Omarm Je Innerlijke Vrouw

In deze gepassioneerde toespraak verklaart Eve Ensler dat er in ons allemaal een meisjescel is - een cel die ons allemaal is geleerd te onderdrukken. Ze vertelt oprechte verhalen over meisjes over de hele wereld die schokkende tegenslagen en geweld hebben overwonnen om de verbluffende kracht van vrouwen te onthullen.

"Namaste. Goede morgen. Ik ben blij hier in India te zijn. Ik heb veel gedacht aan wat ik geleerd heb vooral gedurende de laatste 11 jaar met V-dag en "De Vagina Monologen," tijdens mijn reizen over de wereld, in de ontmoeting met vrouwen en meisjes op deze planeet om het geweld tegen vrouwen te stoppen.

Ik wil vandaag spreken over deze specifieke cel, of groep van cellen, die in elk van ons zit. Ik wil ze de meisjescel noemen. Ze zit zowel in mannen als vrouwen. Ik wil dat je je voorstelt dat deze specifieke groep cellen centraal staat in de evolutie van onze soort en in het voortbestaan van het menselijke ras.

Ik wil dat je je voorstelt dat op een bepaald moment in de geschiedenis een groep machtige mensen investeerden in het bezitten en controleren van de wereld. Ze begrepen dat de onderdrukking van deze specifieke cel, de verdrukking van deze cellen, de herinterpretatie van deze cellen, het ondermijnen van deze cellen, ons zover krijgen dat we in de zwakheid van deze cellen geloven het breken, uitroeien, vernietigen verminderen van deze cellen, het begin van het einde was voor de meisjescel. Dat was patriarchaat.

Ik wil dat je je voorstelt dat het meisje een vlokje is in de enorme macrokosmos van het collectieve bewustzijn. Het is essentieel voor de balans, de wijsheid, en de toekomst van ons allen. Dan wil ik dat je je voorstelt dat deze meisjescel mededogen is, empathie, passie zelf en haar kwetsbaarheid, het is openheid, intensiteit verbanden leggen, relatie, intuïtie.

Laat ons dan bedenken hoe mededogen wijsheid raad geeft, dat kwetsbaarheid onze grootste sterkte is, dat emotie inherent is aan logica, wat leidt tot radicale, passende reddingsacties. Laat ons niet vergeten dat we het tegengestelde geleerd hebben van de machtigen, dat mededogen het denken vertroebelt in het gedrang brengt, dat kwetsbaarheid gelijk staat aan zwakheid, dat je niet kan vertrouwen op emoties, en dat je de dingen niet persoonlijk mag nemen, wat een van mijn favorieten is.

Ik denk dat de hele wereld opgevoed wordt om vooral geen meisje te zijn. Hoe voeden we jongens op? Wat betekent het om een jongen te zijn? Een jongen zijn betekent eigenlijk geen meisje zijn. Een man zijn betekent geen meisje zijn. Een vrouw zijn betekent geen meisje zijn. Sterk zijn betekent geen meisje zijn. Een leider zijn betekent geen meisje zijn. Eigenlijk denk ik dat een meisje zijn zo krachtig is dat we iedereen moesten trainen om dat niet te zijn. (Gelach)

De ironie is natuurlijk: het meisje te ontkennen en te onderdrukken, emotie te onderdrukken, weigeren te voelen, is wat ons hierheen heeft gebracht. We wonen nu in een wereld waar de meest extreme vormen van geweld de meest verschrikkelijke armoede genocide, massaverkrachtingen, en de vernietiging van de Aarde compleet zijn ontspoord. Omdat we onze meisjescellen onderdrukt hebben, ons meisje-zijn, voelen we niet wat er gaande is.

Dus zijn we niet gewapend om geschikte antwoorden te vinden op wat er gebeurt. Ik wil even spreken over de Democratische Republiek Congo. Voor mij was dit een keerpunt in mijn leven. Ik heb er de laatste drie jaren veel tijd doorgebracht. Op dat moment had ik al veel van de wereld gezien, een heleboel geweld.

Ik verbleef de laatste 12 jaar in de verkrachtingsmijnen van de wereld. Maar de Democratische Republiek Congo was echt een keerpunt voor mijn ziel. Ik ging er heen en bracht tijd door in Bukavu in het Panzi-Ziekenhuis, met een dokter die zowat een heilige was. Zijn naam is Dr. Denis Mukwege. In Congo, voor diegenen die het niet weten, is al 12 jaar een oorlog aan de gang, een oorlog die bijna zes miljoen mensen gedood heeft. Er wordt geschat dat ergens tussen de 300.000 en de 500.000 vrouwen verkracht zijn.

