Hoe Je Stopt Met Swipen En Je De Ware Vindt Op Dating Apps

 

M'n eerste online date was toen ik m'n studies begon. Dat was in 2001, vandaar mijn rimpels. Zoals je ziet, ben ik groot en toen ik op de universiteit aankwam en zag dat zelfs de basketbalspelers daar kleiner waren dan ik, gaf ik live daten op en ging online.

Destijds was online daten zoals de plot van 'You've got mail'. Je schreef elkaar wekenlang e-mails om dan eindelijk af te spreken. Maar in mijn geval ontbrak steeds de chemie en kon je dus opnieuw beginnen.

Hoewel online daten in 17 jaar behoorlijk geëvolueerd is, blijven dezelfde frustraties bestaan. Want hierin slaagt het wel: je breidt je potentiële dates uit buiten je bestaande kennissenkring. Hierin faalt het: letterlijk al het andere. (Gelach)

Dit moet je weten over me: ik ben actieve, ambitieuze wiskunde- en theaternerd met een masterdiploma. Dus als iets niet werkt, neem ik afstand, gebruik ik mijn tools, analyseer ik en herstel ik. Hetzelfde geldt voor m'n liefdesleven. Toen ik 30 werd, ging ik op uitstap. Ik ging 'n week alleen kamperen in Maine en analyseerde m'n povere relatiehistoriek. Ik wist namelijk hoe m'n partner moest zijn. Lief, curieus, empathisch en doelgericht. Maar online koos ik: een diploma, 1 meter 80 of meer, woont in mijn buurt. Niet meteen mijn prioriteiten, maar online wel het eenvoudigst te beoordelen. Het is zoals 'n cv lezen. Daarom waren die kerels geweldig op papier, maar nooit echt m'n ding.

In 2016 ging ik terug online en besloot het proces te herzien met klassieke business-tools. Ik ging eerst naar OkCupid om het spelaspect van al dat swipen te vermijden. En ook omdat ik een schriftelijk staal wou. Dan gebruikte ik een trechter: mijn type telde niet mee, maar ik bepaalde criteria voor een lead. Een bericht moest aan drie zaken voldoen: volledige en correcte zinnen; een verwijzing naar m'n profiel, om copypastes te vermijden; en geen seksuele inhoud. Ik vond dit 'n lage drempel maar van de 210 ontvangen berichten bleef slechts 14 procent over. (Gelach)

Dan wou ik zo snel mogelijk afspreken. Want de essentie kon ik online niet zien. Uit onderzoek en m'n ervaring blijkt dat je in amper 30 seconden weet of het klikt. Dus ik vond de nuldate uit. De nuldate is één afspraakje in één uur. Je wil één vraag kunnen beantwoorden: wil ik met deze persoon gaan eten? Niet: is het de ware? Gewoon: wil ik drie uur tafelen met deze persoon? Vertel dat je weg moet: afspraakje met vrienden, conferentiegesprek naar China, om het even, ze kennen je toch niet. Het punt is één uur.

Is het geweldig, plan dan 'n eerste date. Is het niet geweldig, ga in entertainermodus en werk aan je ijsbrekers voor netwerkbijeenkomsten. En het is slechts een uur. Je kan er drie ineens doen en je hoeft je slechts één keer per week op te tutten.

Met de nuldate kon ik zien hoe ze reageerden als ik ze uitvroeg. Zoveel pit valt niet bij iedereen goed, zo bleek inderdaad. Van 29 leads reageerden er slechts 15 en daarvan wilden zes 'n nuldate met me.

De eerste nuldate was met 'n setdesigner. We hielden beiden van yoga en van bagels met pindakaas. Dus dat was beloftevol. Maar gauw wist ik dat het niks werd en ik was blij dat we niet zouden gaan eten.

Toen was ik nerveus voor de volgende nuldate. We spraken af aan de Brooklyn Heights Promenade met een fles whiskey, bij zonsondergang, op 'n steenworp van mijn flat. Hij had 'n podcast en ik ook, dus konden we altijd nog daarover praten. Toen ging Chas naast me zitten. Hij was lief en empathisch, vertelde leuke grapjes en stelde nog betere vragen. Hij was advocaat en schrijver en had twinkelogen die hij dichtkneep toen ik hem kuste. Die avond werd de nuldate onze eerste date. Twee jaar later hebben we huisraad en twee planten samen.

Ik kan je geen planten garanderen. Maar het punt is dat online daten niet altijd faalt. Het is geen spel of 'n screening van 'n cv. Zie het liever als 'n bron voor goede leads en ga zo snel mogelijk offline voor een nuldate. Het doel hiervan is niet swipen maar je ware vinden. Veel succes. (Applaus)

Bron: TED.com