Een Korte Geschiedenis Van Het Engelse Meervoud

Je hebt vaak alleen een S nodig om de meeste Engelse woorden in het meervoud te zetten. Maar zo werkte het niet altijd (en er zijn natuurlijk uitzonderingen). John McWhorter blikt terug op de goede oude tijd toen het Engels zich afsplitste van het Duits -- en 'books', 'names' en 'eggs' nog 'beek', 'namen', en 'eggru' waren!

Bekijk de complete les hier

Er zijn veel manieren waarop de mooie Engelse taal niet logisch is. Zo zetten we bijvoorbeeld meestal, als het gaat over meer dan één van iets, een 's' achter het woord. Een 'cat', twee 'cats'.

Maar er zijn ook woorden waarbij het anders werkt. Alleen is hij een 'man', heeft hij gezelschap dan zijn het 'men', en, gelukkig maar, ook 'women'. Maar als er daar maar een van was, dan zou het een 'woman' zijn. Als er meer dan een 'goose' is, dan zijn het 'geese', en waarom zijn veel 'mooses' geen 'meese'? Als je twee 'feet' hebt, waarom lees je dan geen 'beek' in plaats van 'books'. Als je meer dan duizend jaar geleden Engels sprak, dan zou je 'beek' gezegd hebben voor meer dan één 'book'.

Als modern Engels raar is, dan had oud-Engels therapie nodig. Geloof het of niet, Engels was veel moeilijker om te leren dan nu. 2.500 jaar geleden waren Engels en Duits dezelfde taal. Ze zijn uit elkaar gegroeid, beetje bij beetje werden ze anders.

In vroeg Engels, net als in het Duits, hadden woorden een geslacht. Een vork, 'gafol' was vrouwelijk; een lepel, 'laefel', was mannelijk; en de tafel waar ze aan zaten, 'bord', was onzijdig. Ga maar na! Je kon pas woorden gebruiken als je niet alleen de betekenis wist, maar ook het geslacht kende.

Hoewel er nu slechts enkele meervouden onlogisch zijn, zoals 'men' en 'geese', in het oud-Engels was dit heel normaal, want veel meervoudsvormen gingen zo.

Vind je het raar dat meer ganzen 'geese' zijn? Bedenk dan hoe het zou klinken als meer dan één geit een troep 'gat' waren, of meer dan één 'oak' een bos 'ack' waren.

Om hierover te kunnen praten, moest je het goede meervoud weten, in plaats van er gewoon een 's' achter te zetten. Het was ook niet altijd een 's' op het eind. In het oud-Engels kon je er ook andere klanken achter zetten. Zoals meer dan een 'child', 'children' is, en meer dan een 'lamb', 'lambru' was, en de eieren 'eggru' waren, en mensen geen 'breads' aten, maar 'breadru'. Soms ging het zoals 'sheep', waar het meervoud hetzelfde is. Een 'sheep', twee 'sheep'. In oud-Engels was het één 'house', twee 'house'. En net als nu, hebben we 'oxen' in plaats van 'oxes'. In oud-Engels was het 'toungen' in plaats van 'tongues', 'namen' in plaats van 'names', en als alles hetzelfde was gebleven, hadden we nu 'eyen' gezegd in plaats van 'eyes'.

Waarom is het niet zo gebleven? In één woord: de Vikingen. In de achtste eeuw namen Scandinavische plunderaars delen van Engeland over. Zij spraken geen Engels maar Scandinavisch. En het waren volwassenen, en die zijn niet zo goed in het leren van een taal als kinderen. Na je vijftiende is het bijna onmogelijk om een nieuwe taal te leren spreken zonder accent of af en toe een fout te maken, zoals we weten uit taallessen.

De Vikingen waren niet anders en ze verdoezelden de moeilijke kanten van het Engels. Dus ook die rare meervouden. Leer eens een taal met 'eggru' en 'gat' aan de ene kant, en met woorden waar je een 's' achter zet, zoals 'days' en 'stones' aan de andere. Zou het niet makkelijker zijn om overal een 's' te gebruiken? Dat vonden de Vikingen ook. Er waren er zoveel en ze trouwden met zoveel Engelse vrouwen dat je al snel, als je in Engeland opgroeide, zowel het nieuwe als het echte Engels hoorde.

Na een tijdje wist niemand het echte Engels meer. Niemand wist meer dat het ooit 'doora' was in plaats van 'doors' en 'handa' in plaats van 'hands'. Meervoudsvormen waren nu veel logischer, behalve wat hardnekkige, zoals 'children' en 'teeth', die zoveel gebruikt werden dat het moeilijk te veranderen was.

De les is dat Engels veel logischer is dan je denkt. Bedank de voorvaders in Kopenhagen en Oslo dat we niet om 'pea-night' vragen, maar om 'peanuts'. Maar zou het niet leuk zijn, voor twee weken of zo, als het kon?

 

Bron: TED.com