indrukwekkende model, een parodie op Amerikaanse mannelijkheid. Dat beheerst tegenwoordig onze reclames. De term 'eerste zoon' is zo geworteld in ons bewustzijn dat ik geschokt was door deze gegevens op zichzelf. In Amerikaanse vruchtbaarheidklinieken vraagt 75% van de stellen om een meisje en niet om een jongen. En op plaatsen waar je het niet zou verwachten zoals Zuid-Korea, India en China, zeer streng-patriarchale samenlevingen, daar begint het af te brokkelen, families hebben niet langer zo'n sterke voorkeur voor een eerste zoon.

Als je dit bedenkt, je ogen opent voor deze mogelijkheid en de optelsom maakt zie je overal bewijzen. Je ziet het in afstudeerpatronen, in werkprognoses, in onze huwelijksstatistieken, je ziet het in de verkiezingen op IJsland, daarover later meer, en je ziet het in Zuid-Koreaanse onderzoeken naar de voorkeur voor zoons dat er iets verbazends en baanbrekends aan de hand is met vrouwen. Zeker, dit is niet de eerste keer dat vrouwen grote vooruitgang boekten. De jaren '20 en '60 waren ook belangrijk. Maar het verschil is dat op dat moment de beweging werd aangedreven door vurige feministen die probeerden hun eigen verlangens te projecteren, terwijl het nu niet gaat om passie en niet om een of andere beweging. Nu gaat het slechts om de feiten van het economische punt waarop we zijn. De periode van 200.000 jaar waarin de mannen echt het mannetje waren komt nu echt tot een einde, geloof het of niet, en daarom heb ik het over het einde van de man.

Alle mannen hier in de zaal, dit is niet het moment om je af te sluiten of met tomaten te gaan gooien, want het punt is dat deze ontwikkelingen ons allemaal aangaan. Ik heb zelf een echtgenoot en een vader en twee zoons van wie ik enorm hou. Daarom wil ik het erover hebben, want als we het niet erkennen zal de overgang behoorlijk pijnlijk worden. Maar als we er rekening mee houden denk ik dat het een stuk soepeler zal gaan. Ik begon hier ongeveer anderhalf jaar geleden over na te denken. Ik las de koppen over de recessie, net als iedereen en ik begon een duidelijk patroon te zien -- de recessie had een effect op mannen dat veel groter was dan het effect op vrouwen. Ik dacht terug aan zo'n 10 jaar geleden toen ik een boek las van Susan Faludi getiteld "Bekocht: Het verraad van de Amerikaanse man" waarin ze beschrijft hoe hard de recessie mannen raakte. Ik begon na te denken of het effect erger was in deze recessie. Ik raakte me bewust van twee verschillen. Ten eerste waren het niet langer tijdelijke tegenslagen die de recessie voor mannen in petto had -- dit was een weerspiegeling van een diepere onderliggende verschuiving in de wereldeconomie. En ten tweede ging het verhaal niet meer alleen over de mannencrisis, maar ook over wat er gebeurde met vrouwen.

Bekijk nu deze tweede set dia's. Dit zijn koppen over wat er de afgelopen paar jaar te doen is geweest rond vrouwen. Dit zijn dingen die we ons een paar jaar geleden niet hadden kunnen voorstellen. Vrouwen, een meerderheid op 't werk. Arbeidsstatistieken: de meeste managers zijn vrouwen. Deze tweede set koppen: je ziet dat families en huwelijken beginnen te verschuiven. En kijk eens naar die laatste kop: jonge vrouwen verdienen beter dan jonge mannen. Juist die kop heb ik gekregen van een bedrijf voor marktonderzoek. In feite vroeg een van hun klanten ze wie in de toekomst huizen ging kopen in die buurt. Ze verwachtten dat het zou gaan om jonge gezinnen of jonge mannen, precies zoals het altijd was. Maar, zo bleek, ze vonden iets heel verrassends. Jonge alleenstaande vrouwen kochten de meeste huizen in de buurt. Daarom besloten ze, geïntrigeerd door deze uitkomst, om een landelijk onderzoek te doen. Ze keken naar alle gegevens van de volkstelling en ze vonden iets wat de kerel die het me vertelde, schokte: namelijk dat in 1.997 van elke 2.000 gemeentes vrouwen, jonge vrouwen, meer geld verdienden dan jonge mannen. We hebben het dus over een generatie jonge vrouwen die zichzelf zijn gaan zien als krachtiger verdieners dan de jonge mannen in hun omgeving.

