De Toxische Baby

Filmmaker Penelope Jagessar Chaffer was nieuwsgierig naar de chemicaliën waaraan ze werd blootgesteld tijdens haar zwangerschap: zouden ze invloed hebben op haar ongeboren kind? Dus vroeg ze wetenschapper Tyrone Hayes om haar in te lichten over wat hij nauwkeurig bestudeerde: atrazine, een herbicide gebruikt op maïs. (Hayes, een expert van amfibieën, bekritiseert atrazine, dat de embryonale ontwikkeling bij kikkers verstoort.). Samen op het podium bij TEDWomen doen Hayes en Chaffer hun verhaal.

"Penelope Jagessar Chaffer: Ik wou vragen of er een dokter in de zaal is. Nee, grapje. Zes jaar geleden was ik zwanger van mijn eerste kind en ontdekte ik dat het meest gebruikte conserveermiddel van producten voor babyverzorging de werking van oestrogeen nabootst wanneer het in het menselijk lichaam wordt opgenomen. Chemische verbindingen uit producten kunnen vaak heel gemakkelijk via de huid het menselijk lichaam binnendringen. Deze conserveermiddelen werden teruggevonden in borstkankertumoren.

Dat gaf de aanzet om de film ‘Toxic Baby’ te maken. Je hebt niet veel tijd nodig om wat echt verontrustende statistieken te vinden over deze kwestie. Wij hebben allemaal 30 à 50.000 chemicaliën in ons lichaam die bij onze grootouders niet voorkwamen. Veel van deze stoffen zijn gekoppeld aan de sterk gestegen gevallen van chronische kinderziekten die we in de geïndustrialiseerde landen zien opduiken. Hier wat statistieken: in het Verenigd Koninkrijk is het aantal gevallen leukemie bij kinderen in één generatie gestegen met 20 procent. Zo ook voor kanker bij kinderen in de VS. In Canada zien we nu 1 op 10 kinderen met astma. Dat is een verviervoudiging.

Wereldwijd horen we vergelijkbare verhalen. In de Verenigde Staten is waarschijnlijk de meest verbazingwekkende statistiek een stijging met 600 procent van autisme, stoornissen met autistisch spectrum en andere leerproblemen. Dezelfde trend vinden we in Europa en Noord-Amerika. In Europa zien we in bepaalde gebieden een viervoudige toename van bepaalde genitale geboorteafwijkingen. Ook een toename van 200 procent van deze geboorteafwijkingen in de VS. Een pijlsnelle stijging van chronische kinderziekten waaronder ook zwaarlijvigheid, juveniele diabetes en voortijdige puberteit.

Het is dus van belang dat ik iemand zoek die mij en het publiek deze dingen kan uitleggen. Blijkt dat een van de meest belangrijke mensen in de wereld die over toxiciteit bij baby's kan praten, een expert in kikkers is.

(Gelach)

Tyrone Hayes: Het was ook voor mij een verrassing dat ik over pesticiden zou gaan praten en dat ik het zou hebben over de volksgezondheid, want ik heb nooit gedacht dat ik ooit iets nuttigs zou doen. (Gelach) Kikkers. Mijn betrokkenheid bij de hele kwestie van pesticiden was evenzeer een verrassing toen het grootste chemische bedrijf ter wereld me vroeg of ik de effecten van atrazine op amfibieën, mijn kikkers, wilde evalueren. Atrazine is het best verkochte product van het grootste chemische bedrijf ter wereld. Het is de grootste verontreiniger van grondwater, drinkwater, regenwater. In 2003, na mijn studie, werd het verboden in de Europese Unie, maar in datzelfde jaar werd de verbinding door de EPA in de Verenigde Staten opnieuw geregistreerd.

We waren wat verrast toen we ontdekten dat wanneer we kikkers blootstelden aan zeer lage niveaus van atrazine - 0,1 delen per miljard - dit dieren gaf die er zo uitzagen. Dit zijn de ontlede geslachtsorganen van een dier met twee testikels, twee eierstokken, nog een grote testikel, nog meer eierstokken. Dat is niet normaal ... (Gelach) zelfs voor amfibieën. Bij een andere soort zoals de Noord-Amerikaanse luipaardkikker kregen mannetjes door atrazine eieren in de testes. Je ziet dat deze grote, al bedooierde eieren door het oppervlak van de testes van dit mannetje barsten. Mijn vrouw zegt me, en ik weet zeker dat Penelope dat kan beamen, dat er niets pijnlijker is dan een bevalling - ik zal dat nooit meemaken, ik kan het dus ook niet weerleggen - maar ik schat dat een dozijn kippeneieren in mijn testikel ergens in de top vijf zou zitten.