Toen ik mijn eerste week doorbracht in het Panzi-ziekenhuis zat ik bij vrouwen die elke dag in een rij kwamen staan om mij hun verhalen te vertellen. Hun verhalen waren zo verschrikkelijk en zo onbegrijpelijk, zo aan de zwarte kant van de menselijkheid, dat ik eerlijk gezegd verbijsterd was. Ik zal jullie vertellen wat gebeurde, door de verbijstering. Ik luisterde naar de verhalen van achtjarig meisjes van wie de ingewanden gestript waren, die geweren en bajonetten en andere dingen in hen geschoven kregen zodat ze letterlijk gaten in hun binnenste hadden waar hun plas en ontlasting uit kwamen.

Ik luisterde naar de verhalen van 80-jarige vrouwen die in een cirkel aan kettingen gelegd waren, waar groepen mannen hen periodiek verkrachtten, alles in de naam van economische uitbuiting, om mineralen te stelen voor het westen dat de winst opstrijkt. Ik was zo verbijsterd.

Maar die verbijstering moedigde mij juist aan op een manier waarop ik nog nooit aangemoedigd was. Die verbijstering, de opening van mijn meisjescel, dat soort massale doorbraak in mijn hart stond mij toe moediger en dapperder te worden en ook slimmer dan vroeger in mijn leven.

Ik denk dat de machtigen weten dat een imperium opbouwen - dat gevoelens eigenlijk in de weg staan van het opbouwen van een imperium. Gevoelens staan in de weg van de massale verovering van de Aarde, en het uitgraven van de Aarde, het vernietigen van dingen. Ik herinner mij, bijvoorbeeld, toen mijn vader die zeer zeer gewelddadig was, mij sloeg. Hij zei mij tijdens het slagen, "Niet wenen. Durf niet te wenen." Omdat mijn wenen hem blootstelde aan zijn brutaliteit. Zelfs op dat moment wilde hij niet herinnerd worden aan wat hij aan het doen was.

Ik weet dat we systematisch de meisjescel vernietigd hebben. We hebben ze vernietigd, zowel in mannen als in vrouwen. Ik denk dat we op bepaalde vlakken harder zijn voor mannen in het vernietigen van hun meisjescel. (Applaus) Ik zie hoe jongens opgevoed worden, en ik zie het over de gehele planeet, hoe ze gehard worden, leren om hard te zijn, zich af te snijden van hun tederheid, niet te wenen. Ik realiseerde mij eens in Kosovo, toen ik een man zag breken, dat kogels eigenlijk verharde tranen zijn, dat als we mannen hun meisjes-zelf niet toestaan hun kwetsbaarheid, hun mededogen, hun hart, dat ze gehard en kwetsend worden en gewelddadig.

Ik denk dat we mannen geleerd hebben zeker te zijn als ze onzeker zijn, te doen alsof ze dingen weten als ze het niet weten, of waarom zouden we zijn waar we zijn? Te doen alsof ze ok zijn, terwijl ze dat niet zijn. Ik zal jullie een grappig verhaal vertellen. Op mijn weg naar hier, in het vliegtuig, wandelde ik op en neer in de gang van het vliegtuig. Al deze mannen, letterlijk minstens 10 mannen, zaten in hun zeteltjes en keken naar vrouwenfilms. Ze waren helemaal alleen en ik dacht: "Dit is het geheime leven van mannen." (Gelach)

Ik heb gereisd naar vele vele landen, en ik heb gezien dat als we doen wat we doen aan het meisje in ons dan is het uiteraard verschrikkelijk te denken wat we de meisjes in de wereld aandoen. We hoorden van Sunitha gisteren, en Kavita over wat we meisjes aandoen. Maar ik wil zeggen dat ik meisjes ontmoet heb met messteken en brandwonden van een sigaret, die letterlijk als asbakken werden gebruikt. Ik heb meisjes als vuilbak zien gebruiken. Ik heb meisjes gezien die geslagen waren door hun moeders, broers, vaders en ooms. Ik heb meisjes gezien in instituten in Amerika die zichzelf uithongeren om eruit te zien als geïdealiseerde versies van zichzelf.