Goed, ik heb jullie het plaatje laten zien, maar ik heb jullie nog steeds niet uitgelegd waarom dit gebeurt. Zometeen ga ik jullie een grafiek tonen en wat je op die grafiek kunt zien -- het begint in 1973, net voordat vrouwen de arbeidsmarkt op stroomden, en hij loopt tot vandaag. In feite zie je wat economen benoemen als de polarisatie van de economie. Wat betekent dat? Het betekent dat de economie is verdeeld in hooggeschoolde, goed verdienende banen en laaggeschoolde, slecht betalende banen -- en dat de gemiddeld geschoolde banen in het midden, de gemiddeld verdienende banen beginnen te verdwijnen uit de economie. Dit is al 40 jaar gaande. Maar dit proces raakt mannen op een heel andere manier dan vrouwen. De vrouwen zijn rood, de mannen blauw. Je ziet ze wegvallen uit de middenklasse, maar let op wat er gebeurt met vrouwen ten opzichte van mannen. Daar gaan we. Kijk eens. Beiden verdwijnen uit de middenklasse. Kijk wat er gebeurt met de vrouwen. Kijk wat er gebeurt met de mannen. De man staan min of meer stil hier, terwijl de vrouwen omhoog schieten in die hooggeschoolde banen. Wat is er aan de hand? Het lijkt of vrouwen een soort powerboost hebben gekregen in een game, alsof ze een geheim ingrediënt hebben toegevoegd aan de pil waardoor ze zo hoog scoren. Maar dat is het natuurlijk niet.

Het betekent dat de economie enorm is veranderd. We hadden een producerende economie die goederen en producten bouwde, en nu hebben we een diensteneconomie en een informatie- en creatieve economie. Die twee economieën vragen heel andere vaardigheden. Het blijkt dat vrouwen zich veel beter de nieuwe vaardigheden eigen maken dan mannen. Vroeger was je een man met een middelbare-schooldiploma zonder een universitaire opleiding, maar je had bepaalde vaardigheden en met hulp van een vakbond kon je een prettig middenklasse-leven leiden. Maar zo werkt het helemaal niet meer. De nieuwe economie is niet geïnteresseerd in formaat of kracht, zaken die mannen al die jaren hebben geholpen. Wat de economie nu vereist zijn heel andere vaardigheden. Het begint met intelligentie, je moet stil kunnen zitten en je concentreren, open communiceren, naar mensen luisteren en opereren in een werkveld dat veel meer fluctueert dan vroeger. Dat zijn zaken waar vrouwen extreem goed in zijn, zoals we zien.

Als je naar de huidige managementtheorieën kijkt zie je dat onze ideale leider vroeger klonk als Generaal Patton, toch? Je gaf orders van bovenaf. Het was erg hiërarchisch. Je zei iedereen onder je precies wat te doen. Maar dat is niet wat we nu een ideale leider vinden. Als je actuele managementboeken leest blijkt een leider creativiteit te kunnen stimuleren en zijn -- de medewerkers -- zie je, ik zeg nog steeds "zijn" -- en zijn medewerkers met elkaar in gesprek te krijgen, teams te kunnen vormen en ze creatief aan het werk te krijgen. Allemaal zaken waar vrouwen erg goed in zijn.

Bovendien heeft dit een cascade-effect gehad. Vrouwen betreden het werkveld aan de top en in de onderklasse zie je dat alle nieuwe banen het soort werk zijn dat vrouwen vroeger thuis gratis deden. Denk aan kinderopvang, ouderenverzorging en koken. Dit zijn sectoren die groeien, dit zijn banen die vrouwen meestal doen. Misschien zullen op een dag moeders een werkloze man aannemen, een oud-staalwerker van middelbare leeftijd om thuis op de kinderen te passen, en dat zou goed zijn voor de mannen, maar op dat punt zijn we nog niet.

