Lijd Niet In Stilte Onder Je Depressie

Het hebben van gevoelens is geen teken van zwakte - het betekent dat we mens zijn, zegt producer en activist Nikki Webber Allen. Zelfs nadat bij haar angst en depressie waren vastgesteld, schaamde Webber Allen zich te zeer om het iemand te vertellen en verzweeg ze haar aandoening, tot een familietragedie liet zien hoe anderen in haar nabijheid ook leden. In deze belangrijke talk over geestelijke gezondheid, spreekt zij openlijk over haar strijd -- en waarom gemeenschappen van kleur het stigma ongedaan moeten maken dat depressie als zwakte ziet en mensen ervan weerhoudt hulp te vragen.

"Wat doe je op dit podium voor al deze mensen?

(Gelach)

Ren!

(Gelach)

Ren nu weg.

Dat is de stem van mijn angst. Zelfs als er helemaal niets mis is, krijg ik soms dit overweldigende gevoel van onheil, alsof er gevaar om de hoek schuilt.

Een paar jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een gegeneraliseerde angststoornis had en een depressie -- twee aandoeningen die vaak samengaan. Er is een tijd geweest dat ik niemand dit verteld zou hebben, vooral niet voor een groot publiek. Als een zwarte vrouw heb ik uitzonderlijke weerbaarheid moeten ontwikkelen om te slagen. En zoals veel mensen in mijn gemeenschap geloofde ik in de misvatting dat depressie een teken van zwakte was, een karakterfout. Maar ik was niet zwak, ik was ambitieus. Ik had een master's in Media Studies en een rits van belangrijke banen in de film- en televisie-industrie. Ik had zelfs twee Emmy Awards gewonnen voor mijn harde werken. Natuurlijk, ik was kapot, had geen zin in dingen die ik vroeger leuk vond, at nauwelijks, worstelde met slapeloosheid en voelde me geïsoleerd en leeg. Maar depressief? Nee, niet ik.

Pas na weken kon ik het toegeven, maar de dokter had gelijk: ik was depressief. Toch vertelde ik niemand over mijn diagnose. Ik schaamde me te veel. Ik dacht dat ik niet depressief mocht zijn. Ik had een bevoorrecht leven met een liefhebbende familie en een succesvolle carrière. En toen ik dacht aan de onbeschrijfelijke gruwelen die mijn voorouders in dit land hadden meegemaakt zodat ik een beter leven kon hebben, schaamde ik me nog meer. Ik stond op hun schouders. Hoe kon ik hen teleurstellen? Ik zou mijn hoofd hoog houden, een glimlach op mijn gezicht toveren en het nooit iemand vertellen.

Op 4 juli 2013 stortte mijn wereld in. Op die dag kreeg ik een telefoontje van mijn moeder, die me vertelde dat mijn 22-jarige neef Paul zelfmoord had gepleegd na jaren van strijd met depressie en angst. Ik kan geen woorden vinden voor de verwoesting die ik voelde. Paul en ik waren close, maar ik had geen idee van zijn pijn. Geen van ons beiden had ooit met de ander gepraat over onze worstelingen. Schaamte en stigma deden ons zwijgen.

Mijn manier om met tegenspoed om te gaan is om het aan te pakken, dus bestudeerde ik vervolgens twee jaar depressie en angst en wat ik vond was schrikbarend. De Wereldgezondheidsorganisatie meldt dat depressie de hoofdoorzaak is van ziekte en invaliditeit in de wereld. De precieze oorzaak van depressie is niet duidelijk, onderzoek toont aan dat de meeste psychische stoornissen ontstaan, ten minste deels, door een chemische disbalans in de hersenen, en/of een onderliggende genetische aanleg. Je kunt het dus niet van je afschudden.

Zwarte Amerikanen hebben door stressoren zoals racisme en socio-economische verschillen twintig procent meer kans op een psychische stoornis, maar zij zoeken geestelijke gezondheidszorg maar half zo vaak als witte Amerikanen. Een reden is het stigma, met 63% zwarte Amerikanen die een depressie voor zwakte aanzien. Jammer genoeg is zelfmoord onder zwarte kinderen verdubbeld in de afgelopen 20 jaar.

Hier is het goede nieuws: zeventig procent van de mensen die aan depressie lijdt, zal verbeteren met therapie, behandeling en medicatie. Gewapend met deze informatie, nam ik een besluit: ik zou niet langer zwijgen. Met de zegen van mijn familie zou ik ons verhaal delen met de hoop een nationaal gesprek op gang te brengen.

Een vriendin, Kelly Pierre-Louis, zei: "Sterk zijn doodt ons." Ze heeft gelijk. We moeten ophouden met die eeuwenoude verhalen over de sterke zwarte vrouw en de supermannelijke zwarte man, die, ongeacht hoe vaak ze neergeslagen worden, het van zich afschudden en doorgaan. Gevoelens hebben is geen teken van zwakte. Gevoelens hebben is menselijk. En als we onze menselijkheid ontkennen, geeft ons dat een leeg gevoel vanbinnen en zoeken we naar manieren om de leegte te vullen. Mijn drug was goed presteren.

Nu deel ik mijn verhaal openlijk en vraag ik anderen dat ook te doen. Ik geloof dat dat nodig is om mensen te helpen die in stilte lijden zodat ze weten dat ze niet alleen zijn en weten dat met hulp, ze kunnen helen. Ik worstel nog steeds, vooral met angst, maar ik kan ermee omgaan door dagelijkse meditatie, yoga en een enigszins gezond dieet.

(Gelach)

Als ik het gevoel heb dat het slechter gaat, maak ik een afspraak met mijn therapeut, een energieke zwarte vrouw, Dawn Armstrong genaamd, met een geweldig gevoel voor humor en een vertrouwdheid die ik fijn vind. Ik zal altijd spijt hebben dat ik er niet kon zijn voor mijn neef. Maar het is mijn oprechte hoop dat ik anderen kan inspireren met de les die ik geleerd heb.

Het leven is mooi. Soms is het rommelig en altijd onvoorspelbaar. Maar het komt altijd goed als je je hulptroepen hebt om je erdoorheen te helpen. Ik hoop dat als jouw last te zwaar wordt, je ook om hulp zult vragen.

Dank jullie wel."

(Applaus)

 

Bron: TED.com