Ik heb gezien dat we meisjes besnijden en controleren. We houden hen ongeletterd, of we geven hun een slecht gevoel over te slim zijn. We leggen hun het zwijgen op. We maken dat ze zich schuldig voelen omdat ze slim zijn. Ze moeten zich gedragen, afzwakken, niet te intens zijn. We verkopen hen, we doden ze als embryo's. We gebruiken hen als slaven. We verkrachten hen. We zijn het zo gewend om meisjes te beroven van het recht om meester te zijn over hun eigen leven dat we hen uiteindelijk geobjectiveerd hebben en veranderd in koopwaar.

Het verkopen van meisjes is wijdverbreid op de planeet. In sommige plaatsen zijn ze minder waard dan geiten en koeien. Ik wil ook spreken over het feit dat als één op acht mensen op de planeet meisjes zijn tussen de 10 en 24 zij de sleutel zijn in de ontwikkelingswereld, en ook in de hele wereld, voor de toekomst van de mensheid. Als meisjes in de problemen zitten omdat ze systematisch nadelen ondervinden die hen beperken tot waar de maatschappij het wil, inclusief gebrek aan medische hulp, onderwijs, gezonde voeding, arbeidsparticipatie. De last van alle huishoudelijke taken valt meestal op de meisjes en de jongere kinderen, wat verzekert dat ze nooit deze barrières overwinnen.

Ik geloof dat de staat en de conditie van meisjes, -- en dat is het meisje binnen in ons én het meisje in de wereld -- zullen bepalen of onze soort overleeft. Wat ik wil bedoel, is - ik heb juist een boek afgewerkt en veel gepraat hebben met meisjes - "Ik Ben een Emotioneel Wezen: Het Geheime Leven van Meisjes Rond de Wereld," Ik praat al vijf jaar met meisjes, en één ding dat overal waar is, is het werkwoord dat opgedrongen wordt aan meisjes, het werkwoord "behagen." Meisjes worden getraind om te behagen. Ik wil het werkwoord veranderen. Ik wil dat we allemaal het werkwoord veranderen. Het nieuwe werkwoord wordt "onderwijzen" of "activeren" of "engageren" of "confronteren" of "uitdagen" of "creëren." Als we meisjes leren het werkwoord te veranderen, zullen we het meisje binnen in ons en in hen bekrachtigen.

Ik moet nu een paar verhalen delen van meisjes op de planeet die hun meisje gebruikten, die hun meisje opgenomen hebben ondanks de omstandigheden rond hen. Ik ken een 14-jarig meisje in Nederland, dat eist dat ze helemaal alleen met een boot rond de wereld mag zeilen.

Er is een tienermeisje dat recent uitging en wist dat ze 56 sterren wilde laten tatoeëren op de rechterkant van haar gezicht.

Er is een meisje, Julia Butterfly Hill, dat in een boom leefde gedurende een jaar omdat ze de wilde eiken wilde beschermen.

Er is een meisje dat ik 14 jaar geleden in Afghanistan ontmoette en dat ik adopteerde als mijn dochter omdat haar moeder gedood was. Haar moeder was een revolutionair. Toen dit meisje 17 jaar oud was, droeg ze een boerka in Afghanistan. Ze ging in de stadions binnen en documenteerde de wreedheden ten opzichte van vrouwen, vanonder haar boerka, op video. Deze video werd de video die over de hele wereld ging na 9/11 om te laten zien wat er aan de hand was in Afghanistan.

Ik wil spreken over Rachel Corrie die in haar tienerjaren voor een Israëlitische tank stond en zei "beëindig de bezetting." Ze wist dat ze de dood riskeerde en ze werd letterlijk neergeschoten en overreden door de tank.

Ik wil spreken over een meisje dat ik recent ontmoette in Bukavu. Ze was in verwachting van haar verkrachter. Ze hield haar baby vast. Ik vroeg of ze van haar baby hield. Ze keek haar baby in de ogen en zei: "Natuurlijk houd ik van mijn baby. Hoe zou ik niet van hem kunnen houden? Het is mijn baby en hij is een en al liefde."

De capaciteit van de meisjes om situaties te overwinnen en naar hogere niveaus te gaan, is verbluffend. Er is een meisje genaamd Dorcas. Ik ontmoette haar in Kenia. Dorcas is 15 jaar oud. Ze is getraind in zelfverdediging. Een paar maand geleden werd ze opgepakt op de straat door drie oudere mannen. Ze ontvoerden haar, staken haar in een wagen. Door haar zelfverdediging, pakte ze hen bij hun adamsappel, stak hen in de ogen, en bevrijdde zichzelf uit de auto.