Om te zien wat er gebeurt, kun je niet naar de huidige beroepsbevolking kijken, je moet juist kijken naar wat er komt. Daar is het een vrij simpel verhaal. Vrouwen behalen aan de universiteit sneller hun diploma dan mannen. Waarom? Dat is een echt mysterie. Mannen werd gevraagd waarom ze niet gewoon terug naar school gingen, naar een beroepsopleiding bijvoorbeeld om om te scholen en iets nieuws te leren. Het blijkt dat ze zich daar gewoon enorm ongemakkelijk bij voelen. Vroeger zagen ze zichzelf als kostwinners, maar nu lijken ze niet in staat de sociale netwerken op te bouwen die ze zouden helpen hun studie af te maken. Om een of andere reden gaan mannen simpelweg niet terug naar school. Wat nog veel verontrustender is, is wat er speelt onder jonge jongens. We hebben ongeveer tien jaar aan onderzoek over wat men wel de 'jongenscrisis' noemt. Die jongenscrisis is het idee dat zeer jonge jongens, om wat voor reden dan ook, het slechter doen op school dan zeer jonge meisjes. Mensen hebben daar theorieën over. Komt het doordat de lessen teveel op taal zijn gericht, en dat meisjes daar beter in zijn dan jongetjes? Of gaan we te ver in onze eis dat kinderen stil moeten zitten, zodat jongetjes zich vanaf het begin mislukt voelen? Sommigen zeggen dat het komt doordat jongens in de tweede klas schoolverlaters worden. Omdat ik bezig ben met een boek over dit onderwerp, doe ik nog onderzoek, dus ik heb geen antwoord klaar. Maar ondertussen ga ik een beroep doen op een wereldwijde onderwijsspecialist, namelijk mijn tienjarige dochter Noah, om jullie te vertellen waarom de jongens in haar klas het slechter doen.

(Video) Noah: De meisjes zijn duidelijk slimmer. Ik bedoel, ze kennen veel meer woorden. Ze leren veel sneller. Ze hebben zichzelf beter in de hand. Op de lijst van wie moest nablijven stonden vandaag alleen jongens.

Hanna Rosin: En waarom is dat?

Noah: Waarom? Ze letten gewoon niet op in de les terwijl de meisjes keurig stilzaten.

HR: Daar heb je het. Deze kwestie raakte me pas echt toen ik op bezoek ging bij een school in Kansas City -- een arbeidersschool. Zeker toen ik studeerde had ik bepaalde verwachtingen van mijn leven -- dat mijn man en ik allebei zouden werken en dat we onze kinderen samen zouden opvoeden. Maar deze vrouwelijke studenten hadden een totaal andere kijk op hun toekomst. In feite vertelden ze me dat ze verwachtten 18 uur per dag te zullen werken, dat hun man misschien een baan zou hebben maar dat hij vooral thuis voor de katten zou zorgen. Dit was nogal een schok voor mij. Dit is mijn favoriete citaat van een van de meisjes: "Mannen zijn de nieuwe molensteen."

(Gelach)

Jullie lachen nu wel, maar dat citaat is eigenlijk best pittig, toch? Ik denk dat het zo pittig is, omdat duizenden jaren geschiedenis niet zomaar ongedaan worden gemaakt zonder veel pijn. En daarom zeg ik dat we er samen doorheen gaan. De avond nadat ik praatte met deze studentes ging ik ook naar een mannengroep in Kansas. Dit waren precies de slachtoffers van de productie-economie waar ik het eerder over had. Deze mannen waren aannemers, of ze bouwden huizen en ze hadden na de huizencrisis hun baan verloren. Ze zaten in deze groep omdat ze hun alimentatie niet langer konden betalen. Vooraan de klas stond een instructeur ze uit te leggen op welke manieren ze hun identiteit hadden verloren in deze nieuwe tijd. Hij vertelde ze dat ze niet langer moreel overwicht hadden, dat niemand ze meer nodig had voor emotionele steun en dat ze geen echte kostwinnaars meer waren. Wie waren ze dan? Dit was erg ontmoedigend voor ze. Hij schreef op het bord $ 85.000 en ze: "Dat is haar salaris." En toen schreef hij $ 12.000. "Dat is jouw salaris. Wie is de man thuis?" vroeg hij ze. "Wie er nou de man? Zij is nu de man." Daar kreeg iedereen in de zaal rillingen van. Dat is ook deels de reden dat ik het hierover heb, want ik denk dat het behoorlijk pijnlijk kan zijn, maar we moeten er echt doorheen.

