Wil Je Kinderen Goed Opvoeden? Geef Ze Dan Goede Voeding

Wat kunnen we van onze kinderen verwachten als ze honger hebben of hun voeding vol suiker zit en voedingsstoffen ontbreken? Voormalig Witte Huis-kok en voedingsbeleidsmaker Sam Kass bespreekt de rol die scholen kunnen spelen in het voeden van zowel het lichaam als de geest van scholieren.

"Ik ben een kok en een voedingsbeleidsman, maar ik kom uit een hele familie van leraren. Mijn zus geeft les in het speciale onderwijs in Chicago. Mijn vader is net met pensioen na 25 jaar groep zeven les te hebben gegeven. Mijn oom en tante waren professoren. Mijn neven en nichten geven les. Zeg maar iedereen in mijn familie geeft les behalve ik. Ze hebben mij geleerd dat als je de juiste antwoorden wilt krijgen, je de juiste vragen moet stellen. Dus wat zijn de goede vragen als het gaat om het verbeteren van de educatieve resultaten van onze kinderen? Er zijn natuurlijk veel belangrijke vragen, maar ik denk dat de volgende een goed beginpunt is: wat denken we dat het verband is tussen de groeiende geest van een kind en hun groeiende lichaam? Wat kunnen we verwachten dat onze kinderen leren met een dieet vol suiker en gebrek aan voedingsstoffen? Wat kunnen ze leren als hun lichamen letterlijk uitgehongerd zijn? En met alle middelen die we in scholen pompen, moeten we onszelf afvragen: helpen we onze kinderen wel echt succesvol te zijn?

Een paar jaar geleden was ik jurylid bij een kookcompetitie genaamd 'Chopped'. Vier koks strijden tegen elkaar met geheime ingrediënten om te zien wie de beste gerechten kan maken. Behalve in deze aflevering -- het was een hele bijzondere. In plaats van vier overijverige koks die in de schijnwerpers proberen te staan -- iets waar ik niks van af zou weten -- (Gelach) waren deze koks schoolkoks. Je weet wel, de vrouwen die je vroeger 'Lunch Ladies' noemde, maar degenen waarvan ik wil dat we ze 'schoolkoks' noemen. Deze vrouwen -- God zegene deze vrouwen -- brengen hun hele dag door met het koken voor duizenden kinderen, ontbijt en lunch, met slechts $2,68 per lunch, waarvan $1,- daadwerkelijk naar het eten gaat. In deze aflevering was het geheime ingrediënt voor het hoofdgerecht quinoa. Ik weet dat het lang geleden is dat jullie een schoollunch gehad hebben en dat de voedzaamheid is verbeterd, maar quinoa is meestal niet te vinden in schoolcafetaria's.

(Gelach)

Dus dit was een uitdaging. Maar het gerecht dat ik nooit zal vergeten, was gekookt door een vrouw genaamd Cheryl Barbara. Ze was de voedingsdirectrice bij 'High School in the Community' in Connecticut. Ze maakte een overheerlijke pasta. Het was geweldig. Het was een pappardelle met Italiaanse worst, boerenkool, Parmezaanse kaas. Het was heerlijk, restaurant-kwaliteit, alleen -- de quinoa had ze er zeg maar ongegaard ingegooid. Het was een bijzondere keuze en het was super krokant. (Gelach) Dus ik speelde de beschuldigende TV-jury, zoals dat van je wordt verwacht, en ik vroeg haar waarom.

Cheryl zei: "Om te beginnen weet ik niet wat quinoa is." (Gelach) "Maar ik weet wel dat het maandag is en op mijn school, op High School in the Community, maak ik dan altijd pasta."

Cheryl legde uit dat veel van haar kinderen in het weekend geen maaltijden kregen. Geen maaltijden op zaterdag. Geen maaltijden op zondag. Dus ze kookte pasta, omdat ze er zeker van wilde zijn dat ze iets zou maken dat haar kinderen zouden eten. Iets dat aan hun ribben zou blijven plakken, zei ze. Iets om hun maag mee te vullen. Als het eenmaal maandag was, waren haar kinderen zo intens hongerig dat ze niet eens konden denken aan leren. Ze konden alleen nog maar denken aan eten. Alleen daaraan. En de statistieken vertellen helaas hetzelfde verhaal.

Laten we dit eens in de context van een kind plaatsen.

We concentreren ons op de belangrijkste maaltijd van de dag: ontbijt. Dit is Allison. Ze is twaalf jaar oud, ze is zo slim als een vos en later wil ze natuurkundige worden. Als Allison naar een school gaat die een voedzaam ontbijt serveren aan al hun kinderen, dan is dit wat er gaat gebeuren. Haar kansen op een voedzame maaltijd, met fruit en melk en minder suiker en zout, gaan dramatisch omhoog. Allison zal minder overgewicht hebben dan gemiddeld, ze zal minder vaak naar de dokter hoeven, ze zal minder angst en depressies hebben, ze zal zich beter gedragen, ze zal minder afwezig zijn en vaker op tijd. Waarom? Omdat er een goede maaltijd op haar wacht op school. Allison zal algeheel gezonder zijn dan het gemiddelde schoolkind.

En hoe gaat het met het kind waarvoor geen voedzaam ontbijt klaarstaat? Nou, dit is Tommy. Hij is ook 12. Een geweldig kind. Hij wil later dokter worden. Op de kleuterschool loopt hij al achter in rekenen. Wanneer hij in groep vijf zit, haalt hij lagere reken- en leescijfers. Wanneer hij elf is, is het waarschijnlijk dat Tommy een jaar is blijven zitten. Onderzoek wijst uit dat kinderen zonder goed voedingspatroon, met name ontbijt, een lagere cognitieve functie hebben.

