Candy Chang: Voor Ik Sterf, Wil Ik...

In haar buurt in New Orleans transformeerde kunstenares en TED Fellow Candy Chang een verlaten huis in een gigantisch schoolbord met een aan te vullen vraag: "Voor ik sterf, wil ik .." De antwoorden van haar buren --verrassend, doordringend, grappig-- werden een onverwachte spiegel voor de gemeenschap. (Wat is jouw antwoord?)

"Er zijn een heleboel manieren waarop de mensen rond ons kunnen helpen onze levens te verbeteren. We lopen niet elke buur tegen het lijf, waardoor veel wijsheid nooit wordt doorgegeven, maar we delen wel dezelfde openbare ruimtes.

De afgelopen jaren heb ik manieren uitgeprobeerd om meer te delen met mijn buren in de openbare ruimte, met eenvoudige tools zoals stickers, stencils en krijt. Ik had vragen zoals: hoeveel betalen mijn buren voor hun appartement? (Gelach) Hoe kunnen we meer dingen uitlenen zonder bij elkaar aan te kloppen op een verkeerd moment? Hoe kunnen we meer herinneringen delen over onze verlaten gebouwen? Hoe krijgen we een beter begrip van ons landschap? Hoe kunnen we onze hoop delen voor onze lege winkels, zodat onze gemeenschappen onze huidige behoeften en dromen kunnen weergeven?

Ik woon in New Orleans, en ik ben verliefd op New Orleans. Mijn ziel kalmeert door de reuze eiken, geliefden in de schaduw, dronkaards en dromers voor honderden jaren. Ik vertrouw een stad die altijd ruimte maakt voor muziek. (Gelach) Ik heb het gevoel dat elke keer als iemand niest, New Orleans een parade houdt. (Gelach) De stad heeft enkele van de mooiste gebouwen in de wereld, maar ook het hoogste aantal verlaten woningen in Amerika.

Ik woon in de buurt van dit huis, en ik bedacht hoe ik het mooier kon maken voor mijn buurt. Ik dacht ook aan iets dat mijn leven voorgoed veranderde.

In 2009 verloor ik iemand waarvan ik heel veel hield. Haar naam was Joan, en ze was als een moeder voor me. Ze stierf zeer plotseling. Ik dacht veel over de dood, en dat gaf me een gevoel van diepe dankbaarheid voor de tijd die ik had, en bracht duidelijkheid over de zinvolle dingen in mijn leven nu. Ik heb moeite om dit perspectief te behouden in mijn dagelijks leven. De routine van elke dag neemt je al gauw in beslag en doet je vergeten wat echt belangrijk voor je is.

Met hulp van oude en nieuwe vrienden transformeerde ik de zijkant van dit verlaten huis in een gigantisch bord en schilderde er een te vervolledigen zin op: "Voor ik sterf, wil ik ..." Iedereen die voorbij loopt, kan met een stuk krijt zijn persoonlijke aspiraties neerschrijven in de openbare ruimte.

Ik wist niet wat te verwachten van dit experiment. De volgende dag was de muur volledig ingevuld, en het bleef groeien. Ik zou graag een paar dingen delen die op deze muur werden geschreven.

"Voor ik sterf, wil ik worden berecht voor piraterij." (Gelach) "Voor ik sterf, wil ik schrijlings zitten op de internationale datumgrens." "Voor ik sterf, wil ik zingen voor miljoenen mensen." "Voor ik sterf, wil ik een boom planten." "Voor ik sterf, wil ik leven zonder netaansluiting." "Voor ik sterf, wil ik haar nog één keer vasthouden." "Voor ik sterf, wil ik iemands cavalerie zijn." "Voor ik sterf, wil ik helemaal mezelf zijn."

Deze verwaarloosde ruimte werd constructief. De hoop en dromen van mensen deden me hardop lachen, ontroerden mij. Ze troostten mij tijdens mijn eigen moeilijke momenten. Het gaat over dat je niet alleen bent. Het gaat over het begrijpen van onze buren in nieuwe en verhelderende manieren. Het gaat over het maken van ruimte voor reflectie en bezinning, en herinneren wat echt belangrijk is voor ons als we groeien en veranderen.

Ik maakte deze vorig jaar, en ontving honderden berichten van gepassioneerde mensen die een muur wilden maken met hun gemeenschap. Mijn collega’s van het cultureel centrum en ik maakten een toolkit. Nu zijn over de hele wereld muren gemaakt, in landen zoals Kazachstan, Zuid-Afrika, Australië, Argentinië enzoverder. Samen toonden we hoe krachtig onze openbare ruimte kan zijn als we de kans krijgen onze stem te laten horen en meer delen met elkaar.

Twee van de meest waardevolle dingen die we hebben, zijn tijd en onze relaties met andere mensen. In onze wereld vol afleiding is het meer dan ooit belangrijk om manieren te vinden om perspectief te behouden en niet te vergeten dat het leven kort en zacht is. Het is moeilijk voor ons om over de dood te praten of erover na te denken, maar ik heb me gerealiseerd dat de voorbereiding op de dood een van de meest krachtige dingen is die je kunt doen. Nadenken over de dood verduidelijkt je leven.

Onze gemeenschappelijke ruimtes kunnen beter weergeven wat belangrijk is voor ons als individuen en als gemeenschap. Met meer manieren om onze hoop, angsten en verhalen te delen, kunnen de mensen om ons heen ons helpen betere plaatsen te maken en een beter leven te leiden. Dank je.

(Applaus)

(Applaus)

Dank je."

(Applaus)

(Applaus)
Bron: TED.com