De Prijs Van Geluk

Kun je geluk kopen? Om hier achter te komen, verzamelde de auteur Benjamin Wallace de duurste producten ter wereld, waaronder een fles Chateau Cheval Blanc uit 1947, 8 ons Kobe rundvlees en de legendarische (beruchte) Kopi Luwak-koffie. Zijn visie zal je verbazen.

"Ik laat even een korte videoclip zien.

Video: 50.000 pond. Op 5 december 1985 werd een fles Lafitte uit 1787 verkocht voor 105.000 pond -- negen maal het vorige wereldrecord. Mr. Forbes. De koper was Kip Forbes, zoon van één van de flamboyantste miljonairs van de 20ste eeuw. De oorspronkelijke eigenaar van de fles bleek één van de meest enthousiaste wijnkenners te zijn van de 18de eeuw. Chateau Lafitte is één van de voortreffelijkste wijnen van de wereld, het pronkjuweel van elke wijnkelder.

Benjamin Wallace: Goed, dat is wat er over is van de videoband van een gebeurtenis die aanleiding was voor het langstlopende mysterie in de huidige wijnwereld. Het mysterie bestond vanwege een meneer, genaamd Hardy Rodenstock. In 1985 meldde hij zijn vrienden uit de wijnwereld dat hij een opzienbarende ontdekking had gedaan. Een paar Parijse werklui waren door een bakstenen muur gestoten, en vonden per toeval een verstopte bewaarplaats van wijnen -- blijkbaar het bezit van Thomas Jefferson. 1787, 1784. Hij verklapte niet het exacte aantal flessen, hij verklapte niet waar het gebouw precies was en hij verklapte niet wie precies de eigenaar was van het gebouw. Het mysterie volhardde 20 ongeveer jaar lang.

Uiteindelijk kwam de oplossing in 2005 in zicht door deze man. Bill Koch is een miljardair uit Florida die vier Jefferson-flessen bezit, en hij kreeg achterdocht. Uiteindelijk betaalde hij meer dan een miljoen dollar voor het inhuren van ex-FBI en ex-Scotland Yard agenten om dit helemaal uit te zoeken. Inmiddels is er overvloedig bewijs dat Hardy Rodenstock een oplichter is, en dat de Jefferson-flessen namaak waren.

Maar al die 20 jaar werden een onvoorstelbaar aantal zeer eminente en arrivé personen in de wijnwereld meegevoerd in de invloedssfeer van deze flessen. Volgens mij wilden ze geloven dat de duurste fles wijn van de wereld wel de beste fles wijn van de wereld moet zijn, de zeldzaamste fles wijn van de wereld moet zijn. Ik raakte steeds meer, enigszins voyeuristisch geïnteresseerd in de vraag waarom mensen van die idiote geldbedragen spenderen, niet alleen aan wijn maar aan veel dingen, en leiden zij een beter leven dan ik?

Dus besloot ik op zoektocht te gaan. Met gulle ondersteuning van een tijdschrift waar ik soms voor schrijf besloot ik het allerbeste, of duurste, of meest gewilde item uit te proberen in een tiental categorieën, wat echt een martelgang was, dat kunt u zich wel voorstellen.

.

Dit was de eerste. Veel Kobe rundvlees dat je in de VS ziet is niet het originele. Het kan afkomstig zijn van Wagyu runderen, maar niet uit de oorspronkelijke Appalachian Hyogo prefectuur in Japan. Er zijn heel weinig plekken in de VS waar je echte Kobe kunt uitproberen, en één daarvan is Wolfgang Puck's restaurant, CUT, in Los Angeles. Ik ging erheen en bestelde de 227-grams rib-eye steak voor 160 dollar. De bestelling kwam, en het stuk was piepklein. Ik was hoogst verontwaardigd. Zo van: betaal ik hier 160 dollar voor? Toen nam ik een hap, en wou dat het stuk nog kleiner was, want Kobe rundvlees is erg rijk. Het lijkt op paté -- het lijkt niet eens op steak. Ik kon het bijna niet op. Ik was ontzettend blij toen ik klaar was.