Dus hoe wijdverspreid is dit probleem? Het is helaas omvangrijk. Ik zal twee cijfers geven die elkaar lijken tegen te spreken, maar feitelijk twee kanten van dezelfde medaille zijn. Aan de ene kant is een op de zes Amerikanen niet zeker van eten, inclusief zestien miljoen kinderen -- bijna twintig procent -- niet zeker van voeding. Alleen al in deze stad, New York City, kampen elk jaar 474.000 kinderen onder de 18 met honger. Het is idioot. Aan de andere andere kant is dieet en voeding de nummer één oorzaak van voorkombare dood en ziekte in dit land, ruimschoots. En eenderde van de kinderen waar we het vanavond over gehad hebben, zullen ooit in hun leven te maken krijgen met diabetes. Wat nu zo moeilijk is om te geloven, is dat dit vaak dezelfde kinderen zijn. Dus ze worden gevuld met ongezonde en goedkope calorieën waarmee ze omringd zijn in hun gemeenschap en die hun familie kan betalen. Maar aan het einde van de maand raken voedselbonnen op of worden werkuren geschrapt en hebben ze geen geld meer om eten te kopen.

Maar we zouden dit probleem op moeten kunnen lossen, toch? We weten wat de antwoorden zijn. Een deel van mijn werk in het Witte Huis was het oprichten van een programma dat op alle scholen die 40% meer lage-inkomenskinderen hadden, zorgde voor een ontbijt en lunch voor alle kinderen op die school. Gratis.

Dit programma was ongelooflijk succesvol, omdat het hielp bij het doorbreken van een moeilijke barrière als het gaat om kinderen van een voedzaam ontbijt voorzien. De barrière van het stigma. Kijk, scholen serveren ontbijt voorafgaand aan school en dat was alleen beschikbaar voor de arme kinderen. Dus iedereen wist wie er arm was en wie hulp nodig had van de overheid. Alle kinderen, hoeveel veel of weinig de ouders ook verdienen, zijn heel trots. Dus wat gebeurde er? De scholen die met het programma meededen, zagen de lees- en rekencijfers met 17,5% omhoog gaan. Met 17,5%. En onderzoek wijst uit dat als kinderen consequent een voedzaam ontbijt krijgen, hun kans om te slagen met 20% groeit. Met 20%. Wanneer we kinderen de voedingsstoffen geven die ze nodig hebben, geven we ze een kans om te floreren, binnen en buiten het klaslokaal.

Je hoeft me niet te geloven, maar je moet Donna Martin horen. Ik hou van Donna Martin. Donna is de directeur schoolvoeding in Burke County, Waynesboro, Georgia. Burke Country is een van de armste districten in de op vijf na armste staat van het land en ongeveer al Donna's studenten leven op of onder de armoedegrens. Een paar jaar geleden besloot ze om een voorsprong te nemen op de nieuwe regels die eraan zaten te komen en haar voedingsstandaard te herzien. Ze voegde meer fruit, groente en volle granen toe. Ze serveerde ontbijt in het klaslokaal aan al haar kinderen. En ze voegde een programma voor avondeten toe. Waarom? Nou, veel van haar kinderen kregen thuis geen avondeten.

Hoe reageerden de kinderen? Nou, die waren gek op het eten. Ze hielden van de betere voeding en ze hielden ervan geen honger te hebben. Maar Donna's grootste fan kwam uit een onverwachte hoek. Zijn naam was Eric Parker en hij was hoofdfootballcoach bij de Burke County Bears. Coach Parker had jaren middelmatige teams getraind. The Bears eindigden vaak in de middenmoot, een teleurstelling voor een van de meest gepassioneerde footballstaten van het land. Maar het jaar dat Donna het menu veranderde, werden The Bears niet alleen eerste in hun divisie, maar wonnen ze ook het kampioenschap van de staat door een overwinning op de Peach County Trojans, met 28-14.

(Gelach)

En Coach Parker schreef dat kampioenschap aan Donna Martin toe.

Als we onze kinderen voorzien van de essentiële voeding, dan zullen ze floreren. En het is niet alleen aan de Cheryl Barbaras en de Donna Martins van deze wereld. Het is aan ons allemaal. En de essentiële voeding is voor onze kinderen slechts het begin. Wat ik heb laten zien is eigenlijk een model voor veel van de grootste problemen waarmee we te maken hebben. Als we simpelweg focussen op het fatsoenlijk voeden van onszelf, kunnen we een wereld tegemoet zien die stabieler en veiliger is. We kunnen onze economische productiviteit drastisch verbeteren, we kunnen onze gezondheidszorg omvormen en het helpt ervoor te zorgen dat onze aarde ook voor de volgende generaties kan zorgen. Voedig is het aspect waar onze collectieve inspanningen de grootste impact kunnen hebben.

Dus moeten we onszelf afvragen: wat is de juiste vraag? Wat zou er gebeuren als we onszelf zouden voeden met duurzamer verbouwd en gezonder voedsel? Wat zou het effect zijn? Cheryl Barbara, Donna Martin, Coach Parker en de Burke County Bears -- ik denk dat zij het antwoord weten.

Dank jullie wel."

(Applaus)

 

Bron: TED.com