Het Onvergetelijke Verhaal Van Een Geadopteerd Meisje

Fotograaf Rick Smolan vertelt het onvergetelijke verhaal van een jong Ameraziatisch meisje, een bijzondere fotoreportage, en een adoptieverhaal met een bizarre wending.

"Sommigen van jullie hebben dit verhaal wel eens gehoord, maar één persoon heeft het nog nooit voor publiek gehoord, dus ik ben wat nerveuzer dan anders, als ik het vertel. Ik ben vele jaren fotograaf geweest. In 1978 werkte ik voor het tijdschrift Time. Ik kreeg een driedaagse opdracht om Ameraziatische kinderen te fotograferen. Kinderen die verwekt waren door Amerikaanse soldaten, overal in Zuidoost-Azië, en dan achtergelaten -- 40.000 kinderen door heel Azië. Ik had het woord 'Ameraziatisch' nog nooit gehoord. Ik fotografeerde enkele dagen kinderen in verschillende landen. Zoals vele fotografen en journalisten hoop ik altijd dat als mijn foto's gepubliceerd worden, ze daadwerkelijk invloed hebben op de situatie, in plaats van slechts te documenteren.

Ik werd zo geraakt door wat ik zag, en ik was zo ontevreden met het artikel dat volgde, dat ik besloot om 6 maanden vrijaf te nemen. Ik was 28 jaar. Ik besloot om met 6 kinderen in verschillende landen wat tijd door te brengen om te proberen hun verhaal wat beter te vertellen dan ik dacht voor Time te hebben gedaan. Ik zocht naar kinderen die nog niet waren gefotografeerd. De Pearl Buck Foundation vertelde mij dat ze met veel Amerikanen werkten die geld doneerden om deze kinderen te helpen. De man die de stichting runde in Korea, vertelde me over een 11-jarig meisje, dat door haar grootmoeder werd opgevoed. Deze oma had nooit toegestaan dat westerlingen haar zagen. Telkens als er westerlingen in het dorp waren, verstopte ze haar. Uiteraard was ik meteen gefascineerd. Ik zag foto's van haar en wilde haar bezoeken. De man verzekerde me: "Dat gaat je nooit lukken. De oma zal nooit toelaten dat je dit meisje ook maar ziet.

Ik nam een tolk mee en ging naar het dorp, vond de grootmoeder, ging bij haar zitten. Tot mijn verbijstering kreeg ik toestemming van haar om haar kleindochter te fotograferen. Ik betaalde dit zelf, dus ik vroeg aan de tolk of ik een week ter plekke mocht logeren. Ik had een slaapzak. De familie had een klein schuurtje naast het huis, dus ik vroeg: "Kan ik daar 's nachts in mijn slaapzak slapen?" Ik vertelde het meisje, dat Hyun-Soek Lie heette, dat als ik haar ooit in verlegenheid bracht -- ze sprak geen woord Engels, hoewel ze er Amerikaans uitzag -- ze haar hand kon opsteken en zeggen: "Stop". Dan zou ik stoppen met het nemen van foto's. Toen vertrok mijn tolk. Daar zat ik dan, ik sprak geen woord Koreaans. Dit is op de avond dat ik Hyun-Soek ontmoette. Haar moeder leefde nog. Haar moeder voedde haar niet op, dat deed haar oma. Wat me onmiddellijk opviel, was hoezeer deze twee mensen van elkaar hielden. De oma was ongelofelijk gesteld op het meisje. Ze sliepen 's nachts op de grond. In Korea verwarmen ze hun huizen met bakstenen onder de vloer, dus de warmte komt door de vloer heen. Hyun-Soek was 11 jaar.