.

De fotograaf die de foto's nam voor dit project heeft om een of andere reden zijn hond in veel foto's gezet, daarom zullen jullie hem als terugkerend personage zien. Dat vertelt jullie, volgens mij, dat ik vond dat die het geld niet waard was.

Witte truffels. Eén van de duurste luxe voedingsartikelen per gram ter wereld. Om dit uit te proberen ging ik naar een restaurant van Mario Batali in Manhattan -- Del Posto. De ober kwam er aan met een bol witte truffel en zijn schaaf, en hij schaafde het over mijn pasta, en hij zei: "Zou signor de truffels lekker vinden?" De charme van witte truffels zit in hun aroma. Die zit niet echt in hun smaak. Het zit niet in hun textuur. Het zit in de geur. Van die witte, paarlemoeren vlokken vielen op de noedels, een beklijvende, prachtige, notige, paddestoel-achtige geur steeg op. 10 seconden gingen voorbij en het was weg. En er bleven kleine, lelijke vlokken op mijn pasta achter die hun dienst hadden gedaan, en helaas moet ik dus zeggen dat dit ook een tegenvaller voor me was. Er waren een paar -- een paar items vielen tegen.

.

Ja. Het tijdschrift wilde dat niet voor me betalen..

.

Ze hebben me wel een rondleiding gegeven. Deze hotelsuite is 400 vierkante meter. Hij heeft 360 graden uitzicht. Er zijn vier balkons. Hij is ontworpen door de architect I.M. Pei. Er zit een Rolls Royce met chauffeur bij. Je krijgt er een wijnkelder bij waar je vrijelijk gebruik van kunt maken. Toen ik werd rondgeleid kreeg ik ook wat Opus One, tot mijn genoegen. 30.000 dollar voor een overnachting in een hotel.

Dit is zeep gemaakt van zilveren nanodeeltjes, die antibacteriële eigenschappen hebben. Ik heb er vanmorgen mijn gezicht mee gewassen, als voorbereiding. En het prikkelde een beetje en het rook goed, maar ik moet zeggen dat niemand hier me een compliment heeft gegeven over hoe schoon mijn gezicht vandaag is.

.

Aan de andere kant heeft ook niemand me gecomplimenteerd met m'n jeans. GQ heeft deze betaald -- hij is van mij -- maar ik zal je zeggen, niet alleen kreeg ik geen compliment van jullie, ik heb van niemand een compliment gekregen in de maanden dat ik 'm heb en dat ik 'm draag. Ik denk niet dat wel of geen compliment krijgen een test is voor de waarde van iets, maar ik denk dat het bij een mode-artikel, een kledingstuk, een aardige maatstaf is. Aan de andere kant zit er veel werk in deze broek. Hij is gemaakt van handgeplukte organische katoen uit Zimbabwe dat met een weefgetouw is geweefd en met de hand 24 keer in natuurlijk indigo is gedoopt. Maar geen complimenten.

.

Dank u.

Armando Manni is een ex-filmer die deze olijfolie maakt van een olijf die op één helling groeit in Toscane. Hij doet er alles aan de olijfolie te beschermen tegen zuurstof en licht. Hij gebruikt kleine flesjes, het glas is gekleurd, hij vult de olijfolie af met een inert gas. Als hij er eenmaal een partij van heeft uitgebracht, voert hij regelmatig moleculaire analyses uit en zet de resultaten online, zodat je online je batchnummer kunt opzoeken om te zien hoe de fenolen zich ontwikkelen, en zo de versheid kunt inschatten. Ik deed een blinde test met 20 mensen en vijf andere soorten olijfolie. Het smaakte prima. Het smaakte interessant. Het was erg groen, het was erg peperig. Maar in de blinde smaaktest werd hij laatste. De olijfolie die eerste werd was eigenlijk een fles Whole Foods 365 olijfolie die had staan oxideren naast mijn fornuis, zes maanden lang.

.