In Kenia, in augustus, bezocht ik een van de V-dag-vluchthuizen voor meisjes, een huis dat we zeven jaar geleden openden met een geweldige vrouw genaamd Agnes Pareyio. Agnes was een vrouw die besneden was als klein meisje. Haar genitaliën waren verminkt. Ze besliste zoals vele vrouwen over de hele planeet, dat wat haar overkomen was, niet aan andere meisjes en vrouwen mocht opgedrongen worden.

Jarenlang liep ze door de Riftvallei. Ze onderwees meisjes hoe een gezonde vagina eruit ziet en hoe een verminkte vagina eruit ziet. Gedurende die tijd redde ze vele meisjes. Toen we haar ontmoetten, vroegen we haar hoe we haar konden helpen. Ze zei: "Als je me een Jeep bezorgt, kan ik sneller rondkomen." Dus kochten we haar een Jeep. En ze redde 4500 meisjes.

Dus zeiden we: wat kunnen we nog meer doen? Ze zei: "Ik heb een huis nodig." Zeven jaar geleden opende Agnes het eerste V-dag-vluchthuis in Narok, Kenia, in het gebied van de Masai. Het was een huis waar meisjes naartoe konden, om hun clitoris te redden. Ze werden niet besneden. Ze konden naar school gaan. In de jaren dat Agnes het huis heeft, heeft ze de situatie daar veranderd. Ze werd letterlijk plaatsvervangend burgemeester. Ze veranderde de regels. De hele gemeenschap staat aan haar kant.

Toen we daar waren, deed ze een ritueel, waarmee ze weggelopen meisjes opnieuw verzoent met hun families. Er was een jong meisje, Jaclyn. Jaclyn was 14 jaar en maakte deel uit van haar Masai-familie. Er is een droogte in Kenia. De koeien sterven en koeien zijn het kostbaarste bezit. Jaclyn hoorde haar vader spreken met een oude man dat hij op het punt stond haar te verkopen voor de koeien. Ze wist dat het betekende dat ze besneden zou worden. Ze wist dat het betekende dat ze niet naar school zou mogen. Ze wist dat het betekende dat ze geen toekomst zou hebben. Ze zou met de oude man moeten huwen. Ze was 14.

Ze hoorde over het vluchthuis, Jaclyn verliet het huis van haar vader en liep twee dagen door Masai-gebied. Ze sliep met de hyena's. Ze verstopte zich 's nachts. Ze stelde zich voor dat haar vader haar doodde en Mama Agnes haar begroette, in de hoop dat zij haar zou begroeten als ze aankwam in het huis. Toen ze aankwam in het huis, werd ze begroet. Agnes nam haar binnen en hield van haar. Agnes ondersteunde haar gedurende een jaar. Ze ging naar school en kreeg haar stem en haar identiteit. Ze vond haar hart.

Toen kwam de tijd dat ze terug moest om met haar vader te praten over een verzoening, na een jaar. Ik had het genoegen aanwezig te zijn in de hut toen ze verenigd werd met haar vader en ze zich verzoenden. We wandelden binnen in de hut waar haar vader en zijn vier vrouwen zaten en haar zusters die ook juist terugkwamen omdat ze ook gevlucht waren, haar primaire moeder, die geslagen was omdat ze opkwam voor haar bij de ouderen. Toen haar vader zag wie ze geworden was, haar volledige meisjeszelf, sloeg hij zijn armen rond haar en begon te huilen. Hij zei, "Je ben mooi. Je bent een prachtige vrouw geworden. We zullen je niet besnijden. Ik geef je hier en nu mijn woord, dat we jou noch je zusters zullen besnijden."

Ze zei tegen hem: "Je was bereid mij te verkopen voor vier koeien en een kalf en een paar dekens. Ik beloof je, nu ik onderwezen zal worden, dat ik voor je zal zorgen. Ik zal terugkomen en een huis voor je bouwen. Ik zal aan jouw kant staan voor de rest van je leven."

