De Oorlogen Die De Inspiratie Vormden Voor Game Of Thrones

Vanaf ongeveer 1377 werd Engeland opgeschud door een machtsstrijd tussen twee adellijke families die generaties lang duurde en een enorm aantal medespelers bevatte, met complexe motieven en veranderlijke trouw. Komt dit je bekend voor? Alex Gendler toont aan hoe het historische conflict dat bekend staat als de Rozenoorlogen de basis vormde voor een groot stuk van het drama uit Game of Thrones.

Bekijk hier de hele les

Voor zover we weten, werd het Engeland uit de middeleeuwen nooit veroverd door ijszombies of geterroriseerd door draken, maar werd het wel geteisterd door een machtsstrijd tussen twee edele families, die generaties lang duurde en waarin een heleboel personages meespeelden met ingewikkelde motieven en veranderlijke trouw.

Als dat bekend in de oren klinkt, is dat omdat het historische conflict, genaamd de Rozenoorlogen, als basis heeft gediend voor veel van de tragische verhalen in Game of Thrones.

In het echt ontstonden de oorlogskiemen bij de dood van koning Edward III in 1377. Edwards oudste zoon stierf voor de koning zelf stierf, maar diens zoon, Richard II, toen tien jaar oud, nam de troon over, voor Edwards drie andere nog levende zonen. Aangezien er een hele generatie werd overgeslagen, vonden vele afstammelingen dat ze aanspraak maakten op de troon, vooral de Lancasters, afstammelingen van Edwards derde zoon, en de Yorks, afstammelingen van zijn vierde zoon.

De naam van de oorlog die erop volgde, komt van de met de twee families geassocieerde symbolen: de witte roos van York en de rode roos van Lancaster.

De Lancasters kregen het eerst de troon in handen toen Richard II afgezet werd door zijn neef Hendrik IV in 1399. Ondanks sporadische onrust bleven hij en zijn zoon veilig op de troon tot 1422, toen door de dood van Hendrik V in een militaire operatie de piepjonge Hendrik VI koning werd.

Door een gebrek aan lef en onder het juk van raadgevers werd Hendrik overtuigd om te trouwen met Margaretha van Anjou in ruil voor Franse steun. Margaretha was bloedmooi, ambitieus, en meedogenloos in de vervolging van bedreigingen van haar macht, en het meest van al wantrouwde ze Richard van York. York was voordien de naaste raadgever en trouwe generaal van de koning, maar werd meer en meer buitenspel gezet door de koningin, die haar trouwe volgelingen voortrok, zoals de graven van Suffolk en Somerset. Door Yorks kritiek op hun onbekwame optreden in de oorlog tegen Frankrijk viel hij uit de gratie van het hof en werd hij naar Ierland gestuurd.

Ondertussen zorgden de vele militaire mislukkingen en het corrupte bewind van Margaretha en haar bondgenoten voor het ontstaan van een algeheel ongenoegen, en te midden van alle chaos verscheen Richard van York met een leger om Somerset te arresteren en het hof te hervormen. Eerst zonder succes, maar al gauw greep hij zijn kans toen hij Regent van het Koninkrijk werd nadat Hendrik een zenuwinzinking kreeg.

Maar nog geen jaar later herstelde Hendrik plots en de koningin overtuigde hem Yorks hervormingen ongedaan te maken. York vluchtte en bracht opnieuw een leger op de been. Hoewel hij niet meteen aan de macht kwam, slaagde hij er wel in om weer Regent te worden, terwijl hij en zijn afstammelingen werden aangeduid om Hendrik op te volgen. Maar in plaats van een kroon kreeg Yorks hoofd een spies, nadat hij gedood werd in de strijd tegen de aanhangers van de Koningin.

Zijn jonge zoon eiste de troon op en werd als Edward IV gekroond. Edward kende een enorm militair succes tegen de Lancasters. Hendrik werd gevangengenomen en Margaretha vluchtte het land uit met hun naar verluidt wrede zoon, Edward van Westminster.

Maar de pas gekroonde koning maakte een tragische politieke fout door af te zien van een gearrangeerd huwelijk met een Franse prinses om stiekem te trouwen met de weduwe van een ondergeschikte edelman. Daardoor bekoelde de relatie met zijn machtigste bondgenoot, de graaf van Warwick. Warwick sloot zich aan bij de Lancasters, zette George, de jaloerse jongere broer van Edward, tegen hem op, en Hendrik kreeg zelfs korte tijd weer de troon in handen, maar dat bleef niet duren. Edward heroverde de troon, de prins van de Lancasters werd gedood in een gevecht, en niet lang daarna stierf Hendrik zelf in gevangenschap.

De rest van Edward IV's bewind verliep vredig, maar na zijn dood in 1483 begon het bloedvergieten opnieuw. Hoewel zijn twaalfjarige zoon hem zou opvolgen, achtte Edwards jongere broer Richard III zijn neven onrechtmatige erfgenamen vanwege hun vaders geheime huwelijk. Hij eiste de troon zelf op en nam de jongens gevangen. Hoewel niemand exact weet wat er met hen gebeurd is, verdwenen de prinsen na een tijdje en Richards kroon leek veilig.

Maar zijn teloorgang zou slechts twee jaar later komen van over het smalle Kanaal. Hendrik Tudor was een rechtstreekse nazaat van de eerste hertog van Lancaster, hij was in ballingschap grootgebracht na z'n vaders dood in een eerdere opstand. Door de claim van Richard III ontstond er een breuk in de Yorkfactie, waardoor Hendriks eis op de troon aan steun won. Met een leger uit Frankrijk stak hij het Kanaal over in 1485 en versloeg al snel Richards leger. Door Elizabeth van York te huwen, een oudere zus van de verdwenen prinsen, bracht de nieuwe koning Hendrik VII de twee rozen samen, en zo kwam er een einde aan een oorlog die bijna een eeuw duurde.

We zien oorlogen vaak als conflicten tussen vastliggende kampen met duidelijke winnaars en verliezers. Maar net zoals de fictiereeks tonen de Rozenoorlogen ons dat overwinningen niet altijd vastliggen, dat allianties onstabiel kunnen zijn, en dat zelfs de macht van koningen met de seizoenen kan veranderen.

 

Bron: TED.com