Ik had, zoals gezegd, veel van deze kinderen gefotografeerd. Hyun-Soek was het vijfde kind dat ik vond om te fotograferen. Bijna al deze kinderen waren psychologisch echt beschadigd door geplaag, getreiter en het afgewezen worden. In Korea was dit waarschijnlijk het ergst voor die kinderen. Wat me meteen opviel toen ik Hyun-Soek ontmoette, was hoe zelfverzekerd ze leek, en hoe lekker ze in haar vel leek te zitten. Onthoud deze foto, want ik laat jullie later een andere foto zien, maar je kan zien hoezeer ze op haar oma lijkt, ook al ziet ze er zo westers uit. Ik besloot haar te volgen naar school. Dit is de eerste ochtend dat ik bij haar was. Dit is op weg naar school. Dit is de verzameling buiten haar school. Ik zag dat ze lol aan het trappen was. Als de leraren vragen stelden, was zij de eerste die haar hand opstak. Helemaal niet verlegen of teruggetrokken. zoals de andere kinderen die ik gefotografeerd had. Alweer de eerste om vragen te beantwoorden bij het bord. Zitten te fluisteren met haar beste vriendin, midden in de les. Een van de andere dingen die ik haar zei via de tolk -- net als "stop" -- was om geen aandacht aan me te besteden. En ze negeerde me daadwerkelijk grotendeels. Ik zag dat zij in de pauze het meisje was dat de andere meisjes koos in haar team. Het was meteen heel duidelijk dat ze een leider was. Dit is op weg naar huis. Dat is Noord-Korea op die heuvel. Dit langs de gedemilitariseerde zone. Ze bedekten elke avond hun ramen om het licht af te schermen, want de Zuid-Koreaanse regering had jarenlang gezegd dat de Noord-Koreanen elk moment konden binnenvallen. Dus het was: hoe dichter bij Noord-Korea hoe beangstigender.

Vaak op school, als ik foto's nam, fluisterde ze iets naar haar vriendin, keek me dan aan, en zei: "Stop". Ik ging dan in de houding staan en alle meisjes lagen dubbel, Dat was hun grap. (Gelach) Aan het eind van de week kwam mijn tolk terug omdat ik haar dat gevraagd had, zodat ik de oma en Hyun-Soek formeel kon bedanken. Terwijl de oma met de tolk sprak, begon ze te huilen. Ik vroeg mijn tolk: "Wat gebeurt er, waarom huilt ze?" Ze sprak even met de oma en toen kreeg zij ook tranen in de ogen. Ik zei: "Oké, wat heb ik gedaan? Wat gebeurt er? Waarom huilt iedereen?" De tolk antwoordde: "De oma zegt dat ze denkt dat ze gaat sterven, en ze wil weten of jij Hyun-Soek wil meenemen naar Amerika." Ik zei: "Ik ben 28... ik leef in hotels, en ik ben niet getrouwd." Ik bedoel, ik was gek op dat meisje, maar ik was destijds emotioneel ongeveer een 12-jarige. Als je fotografen kent... de grap is dat het de mooist mogelijke vorm van uitgestelde adolescentie is. "Sorry, ik moet op reportage, tot later" -- en je komt nooit terug.

Dus ik vroeg aan de tolk waarom ze dacht dat ze doodging. Kan ik een ziekenhuis regelen? Een dokter betalen? Ze weigerde alle hulp. Toen ik buiten stond gaf ik de tolk wat geld en zei: "Ga alsjeblieft terug en kijk of je iets kan doen." Ik gaf de oma mijn visitekaartje. En ik zei: "Als je het meent, zal ik proberen een gezin voor haar te vinden." Ik schreef meteen een brief aan mijn beste vrienden in Atlanta, Georgia, die een 11-jarige zoon hadden. Mijn beste vriend had ooit iets gezegd over een wens dat hij nog een kind had. Dus mijn vrienden Gene en Gail hadden een jaar niets van me gehoord, en opeens komt het bericht: "Ik zit in Korea, en heb een heel bijzonder meisje ontmoet." Ik zei: "De oma denkt dat ze ziek is, maar ik denk dat we de oma ook moeten meenemen." Ik zei: "Ik betaal voor de ..." Ik bedoel, ik had het helemaal uitgestippeld. Toen ging ik weg. Mijn vrienden zeiden dat ze haar graag wilden adopteren. Ik zei: "Luister, ik denk dat de oma zich doodschrikt als ik haar schrijf om dit te vertellen. Ik ga terug om met haar te praten." Maar ik was op reportage. Ik besloot een paar weken later met de oma te gaan praten.

