Het Geheim Tot Grote Mogelijkheden? De Persoon Die Je Nog Niet Hebt Ontmoet

 

We zitten vaak vast in beperkte sociale kringen met soortgelijke mensen. Welke gewoonten beperken ons, en hoe kunnen we deze doorbreken? Organisatiepsychologe Tanya Menon gaat na wat we kunnen doen om onze sociale wereld uit te breiden - en hoe dat kan leiden tot nieuwe ideeën en mogelijkheden.

"Ik begon 17 jaar geleden MBA studenten te onderwijzen. Soms ontmoet ik mijn studenten jaren later en wanneer ik hen tegenkom, gebeurt er iets geks. Ik herinner me niet enkel hun gezichten, maar ook op welke plaats ze zaten in de klas. Ik herinner me ook naast wie ze zaten. Dit is niet omdat ik een bovennatuurlijk geheugen heb. De reden waarom ik me dit herinner, is omdat ze gewoontedieren zijn. Ze zitten bij hun favoriete personen, op hun favoriete plaatsen. Ze vinden hun wederhelften en blijven het hele jaar bij hen.

Het gevaar hiervan voor mijn studenten is dat ze het risico lopen om de universiteit te verlaten met enkel mensen die net zoals zij zijn. Ze verkwisten hun kans op een internationaal en divers netwerk. Hoe kon dit gebeuren? Mijn studenten zijn ruimdenkend. Ze gaan net naar een business school om een belangrijk netwerk te bouwen.

Iedereen vernauwt zich op sociaal vlak in zijn leven, in school, op het werk, en dus wil ik dat jullie hierover denken: hoeveel mensen hebben een vriend meegebracht voor deze talk? Kijk eens even naar jullie vrienden. Hebben ze dezelfde nationaliteit als jullie? Hebben ze hetzelfde geslacht als jullie? Zijn ze van hetzelfde ras? Bekijk ze eens van dichtbij. Lijken ze ook niet een beetje op jou?

(Gelach)

Gespierde mensen zitten samen, mensen met dezelfde haartooi en de geruite hemden.

Iedereen doet dit in het leven. Iedereen doet dit, en er is eigenlijk niets mis mee. We voelen ons gemakkelijk tussen mensen die gelijkaardig zijn. De problemen doen zich voor wanneer we in het nauw zitten, we in nood zijn, nieuwe ideeën nodig hebben, nieuwe jobs nodig hebben, nieuwe bronnen nodig hebben -- dan betalen we de prijs voor ons leven in een kliekje.

Mark Granovetter, de socioloog, schreef een beroemde studie genaamd "De sterkte van zwakke relaties" en voor deze studie vroeg hij mensen hoe ze aan hun job zijn geraakt. Hij kwam erachter dat de meeste mensen geen job vinden via hun sterke relaties -- hun vader, hun moeder, hun levenspartner. Ze vonden hun job via zwakke relaties, mensen die ze net ontmoet hebben. Denk even na over wat het probleem is met je sterke relaties, denk aan je levenspartner, bijvoorbeeld. Het netwerk is overbodig. Iedereen die zij kennen, ken jij ook. Of ik hoop toch dat ze je kent. Je zwakke relaties -- mensen die je net ontmoet hebt -- zijn je ticket voor een volledig nieuwe sociale wereld.

We hebben dit fascinerend ticket om door sociale kringen te reizen, maar we gebruiken het verkeerd. Soms blijven we heel dicht bij huis. Daar wil ik het over hebben: wat zijn die gewoontes die mensen zo dicht bij hun huis houden, en hoe kunnen we iets doelbewuster reizen door ons sociaal universum.

Laat we de eerste strategie bekijken. De eerste strategie is om een minder perfecte sociale zoekmachine te gebruiken. Met een sociale zoekmachine bedoel ik hoe je je vrienden vindt en indeelt. Mensen zeggen me altijd: "Ik wil geluk hebben via het netwerk. Ik wil een nieuwe job. Ik wil een mooie nieuwe kansen." Dan zeg ik: "Dat is zeer moeilijk, omdat je netwerken zo fundamenteel voorspelbaar zijn." Breng je gewoonlijke, dagelijkse route eens in kaart en je zult waarschijnlijk ontdekken dat je thuis start, naar school of je werk gaat, je gaat misschien via dezelfde trap of lift, je gaat naar het toilet -- dezelfde toiletten -- en hetzelfde hokje in die toiletten, je eindigt in de sportschool, en dan ga je recht naar huis. Het lijken wel haltes op een spoorlijn. Het is zo voorspelbaar. Het is efficiënt, maar het probleem is dat je altijd dezelfde mensen ziet. Maak je netwerk net iets minder efficiënt. Ga naar de toiletten op een andere verdieping. Je zal een volledig nieuw netwerk van mensen ontmoeten.

