Het Jaar Dat Ik Dakloos Was

Becky Blanton was van plan om een jaar in haar busje te wonen en het land te gaan zien. Maar toen ze een depressie kreeg en haar freelance baan eindigde, veranderde haar kampeervakantie in dakloosheid. In deze persoonlijke TED-talk beschrijft ze hoe het was om één van de werkende Amerikaanse daklozen te worden.

"Ik ben een schrijver en een journalist en ik ben ook een ongelooflijk nieuwsgierig persoon. Dus in mijn 22 jaar als journalist heb ik een heleboel nieuwe dingen leren doen. En drie jaar geleden, was één van de dingen die ik leerde hoe je onzichtbaar kan worden. Ik werd een van de werkende daklozen. Ik verliet mijn baan als redacteur bij de krant nadat mijn vader stierf in februari van datzelfde jaar, en ik besloot om te reizen. Zijn dood trof me vrij hard. En er waren een heleboel dingen die ik wilde voelen en waar ik mee om wilde gaan terwijl ik dat aan het doen was.

Ik heb mijn hele leven gekampeerd. En ik besloot dat een jaar in mijn busje kamperen om dit te doen als een lange kampeertrip zou zijn. Dus ik verzamelde mijn kat, mijn rottweiler en mijn kampeerspullen in een 1975 Chevy-bus en reed de zonsondergang tegemoet, terwijl ik compleet vergat me drie cruciale dingen te realiseren. Eén: dat de maatschappij het leven in een permanente structuur, zelfs een hut, gelijkstelt aan het hebben van waarde als persoon. Twee: Ik mislukte er in me te realiseren hoe snel de negatieve percepties van andere mensen impact kunnen hebben op onze realiteit, indien we dit laten gebeuren. Drie: Ik mislukte er in me te realiseren dat dakloosheid een houding is, geen levensstijl.

Aanvankelijk was het leven in de bus geweldig. Ik douchete op kampings. Ik ging geregeld uit eten. En ik had tijd om te ontspannen en te rouwen. Maar toen kwam de woede en de depressie over mijn vaders dood op. Mijn freelance baan eindigde. En ik moest een voltijdse baan nemen om de rekeningen te betalen. Wat een zachte lente was geweest werd een ellendig warme zomer. En het werd onmogelijk om ergens te parkeren -- (Gelach) -- zonder dat het duidelijk werd dat ik een kat en een hond bij me had, en het was erg warm. De kat kwam en ging door een open raam in de bus. De hond ging naar een dagverblijf voor honden. En ik zweette. Wanneer ik kon, gebruikte ik de werknemers-douches in kantoorgebouwen en wegrestaurants. Of ik wastte me in openbare toiletten

Nachtelijke temperaturen in de bus daalden zelden onder 27 graden celsius, hetgeen het moeilijk of onmogelijk maakte om te slapen. Etenswaren bedierven in de hitte. IJs in mijn koelbox smolt binnen het uur, en het was vrij ellendig. Ik kon het me niet veroorloven om een appartement te vinden, of ik kon het me niet veroorloven om een appartement te vinden dat me zou toelaten om een rottweiler en een kat te hebben. En ik wijgerde om ze op te geven. Dus ik bleef in mijn bus. En wanneer de hitte me te ziek maakte om de 15 meter te stappen naar het openbaar toilet, 's nachts buiten mijn bus gebruikte ik een emmer en een vuilniszak als toilet.

Wanneer het winter werd, zakte de temperaturen onder nul. En daar bleven ze. En ik werd geconfronteerd met een heleboel nieuwe uitdagingen. Ik parkeerde iedere nacht op een andere plaats zodat ik kon voorkomen om opgemerkt en lastiggevallen te worden door de politie. Het lukte me niet altijd.

Maar, ik voelde me alsof ik geen controle had over mijn leven. En ik weet niet wanneer of hoe het gebeurde, maar de snelheid waarmee ik ging van getalenteerd schrijfster en journalist naar een dakloze vrouw, levend in een bus, was adembenemend. Ik was niet veranderd. Mijn IQ was niet gezakt. Mijn talent, mijn integriteit, mijn waarden, alles aan mij bleef hetzelfde. Maar op één of andere manier was ik veranderd. Ik zakte dieper en dieper weg in depressie.

En uiteindelijk verwees iemand me naar een daklozenkliniek. En ik ging. Ik had me niet gewassen in drie dagen. En ik stonk even hard en was even depressief als alle andere wachtenden. Ik was niet dronken of onder invloed van drugs. En wanneer verschillende dakloze mannen dit realiseerden, onder wie een voormalige universiteits-professor, zeiden ze: "Jij bent niet dakloos. Waarom ben je hier echt?" Andere dakloze mensen zagen me niet als dakloos, maar ik wel. Toen luisterde de professor naar mijn verhaal, en hij zei: "Jij hebt een baan. Jij hebt hoop. De echte daklozen hebben geen hoop." Eén van de reacties op de medicatie die de kliniek me gaf voor mijn depressies bezorgde me zelfmoordneigingen. En ik herinner dat ik dacht: "Als ik zelfmoord pleeg, zou niemand het merken."

Kort daarna vertelde een vriend me, dat ze had gehoord dat Tim Russert, een nationaal gerenomeerd journalist over mij had gesproken op de nationale televisie. Een essay dat ik had geschreven over mijn vader, het jaar voordat hij stierf, verscheen in Tim zijn nieuwe boek. En hij deed presentaties. En hij sprak over mijn schrijven. En toen ik me realiseerde dat Tim Russert, voormalig moderator van 'Meet the Press', sprak over mijn schrijven, terwijl ik leefde in een bus op een Wal-Mart parkeerplaats, begon ik te lachen. Dat zou u ook moeten doen. (Gelach)

Ik begon te lachen omdat ik op het punt gekomen was dat ik me afvroeg of ik een schrijfster was of een dakloze vrouw. Dus ging ik naar de boekenwinkel. En ik vond Tim zijn boek. En ik stond daar. En ik las mijn essay. En ik huilde. Want ik was een schrijfster. Ik was een schrijfster. Kort nadien verhuisde ik terug naar Tennessee. Ik wisselde af tussen het leven in een bus en verblijven bij vrienden. En ik startte opnieuw met schrijven. Tegen de zomer van het volgende jaar was ik een werkende journalist. Ik won awards. Ik leefde in mijn eigen appartement. Ik was niet langer dakloos. En ik was niet langer onzichtbaar.

Duizende mensen werken vol- en halftijds, en leven in hun autos. Maar de samenleving blijft mensen stigmatizeren en criminaliseren die in hun voertuig of op straat leven. Dus de daklozen, de werkende daklozen in het bijzonder, blijven onzichtbaar. Maar als u er ooit één ontmoet, betrek ze, moedig ze aan, en geef ze hoop. De menselijke geest kan alles overwinnen als ze hoop heeft. En ik ben niet hier om het boegbeeld te zijn voor de daklozen. Ik ben hier niet om jullie aan te moedigen om geld te geven aan de volgende bedelaar die u tegenkomt. Maar ik ben hier om jullie te vertellen dat, gebaseerd op mijn ervaringen, mensen niet zijn waar ze wonen, waar ze slapen, of wat hun levenssituatie is op één of ander gegeven moment. Drie jaar geleden leefde ik in een bus op een Wal-Mart parkeerplaats. En vandaag spreek ik op TED. Hoop vindt altijd, altijd, een weg. Dank u."

(Applaus)

 

Bron: TED.com