Op Eerste Kerstdag was ik in Bangkok met een groep fotografen, en ik kreeg een telegram -- destijds kreeg je telegrammen -- van Time waarin ze zeiden dat in Korea iemand was overleden en een kind aan me had nagelaten. Wist ik daar iets van? I had ze niet verteld wat ik aan het doen was, omdat hun verhaal me zo dwars zat. Ik ging terug naar Korea, terug naar Hyun-Soeks dorp, en ze was weg. Het huis waar ik had gelogeerd was leeg. Het was ongelofelijk koud. Niemand in het dorp wilde zeggen waar Hyun-Soek was, omdat de oma haar altijd had verborgen voor westerlingen. Ze wisten niets van haar verzoek aan mij. Uiteindelijk vond ik Myung Soeng, haar beste vriendin met wie ze dagelijks na schooltijd speelde. Myung Soeng gaf ons, onder enige druk van mij en de tolk, een adres in een buitenwijk van Seoul. Ik ging naar dat adres en klopte op de deur. Een man deed open. Het was geen fijne buurt in Seoul, met onverharde wegen. Ik klopte op de deur en Hyun-Soek deed open. Haar ogen waren bloeddoorlopen en ze leek in shock te zijn. Ze herkende me niet -- geen enkel teken van herkenning. Toen kwam een man aan de deur, en blafte iets in Koreaans. Ik vroeg de tolk wat hij zei. Ze zei: "Hij wil weten wie je bent." Ik zei: "Vertel hem dat ik fotograaf ben." Ik begon uit te leggen wie ik was, en hij onderbrak me. Zij zei: "Hij zegt dat hij weet wie je bent, wat wil je?" Ik zei: "Vertel hem dat me gevraagd is door de oma van het meisje, om een gezin voor haar te vinden." Hij zei: "Ik ben haar oom, het is goed, je kunt nu weggaan."

Dus ik was ... de deur werd hier in mijn gezicht gegooid, het was ongelofelijk koud en ik probeerde te denken: "Wat zou de held doen in een film, als ik dit zou schrijven als filmscript?" Dus ik zei: "Luister, het is koud, ik ben al lange tijd onderweg, kan ik misschien even binnenkomen? Ik ben verkleumd." Ietwat aarzelend liet de man ons binnen en we gingen op de grond zitten. Terwijl we een gesprek begonnen, schreeuwde hij iets, en Hyun-Soek kwam ons iets te eten brengen. Ik kreeg een mentaal beeld van een soort Assepoester. Ik had het beeld van dit ongelofelijk geweldig, pientere, blije kleine kind, dat nu heel teruggetrokken overkwam, en slaaf van dit gezin leek te zijn. Ik vond het weerzinwekkend en kon niet bedenken wat te doen. Hoe meer ik met hem praatte, hoe norser hij werd. Dus uiteindelijk zei ik: "Luister," -- dit is allemaal via de tolk, want ik spreek geen woord Koreaans -- ik zei: "Ik ben echt blij dat Hyun-Soek een gezin heeft om bij te wonen. Ik was erg bezorgd over haar. Ik heb haar oma, uw moeder, beloofd dat ik een gezin zou vinden en in ben zo blij dat u voor haar gaat zorgen." Ik zei: "Maar ik heb een vliegtuigticket gekocht, en ik zit hier voor een week vast." Ik zei: "Ik zit in een hotel in het centrum. Zou u morgen willen komen lunchen? U kunt uw Engels oefenen." Dat had hij me verteld -- Ik probeerde hem vragen te stellen over hemzelf. Dus ik ging naar het hotel en vond twee oudere Ameraziaten. Een meisje wier moeder prostituee was geweest, en zij was een prostituee, en een jongen die vaak in de gevangenis had gezeten. Ik zei tegen ze: "Er is een klein meisje dat een kleine kans maakt om in Amerika te kunnen wonen." "Ik weet niet of het de juiste beslissing is, maar ik zou graag willen dat jullie morgen komen lunchen en de oom vertellen hoe het is om over straat te lopen, wat mensen tegen je zeggen, wat je doet voor je geld. Ik wil dat hij begrijpt wat er gebeurt als ze hier blijft. Ik zou het mis kunnen hebben, maar ik hoop dat jullie morgen komen."

