Geluksplattegronden (Happy Maps)

Plattegrondapps helpen ons de snelste route te vinden naar waar we heen willen. Maar wat als we liever afdwalen? Onderzoeker Daniele Quercia demonstreert "happy maps" die niet alleen rekening houden met de route die je wilt nemen, maar ook hoe je je onderweg wilt voelen.

"Ik moet iets bekennen. Als wetenschapper en ingenieur focuste ik jarenlang op efficiëntie. Maar efficiëntie kan een cultus worden. Vandaag wil ik jullie vertellen over een reis die me uit de cultus terugbracht naar een veel rijkere realiteit.

Een paar jaar geleden, na mijn doctoraat in Londen, verhuisde ik naar Boston. Ik woonde in Boston en werkte in Cambridge. Ik kocht die zomer een racefiets en fietste elke dag naar het werk. Om de weg te vinden, gebruikte ik mijn telefoon. Hij stuurde me over Mass. Ave., Massachusetts Avenue, de korste route van Boston naar Cambridge. Maar... na een maand dagelijks fietsen over de stervensdrukke Mass. Ave., nam ik op een dag een andere route. Ik ben niet zeker waarom ik die dag een omweg maakte. Ik herinner me enkel het gevoel van verrassing; verrast een straat te vinden zonder auto's, in tegenstelling tot het nabije Mass. Ave. vol met auto's. Verrast een straat te vinden getooid met bladeren en omringd door bomen. Maar na het gevoel van verrassing voelde ik schaamte. Hoe kon ik zo blind zijn geweest? Gedurende een hele maand werd ik zo gegijzeld door mijn mobiele app dat de reis naar het werk slechts één ding werd: de kortste route. Op deze ene reis bestond geen enkele notie om van de weg te genieten. Geen plezier in contact met de natuur, geen mogelijkheid om mensen in de ogen te kijken. En waarom? Omdat ik een minuut uitspaarde in mijn woon-werkverkeer.

Sta me toe te vragen: ben ik alleen hier? Hoevelen onder jullie gebruikten nog nooit een kaart-app om de weg te vinden? De meesten van jullie wel, zo niet allemaal. Begrijp me niet verkeerd. Kaart-apps zijn de beste innovators om mensen aan te moedigen de stad te verkennen. Je neemt je telefoon en je weet onmiddellijk waar je heen moet. Maar, de app neemt aan dat er maar een handvol mogelijke routes zijn naar de bestemming. Het heeft de macht om uit die handvol routes een definitieve route te kiezen naar die bestemming.

Na dat besef veranderde ik. Ik veranderde mijn onderzoek van klassieke data-mining naar begrijpen hoe mensen een stad ervaren. Ik gebruikte informaticatools om sociale experimenten te herhalen op schaal, op internet-schaal. Ik werd in beslag genomen door de schoonheid en genialiteit van traditionele sociale experimenten gedaan door Jane Jacobs, Stanley Milgram, Kevin Lynch. Het resultaat van dat onderzoek was de creatie van nieuwe kaarten. Kaarten waarop je niet enkel de kortste weg vindt, de blauwe, maar ook de meest aangename weg, de rode. Hoe is dat mogelijk?

Einstein zei ooit: "Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal." Dus met een beetje verbeeldingskracht moesten we begrijpen welke delen van de stad mensen mooi vinden. Aan de universiteit van Cambridge bedacht ik met collega's een eenvoudig experiment. Als ik je deze twee stadszichten laat zien en ik vraag u welke het mooist is, welke zou u dan kiezen? (Gelach) Niet verlegen zijn. Wie zegt A? Wie zegt B? Schitterend. Gebaseerd op dat idee bouwden we een crowdsourching platform een online spel. Spelers kregen paren stadszichten en werden gevraagd te kiezen welke het mooist is, het rustigst en het leukst. Gebaseerd op duizenden stemmen konden we uitzoeken waar de consensus lag. We konden bepalen welke stadszichten mensen gelukkig maken.

Na die opdracht ging ik naar Yahoo Labs en vormde een team met Luca en Rossano. Samen voegden we die toplocaties in Londen samen tot een nieuwe kaart van de stad. Een cartografie gewogen voor menselijke emoties. Op deze kaart kan je niet enkel zien wat, van A naar B, de kortste segmenten zijn, maar kan je ook de leuke segmenten zien het mooie pad, het rustige pad. Tijdens testen vonden deelnemers het leuke, het mooie, het rustige pad veel aangenamer dan het kortste en dat gewoon door enkele minuten aan de reistijd toe te voegen. Deelnemers verbinden ook graag herinneringen aan plaatsen. Gedeelde herinneringen -- daar was het oude BBC-gebouw, en persoonlijke herinneringen -- daar gaf ik mijn eerste kus. Ze herinnerden zich ook hoe sommige routes roken of klonken. Wat als we een carteer-tool hadden die de meest aangename routes zou geven gebaseerd, niet enkel op esthetiek, maar ook op geur, geluid en herinneringen? Daar richt ons onderzoek zich nu op. Meer algemeen probeert mijn onderzoek het gevaar te vermijden van het 'ene pad'. Vermijden dat mensen ervan beroofd worden om de stad waarin ze leven, volledig te ervaren. Loop door het park, niet over de parking, en je hebt een heel ander pad. Loop over een pad vol met mensen van wie je houdt en niet vol met auto's en je hebt een heel ander pad. Het is echt zo eenvoudig.

Ik wil afsluiten met deze bedenking: herinneren jullie je 'The Truman Show'? Het is een media-satire waarin een echte persoon niet weet dat hij in een nagemaakte wereld leeft. Misschien leven wij in een wereld gemaakt voor efficiëntie. Denk na over enkele van je dagelijkse gewoontes en net zoals Truman deed in de film, ontsnap uit de gemaakte wereld. Waarom? Wel, als je denkt dat avontuur gevaarlijk is, probeer dan eens routine. Dat is dodelijk.

(Gelach) Dank je wel.

(Applaus)."

 

Bron: TED.com