Een terugkerend thema is dat veel van deze dingen uit Japan komen -- dat zal jullie gaan opvallen.

Ik speel geen golf, dus ik kon deze niet daadwerkelijk uitproberen, maar ik ondervroeg wel een man die ze bezit. Zelfs de marketers van deze clubs -- ik bedoel, ze zeggen dat ze vier-assige schachten hebben die het snelheidsverlies van de club verminderen waardoor ze een grotere drive hebben -- maar ze zeggen: weet je, je koopt niet voor 57.000 dollar aan prestaties van deze clubs. Je betaalt voor de 'bling', dat ze ingelegd zijn met goud en platina. De man die ik ondervroeg die ze bezit zei wel dat hij er veel plezier van heeft, dus...

O ja, ken je deze? Dit is een koffie, gemaakt via een heel ongebruikelijk proces. De luwak is een aziatische civetkat. Het is een kat die in bomen leeft, en 's nachts komt 'ie naar beneden en sluipt rond over de koffieplantages. Blijkbaar is het een erg kieskeurige eter, en hij komt alleen af op de meest rijpe koffiebonen. En dan lekt er een enzym uit zijn verteringsstelsel in de bonen, en dan zijn er mensen met de niet benijdenswaardige taak de keutels van deze katten op te rapen in het bos, en ze verwerken het tot koffie -- ook al kun je het daadwerkelijk kopen in onverwerkte vorm. Zo is dat.

Een ander onderwerp is --

.

Japan doet idiote dingen met wc's.

.

Er is nu een wc waar een MP3-speler in zit. Er is er eentje met een geurverspreider. Er is er eentje die daadwerkelijk de inhoud van de pot analyseert en de resultaten per e-mail naar je dokter stuurt. Het lijkt bijna op een medisch centrum in je huis -- en die richting gaat de Japanse wc-technologie op. Deze heeft die verfraaiïngen niet, maar vanuit pure functionaliteit bezien is het de beste -- de Neorest 600. Om deze uit te proberen -- ik kon geen leen-exemplaar krijgen, maar ik ging wel naar de showroom van de producent in Manhattan, Toto, en ze hebben een toilet buiten de showroom die te gebruiken is, en dat deed ik. Hij is volledig automatisch -- je loopt er op af en de bril gaat omhoog. De bril is voorverwarmd. Er is een waterstraal die je schoon maakt. Er is een luchtstraal die je droogt. Je staat op, hij spoelt uit zichzelf door. De bril gaat omlaag, hij maakt zichzelf schoon. Niet alleen is dit een technologosche sprong voorwaards, maar ik denk ook echt dat dit wel een culturele sprong voorwaards is. Ik bedoel, een handenvrije, papier-vrije wc. En ik wil er eentje hebben.

.

Dit is er ook eentje waar ik geen leen-exemplaar van kreeg. Ze zeggen dat Tom Cruise dit bed bezit. Er is een bordje aan het voeteneinde, weet je wel, waar elke koper zijn naam in gegraveerd krijgt.

.

Om deze uit te proberen liet de producent mij en mijn vrouw de nacht doorbrengen in de showroom in Manhattan. Lampen schenen vanaf de straat naar binnen, en we moesten een bewaker inhuren, en al die dingen. Maar goed, we sliepen uitstekend. En je brengt een derde van je leven in bed door. Ik vind dat niet zo'n slechte deal.

.

Deze was leuk. Dit is de snelste auto ter wereld die de weg op mag en de duurste productieauto. Ik mocht erin rijden met een begeleider van de fabriek, een professionele autocoureur, en we reden door de canyons buiten Los Angeles en over de Pacific Coast Highway. En als we dan bij een stoplicht stopten kregen we eerbiedige knikjes van de mensen in de auto's naast ons. En het was echt geweldig. Het reed zo gladjes en makkelijk. De meeste auto's waar ik in rijd beginnen te rammelen bij 125 km/u. Ik wisselde van baan op de snelweg, en mijn begeleider zei: "Weet je wel dat je bijna 180 km/u ging." En ik had geen idee dat ik één van die walgelijke mensen was die je soms voortdurend van baan ziet wisselen, zó gladjes ging het. Als ik een miljardair was dan zou ik er eentje kopen.