Dus deze twee komen lunchen, en we werden het restaurant uit gezet. Ze schreeuwden tegen hem... een lelijk tafereel. We gingen naar buiten en hij was woedend. Ik wist dat ik de hele zaak had verpest. Weer probeerde ik te verzinnen wat ik kon doen. Hij begon tegen me te schreeuwen en ik zei tegen de tolk: "Oké, zeg hem dat hij moet kalmeren, wat zegt hij?" Ze zei: "Nou, hij zegt, Wie denk je dat je bent om bij mij binnen te vallen, als rijke Amerikaan met je camera's om je nek, en mij te beschuldigen dat ik mijn nichtje als slaaf houd? Dit is mijn nichtje, ik houd van haar, ze is de dochter van mijn zus. Wie ben jij om mij van zoiets te beschuldigen?" Ik zei: "Luister... je hebt gelijk. Ik pretendeer niet te begrijpen wat hier gebeurt. Maar ik heb een hoop van deze kinderen gefotografeerd. Ik ben helemaal verliefd op uw nichtje, ze is een ongelofelijk uitzonderlijk kind." Ik zei: 'Ik zal mijn vrienden uit Amerika hierheen laten komen als u ze wilt ontmoeten, zodat u ze kan goedkeuren. Ik vind -- hoe weinig ik ook weet over de situatie, dat ze hier weinig kans heeft op het soort leven dat u haar waarschijnlijk toewenst."

Iedereen vertelde me daarna dat het uitnodigen van de kandidaat-ouders het stomste was, wat ik maar had kunnen doen, want wie is er ooit goed genoeg voor je familielid? Maar hij nodigde me uit om naar een ceremonie te komen die ze deze dag hadden voor de grootmoeder. Ze nemen kledingstukken en foto's, en verbranden die als deel van het ritueel. Je kan zien hoe anders ze eruitziet in slechts drie maanden. Het was nu, denk ik, begin februari. De eerdere beelden waren in september genomen. Er was een Amerikaanse marine-priester die ik ontmoet had tijdens de reportage. Hij had 75 kinderen bij hem thuis. Drie vrouwen hielpen hem bij het verzorgen van deze kinderen. Ik stelde voor aan de oom dat we Father Keene gingen opzoeken om uit te vinden hoe het adoptieproces werkte. Ik wilde dat hij het gevoel had dat dit allemaal openlijk gebeurde.

Dit is op weg naar het weeshuis. Dit is Father Keene. Een geweldige kerel. Hij had kinderen uit heel Korea daar wonen, en hij zocht gezinnen voor die kinderen. Dit is een sociaal werkster die Hyun-Soek interviewt. Ik had altijd het idee dat ze volstrekt onberoerd was door dit alles, omdat de oma in mijn ogen een soort 'wijze vrouw' was in het dorp. Ik had gemerkt dat de hele dag door mensen haar kwamen opzoeken. Ik had altijd het idee dat, ook al waren ze een van de armere families in het dorp, ze toch een van de meest gerespecteerde families waren. Ik had altijd het gevoel dat de oma min of meer eiste dat de dorpelingen Hyun-Soek evenveel respect gaven als haar. Hyun-Soek logeerde bij Father Keene. Haar oom stond toe dat ze daar bleef tot de adoptie rond was. Hij ging akkoord met de adoptie.

Ik ging op reportage en bij terugkomst zegt Father Keene: "Ik moet met je praten over Hyun-Soek." Ik zeg: "O nee, wat nou weer?" Hij brengt me naar een kamer en zegt: "Ik heb 75 kinderen in het weeshuis, en het is een heksenketel." Overal kleren, en kinderen, nou ja, met drie volwassenen en 75 kinderen -- je kunt het je voorstellen. Hij zei: "De tweede dag dat ze er was, maakte ze een lijst met alle namen van de oudere kinderen en de jongere. Ze koppelde elk van de oudere kinderen aan een van de jongere. Ze maakte een poetslijst van wie het weeshuis op welke dag schoonhield." Hij zei: "Ze vertelt me dat ik slordig ben, en dat ik mijn kamer moet opruimen." Hij zei: "Ik weet niet wie haar opgevoed heeft, maar ze runt het weeshuis, en ze is nog maar drie dagen hier." (Gelach)