Een andere reden dat het nogal dringend wordt, is dat het niet alleen in de VS gebeurt, maar overal ter wereld. In India leren arme vrouwen Engels in een hoger tempo dan hun mannelijke gelijken om werk te vinden in de nieuwe callcenters die groeien in India. In China zie je steeds meer particuliere ondernemers omdat vrouwen bedrijven starten, kleine bedrijven, sneller dan mannen. Dit is mijn favoriete voorbeeld, uit Zuid-Korea. In een paar decennia heeft Zuid-Korea een van de meest patriarchale samenlevingen opgebouwd die we kennen. De tweede-klas status van vrouwen was bijna vastgelegd in de grondwet. Als vrouwen geen mannelijke kinderen baarden werden ze eigenlijk behandeld als huisbedienden. Soms ging de familie zelfs de geesten bidden om een meisje te doden zodat ze een jongetje konden krijgen. Maar in de jaren '70 en '80 besloot de Zuid-Koreaanse overheid tot een snelle industrialisatie en daarom begonnen ze vrouwen naar de arbeidsmarkt te duwen. Ze stellen sinds 1985 deze vraag: "Hoe sterk is je voorkeur voor een eerstgeboren zoon?" Bekijk nu deze grafiek. Dat is van 1985 tot 2003. Hoe sterk is je voorkeur voor een eerstgeboren zoon?

Je kunt zien dat deze economische veranderingen echt een sterk effect hebben op onze cultuur. Omdat we deze informatie nog niet helemaal hebben verwerkt zien we het terugkeren in onze populaire cultuur op allerlei vreemde en overdreven manieren, waarop je kunt zien dat de stereotypen aan het veranderen zijn. Zo zie je aan de mannelijke kant wat een van mijn collega's wel "omega males" noemt verschijnen, dat zijn de mannelijke losers met een romantisch probleem die geen werk vinden. Die komen in allerlei soorten en maten. Zo heb je de eeuwige jongere. De saaie mensenhater. Je hebt de Bud Light-kerel die lekker op de bank zit. Maar dan deze: zelfs Amerika's meest sexy levende man, de meest sexy man die we hebben krijgt het tegenwoordig romantisch zwaar in films. Aan de vrouwelijke kant zie je het omgekeerde, daar zie je vrouwen als ongelooflijke superheldinnen. Je hebt Lady Gaga. Je hebt de nieuwe James Bond, namelijk Angelina Jolie. En het geldt niet alleen voor jonge vrouwen. Zelfs Helen Mirren kan een geweer vasthouden nu. Het voelt alsof we ons minder moeten aantrekken van al die enorm overdreven beelden en moeten kiezen voor iets dat wat normaler voelt.

Lange tijd hebben we in de economie gesproken over een glazen plafond. Nu vond ik dat nooit een prettige term. Om te beginnen plaats het mannen en vrouwen recht tegenover elkaar in een vijandige relatie, want mannen zijn die slechte valsspelers daarboven die dat glazen plafond hebben geplaatst. En wij vrouwen zitten altijd onder dat glazen plafond. We hebben allerlei kwaliteiten en ervaring, maar het is een val, want hoe moet je je voorbereiden om door dat glazen plafond te breken? Bovendien is het doorbreken van het glazen plafond een vreselijke term. Welke idioot steekt nu z'n hoofd door een glazen plafond?

Ik denk dus liever aan het beeld, in plaats van een glazen plafond, van een hoge brug. Zeker, het is ontzettend eng aan de voet van een hoge brug, maar tegelijk ook behoorlijk opwindend, want het is prachtig daarboven, je hebt er een schitterend uitzicht. Het goede is dat er ook geen valstrik is zoals bij het glazen plafond. In het midden staat geen man of vrouw klaar om de kabels door te knippen. Er zit geen gat in het midden waar je in kunt vallen. Het goede is dat je iedereen mee kan nemen die je maar wilt. Je kunt je man meenemen. Je kunt je vrienden meenemen, of je collega's, of je babysitter om met je te wandelen. Mannen slepen hun vrouwen mee, als de vrouwen zich nog niet klaar voelen. Maar het punt van de hoge brug is dat je het zelfvertrouwen moet hebben om te weten dat je het verdient om op dit brug te zijn, dat je over al het talent en de ervaring beschikt die je nodig hebt om over die hoge brug te lopen. Je moet slechts de beslissing nemen om de eerste stap te zetten en het te doen.

Dank jullie wel."

(Applaus)

Bron: TED.com