.

Dit is een volstrekt nodeloze video die ik ga laten zien over één van de nadelen van geavanceerde technologie. Dit is Tom Cruise die aankomt bij de première van Mission: Impossible III". Als hij het portier probeert open te maken, zou je het Mission: Impossible IV" kunnen noemen.

Er was één object dat ik niet heb kunnen vinden, en dat was de Cheval Blanc uit 1947. De Cheval Blanc uit '47 is waarschijnlijk de meest gemythologiseerde wijn van de 20ste eeuw. En Cheval Blanc is een beetje een ongewone wijn voor Bordeaux omdat er een significant percentage Cabernet Franc druiven in zit. En 1947 was een legendarisch wijnjaar, in het bijzonder voor de rechteroever van Bordeaux. Samen vormden dat wijnjaar en dat chateau een aura dat zorgde voor een soort cult-achtige aanhang. Maar hij is 60 jaar oud. Er is niet veel van over. Wat ervan over is, daarvan weet je niet of het echt is -- het wordt beschouwd als de vaakst nagemaakte wijn van de wereld. Niet veel mensen zijn bereid hun laatste overgebleven fles open te maken voor een journalist.

Ik heb het dus bijna opgegeven er eentje te bemachtigen. Ik heb lijntjes uit gelegd bij handelaren, veilingmeesters, en daar kwam niets uit. En toen kreeg ik een e-mail van een man die Bipin Desai heet. Bipin Desai is theoretisch fysicus bij UC Riverside en toevallig ook een vooraanstaand organisator van proeverijen van zeldzame wijnen, en hij zei: "Ik ben bezig met een proeverij waar we de '47 Cheval Blanc gaan schenken." En het zou een dubbele verticaal worden -- 30 pinotages Cheval Blanc, en 30 pinotages Yquem. Het was een uitnodiging die je niet mag weigeren. Ik ging er heen.

Het duurde drie dagen, vier maaltijden. En op zaterdag tijdens de lunch openden we de '47. En hij had een geurige zachtheid, en hij rook een beetje naar lijnzaadolie. En toen proefde ik hem, en hij, hij had een soort van zalvende, port-achtige rijkdom, die karakteristiek is voor die wijn-- dat het op veel vlakken op port lijkt. Er waren mensen aan mijn tafel die het fantastisch vonden. Er waren een paar mensen die minder onder de indruk waren. En ik was niet zo onder de indruk. En ik heb niet echt een slecht ontwikkelde smaakzin, het zegt dus niet zoveel dat ik niet zo onder de indruk was, maar ik was niet de enige die zo reageerde. En het was niet alleen bij die wijn. Elke wijn die geserveerd werd bij die proeverij, als 'ie geserveerd was bij het diner, dan zou het, weet je wel, dé wijnervaring van m'n leven zijn geweest, en uiterst memorabel. Maar 60 grote wijnen in drie dagen drinken, dan vloeien ze allemaal in elkaar over, en het werd bijna een martelgang.

Ik wil afronden met het noemen van een heel interessant onderzoek dat eerder dit jaar afkomstig was van wat onderzoekers bij Stanford en Caltech. Ze gaven proefpersonen dezelfde wijn, die verschillend waren geprijsd. Een groot aantal mensen zeiden dat ze de duurdere wijnen lekkerder vonden -- het was dezelfde wijn, maar ze dachten dat het een andere was die duurder was. Maar wat niet werd verwacht was dat de onderzoekers MRI hersenscans uitvoerden terwijl de mensen wijn dronken, en niet alleen zeiden ze dat ze de duurdere wijnen lekkerder vonden -- hun hersenen registreerden daadwerkelijk een grotere genotservaring van dezelfde wijn waar een groter prijskaartje aan hing.

Dank u wel."

 

Bron: TED.com