Voor mij is dat de echte kracht van meisjes. De kracht van transformatie. Ik wil afsluiten vandaag met een nieuw stuk uit mijn boek. Ik wil het vanavond doen voor het meisje in elk van ons hier. Ik wil het doen voor Sunitha. Ik wil het doen voor de meisjes waar Sunitha gisteren over sprak, de meisjes die overleefden, de meisjes die iemand anders kunnen worden. Maar ik wil het echt doen voor iedere persoon hier, om het meisje in ons te waarderen, dat deel dat weent te waarderen, dat deel dat emotioneel is te waarderen, dat deel dat kwetsbaar is te waarderen, te begrijpen dat de toekomst dáár ligt.

Het is getiteld "Ik Ben een Emotioneel Wezen." Het gebeurde omdat ik een meisje in Watts L.A. ontmoette. Ik vroeg meisjes of ze ervan hielden een meisje te zijn. De meisjes zeiden: "Nee, ik haat het. Ik kan het niet verdragen. Er is niets goed aan. Mijn broers krijgen alles." Een meisje zette zich recht en zei: "Ik houd ervan een meisje te zijn. Ik ben een emotioneel wezen." (Gelach) Dit is voor haar:

ik houd ervan een meisje te zijn. Ik kan voelen wat jij voelt zoals jij vanbinnen het gevoel voelt. Ik ben een emotioneel wezen. De dingen vallen mij niet te binnen in intellectuele theorieën of harde ideeën. Ze pulseren door mijn organen en benen en branden omhoog in mijn oren. Ik weet wanneer je vriendin kwaad is, zelfs als het lijkt dat ze je geeft wat je wilt. Ik weet wanneer er storm op komst is. Ik kan de onzichtbare beroering in de lucht voelen. Ik kan je vertellen dat hij niet terugbelt. Het is een trilling die ik deel.

Ik ben een emotioneel wezen. Ik houd ervan dat ik de dingen niet licht opneem. Alles is intens voor mij, de manier waarop ik over de straat loop, de manier waarop mijn mama me wekt, de manier waarop het ondraaglijk is als ik verlies, de manier waarop ik slecht nieuws hoor.

Ik ben een emotioneel wezen. Ik ben verbonden met alles en iedereen. Zo ben ik geboren. Zeg niet dat het allemaal negatief is, dat het alleen maar eigen is aan tieners, of dat het gewoon komt doordat ik een meisje ben. Deze gevoelens maken me beter. Ze maken me alert. Ze maken me klaar. Ze maken me sterk.

Ik ben een emotioneel wezen. Het is een bepaalde manier van weten. Het is alsof de oudere vrouwen het vergeten hebben. Ik juich het toe dat het nog in mijn lichaam zit. Ik weet wanneer de kokosnoot gaat vallen. Ik weet dat we de Aarde veel te ver gedreven hebben. Ik weet dat mijn vader niet terugkomt, en dat niemand voorbereid is voor het vuur. Ik weet dat lippenstift meer betekent dan show, en dat jongens ongelooflijk onzeker zijn, dat zogenaamde terroristen gevormd worden, niet geboren. Ik weet dat één kus al mijn mogelijkheden tot besluitvaardigheid ongedaan kan maken. (Gelach) En weet je wat? Soms is dat nodig. Het is niet extreem. Het is eigen aan meisjes. Wat we allemaal zouden zijn als de grote deur in ons openvloog.

Vertel mij niet dat ik moet stoppen met wenen, moet kalmeren, niet zo extreem zijn, redelijk te zijn. Ik ben een emotioneel wezen. Het is hoe de aarde gemaakt is, hoe de wind blijft bestuiven. Je zegt niet aan de Atlantische Oceaan dat ze zich moet gedragen. Ik ben een emotioneel wezen. Waarom zou je mij willen uitschakelen of afzetten? Ik ben je overblijvende geheugen. Ik kan je terugnemen. Niets is verdund. Niets is uitgelekt. Ik houd ervan, luister naar me, ik houd ervan dat ik de gevoelens in jou kan voelen zelfs als ze mijn leven stoppen, zelfs als ze mijn hart breken, zelfs als ze mij van de wijs brengen, ze maken mij verantwoordelijk.

Ik ben een emotioneel, ik ben een emotioneel onvoorwaardelijk, toegewijd wezen Ik houd ervan, luister naar me. Ik houd ervan een meisje te zijn. Kun je het zeggen samen met mij? Ik houd ervan, ik houd ervan, ik houd ervan, een meisje te zijn! Dank je wel."

(Applaus)

 

Bron: TED.com