(Gelach)

Uit onze recente studies blijkt dat mannetjes van deze dieren bij blootstelling aan atrazine soms opgroeien tot vrouwtjes. Hier zie je twee broers een relatie consumeren. Niet alleen paren deze genetische mannetjes met andere mannetjes, ze kunnen eieren leggen ook al zijn het genetisch mannen. Wij denken, en we krijgen daar nu ondersteuning voor, dat atrazine de hormonale huishouding overhoop haalt. Normaal gesproken maken de testes testosteron, het mannelijk hormoon, aan. Maar atrazine activeert het enzym aromatase, een soort apparaatje als je wil. Het zet testosteron om in oestrogeen. Daardoor raken deze mannetjes hun testosteron kwijt, worden ze chemisch gecastreerd en vervolgens vervrouwelijkt. Ze gaan nu het vrouwelijke hormoon aanmaken.

Dit bracht me bij de mens. Want de meest voorkomende kanker bij vrouwen, borstkanker, wordt beïnvloed door oestrogeen en door dit enzym aromatase. Als een kankercel ontstaat in je borst, zet aromatase androgenen om in oestrogenen, en dat oestrogeen activeert de groei van die kankercel zodat die een tumor wordt en uitzaait. Dit aromatase is in feite zo belangrijk bij borstkanker dat de nieuwste behandeling voor borstkanker de chemische stof letrozol is. Die blokkeert aromatase en oestrogeen, zodat een gemuteerde cel niet uitgroeit tot een tumor.

Het interessante is natuurlijk dat we nog steeds een 40 miljoen kilogram atrazine gebruiken, de nummer één verontreiniger van drinkwater, dat net het tegenovergestelde doet - het activeert aromatase, verhoogt het oestrogeen veroorzaakt tumoren in ratten en bij mensen tumoren en borstkanker. Interessant is dat hetzelfde bedrijf dat ons 40 miljoen kilogram atrazine verkocht, de borstkankerpromotor, ons nu de blokker verkoopt - precies hetzelfde bedrijf. Ik vind het interessant dat we, in plaats van deze ziekten te behandelen door de blootstelling aan de chemicaliën tegen te gaan, we met nog meer chemicaliën in het milieu reageren.

PJC: Om terug te komen op oestrogeen, een van de andere verbindingen waarover Tyrone in de film spreekt, is bisfenol A (afgekort BPA), dat onlangs in het nieuws kwam. Het is een weekmaker. Je vindt het in polycarbonaatplastic, waar babyflessen van gemaakt zijn. Interessant aan BPA is dat het zo'n potente oestrogeenwerking heeft dat men eraan dacht het als een synthetisch oestrogeen voor therapie te gebruiken. Vele, vele studies hebben aangetoond dat BPA via de zuigflessen in de melk en daarom in de baby's terechtkomt. We dienen onze baby's, onze pasgeborenen, onze kinderen, dus een synthetisch oestrogeen toe.

Ongeveer twee weken geleden werd in de Europese Unie een wet aangenomen die het gebruik van BPA in babyflessen en anti-lekbekers verbiedt. Voor de niet-ouders onder jullie: anti-lekbekers zijn die kleine plastic dingen die je kind gebruikt nadat het de fles ontgroeid is. Twee weken eerder weigerde de Amerikaanse Senaat zelfs het verbod op BPA in babyflessen en anti-lekbekers te bespreken. Het komt erop neer dat het de taak van de ouders is hier op te letten. Toch vreemd, niet?

(Video) PJC: nu bewezen is dat veel plastic babyflesjes bisfenol A afgeven, is het duidelijk dat alleen het bewust maken van de ouders onze kinderen tegen deze chemicaliën kan beschermen. Het zuigflesscenario bewijst dat we onnodige blootstelling moeten voorkomen. Maar als de ouders zich er niet bewust van zijn, worden onze kinderen aan hun lot overgelaten.