Dit was filmdag -- die zij organiseerde -- waarop alle kinderen naar de bioscoop gingen. Veel van de kinderen die geadopteerd waren, schreven naar de andere kinderen, en vertelden hen hoe hun leven was in hun nieuwe families. Het was telkens een belangrijk moment als die brieven kwamen. Dit is een vrouw die in het weeshuis werkt, wier zoon geadopteerd werd. Gene en Gail begonnen Koreaans te leren zodra ze mijn eerste brief ontvingen. Ze wilden haar echt welkom kunnen heten in hun gezin. Een van de dingen die Father Keene me vertelde toen ik terugkwam van zo'n reis -- Hyun-Soek had de nam Natasha gekozen. Ik heb begrepen dat ze die naam had van een "Rocky and Bullwinkle"-tekenfilm op een kanaal van de Amerikaanse luchtmacht. Wellicht dat deze mythe zometeen wordt ontkracht.

Mijn vriend Gene kwam over met zijn zoon Tim. Gail was verhinderd. Ze brachten een hoop tijd door boven een woordenboek. Dit was Gene die de oom laat zien waar Atlanta ligt op de kaart. Hier tekent de oom de adoptiepapieren. We gingen die avond uit eten om dit te vieren. De oom ging terug naar zijn familie, en Natasha en Tim en Gene en ik gingen uit eten. Gene liet Natasha zien hoe je met vork en mes eet, en dit is Natasha die de bestek-lessen omdraait. We gingen terug naar onze hotelkamer, en Gene liet Natasha ook zien waar Atlanta was. Dit is de derde nacht dat we in Korea waren. De eerste nacht hadden we een kamer voor de kinderen naast de onze.

Ik had zo'n drie maanden in deze kamer gelogeerd -- in een klein Koreaans hotel van 15 verdiepingen. De tweede nacht hielden we de kinderkamer niet, omdat we in het weeshuis sliepen. De derde nacht, na het eten, kwamen we terug bij de balie en de man zegt: "Op jullie verdieping is vannacht geen kamer vrij. De kinderen kunnen wel 5 verdiepingen lager slapen. Gene en ik keken elkaar aan en zeiden: "Nee, niet vijf verdiepingen verderop." Zijn zoon zei: "Pap, ik heb een slaapzak, ik kan op de grond slapen." Ik zei: "Ja, ik heb er ook een." Dus Tim en ik sliepen op de grond, Natasha kreeg één bed en Gene het andere -- de kinderen vielen als een blok in slaap.