De andere kant ervan is hoe we mensen indelen. We doen dit automatisch. Wanneer we iemand ontmoeten, bekijken we hen, leren we ze kennen, en we zien in het begin al: "Jij bent interessant." "Jij bent niet interessant." "Jij bent relevant." We doen dit automatisch. we kunnen er niets aan doen. Ik wil je aanmoedigen om in plaats daarvan je filters tegen te werken. Kijk nu eens even rond in deze ruimte, en ga op zoek naar de minst interessante persoon die je ziet, en leg contact met die persoon in de volgende koffiepauze. En ik wil dat je zelfs verder gaat dan dat. Ik wil dat je ook op zoek gaat naar de irritantste persoon en een connectie met hen maakt.

Met deze oefening forceer je jezelf om iets te zien wat je niet wil zien, om contact te zoeken met iemand die je niet wil aanspreken, om je sociale wereld te verruimen. Om die echt te verruimen, moeten we dit doen: we moeten ons keuzegevoel tegenwerken. We moeten onze keuzes betwisten. Mijn studenten haten dit, maar weet je wat ik doe? Ik laat ze niet op hun favoriete plaats zitten. Ik verplaats ze naar andere stoelen. Ik dwing ze om met verschillende mensen te werken zodat er meer toevallige ontmoetingen in het netwerk zijn en mensen de kans krijgen om connecties te maken. We bestudeerden precies deze soort interventie in Harvard. In Harvard zijn er kamerverdelingen. Er is een verdeling voor de eerstejaars, mensen kiezen hun kamergenoten niet. Ze zijn van verschillende rassen en etniciteiten. Misschien voelen ze zich eerst onwennig bij deze kamergenoten, maar het prachtige is dat na een jaar met die studenten, ze dat aanvankelijke ongemak overwonnen hebben. Ze vinden diepgaande overeenkomsten met deze mensen.

De les is hier niet enkel: "Ga met iemand koffie drinken." Het is iets subtieler: "Ga naar de koffiekamer." Wanneer onderzoekers praten over sociale hubs, wat een sociale hub zo speciaal maakt, is dat je niet kan kiezen; je kan niet voorspellen wie je op die plaats zal ontmoeten. In deze sociale hubs geldt, vreemd genoeg, de volgende paradox: om willekeur te verkrijgen is er wat planning nodig. In een universiteit waar ik werkte, was er een postkamer op elke verdieping. Dat betekende dat de enige mensen die elkaar zouden tegenkomen, zij zijn die op die verdieping werken en elkaar sowieso tegenkomen. In een andere universiteit, was er slechts één postkamer, dus de hele faculteit, van het ganse gebouw kwam elkaar tegen in die sociale hub. Een kleine verandering in de planning, een groot verschil in de verplaatsing van mensen en het aantal toevallige praatjes in het netwerk.

Dit is mijn vraag voor jullie: wat doe jij dat jouw sociale gewoontes verbreekt? Waar ben je op plaatsen waar je injecties van onvoorspelbare diversiteit krijgt. Mijn studenten gaven me enkele prachtige voorbeelden. Wanneer ze spontane basketbalwedstrijdjes spelen, of mijn favoriete voorbeeld: wanneer ze een hondenpark bezoeken. Volgens hen werkt dat zelfs beter dan online dating.

Dus waar ik echt wil dat je over nadenkt is dat we onze filters moeten bestrijden. We moeten onszelf een beetje minder efficiënt maken, en zo creëren we een minder precieze sociale zoekrobot. En je creëert die willekeur, het geluk dat ervoor zorgt dat je reizen doorheen je sociale universum verruimen.

Maar eigenlijk is er nog meer. Soms kopen we een tweede klas ticket om te reizen in ons sociaal universum. We zijn niet zo dapper wanneer we mensen willen bereiken. Laat me een voorbeeld geven. Enkele jaren geleden had ik een vrij bewogen jaar. In dat jaar verloor ik een job, ik kreeg een droomjob aangeboden in het buitenland en accepteerde die, ik kreeg de maand daarna een kindje, ik werd heel ziek en kon de droomjob niet aannemen. In enkele weken tijd gebeurde eigenlijk dit: ik verloor mijn identiteit als een faculteitslid en kreeg een nieuwe, stressvolle identiteit als een moeder. Ook kreeg ik van iedereen advies. Het advies dat ik het meest van al haatte: "Je moet gaan netwerken met iedereen." Wanneer je psychologische wereld op instorten staat, is het moeilijkste om te doen, proberen mensen te bereiken en je sociale wereld uit te breiden.

Dus bestudeerden we dit probleem op een veel grotere schaal. We keken naar mensen met een hoge en lage socio-economische status, en observeerden hen in twee situaties. We observeerden hen eerst in een referentietoestand, wanneer ze vrij gerust waren. We ontdekten dat mensen met een lage socio-economische status, wanneer ze gerust waren, meer mensen bereikten. Ze dachten aan meer mensen. Ze hielden zich minder in om te netwerken. Ze dachten aan diversere mensen dan mensen met een hogere status. Dan vroegen we hen om te denken over het verlies van een job. We bedreigden hen. Eenmaal ze daarover dachten, waren de netwerken die ze produceerden compleet anders. Mensen met een lage socio-economische status trokken zich terug. Ze dachten aan minder mensen. Ze dachten aan minder diverse mensen. Mensen met een hoge socio-economische status dachten aan meer mensen, aan een breder sociaal netwerk, ze positioneerden zich om zich te herstellen van die tegenslag.