TH: Wat Penelope hier zegt, geldt des te meer. Mochten jullie het nog niet weten, we zitten in het midden van de zesde massa-extinctie. Daar zijn wetenschappers het nu over eens. De Aarde verliest nu sneller soorten dan toen de dinosaurussen verdwenen, en vooral dan bij de amfibieën. 80 procent van alle amfibieën worden bedreigd en gaan achteruit. Ik en veel wetenschappers met mij geloven dat pesticiden daar een belangrijke rol in spelen. Amfibieën zijn goede indicatoren en gevoeliger omdat ze geen bescherming hebben tegen waterverontreiniging - geen eierschalen, geen membranen en geen placenta. Sterker nog, onze uitvinding - door 'onze' bedoel ik wij, zoogdieren - een van onze grote uitvindingen was de placenta. Maar ook wij beginnen als in het water levende organismen.

Het blijkt dat deze oude structuur die ons onderscheidt van andere dieren, de placenta, niet snel genoeg kan evolueren of aanpassen door de snelheid waarmee we nieuwe, nog nooit geziene, chemicaliën produceren. Het bewijs daarvan is dat atrazine bij ratten abortus veroorzaakt door verstoring van de hormonen. Omdat het handhaven van een zwangerschap afhankelijk is van de hormonen.

Bij ratten die niet worden geaborteerd, veroorzaakt atrazine prostaataandoeningen bij de jongen, zodat de mannelijke jongen met een oudemannenziekte worden geboren. En bij de vrouwelijke niet-geaborteerde jongen veroorzaakt atrazine verminderde borstontwikkeling als ze er in de baarmoeder aan werden blootgesteld. Hun borsten ontwikkelen zich dan niet goed. Als die ratten opgroeien en jongen krijgen, ondervinden hun pups vertraagde groei en ontwikkeling omdat ze niet genoeg melk hebben om hun jongen te voeden.

De pup daar beneden is beïnvloed door atrazine waaraan zijn grootmoeder werd blootgesteld. Gezien de levensduur van veel van deze stoffen, generaties, jaren, tientallen jaren, betekent dat we nu de gezondheid van de kleinkinderen van onze kleinkinderen in gevaar brengen door dingen die we vandaag in het milieu lozen.

Dit zijn geen hypothesen meer, het is al bekend dat stoffen als diethylstilbestrol en oestrogeen, PCB's, DDT de placenta passeren en effectief gaan bepalen hoe groot de kans is op borstkanker, zwaarlijvigheid en diabetes wanneer de baby's nog in de baarmoeder zijn. Nadat de baby is geboren, zorgt een andere unieke uitvinding ervoor dat wij, als zoogdieren, ons nageslacht voeden nadat ze zijn geboren. We weten al dat stoffen zoals DDT, DES en atrazine ook via de melk, weer invloed hebben op onze baby's, ook na hun geboorte.

PJC: als Tyrone me vertelt dat de placenta een oud orgaan is, hoe moet ik dat dan demonstreren? Hoe laat je dat zien? Hoe visualiseer je in een film, omdat je wetenschap wil visualiseren, iets dat eigenlijk niet te visualiseren valt? Ik permitteerde me een beetje artistieke vrijheid.

(Video) (Er wordt gebeld) Oude man: Placentacontrole. Wat is er? Oh wat? (Snurken) (Getoeter) Puffuffuff, wat? Perfluoro-octaanzuur. Verdorie. Nooit van gehoord. PJC: Ik ook niet voordat ik begon met deze film. Het besef dat chemicaliën via de placenta je ongeboren kind kunnen bereiken, zette me aan het denken: wat zou mijn foetus tegen mij zeggen? Wat zouden onze ongeboren kinderen tegen ons zeggen als ze daar dag na dag aan werden blootgesteld?

(Muziek)

(Video) Kind: "Vandaag, kreeg ik wat octylfenolen, wat kunstmatige muskus en wat bisfenol A binnen. Help me."

PJC: Wij vrouwen moeten beseffen dat wij hier in de frontlinie staan. Dit is ons probleem, omdat we deze verbindingen gedurende ons hele leven opslaan om ze uiteindelijk te dumpen in onze ongeboren kinderen. In feite zijn we bezig met onze kinderen te vervuilen. Dit werd me een jaar geleden pas echt duidelijk toen ik erachter kwam dat ik zwanger was en de eerste scan toonde dat mijn kindje een aangeboren afwijking had door de blootstelling aan oestrogene stoffen in de baarmoeder en de tweede scan geen hartslag meer liet zien.

De dood van mijn baby was de aanzet tot deze film. Het is vreemd dat de verteller een deel van het verhaal wordt. Dat was niet de oorspronkelijke bedoeling. Als Tyrone praat over de foetus in een vervuilde omgeving, is dit mijn vervuilde omgeving. Dit is mijn toxische baby. Dat is uiterst verdrietig, maar ook verbazingwekkend omdat zovelen van ons het niet weten.