We liggen in bed en Gene en ik praten over hoe cool we zijn. "Geweldig, we hebben het leven van dit kleine meisje gered." We waren helemaal vol van onszelf. Toen vielen we in slaap -- en ik sliep al maandenlang in die kamer. In Korea verwarmen ze de hotels altijd veel te veel, dus gedurende de dag liet ik het raam open. Rond middernacht gaat de verwarming uit in het hotel. Dus rond 1 uur was het zowat -20ºC in de kamer, en dan stond ik op. Ik had dit elke nacht gedaan. Dus om 1 uur... ijskoude kamer, ik ga het raam dichtmaken en hoor buiten mensen schreeuwen, en dacht: "O, de bars zullen net dicht zijn." Ik spreek geen Koreaans, maar deze stemmen klinken niet boos, maar angstig. Dus ik open het raam en kijk naar buiten. Er komen vlammen langs het gebouw omhoog. Het hotel staat in brand. Ik ren naar Gene en wek hem. Ik zeg: "Gene, niet in paniek raken, ik denk dat het hotel in brand staat." Nu komen er rook en vlammen bij onze ramen op de elfde verdieping. Wij stonden daar allebei: "O, mijn God, O mijn God." We proberen Natasha te wekken, ze is niet aanspreekbaar. Je weet hoe het is als kinderen een uurtje hebben geslapen: alsof ze vijf Valiums geslikt hebben -- geen land mee te bezeilen. We kunnen dus niet met haar praten. Ik herinner me dat zijn zoon hoge schoenen had, en we probeerden zijn veters te strikken. We gaan naar de deur, openen de deur. Het was alsof je een oven binnenliep. Schreeuwende mensen, brekend glas, vreemde, stompende geluiden. De hele kamer was binnen enkele seconden vol met rook. Gene draait zich om en zegt: "Dat gaat ons niet lukken." Hij doet de deur dicht, de hele kamer is vol rook. We snakken naar adem, rook stroomt uit de roosters, onder de deuren. Mensen schreeuwen. Ik herinner me een ongelofelijke, vreselijke chaos. Ik zat bij het bed, en ik was zo -- Ik had twee overweldigende gevoelens. Eentje was absolute paniek: "Oh God, laat me alsjeblieft wakker worden. Dit moet een nachtmerrie zijn, dit kan niet echt zijn. Ik wil wakker worden, het moet een nachtmerrie zijn." Het andere was enorm schuldgevoel. Ik had God gespeeld met de levens van mijn vriend, zijn zoon en van Natasha. Dit gebeurt er als je probeert God te spelen: je doet mensen pijn. Ik herinner me dat ik zo vreselijk bang was. Gene, die op de grond ligt, zegt: "Man, we moeten handdoeken natmaken." Ik zeg: "Wat?" "Handdoeken natmaken. We gaan dood aan die rook." Dus renden we naar de badkamer, pakten handdoeken, en hielden ze over onze gezichten en dat van de kinderen. Toen zei hij: "Heb je stoftape?" Ik zei: "Wat?" Hij zei: "Stoftape (gaffertape)?" Ik zei: "Ja, ergens in mijn fotokoffer." Hij zegt: "We moeten de rook tegenhouden." Hij zei: "Dat is alles wat we kunnen doen. De rook tegenhouden." Ik bedoel, Gene -- God zij dank dat hij er was. Dus we plakken roomservice-menu's over de roosters in de muur, we leggen dekens voor de deur, we zetten de kinderen op de vensterbank om lucht te krijgen. Er was een nieuw gebouw in aanbouw aan de overzijde van de straat. In dat gebouw waren fotografen aan het wachten tot mensen zouden springen. Elf mensen vonden de dood vanwege de brand. Vijf mensen sprongen en stierven, anderen stikten door de rook. Na zo'n 45 minuten werd er hard op de deur gebonsd en mensen schreeuwden in het Koreaans. Ik herinner me dat Natasha niet wilde dat we ... sorry Ik probeerde de deur gesloten te houden, na al die moeite om de kamer te barricaderen. Ik wist niet wie het waren, wat ze wilden. Natasha kon horen dat het brandweermannen waren. Ik herinner me een korte worsteling bij de deur om ze te openen. Hoe dan ook, ze brachten ons naar de lobby. Gene forceerde een drankenkabinet met een jas om zijn vuist gewikkeld. Mensen lagen op de grond. Het was een afschuwelijke nacht.

Toen, 12 uur later, huurden we een auto, zoals gepland, en reden naar Natasha's dorp. We realiseerden ons amper dat we acht uur geleden bijna doodgingen in een brandend hotel. Zo vreemd hoe het leven gewoon doorgaat. Natasha wilde haar broer en vader voorstellen aan alle dorpelingen. Die dag vierde deze man zijn 60ste verjaardag. Deze man is 60 jaar. Het werd een dubbel feest: Natasha was de eerste persoon uit dit dorp, die ooit naar Amerika zou gaan. Dit zijn de landbouwkassen. Hier leren de ouderen Gene hun dansen. We dronken een hoop rijstwijn. We waren allebei zo dronken, ik kon het niet geloven.

Dit is de laatste foto voordat Gene en Tim terugvlogen. De adoptieambtenaren zeiden ons dat het een jaar zou gaan duren. Waar kun je nou een jaar mee bezig zijn? Ik zocht alle namen van alle Koreaanse en Amerikaanse ambtenaren en fotografeerde ze. Ik vertelde ze hoe beroemd ze zouden worden als dit boek uitkwam. Vier maanden later waren de adoptiepapieren er. Dit is het afscheid van iedereen in het weeshuis. Dit is Father Keene met Natasha bij de bushalte. Haar oudtante bij het vliegveld. Ik had jarenlang een geweldige deal met Cathay Pacific. Ze gaven me gratis tickets op al hun vluchten, in ruil voor foto's. Het was de ultieme bonus. Ik kende de piloot want ze lieten me meestal in de klapstoel zitten, om aan te geven hoe lang het geleden is... Dit is een Tri-Star, en ze lieten Natasha in de klapstoel zitten. De piloot, Jeff Cowley, ging terug om een kind uit het weeshuis te adopteren, nadat hij Natasha had ontmoet.