Laten we beschouwen wat dit betekent. Beeld je in dat je spontaan ontvriend werd door iedereen in je netwerk, behalve je moeder, vader en hond.

(Gelach)

Dit is in essentie wat we doen op de momenten wanneer we onze netwerken het meest nodig hebben. Beeld je in -- dit is wat we doen. We doen het onszelf aan. We verkleinen mentaal onze netwerken wanneer we geïntimideerd worden, wanneer we gepest worden, wanneer we onze job dreigen te verliezen, wanneer we ons bedrukt en zwak voelen. We sluiten ons af, we isoleren ons, we creëren een blinde vlek en zien onze hulpmiddelen niet. We zien onze partners niet, we zien onze mogelijkheden niet.

Hoe kunnen we dit overwinnen? Twee simpele strategieën. Een strategie is gewoon kijken naar je lijst van Facebook vrienden en LinkedIn vrienden. Gewoon om je te doen denken aan de mensen die je kent, buiten zij die je automatisch te binnen schieten. In ons eigen onderzoek deden we het volgende: we keken naar Claude Steele's onderzoek over zelfbevestiging. Gewoonweg denken aan je eigen waarden, netwerken vanuit sterkte. Leigh Thompson, Hoon-Seok Choi en ik ontdekten dat mensen die zichzelf eerst konden aanvaarden, advies konden accepteren van mensen die anders bedreigend zouden zijn voor hen.

Dan een laatste oefening. Kijk eens naar je inbox en zoekt naar de laatste keer dat je iemand om een gunst vroeg. Kijk naar de taal die je gebruikte. Zei je iets in de aard van: "Je bent een geweldige hulp." Of "Ik ben je wat schuldig." "Ik sta bij je in het krijt." Al deze taal geeft een metafoor weer. Het is metafoor uit de economie, van een balans, van boekhouding, van transacties. Menselijke relaties zien als transacties is principieel ongemakkelijk voor ons als mens. We moeten menselijke relaties en het aanspreken van anderen zien op een menselijkere manier.

Hier is een idee om dat te doen. Kijk naar woorden zoals 'Alsjeblieft', 'Bedankt', 'Graag gedaan' in andere talen. Let op de letterlijke vertaling van deze woorden. Al deze woorden helpen ons beroep te doen op andere mensen in ons netwerk. Dus het woord 'Bedankt', in het Spaans, Italiaans, Frans, 'grazie', 'gracias', 'merci' in het frans. Ze betekenen 'gratie' en 'mededogen'. Het zijn goddelijke woorden. Er is niets economisch of transactioneel aan deze woorden. Het woord 'graag gedaan' is interessant. De onderzoeker over overtuigingskracht, Robert Cialdini, zegt dat we gunsten terug moeten krijgen. Dus moeten we de transactie iets meer benadrukken. Hij zegt: "Zeg niet: 'Graag gedaan', Je zegt beter: 'Ik weet dat je hetzelfde zou doen voor mij.'" Maar soms is het nuttig om niet op een transactionele manier te denken, om de transactie te elimineren, om het iets minder zichtbaar te maken. En als je kijkt naar het Chinees, het woord 'bú kè qì' in het Chinees, 'graag gedaan', betekent: "Wees niet formeel"; we zijn familie. Deze formaliteiten zijn niet nodig. En 'Kembali' in het Indonesisch is: "Kom bij me terug." De volgende keer dat je 'graag gedaan' zegt, denk dan even na over hoe je de transactie kan wegnemen en die sociale band kan versterken. Misschien 'Het is leuk om samen te werken' of 'Daar zijn vrienden voor'.

Ik wil dat je nadenkt over het ticket dat je hebt om te reizen in je sociaal universum. Er is een metafoor. Een bekende metafoor: "Life is a journey." Het is als een treinrit, jij bent een passagier in de trein en er zijn bepaalde mensen bij je. Bepaalde mensen stappen op, sommigen blijven bij je, andere stappen hier en daar uit, nieuwe komen erbij. Ik hou van deze metafoor, ze is heel mooi. Maar denk eens aan een ander metafoor. Deze is passief, als passagier in die trein, en het is vrij lineair. Je gaat naar een bepaalde bestemming. Waarom denk je niet aan jezelf als een atoom, dat je op andere atomen stoot, misschien energie uitwisselt met hen, zich met hen verbindt en misschien iets nieuws creëert in je reizen door het sociaal universum.

Hartelijk bedankt. Ik hoop dat we elkaar nog eens treffen."

(Applaus)

Bron: TED.com