TH: Wat mij hier bij TEDWomen zo boeit is, nou ja, ik denk dat het best gisteravond tijdens het diner werd samengevat toen iemand zei: "Wend je tot de mannen aan jouw tafel en zeg ze: 'Als de revolutie begint, steunen we je.'" De waarheid is dat jullie, vrouwen, ons hier al zeer lang in steunen, te beginnen met Rachel Carson's 'Silent Spring' Theo Colborn's 'Our Stolen Future' tot de boeken van Sandra Steingraber 'Living Downstream' en 'Having Faith' Misschien is het de band met onze volgende generatie - zoals mijn vrouw en mijn mooie dochter hier ongeveer 13 jaar geleden - misschien is het die band die vrouwen hiervoor tot activisten maakt.

Maar voor de mannen hier wil ik zeggen dat het niet alleen vrouwen en kinderen zijn die risico lopen. Kikkers die werden blootgesteld aan atrazine, hebben testikels vol gaten en holtes, omdat door hormoonverstoring minder sperma wordt aangemaakt. In de testis krijg je lege testiculaire buisjes en de vruchtbaarheid daalt met maar liefst 50 procent. Het gaat niet alleen om mijn werk met amfibieën. Soortgelijk onderzoek met vissen gebeurde in Europa. Ook daar gaten in de testes en afwezigheid van sperma. Eveneens bij Zuid-Amerikaanse reptielen en bij ratten. Natuurlijk doen we deze experimenten niet bij de mens, maar per toeval kon mijn collega aantonen dat mannen met een laag aantal zaadcellen, met lage kwaliteit van het zaad aanzienlijk meer atrazine in de urine hadden.

Het enige bijzondere aan deze mensen is dat ze leven in een agrarische gemeenschap. Mannen die echt werken in de landbouw hebben veel hogere niveaus van atrazine. En mannen die atrazine toepassen hebben nog meer atrazine in hun urine, tot 24.000 keer meer dan wat we weten dat actief is. Natuurlijk zijn de meesten voor 90 procent Mexicaans, Mexicaans-Amerikaans. Ze zijn niet alleen aan atrazine blootgesteld. Ze zijn blootgesteld aan stoffen als chloorpicrine, dat oorspronkelijk gebruikt werd als zenuwgas. Veel van deze werknemers hebben een levensverwachting van slechts 50 jaar.

Niet verwonderlijk dat de dingen die gebeuren met in het wild levende dieren ook voor ons een waarschuwing zijn, zoals Rachel Carson en anderen ons hebben gewaarschuwd. Zoals blijkt uit deze foto bij het meer van Nabugabo in Oeganda, komt het agrarische restwater van dit gewas wat verder in deze emmers terecht. Het is de enige bron van drink-, kook- en zwemwater voor dit dorp. Als ik de mannen van dit dorp zou vertellen dat de kikkers een falend immuunsysteem hebben en dat er zich eieren in hun testes ontwikkelen, dan zou het verband tussen milieugezondheid en volksgezondheid duidelijk zijn. Als je wist welk soort effecten dit water op de erin levende dieren zou hebben, zou je het niet drinken. Het probleem is dat we, in mijn dorp, Oakland, in de meeste van onze dorpen dat verband niet zien. We draaien de kraan open en gaan ervan uit dat het water veilig is. We denken dat we meesters zijn van ons milieu, in plaats van een deel ervan.

PJC: Het is niet moeilijk je te realiseren dat dit een milieuprobleem is. Ik bleef maar nadenken over deze vraag. We weten zo veel over de opwarming van de aarde en de klimaatverandering, en toch hebben we geen idee van wat zich afspeelt in wat ik ons interne milieu noem. Wij weten wat wij lozen, we hebben een idee van de gevolgen, maar we zijn zo onwetend van wat er gebeurt wanneer er dingen in ons lichaam terechtkomen.

Ik denk, en daarom sta ik hier, dat wij vrouwen ons hiervoor moeten inzetten, dit moeten uitdragen. Wij zijn het die de last dragen, kinderen krijgen, ze opvoeden, het grootste deel van de koopkracht in het huishouden in handen hebben. Dat geeft ons de macht om het werk van Tyrone en andere wetenschappers over de hele wereld uit te dragen. Ik dring erop aan dat, wanneer we nadenken over het milieu, het niet alleen gaat over smeltende gletsjers en ijskappen, maar dat het ook om onze kinderen gaat.

Dank je."

(Applaus)

 

Bron: TED.com