Dit is 28 uur later in Atlanta. Het is een lange vlucht. Om de dingen nog gekker te maken, schonk Gail, Natasha's nieuwe moeder, drie dagen later het leven aan haar eigen dochter. Weet je, als je dit zou schrijven, zou je zeggen: "Nee, we moeten het script anders schrijven." Dit is de eerste avond waarop Natasha haar nieuwe familie leert kennen. Gene en Gail kennen iedereen in Atlanta -- ze zijn het meest sociale stel denkbaar. Natasha sprak toen nog geen woord Engels, behalve het beetje dat Father Keene haar leerde. Haar zus Kylie, die nu arts is, aan de rechterkant. Dit is een afspraak die ik met Natasha had: eenmaal in Atlanta mocht ze mijn baard afknippen. Ze vond hem maar niks.

Ze leerde Engels in drie maanden. Ze begon in de tweede klas, met haar eigen leeftijdgenoten. Voor de eerste keer de Belofte van Trouw. Dit is haar kooklerares. Natasha vertelde me dat veel kinderen dachten dat ze arrogant was, omdat ze niet antwoordde als ze tegen haar praatten. Ze realiseerden zich niet dat ze niet zo goed Engels sprak. Maar wat mij opviel, weer als waarnemer, was dat zij haar teamleden uitkoos. Ze leek heel snel erg populair te zijn. Herinner je je de foto met haar oma? Hoezeer ze op haar oma leek? Mensen vertelden Natasha steeds hoezeer ze op haar moeder, Gail, leek. Dit is een gespannen moment in de eerste voetbalwedstrijd, denk ik. En Kylie -- Ik bedoel, het was alsof Kylie haar eigen kind was. Ze wordt gedoopt. Veel ouders die adopteren, willen het verleden van hun kind uitvlakken. Gail en Gene deden het tegenovergestelde. Ze leerden Koreaans; ze kochten Koreaanse kleren. Gene maakte zelfs een tegelspreuk in de keuken: Op een goede dag kwam een mooi meisje uit de heuvels van Korea, om nog lang en gelukkig in Atlanta te wonen."

Ze haat deze foto -- haar eerste baantje. Ze kocht een felrode Karmann Ghia met het geld dat ze verdiende bij Burger King. Captain van de cheerleaders. Schoonheidswedstrijd. Deed elk jaar hun kerstkaart. Gene was eeuwenlang bezig deze auto te restaureren.

Kodak wierf Natasha aan om voor hen te vertalen op de Olympische Spelen. Haar toekomstige man, Jeff, werkte voor Canon camera's, en ontmoette Natasha in het Olympische dorp. Dit is haar eerste reis terug naar Korea. Daar is haar oom. Dit is haar halfzus. Ze ging terug naar het dorp. Dat is de moeder van haar beste vriendin. Ik vond dit altijd echte 'Annie Hall'-kleding. Het was altijd zo interessant om alleen maar te kijken -- dit is haar moeder op de achtergrond. Dit is Natasha's trouwdag. Gene ziet er een stuk ouder uit. Dit is Sydney, die over enkele dagen drie jaar wordt. En hier is Evan.

Natasha, zou je even naar boven willen komen, om even hallo te zeggen tegen iedereen? (Applaus) Natasha heeft me nooit het verhaal horen vertellen. Ik bedoel, ze -- we hebben samen naar de foto's gekeken.

Natasha: Ik heb de foto's miljoenen keren gezien, maar vandaag zie ik hem voor het eerst de hele presentatie geven. Ik begon te huilen.

Rick Smolan: Ik weet zeker dat er 40 dingen zijn waarvan ze zegt: "Dat was niet wat er gebeurde, dat zei je niet." Natasha: Later, dat doe ik later. (Gelach)

RS: Oké, dank je wel, Mike en Richard, dat we ons verhaal mochten vertellen. Jullie allemaal bedankt."

(Applaus)

 

Bron: TED.com